[GATHERING] Heed the darkness that creeps near

<sub>NETTLEPAW - THUNDERCLAN
Het was volle maan en de maan stond hoog. Dat betekende dat het tijd was voor een Gathering. Dit event zorgde er voor dat Nettlepaw haar gebruikelijke zorgen en beklagen konden worden vergeten voor één avond. Dit zou haar eerste gathering zijn sinds ze apprentice was geworden. Toen ze eenmaal de grens was overgestoken, omringd door haar clangenoten, begon haar hart wild te kloppen. Haar donkere, amberkleurige ogen begonnen te fonkelen. Ze was nog nooit verder dan de grenzen geweest. Behalve die ene keer met Ardentpaw, maar dat was anders. Toen de groep, geleid door Thornstar en Eveningglow bij de hollow aankwamen keek Nettlepaw naar beneden. Haar mond viel open en haar haren gingen wat overeind staan. Nog nooit had ze zo veel katten bij elkaar gezien. Haar mondhoeken krulde om terwijl ze naar alle onbekende gezichten keek, de geuren op snoof. Windclan en Riverclan had ze nog nooit ontmoet, hun geur was zo veel anders dan ze gewend was. Ze bleef enkele tellen tussen haar clan genoten in staan terwijl ze alles observeerde. Ze keek hoe een grote, langharige poes op de rots sprong, vergezeld door een gigantische grijze tom. Dat moesten Butterstar en Panthergrowl zijn. Met grote ogen keek ze naar hen. Ze zagen er anders uit dan Thunderclanners. Hun vacht glansde veel meer dan die van haar. Zej reflecteerde in het maanlicht. Nettlepaw waagde het om naar de rand van haar groep te lopen en naar de Shadowclanners te kijken. Pepperpaw moest er ook zijn ergens, toch?

Nettlepaw liep de hele groep langs tot dat ze haar zag zitten. Achteraan, met hangende schouders. Nettlepaw voelde haar hartje sneller kloppen. Zonder zich wat aan te trekken van de andere Shadowclanners liep ze naar Pepperpaw toe. “Hoi Pepperpaw!” snorde ze. “Nu zie ik je eindelijk eens zonder het donderpad tussen ons..” Miauwde ze iet wat verlegen.

Tag: Pepperpaw</sub>

-------------

<sub>STORMPAW - RIVERCLAN 6 moons
Met hangende passen liep Stormpaw achter de groep aan. Zijn grijze vacht begon al aardig lang te worden en werd bespeeld door de wind, gevederde staart opgeheven. Het was wel duidelijk dat hij zijn lange vacht en blauwe ogen van zijn moeder had geërfd. Hij was groot voor zijn leeftijd, groter dan de meeste. Hij stak met kop en schouders boven zijn kleine zusjes uit. Hij bleef staan toen de rest ook halt hield. Reikhalzend probeerde hij te zien wat er aan de hand was maar hij zag niets. Toen Butterstar het signaal gaf daalde ze af en voegde ze zich bij de Fourtrees. Stormpaw volgde ook, grote ogen opzettend terwijl hij zich naar de voorkant van de groep begaf. Toen Butterstar en Panthergrowl eenmaal geïnstalleerd waren keek hij om zich heen. Oké, en nu?

Tag: Niemand nog</sub> 

-------------

<sub>NERITEPAW - SHADOWCLAN 7 moons
Met moeite volgde Neritepaw de groep. Ze zou het nooit toegeven maar haar achterpoot leek er nog niet op gemaakt te zijn om zo lang achtereen te lopen. Ze was apprentice geworden, dus dan mocht je er op rekenen dat ze dus mooi níet nog meer zou missen en thuis zou blijven. Ze zou zichzelf nooit vergeven als ze niet haar eerste mogelijkheid om een gathering bij te wonen zou laten schieten. Ze hijgde licht toen ze bij de Fourtrees aankwamen. Haar achterpoot stak pijnlijk maar ze beet de pijn weg. Toen ze eenmaal beneden waren was ze blij om even te kunnen zitten. Ze voegde zich een staartlengte van de rest van de katten af en ging zitten. Ze vouwde haar staartje om haar gewonde poot heen en zuchtte.

Tag: Reserved >)</sub>

Stallionstars woorden ergerden haar. Het was hetzelfde verhaaltje als altijd: oren open, mond dicht. En wie een scène schopte werd verwijderd. Ze kon niet verhinderen dat er bij die toevoeging een rilling door haar heen ging. Ze wist nog heel goed hoe het de vorige keer gegaan was dat ze was 'teruggestuurd naar het kamp'. Terug naar het kamp, ja, maar wel met een omweg. Ze moest zich maar gedeisd zien te houden. Het kon vast niet zo uit de hand lopen als de belegering, toch? De clans mochten dan gewelddadig zijn, StarClans wapenstilstand op de Gatherings was heilig. Vanavond geen ontvoeringen of moord. Hoopte ze.
Zwijgend sloot ze zich aan bij de groep WindClanners die naar de Gathering zou gaan. Ze keek niemand aan en zei geen woord, bang dat iemand zou zeggen dat het misschien geen goed idee was om haar mee te laten gaan. Als Crowfur haar al van verraad beschuldigde, wat moest de rest dan wel niet van haar denken? Ze weigerde echter in het kamp te blijven. Ze moest wat vriendelijke gezichten zien. En ze moest zien wie er namens ShadowClan op de grote rots van Fourtrees zou springen.
Gelukkig besteedde niemand veel aandacht aan haar. Crowcalls hart klopte in haar keel toen ze met haar clangenoten de open plek tussen de grote eiken op liep. Zoekend keek ze rond. Waren haar broertjes er?
Was Tall er?

De volle maan stond helder in de lucht. Er was geen wolkje te bekennen, hoe ironisch dat eigenlijk was. Hij draaide zich om naar de groep katten die mee zouden gaan naar de gathering. "Niemand zegt een woord over waarom Tallstar er niet is. Als het moment het toelaat zal ik het de clans vertellen." Hij moest het op zo'n manier weten te brengen dat ze niet zwak zouden lijken voor de andere clans. Dat was niet iets dat ze er nu bij konden gebruiken. Hij liet zijn woorden voor een moment inzinken voor hij zich omdraaide en de rest gebaarde hem te volgen. Vannacht zou het hopelijk een rustige gathering worden, maar hij had een voorgevoel dat dit niet het geval zou zijn.
De tocht naar fourtrees verliep zonder problemen. Toch voelde het wel anders. Hij stond nu alleen vooraan de groep, geen Tallstar meer aan zijn zijde. Hij hield halt aan de rand van de kuil en liet kort zijn blik over de katten gaan die er al waren. Hij kon Butterstar en Stallionstar al zien, wat betekende dat Riverclan en Windclan er sowieso al waren. Hij gaf het teken dat Shadowclan zich mocht gaan mengen met de rest van de clans en liep zelf ook de kuil binnen. Kort liet hij zijn blik naar Pepperpaw gaan, wetende dat dit niet makkelijk kon zijn voor haar. Tenslotte zou ze niks mogen zeggen over Tallstar, maar hij wist dat het beter was. De volgende plek waar zijn blik op viel was de hoge rots. Hij wist dat het alleen maar verdachter zou zijn als hij zich niet direct bij de rest zou voegen, dus begon hij de afstand naar de rots te overbruggen. "Goedenavond," Begroette hij de katten die er al verzameld waren. Voor nu zou hij verder niks zeggen en zwijgen over wat er gebeurd was. Als hij het ging vertellen zou hij het voor alle clans tegelijk doen. Hij wachtte alleen niet langer voor hij de hoge steen op klom en zich bij de leiders voegde. Dit zou een reactie teweeg brengen, dat wist hij. Vragen zouden komen die hij mettertijd zou beantwoorden.

Tag: Butterstar, Panthergrowl, Stallionstar
Note: De shadowclan ceremonie van december heeft al plaatsgevonden voor de gathering.

  Zijn eerste Gathering, ooit. Hij was er klaar voor. Hij had wat spanning, maar het was enkel gezonde spanning. Het hoorde er bij. Hij zou veel meer katten ontmoeten dan hij ooit had gedaan, waarschijnlijk. Misschien dat hij Dawnwhisper weer zou ontmoeten, dit zou voor haar ook de eerste Gathering zijn wist hij nog.
  Hij knikte bij Stallionstars woorden en liep met de rest van de Clan naar Fourtrees. Shade keek af en toe om zich heen, een glimlach op zijn snoet. Zijn humeur was zichtbaar veel beter dan de afgelopen dagen, maar dit was ook de Gathering. Het was leuk, speciaal en het zou zijn eerste keer worden. En hij wist dat er niets zou gebeuren, wat dit was een heilig gebeuren. StarClan zou het niet goedvinden als iemand de wapenstilstand verbrak en Shadefeather had genoeg vertrouwen dat het ook niet zou gaan gebeuren.
  Eenmaal op de open plek gekomen keek hij zijn ogen uit. ThunderClan was zo te zien nog niet gearriveerd en hij hoopte ergens een grijze vacht tussen de anderen te zien. Maar eerst de andere Clans. De zwarte kater koos een plekje uit in het midden, zodat hij met iedereen zou kunnen praten. Hij had er zin in, zich nog van geen kwaad bewust.

tag: nog niemand

Vixenflare was in een vrij langzaam tempo achter haar deputy aangelopen. Ze trad niet graag op de voorgrond en was dan ook een beetje aan de achterhoedde blijven hangen. Ze snoof de geuren van de verschillende katten op. Het voelde raar om zonder Tallstar aan te komen bij de vier grote bomen, en hoewel ze het volle vertrouwen in Acorndust had, was ze zich er van bewust dat het nooit een goed teken was om zonder leider te verschijnen. Dit gegeven maakte dat er een soort onrustige sfeer hing in haar clan, het maakte Vixenflare ongemakkelijk en ze probeerde het gevoel van zich af te schudden. Toen haar clan langzaam begon te verspreiden onder de andere katten voelde ze de nood om zich bekend te maken met de andere clans. Ze had nog maar een keer eerder een gathering meegemaakt, toen was ze nog apprentice. Het had ontzettend veel indruk gemaakt, en ze was trots om te vertonen als volwaardig warrior van ShadowClan. Haar oog viel op een jong uitziende, zwarte kater. Hij rook naar WindClan en nieuwsgierig wiebelde haar oortjes heen en weer. Hij zag er vriendelijk uit, het proberen waard? Ze schuifelde langzaam dichterbij en nam plaats tegenover hem. " Hallo," mompelde ze nog een beetje terughoudend. "Mijn naam is Vixenflare," stelde ze zich maar direct voor, om het ijs te breken.


Tag: Shadefeather

  In het midden zitten hielp blijkbaar, want al snel kwam er een kat van een andere Clan op hem af. Zo te ruiken was de rode poes ShadowClan en ze ging tegenover hem zitten. Shadefeather glimlachte vriendelijk naar haar.
  'Hallo,' mompelde ze, nog een beetje terughoudend. 'Mijn naam is Vixenflare,' stelde ze zich voor.
  'Hoi, Vixenflare. Mooie naam heb je,' complimenteerde hij haar oprecht. 'Ik ben Shadefeather. Is dit jouw eerste Gathering of ben je al eens eerder mee geweest?' vroeg hij geïnteresseerd. 'Voor mij is dit de eerste.' Hij had wel eerdere kansen gehad om mee te gaan hoor, maar het kwam er telkens maar niet van. Nu vond hij het toch wel echt tijd worden en hij vond zichzelf ook wel geschikt genoeg op het moment. Alsof dat eerder niet zo was. Onzin natuurlijk, maar zo werkte zijn brein nu eenmaal.

tag: Vixenflare

Settleddust was gekozen om mee te gaan naar de Gathering. Zijn eerste als een volleerde warrior. Iedereen zou hem nu kunnen zien en hij zou trots omhoog kunnen kijken. Maar de sfeer was alles behalve feestelijk. Nee, het was grimmig. Ze kwamen dichterbij de vier bomen, steeds keek hij bezorgd achterom hoe Pepperpaw op de achterhoede liep. Was het wel een goede keuze geweest om haar mee te laten komen? Acorndust leidde hun groep, zonder Tallstar aan het hoofd. Er zouden geheid vragen over komen. Hij voelde rillingen over zijn rug komen. Eigenlijk wilde hij hier helemaal niet zijn, maar hij had geen keus meer. Zij moesten nu samen ShadowClan representeren. Ze moesten sterk zijn, onbreekbaar. Ze mochten niets laten merken van dat Tallstar zijn vertrek de hele clan had opgeschud, achterdochtig gemaakt. Settleddust wist eigenlijk niet meer wie hij wel kon vertrouwen en wie niet. Hoe kon het ook anders als je leider wegliep en de verhalen de rondte door gingen wie wie allemaal naar StarClan had gestuurd.
Acorndust bestempelde nog dat er niet gesproken mocht worden over Tallstar. Hij gaf een kort knikje, wetende dat zijn mentor het niet zou zijn maar hij moest het maar in zijn oren knopen. RiverClan en WindClan waren voor hen, maar al snel liep de open plek al helemaal vol. Stiekem hoopte hij dat zijn zusje er ook zou zijn, dat hij even weer bij kon kletsen met haar. Hij hield nog altijd van haar, ook al was hij lang kwaad op haar geweest. Hij had zich achterlaten gevoeld door haar, maar met de manen was hij alleen maar blij dat ze nog leefde. Sinds het gevecht van RiverClan en WindClan kon hij alleen maar van geluk spreken dat ze ongedeerd was. Hij vond het nog steeds maar niets dat ze in RiverClan was, maar hij had het weten te accepteren. Acorndust sprong al op de steen als een leider. Het was zo vreemd. Een deputy die zou gaan spreken zonder leider, die nog geen idee had wat de toekomst voor ShadowClan zou brengen. Settleddust bleef staan in de massa, even niet wetende wat hij moest doen.

Tag: Open

Vixen was gevleid door zijn compliment en wendde haar kopje af, ze voelde de huid onder vacht gloeien en zwiepte haar staart heen en weer om het gevoel van zich af te zetten. Ze was het niet gewend om gecomplimenteerd te worden en voelde zich een beetje sukkelig, het ging immers alleen om haar naam. Ze schraapte haar keel kort, haar ambere ogen weer terug naar de kater glijdend met een oprechte glimlach om haar lippen. "Dank je, Shadefeather is er anders ook een om trots op te zijn." Knikte ze respectvol, waarna ze een kort likje gaf op haar borst. Gelukkig was de zwarte kater van WindClan spraakzaam, het maakte dat het gesprek niet ongemakkelijk doodliep. Hij vertelde dat het zijn eerste gathering was en ze glimlachte, ze kon zich goed herinneren hoe het voor haar was geweest die eerste keer. "Een keer eerder," begon ze. "Ik was toen net apprentice, nu ben ik net warrior." Zei ze, ze voelde zich trots om eindelijk volwaardig warrior te zijn. "Best gek he, om iedereen zo samen te zien?" Merkte ze op met een kleine grijns.

- Tag: Shadefeather

Hoe kalm ze uiterlijk ook leek, toch moest ze toegeven dat ze nerveus was voor haar eerste gathering als deputy. Over het algemeen verkoos ze het om in het camp te blijven als de gathering er was - de weinige keren dat ze erbij geweest was, was ze eerder aan de zijlijn gebleven. Nu voelde ze zich ineens alsof er veel meer aandacht op haar ging. Verdwijnen in de massa was geen optie meer. Desondanks liep Amberstorm met rechte rug naast haar leider, ergens dankbaar dat het van haar niet verwacht werd het woord te voeren zoals dat van hem vandaag verwacht werd. Stallionstar gaf haar nog even een teken voor hij de rots op sprong - de jonge kattin knikte terug naar hem en zette zich toen neer voor de rots, als een stille wacht, haar groene blik streng op de katten om haar heen gericht. De waarschuwing van daarnet in het camp galmde nog na in haar oren. Ze vond het goed dat er meer aandacht aan besteed werd; de vorige leiders en deputies waren altijd veel te laks geweest. Het werd tijd om de clan goed te teugelen; daarvoor was ze hier. Daarom hield ze hen goed in het oog. Butterstar en Riverclan was hier al voor hen toegekomen; maar nu kwam ook Shadowclan aan. Tallstar was echter nergens te bekennen; Amberstorm haalde verbaasd haar wenkbrauwen op toen Acorndust haar voorbijliep en ook de rots op sprong. Welk verhaal zat daarachter? Had Tallstar al zijn levens verloren, of had Shadowclan eindelijk genoeg gehad van hun yogalessen?

Tag: Uh, Eveningglow als die er is wss : p (en onrechtstreeks Windclan + de leiders)

Was het gekkenwerk om een kersverse apprentice naar de gathering te sturen? Dat antwoord was ja. Gorsepaw was nog bijna niet het kamp uit geweest en papa vond dat hij wel mee kon. Was het een beloning? Of een zieke grap. Hij scheet zeven kleuren stront toen hij tussen de groep WindClanners liep. Als hij niet zo zenuwachtig was, zou hij de volle maan en het sterrenlicht appreciëren, maar nu was hij meer bezig waar elke pootstap hem zou brengen. Hij had geen mentor waarop hij kon leunen, Amberstorm was dichtbij de leider als haar rol als deputy. Gorsepaw voelde zich moederziel alleen, maar hij ploeterde voort tussen de rest. De toppen van Fourtrees weerklonken in het maanlicht. Het was de brug naar StarClan, dat had papa verteld. De kreunen van de bomen waren zo hoog, dat ze silverpelt aan konden raken. Zijn gele ogen keken omhoog. Het leek nog waar te zijn ook. Hij hield zijn adem in. Het was nu bijna tijd.
Ze daalden af naar de open plek. Hij zag al talloze vreemde katten. Meteen voelde Gorsepaw zich benauwd, zijn hart begon in zijn keel te bonzen en zijn ademhaling kwam hoog. Hij rende mee met de massa, zich extreem klein voelend tussen de vele katten. Hij werd verward door al de vele geuren, hij kon nog niet onderscheiden wie welke clan was. Hij was nog te onervaren, misschien nog te jong. Met zijn staart laag en zijn kopje proberen te verschuilen achter staarten van zijn clangenoten. Nog in zijn ooghoeken zag hij zijn vader plaatsnemen tussen een kleine, crèmekleurige poes en een enorme grijze kater. Wie waren dat? RiverClan? Die grijze kat leek beangstigend!! En dan daarna kwam nog een andere grote kater op de rots springen. Wie was dat? Zoveel vragen kwamen in zijn kleine kopje die overuren draaiden. Hij begreep er niets meer van. Even zag hij de bekende vacht van Shadefeather, waarbij hij zich graag even schuil had gehouden. Maar hij werd al snel vergezeld door een vreemde poes. Gorsepaw kwam slippend tot stilstand. Hij zou ze niet lastigvallen. Hij draaide zich op zijn hakken om en haastte zich een willekeurige richting op, helemaal gedesoriënteerd. En toen botste hij praktisch tegen een andere apprentice aan, maar hij was véél groter en zijn pluizige vacht was zo lang. Gorsepaw proestte verbaasd en hij krabbelde snel een paar stapjes achteruit. De ander rook zó apart, hij stonk zelfs een beetje! ‘Sorry, sorry ik zag je niet!’ verontschuldigde Gorsepaw zich meteen, zijn gele oogjes waren nog steeds groot.

Tag: Stormpaw

  Hij zag dat ze gevleid was door zijn compliment, een beetje verlegen ook. Hij glimlachte geruststellend naar haar toen ze haar blik weer naar hem wendde. 'Dank je, Shadefeather is er anders ook een om trots op te zijn,' knikte ze.
  Shade glimlachte trots. Hij vond zijn naam ook heel leuk. 'Dankjewel, dat ben ik ook zeker,' glimlachte hij, waarna hij vertelde dat dit zijn eerste keer was dat hij een Gathering bijwoonde.
  'Een keer eerder,' begon ze. 'Ik was toen net apprentice, nu ben ik net warrior.' Hij kon de trots in haar stem horen.
  'Oh, gefeliciteerd, Vixen,' miauwde hij oprecht.
  'Best gek he, om iedereen zo samen te zien?' merkte ze toen op meet een kleine grijns. Shadefeather merkte dat ze wat spraakzamer werd, haar verlegenheid was aan het afnemen. Hij was blij dat hij in ieder geval een positief effect had op één kat van een andere Clan.
  Hij glimlachte en knikte, even rond kijkend naar de hele verzameling katten. 'Dat is het zeker, ja,' miauwde hij en hij keek de rode poes weer aan. 'Ik vraag me af wat de Twolegs zullen denken als ze ons hier zo zullen zien,' grinnikte hij. 'Maar laten we maar niet hopen dat ze dat doen,' voegde hij er snel aan toe.

Tag: Vixenflare

Hoe langer ze daar zat, hoe meer ze zich op haar gemak begon te voelen. Ze wist dat de katten van haar clan altijd vrij rap verspreidde onder de andere clans, iedereen kende elkaar. Vorige keer had ze er maar een beetje awkward bij gezeten, nu was ze blij dat ze de andere warrior had ontmoet en gelijk op hem af was gestapt. "Dankje," waarbij het bekende snorrende geluid uit haar keel oprees als teken van haar oprechtheid. Ze grinnikte bijna direct bij zijn antwoord op haar opmerking en kneep haar ogen kort samen in gedachten. Dat zou wat zijn, als ze gesnapt zouden worden. Gelukkig waren Twolegs vrij onintelligent en sliepen ze 's nachts, waarschijnlijk was dat één van de redenen dat de Clans nog nooit ontdekt waren. Hopelijk bleef dat zo, Vixenflare zat niet te wachten op van die reuzen die door het territorium banjerde. "Ik denk dat de twolegs weinig denken," antwoordde ze met duidelijke afkeer in haar stem. "Anders zouden ze niet zo belachelijk veel kapot maken zonder respect te tonen voor de natuur," snoof ze. "Komen ze vaak in jullie territorium?" Ze had het gevraagd voor ze er erg in had en legde haar oren even in haar nek in onzekerheid, misschien was ze te ver gegaan? Ze hoopte niet dat het over kwam alsof ze informatie bij hem probeerde los te wrikken. "Dat hoef je niet te beantwoorden, natuurlijk." Mauwde ze zo nonchalant mogelijk, het opgelaten gevoel wegwuivend.

- Tag: Shadefeather

<sub>Iet wat droogjes keek Stormpaw om zich heen. Naar zijn clanmates, naar de rest van de clan katten die hij nog nooit gezien had. Nu dat hij hier was wist hij niet echt wat hij ervan moest vinden. De geuren duizelde hem en beetje, en de gemene blikken van de slanke katten met de wind in hun haren hadden een iet wat onplezierige uitwerking op hem. Maar als hij goed keek zag hij dat zijn clan mates ook niet te vrolijk naar hen terug keken. Dan moesten zij wel Windclan zijn dus. Stormpaw stond op en wilde zich net omdraaien toen een klein gewicht zich plots tegen zijn zij duwde. Hij maakte een klein sprongetje opzij en keek naar beneden. Een rood met witte tom keek geschrokken op naar hem. Zijn schrik evenaarde Stormpaw’s ongemakkelijkheid. “Oh um.. ja geeft niet,” Prevelde hij schouderophalend. Bah, wat rook die spriet vies.. Hij wilde niet onbeleefd zijn en zijn neus ophalen en besloot dus maar te settelen op iets diplomatiekers. “Dus ehm.. jij bent Windclan, toch?”

Tag: Gorsepaw</sub>

Hoewel dit de zoveelste gathering was voor de kater, was het de eerste keer dat Panthergrowl op de hoge steen zat. Hij was geen leider, Butterstar zat immers schuin voor hem, maar zij zou hem nodig hebben om haar woorden luid uit te spreken zodat iedere kat die zich verzamelde het kon horen. Het was niet erg praktisch, maar de kater had vrijwel alles over voor zijn beste vriendin. Dit was maar een klein ding wat hij voor haar kon doen op dit moment. Het duurde niet lang voor Stallionstar zich bij hen voegde. Met een giftige blik in zijn ogen keek Panther naar de zogenaamde 'leider', die zo in de ban was van zijn eigen deputy dat hij vergat wie hij zelf was. Sabrefur was echter nergens te bekennen en een WindClanner die hij herkende als Amberstorm zette zich neer op de plek waar hij normaal ook zat. Een voldane grijns trok aan zijn lippen, een grijns die hij maar moeilijk onderdrukken kon. Want als er één graf was waarop hij dansen wou, dan was het die van de duivel zelf, Sabrefur. Toen Acorndust naast hen de rots op sprong, trok Panther verbaasd met zijn snorharen. Echter zou hij dalijk vast horen waarom de deputy - of misschien nu leider - naast hen was gaan zitten. Grote kans was dat Tallstar gewoon ziek was, maar je wist het maar nooit. Geduldig wachtte de massieve kater af totdat ThunderClan arriveerde.

  Ze grinnikte bij zijn woorden. 'Ik denk dat de twolegs weinig denken,' antwoordde ze. Ze had duidelijk een afkeer tegen de rare wezens. Shadefeather was ze nooit echt tegengekomen en ging ze liever ook uit de weg. 'Anders zouden ze niet zo belachelijk veel kapot maken zonder respect te tonen voor de natuur,' snoof ze.
  Shadefeather knikte. Dat kon hij zich wel voorstellen.
  'Komen ze vaak in jullie territorium?' vroeg ze vervolgens. Ze vraag kwam best snel en een beetje onverwacht. Dat leek Vixen ook te merken want ze vouwde snel haar oren naar achteren. 'Dat hoef je niet te beantwoorden, natuurlijk,' miauwde ze nonchalant.
  Shade grinnikte even. 'Rustig maar, ik denk echt niet dat je een stiekeme spion bent hoor,' miauwde hij wat speels. 'Ze komen soms wel eens wandelen, maar volgens mij niet veel meer dan in de bossen. Al hebben we wel een maisveld waar ze met hele grote monsters op rijden. Vooral in leaf-fall halen ze al de planten weg dan. Waarom weet ik niet, maar het groeit altijd weer aan,' vertelde hij met een kleine schouderophaal.

tag: Vixenflare

Hij groeide als kool de laatste tijd. Ravenpaw leek elke dag centimeters bij te groeien. Het was duidelijk dat hij de grote bouw en de fluffy vacht had gekregen van Innerstar. Dat was in de verhalen altijd een grote en imposante kattin geweest. Ook zijn moeder had de lange vacht, alleen zij was rood gekleurd. Het was tijd voor de Gathering en ondanks zijn enthousiasme wist hij dat dit een bedrukte sfeer ging worden. Tallstar was verdwenen en hoe raar was het om op een Gathering te verschijnen zonder leider? Dat had hij nog nooit gehoord. Ravenpaw liep samen met de andere apprentices die druk aan het rondkakelen waren over wie ze allemaal wel niet gingen zien en hoe erg Riverclanners naar vis stonken en Windclanners hazenvreters waren. Hij deed er zelf niet aan mee, de zwarte kater was in zichzelf gekeerd op het moment. Hij schrok op toen Acorndust stopte en kort daarna signaal gaf dat ze er naar toe mochten. Ravenpaw liep met de rest mee richting de andere clans die er al waren. Geuren herkende hij als Riverclan en Windclan. Hij wist niet zo goed hoe dit ging, hij wou ook niet meteen op vreemde katten afstappen. Hij zou afwachten.

Tag: open!

Vixenflare begon de kater van de andere Clan steeds aardiger te vinden. Ze had nooit echt begrepen waarom ze zo vredig samenkwamen tijdens de volle maan, maar de rest van de maand spendeerde aan elkaar haten. Vixen wuifde het idee weg, het was vast tegen de Warrior Code om zo te denken. Vixen wilde alles zijn behalve een verrader, maar aan de andere kant had iedereen elkaar extreem vriendelijk begroet, alsof het oude vrienden waren. Shadefeather reageerde gelukkig nog even open als voorheen, en maakte zelfs een grap over haar opmerking. "Ha," antwoordde ze met een grijns. "Misschien ben ik wel een spion, dan is het juist mijn taak om jou te laten denken dat ik dat niet ben." Haar staart zwiepte speels heen en weer, "it's all part of the plan you know." Murmelde ze terwijl ze haar ogen nog eens naar High Rock liet glijden, zich afvragend wanneer de Gathering zou beginnen. "Hm, maar goed ook. Bij ons zijn ze de laatste tijd ook minder te vinden. Maar ik denk dat, dat ook komt door de weersverandering." Miauwde ze serieuzer terug.

>Tag: Shadefeather