Love lasts a lifetime [Amberpaw@]

De poes liep zwijgend verder, en ging bij een nest achterin de hoek zitten, om met de kittens te spelen. Wood keek er verdrietig naar. De poes haar hele doen en laten zei dat ze gekwetst was. Wood wou naar haar toe stappen om met haar te praten, maar wist niet of ze wel op zijn gezelschap zat te wachten. Hij zuchtte even, en liep naar haar toe. "Hey... wat is er nou?" mauwde hij zachtjes, en maakte aanstalten om naast de poes te gaan zitten, als zij dat in ieder goed zou vinden. Hij wist gerust dat de poes boos op hem was, maar een goed gesprek loste alles op, toch?

De 2 kittens in het nest begonnen vrolijk naar haar speelse staart te slaan, maar Amber werd er niet vrolijker van. Ze voelde zich vreemd en dat nog wel om wat ze samen besproken hadden gehad... Echter kwam Wood toch naar haar toe en vroeg wat er was. Ze stopte met spelen en keek hem even fel aan. 'Dat weet je best!' murmelde ze even vinnig, maar haar stem liep over van emotie voor ze haar blik weer weg draaide van haar vriend en keek naar de kittens die nu met elkaar aan het ravotten waren in hun nest. 'Waarom stapte je weg toen we het kamp binnen kwamen?' vroeg ze al keek de Wood niet aan. De schildpad poes had haar woorden wel tot de gestreepte kater gericht.

De poes zwaaide met haar staart, en de kittens begonnen er vrolijk naar te slaan. Het antwoord van de poes was echter niet echt vrolijk te noemen. Haar toon deed Wood zich nog schuldiger voelen dan eerst. Maar wat kon hij antwoorden? De poes zou het toch niet begrijpen. Hij keek naar haar, maar haar blik was op de kittens gericht. Wood haalde even adem, en mompelde toen, net hard genoeg om door Amber gehoord te worden : "Ik... ik... al die katten... die keken ons zo aan.... Hij wist dat de poes het waarschijnlijk niet zou begrijpen. En misschienhad zij ooo wel gelijk. Maar deed hij het dan verkeerd? Ja.

Woodpaw deed er lang over voordat hij antwoord gaf en hoewel ze wel kon raden wat hij ging zeggen wiebelde ze toch even met haar oren voor ze op stond en recht voor hem ging staan. 'Ze kijken altijd daar hebben ze ogen voor gekregen. Maar dat wil niet zeggen dat ze boos op jouw of mij zijn. Woodpaw laat je er toch niet zo door op de kast jagen wat kan jouw het schelen? Ik ben toch geen kat buiten de clan waar je wat voor voelt waardoor jij je schuldig hoeft te voelen?' haar toon was zacht en ze probeerde haar vriendje te bereiken, maar haar blik was alles behalve zacht. Ze wilde dat hij snapte dat het haar niets kon schelen wat de andere katten van hen vonden! 'Misschien... misschien keken ze wel naar de prooi die we mee genomen hadden.' hakkelde ze even, maar bleef Wood standvastig aan kijken. Hopelijk snapte hij nu wel dat hij niet bang hoefde te zijn?

Onderwerp: Re: Love lasts a lifetime [Amberpaw@]