Love lasts a lifetime [Amberpaw@]

Een rimpelige witte lichtschijf trilde op het wateroppervlak van de plas waar Wood uit aan het drinken was, en daarboven straalden al de sterren van de Silverpelt in de donkere nachthemel. Hij was midden in de nacht ontwaakt door een onrustige droom, en kon niet meer verder slapen. Dus had hij besloten er, niet voor het eerst, 's nachts op uit te gaan. Zijn poten hadden hem naar een paar grote zwerfkeien gebracht. Hij keek even rond, en de geluiden van de nacht dreuden in zijn oren. In de verte hoorde hij een uil, en hij keek onwillekeurig omhoog. De duizenden sterren benamen hem elke keer weer de adem. Langzaam stond hij op, en strekte zijn poten, die al aardig stijf waren. Zuchtend liep hij een paar rondjes. Eigenlijk had hij totaal geen zin om naar het camp terug te gaan, en bovendien wist hij zeker dat hij niet meer zou kunnen slapen. Hij sprong op een kei en keek even de omgeving rond. Hij verwachtte niks te zien, maar tot zijn verrassing zag hij een kat over het hoogland rennen. Het zilveren maanlicht deed haar vacht glanzen. Toen hij met zijn ogen kneep zag hij dat het Amberpaw was. Gelijk steeg een fijn gevoel op vanuit zijn buik. De poes kwam bijna recht zijn kant op, en besloot te wachten tot ze dichterbij kwam. Toen de poes binnen gehoorsafstand was, zei hij zachtjes: "Hé, Amber! Wat doe jij zo laat nog buiten het camp?". Hij wou de poes niet laten schrikken, dus hij praatte niet al te hard.

Amberpaw@

Ze was nog laat opstap omdat ze de tunnels uit haar hoofd probeerde te leren. De helft kon ze al redelijk onthouden, maar ze moest ergens verkeerd af geslagen zijn geweest, want de gevlekte poes was een heel eind van het kamp afgedwaald. Dus besloot Amberpaw de tunnel uit te kruipen bij de eerste de beste uitgang. Ze was bijna bij 4 boom uit gekomen en de leerling schudden met haar kop. Ze zat dit keer echt goed fout! Dus draaide zij zich om. In de tunnel kon je ook niet direct zien hoe laat het buiten was en dus had ze haar avond eten gemist. Eigendomme schuld natuurlijk. Maar misschien zou er buiten nog wel een muisje rond scharrelen? Maar ze vond geen enkele prooi geur onderweg. Eerst had Amber rustig gelopen maar na maten de maan hoger steeg begon ze zelf ook harder te rennen. Met uitgestrekte sprongen racete ze over het hoogland tot ze een figuurtje op een kei zag zitten? Wie kon dat zijn??? Toen Amberpaw haar bek los maakten om de lucht te proeven herkende ze de geur van Woodpaw. Blijdschap overspoelde haar hele wezen en ze was opslag haar knagende maag vergeten. Ze renden op de kei af en hoorde hem haar begroeten. Maar ze zei niets en sprong op om naast de gestreepte kater te landen. Daarna drukte ze haar wang luid spinnend tegen de wang van hem aan en gaf hem een paar liefkozend een likjes over zijn oren. 'Sorry dat ik er niet eerder was. Kwilde de rest van het tunnelstelsel proberen te verkennen. Ik ben alleen de tijd daardoor vergeten.' Sprak Amberpaw onder het spinnen door en drukte haar flank tegen de zijne. Ze moest nu wel toe geven dat ze meer dan alleen goede vrienden met Woodpaw was. Hij zou toch het zelfde voor haar voelen toch?

De poes rende zwijgend naar hem toe en sprong naast hem op de steen. Ze drukte haar wang tegen die van hem en gaf hem een paar likjes over zijn oren, die gelijk rood kleurden. Net als haar luid spinnend drukte hij zijn neus tegen de hare. "Sorry dat ik er niet eerder was. Ik wilde de rest van het tunnelstelsel proberen te verkennen. Ik ben alleen de tijd daardoor vergeten." mauwde ze. Wood kon het niet over zijn hard verkrijgen boos op de poes te gaan worden, dus fluisterde hij zachtjes in haar oor: "Ach, dat maakt noet uit hoor. We zijn nu toch ook samen?". Hij liet zich langzaam door zijn poten zakken. Gelukkig was de steen groot genoeg om er samen op te gaan liggen. Met zijn staart drukte hij zachtjes op haar rug, om te zorgen dat ze naast hem kwam liggen. Hij stak zijn hoofd op en keek haar in haar ambergele ogen aan. Hij likte haar liefkozend over haar wang. Hij wou tegen haar zeggen hoeveel hij van haar hield, maar wist niet hoe.

Gelukkig maar was Woodpaw niet boos op haar. Ze zag dat hij ging liggen en voelde zijn staart op haar rug drukken. Een vertederende glimlach verscheen op haar lippen en ze ging zo tegen hem aanliggen dan hun vachten elkaar wel aanraakte, maar ze hem altijd nog aan kon kijken. Zijn likken over haar wang lieten haar warm worden ondanks de kou die de nacht van Bareleaf met zich mee bracht. Woorden kwam ze te kort. Amberpaw wist nog niet goed hoe ze hem kon vertellen wat ze voor hem voelde, maar ze begreep wel dat hij ook graag bij haar in de buurt wilde zijn. Want steeds als ze saampjes waren deed hij altijd zo lief tegen haar. De gevlekte poes spinde nog altijd en onder het spinnen door likte ze hem aan de andere kant van zijn gezicht.

De poes begon te lachen, en dat maakte Wood alleen nog maar blijer. Het maanlicht wierp een zilver licht op haar, wawrdoor ze nog mooier leek als ze al was. Hij wou haar vertellen hoe veel hij van haar hield, maar kon de woorden niet vinden. Hij ging nog dichter naast haar liggen, en krulde zijn staart om de hare. Hij keek haar weer aan, en lachte breed. "Amber..." begon hij aarzelend. Hij wou de poes niet te erg in shocktoestand brengen, als hij haar vertelde wat hij voor haar voelde. Wat nou als ze hem niet leuk vind? vroeg hij zich af. Maar... dat kon niet. De poes deed altijd zo lief... "Ik wil je zeggen... dat..." vervolgde hij. Hij zocht de juiste woorden, maar kon ze niet vinden, en door de stilte moest hij nog erger blozen. "Ach, laat maar." mompelde hij en hij veegde zijn wang weer langs de hare. Hij zou het haar wel een andere keer vertellen.

Woodpaw krulde zijn staart om de hare en ze kreeg spontaan zulke rode oren dat ze dacht dat die wel in het maanlicht te zien moest zijn. Echter was ze ook lichtjes verbaasd over zijn actie. Ze had de katten van de clan die een paar waren dit ook vaak zat zien doen. Voelde hij dan net zo veel voor haar als zij van hem? Echter probeerde de gestreepte leerling iets tegen haar te vertellen, maar na wat haperen zei hij laat maar? Laat maar?! Nu wilde Amberpaw toch eindelijk weten wat hij wilde zeggen. Ze krulde haar eigen staart rond de zijne en keek hem vastberaden aan met haar amberkleurige ogen in zijn prachtige ogen. De glans die over zijn pels lag benam haar bijna de adem, maar ze schraapte haar keel toch even voor ze eerst een hap adem nam. 'Woodpaw? Vind... vind je mij leuk?' vroeg Amber half verlegen. En ze probeerde hem recht aan te kijken al vond ze het heel moeilijk. Er was ook een kleine vonk onzekerheid in haar prachtige amberen ogen te lezen. Ze hoopt dat hij geen nee zou zeggen, maar zo heel zeker was ze er nog niet van. Haar hart ging zo hard te keer dat ze bang was dat haar levens orgaan straks vleugels zou krijgen en direct naar de zilverpels toe zou vliegen en ze dan smachtend naar de gestreepte kater zou blijven kijken en hem dan alsnog proberen te beschermen! Maar voor nu was ze nerveus, nieuwsgierig en angstig te gelijk. Vol spanning bleef ze op zijn antwoord wachten al was ze bang zijn antwoord te missen door het harde kloppen van haar hart en het suisen van het bloed in haar oren...

De poes krulde haar staart ook rond de zijne, en keek hem recht in de ogen aan. Het leek wel alsof hij wegzonk in die prachtige kleuren... de woorden van de poes haalden hem terug naar de werkelijkheid. "Woodpaw? Vind... vind je mij leuk?" mauwde de poes, met een verlegen ondertoon die hij niet van haar gewend was. Dit was nog wel het laatste dat hij had verwacht te horen, maar dat kon hem niet schelen. Alsnog antwoordde hij, een beetje voorzichtig: "Bedoel je echt... leuk leuk?". Diep van binnen wist hij wel dat ze dat bedoelde, maar het leek zo... onwerkelijk dat ze het zo snel al vroeg. Hij zuchtte en keek weg. Twijfels stroomden als een rivier door zijn kop. Hij wou het stiekem wel, maar telkens als ze samen waren... dan keken andere katten hen zo raar aan. De herrinering van de prikkende blikken van de vorige Sharing Tongues lag nog vers in zijn geheugen.

Woodpaw keek haar recht in haar oogjes en vroeg of ze leuk leuk bedoelde. Een brok in haar keel verhinderde dat ze kon spreken, maar toch knikte ze instemmend voor de gestreepte kater weg keek. Overmant door dezelfde twijfel als die Amber in zijn ogen gelezen had keek ze op naar de hemel die vol met de Starclan krijgers zat in de zilverpels. Zouden ze nu op hen neer kijken en zien hoe moeilijk zij het vonden om over dit onderwerp te spreken? Maar de gevlekte poes wilde het nu echt zo graag weten!!! Ze bad tot haar krijgsvoorouders dat ze haar de moed zouden geven nu door te pakken. Amberpaw maakte haar blik weer los van de zilverpels en keek Woodpaw weer aan. 'Ja Woodpaw leuk leuk... Ik vind jouw in... Iedergeval leuk leuk.' Murmelde ze happerend en wipte met het puntje van haar staart in nerveuze afwachting van zijn antwoord. Amber had de blikken van haar clanleden ook gezien, maar die negeerde ze gewoon weg. Als het niet aanstond dan keken ze maar de andere kant op! Maar voor nu was ze zo nerveus dat ze zich nauwelijks een houding wist te geven. Want ze schuifelde al liggend van links naar rechts al bleven haar ogen op de kater gericht die zij lief had.

De poes draaide ook haar gezicht weg, en keek naar de Silverpelt. Hij keek ook omhoog, en het leek wel alsof de sterren nog sterker gingen schijnen. Hij keek weer naar het gezicht van de poes, die ook naar hem ook. "Ja Woodpaw, leuk leuk... Ik vind jouw in... iedergeval leuk leuk." murmelde ze zenuwachtig. Een fijn gevoel vulde zijn lichaam. Had ze nou echt... Had ze nou echt gezecht dat ze hem leuk vond? Hij keek de poes aan, en zag dat ze zenuwachtig zijn antwoord afwachtte. Hij boog zich naar haar oor en fluisterde zachtjes: "Ik... ik vind jou ook... ook leuk leuk.". Hij duwde zijn neus tegen de hare en keek haar recht in haar amberen ogen aan. De tijd leek even stil te staan, en hij stelde zich voor dat ze samen zouden blijven tot ze zich gezamelijk bij de Starclan voegden. Hij deed zijn ogen dicht, en duwde zijn kop in haar vacht. De twijfels waren nog niet verdwenen. "Maar Amber..." begon hij. Hij hoopte dat ze kon begrijpen dat hij bang was voor de reactie van andere katten.

Woodpaw had net als haar ook even naar de zilverpels gekeken voor ook de gestreepte kater haar weer aan keek. Haar woorden galmde nog na in haar eigen woorden net als het suisen van het bloed in haar oren, maar toen Wood zich naar haar oor toe boog kneep ze haar oogjes stijf dicht. Wat als hij haar nu belachelijk ging maken? Als hij dat zou doen dan zou ze ter plekken wel kunnen sterven van verdriet, maar haar zorgen werden als sneeuw voor de zon weg gesmolten. Hij vond haar ook Leuk leuk!!! Amberpaw's ogen vlogen open en ze leken te gloeien in de nacht met sterren verlichte hemel die vergezeld werd door de maan. Ze voelde zich warm onder haar pels worden en voelde zijn neus tegen de hare en Amber drukte haar neus iets tegen de zijne. Ze kon zo wel voor vele manen naast hem blijven liggen zonder ooit op te staan! Maar zijn volgende woorden lieten haar schrikken en ze keek hem vragend aan. 'Wat is het Woodpaw? Waar maak je je zorgen om?' vroeg ze half schor maar ook zacht alsof ze hem wilde opvangen en troosten. Ze wist niet waar de gestreepte kater nog bang voor was? Maar daar kwam ze hopelijk zo achter.

"Wat is het Woodpaw? Waar maak je je zorgen om?" vroeg Amber. Wood keek haar even doordringend aan. " Nou... misschien... misschien moeten we het niet zo laten merken... bij de vorige Sharing Tonques leken er meerdere katten te zijn die het niet zo leuk vonden dat we... dat we... mauwde hij haperend. Hij maakte zijn zin niet af. De poes begreep vast wel wat hij bedoelde, en zo niet dan kon hij het haar uitleggen. "Maar ach, er kijkt nu toch niemand..." zei hij, en hij schudde zijn kop alsof alle twijfels er uit zo zouden glijden. Hij hij liet zich op zijn rug vallen en ging voor de poes liggen. Ondanks de koude nacht, tintelde zijn vacht warm. Hij likte de poten van de poes en keek omhoog, naar haar gezicht. Ze was zo mooi... hij snorde even en rolde zich op zijn buik en weer terug. Zijn staart streelde hij over haar kop.

Woodpaw keek daar doordringend aan, Zo serieus had ze hem nog nooit gezien?! Er moest dan wel iets zijn waardoor hij zich zo erg zorgen maakten. Echter gaf hij haar maar een halve zin om te verwerken, maar ze snapte wat hij bedoelde. 'Oh Wood...' mauwde ze begrijpend en tikte met haar staart tegen zijn beide oren. 'Wat kan mij het schelen wat de andere clan genoten van ons denken? Ik heb me nooit veel van hun blikken aan getrokken dat weet je, waarom zou jij dat wel moeten doen?' vroeg ze en likte hem over zijn kop. Woodpaw hoefde zich hier toch geen zorgen over te maken? 'En als ze wel commentaar gaan leveren dan bescherm ik je wel.' haar ogen stonden vol liefde en tederheid voor hem en ze grinnikte bij zijn volgende woorden. Zijn likken aan haar poten voelde fijn en ze voelde zijn staart over haar kop gaan. 'Ah ben je er zo eentje? Lekker stiekem doen?' vroeg ze en sprong in haar liggende stand boven op hem en rolde door omdat hij dichterbij de rand lag wanneer Woodpaw op zijn rug ging liggen. Amberpaw rolde door het gras er onder en moest hard lachen. Nee deze nacht moest nooit meer overgaan!

"Oh Wood... Wat kan mij het schelen wat de andere clan genoten van ons denken? Ik heb me nooit veel van hun blikken aan getrokken dat weet je, waarom zou jij dat wel moeten doen?" mauwde de poes begrijpend en ze gaf hem een lik over zijn kop. "'En als ze wel commentaar gaan leveren dan bescherm ik je wel." vervolgde ze. Wood lachte als een boer met kiespijn. Alsof zij hem kon beschermen tegen de hele clan! Maar ach, het was nog lang niet zo ver. Hii rolde nog een paar keer, en de poes keek hem lachend aan. "'Ah ben je er zo eentje? Lekker stiekem doen?". Bij haar woorden grinnikte hij alleen, en hij rolde achter haar aan de steen af. Hij botste tegen Amber aan, wat hem nog een lachbui bezorgde. Hij sprong boven op haar en rolde weer weg. Hij moest even onbewust gapen, maar ging gewoon verder met rollen. Na een tijdje stond hij op, helemaal duizelig van alle rondjes die hij gedraaid had. Lachend keek hij naar Amber. "Kom!" wenkte hij de poes, en hij wou gaan lopen, maar struikelde over zijn eigen voeten.

Woodpaw lachte als een boer met kiespijn. Natuurlijk kon Amberpaw hem niet tegen de hele clan beschermen, maar ze zou het toch proberen. De gevlekte poes merkte dat haar vriendje ook achter haar aan de steen af rolde en daarna tegen haar opbotsten, maar dat vond ze niet erg. Amber liet zich omvallen en probeerde hem vast te pakken, maar hij glipte tussen haar poten uit en ze rolde achter hem aan. Dit was leuk! Maar na een paar door rollen bollen verder stond Woodpaw op en stond te duizelen op zijn poten, tja wat wilde je ook. Amberpaw bleef nog even liggen tot hij haar riep. Ze stond ook een beetje wankel op maar liep toch naar Wood toe en drukte haar snuit tegen zijn wang. 'Maak je maar geen zorgen we komen er wel door heen en als we eenmaal Warriors zijn hebben de andere helemaal niets meer te klagen.' Murmelde Amberpaw en ze spon enkel en alleen voor hem. Voor ze de gestreepte kater nog een lik over zijn wang gaf en er ineens van door rende, maar ze zag dat Woodpaw struikelde en liep terug om hem weer op zijn pootjes te helpen. 'Gaat het?' Vroeg ze en overstelpte Wood met troostende likjes over zijn oren.

De poes liep wankelend naar hem toe, en zei: "Maak je maar geen zorgen we komen er wel door heen en als we eenmaal Warriors zijn hebben de andere helemaal niets meer te klagen.". Ondanks dat Wod daar aan twijfelde, zei hij niks. Hj wou de poes niet nog bezorgder maken. De poes spon en likte zijn wang. Daarna sprintte ze weg, maar Wood struikelde en viel op de grond. De poes liep weer terug, en zei: "Gaat het?". Wood knikte dapper, maar toen hij weer probeerde op te staan struikelde hij opnieuw. Hij moest luid lachen, en zei: "Ik denk dat we nog even moeten wachten.". Hij liet zich weer op de grond zakken, de wereld leek om hem heen te tollen. Hij gaapte, en keek Amber slaperig aan. Haar gezicht draaide alsmaar rondjes, wat hem nog meer deed lachen.

Woodpaw knikte en wilde weer opnieuw gaan lopen toen hij eenmaal weer stond, maar struikelde opnieuw waarna de gestreepte kater begon te lachen. Tja als je zo slecht herstelde van het rollen dan kon je het beste even wachten. Amberpaw knikte en de gevlekte poes kwam naast hem liggen en legde haar kop op zijn schouders en spon zachtjes, maar streelde met haar staart over zijn rug. 'Ik ben blij dat ik eindelijk weet wat je voor mij voelt. Ik was zo onzeker, maar ik ben ook blij mijn gevoelens met jouw te hebben kunnen delen.' miauwde ze liefkozend en keek hem recht aan. Amber was echt heel blij niet langer meer in onzekerheid te moeten leven met de vraag voelt hij hetzelfde voor mij of niet?

De poes knikte en ging bij hem liggen. De poes begon te spinnen, en toen hij haar kop op zijn schouder voelde begon hij die langzaam te likken. Haar staart streelde langzaam over zijn rug. "Ik ben blij dat ik eindelijk weet wat je voor mij voelt. Ik was zo onzeker, maar ik ben ook blij mijn gevoelens met jouw te hebben kunnen delen." mauwde ze, en ze keek Wood recht aan. Wood drukte zijn neusje tegen de hare, en begon te spinnen. "Ik voelde me precies zo. Maar nu..." antwoordde hij zacht, en hij keek naar haar gezicht. Haar ambergele ogen straalden in de donkere nacht. Hij duwde zijn kop onder haar kin en mauwde zachtjes: "Maar nu kunnen we samen zijn."

Amberpaw werd warm onder haar vacht door zijn woorden en ze voelde haar hart gloeien van ingehouden liefde die ze eerder nog zo angstig om was geweest dat Woodpaw haar mogelijk belachelijk had kunnen maken over haar uitspraak erover, maar Woodpaw had gelukkig dezelfde twijfels er over te vertellen gehad en was net als zij over haar oortjes verliefd op haar. Hij drukte zijn kop onder haar kin en de gevlekte Poes drukte met haar kaken zacht tegen zijn hoofd aan. Ja zo wilde ze altijd wel blijven liggen. Zo naast hem en samen tot de tijd dat Starclan hen zou roepen zich bij hun gelederen te voegen. Echter was ze zo moe dat ze moest geeuwen. Ze was de hele dag druk bezig geweest, maar ze wilde niet buiten het kamp slapen ondanks dat ze door zijn liefde voor haar die zij kon beantwoorden en daardoor haar warmte aan hem kon schenken zouden ze beide in de nacht lucht afkoelen en zeker nu met Bareleaf was dat helemaal gevaarlijk om buiten de bescherming van het kamp te slapen. 'Wood? Zou je nu wel kunnen blijven staan? Het word koud hier...' miauwde ze zacht en er trok direct een rilling door haar lijfje.

Het warme gevoel van de vacht van Amber deed zijn hele lichaam beven, en hij likte haar een paar keer over haar nek. Hij was zo blij dat de poes dezelfde gevoelens voor hem had, en dat ze eindelijk samen konden zijn. Maar tegelijkertijd knaagde de twijfel als een rat in een vuilnisbak. Wat zouden de andere katten er van vinden, als hij ze zou vertellen wat hij voor Amber voelde? Zouden se hem wel accepteren? De meeste katten leken niet zo blij met alle kittens in de Nursery... Wood schudde die gedachte geschrokken weg. Kittens! Wat dacht hij wel niet? Ze waren nog maar amper Apprentices, en zouden dus nog een hele tijd moeten wachten. En dat was misschien maar beter ook... hij schrok op uit zijn gedachten door de woorden van de poes. "'Wood? Zou je nu wel kunnen blijven staan? Het word koud hier..." mauwde ze zacht, en hij kon haar vacht voelen rillen. "Ja hoor, ik denk het wel." zei hij, en hij stond moeizaam op. Gelukkig kon hij alweer wat beter lopen, en hij wenkte de poes hem te volgen.

Amber wist gelukkig niet wat Wood net had gedacht dus zou ze hem niet een mep kunnen verkopen als hij die gedachten zou hebben uit gesproken! Wel met ingetrokken nagels natuurlijk, maar kom op zeg? Ze was nog veelste jong daarvoor. Nee Amber zou hem nog eerder de koude rug toe keren dan er aan denken als leerling al aan kittens te beginnen wat voor schande zou ze de clan dan wel niet bezorgen??? Nee ze wilde voorlopig genieten van hun samen zijn en van hun tijd als leerlingen. Die volwassen zorgen zouden al veel te snel op hun schouders rusten! Haar vraag leek Woodpaw uit zijn gedachten te halen en hij stond op wat haar nog erger deed rillen. nu zijn warmte plotsklaps weg viel. Gelukkig kon hij al een paar passen beter lopen dan net. Snel stond ze op en drukte zich tegen zijn flank aan. 'Het is echt bar koud geworden. toen je net opstond leek in wel in ijs koud water gevallen te zijn.' vertelde Amber en schudden zich uit waardoor ze haar schouder per ongeluk tegen de schouder van Woodpaw stoten. Daarna volgde ze hem, maar bleef strak naast hem lopen zo hadden ze nog wat warmte terwijl ze terug liepen naar het kamp.

Onderwerp: Re: Love lasts a lifetime [Amberpaw@]