Love lasts a lifetime [Amberpaw@]

De poes begon nog meer te rillen, en even was Wood bang dat ze flauw zou vallen. Nu hij zo alleen liep viel het hem pas echt op hoe koud het was. Gelukkig voelde hij snel de flank van Amber tegen de zijne. "Het is echt bar koud geworden. toen je net opstond leek in wel in ijs koud water gevallen te zijn." zei ze, en ze schudde zich uit, waardoor haar schouder hem een pijnlijke tik gaf, maar hijn liet dat niet merken. Hij wou nu geen ruzie gaan maken om zoiets onbelangrijks. Hij begon richting het camp te lopen, vergezeld door het warme lichaam van de poes. Hij begon ongemerkt te spinnen. Hoe langer ze liepen, hoe kouder het leek te worden. Hij merkte dat ook hij begon te rillen, en ging nog sneller lopen. Een enorme geeuw ontsnapte uit zijn mond, en hij keek even naar de poes naast hem. Ze rilde van top tot teen. "Achter die heuvel is het camp. We moeten nog maar een klein stukje." stelde hij haar gerust.

Tijdens het lopen voelde Amberpaw dat ook Woodpaw begon te rillen. Dat begreep ze best dus toen de kater harder ging lopen deed zij het ook. De woorden klonken berustend al leer het wel te vriezen. Amber had het zo koud dat ze geen woord meer kon uitbrengen dus knikte ze alleen maar. Ze drukte zich nog dichter tegen hem aan al hield de gevlekte poes er wel rekening mee dat ze beiden nog goed konden door lopen.

De poes knikte op zijn woorden, en ze liepen samen verder, tot ze bij de campingang kwamen. Samen liepen ze naar de Apprentice den, waar alle andere Apprentices al aan het slapen waren. Wood liep extra stil naar zijn slaapplek, om ze niet wakker te maken. Met zijn staart wenkte uij Amber bij hem te komen liggen. Hij schoof een beetje op, zodat er in zijn kleine nestje genoeg ruimte zou zijn voor zijn vriendin. Hij sloot zijn ogen, en dacht na over wat er gebeurd was. Hij kon het eigenlijk nog steeds niet geloven. Amber was ook verliefd op hem... hopelijk zouden ze er geen problemen mee krijgen.

Door de kampingang moesten ze even apart van elkaar lopen, maar eenmaal in het kamp liep ze snel weer naast haar vriend en volgde hem naar de leerlingen den. Onderweg zag ze een stel gele ogen opflikkeren in een van de schaduwen, maar toen ze die blik vast bleef houden zag ze geen jaloezie of afkeuring. Nee ze zag een vriendelijke bemoedigende blik die haar toe geworpen werd, maar ze vermoeden dat ze ook Woodpaw veel succes zou wensen als hij haar had zien kijken. Al snel stapte een zilverrode poes uit de schaduw en rekte zich uit. Amberpaw knikte naar Silverflight voor ze in de den verdween. Zachtjes om de andere niet te wekken sloop ze achter Wood aan en harte in stilte haar eigen nest bij de zijne. Zo hadden ze beide genoeg ruimte en lagen ze toch lekker dicht en vooral warm tegen elkaar. Amber likte nog een paar keer over zijn kop voor ze haar hoopt op zijn rug legde en al snel door slaap overmand werd

De poes duwde haar nest naast de zijne, en Wood schoof wat op zodat hij haar kon zien. De poes likte hem nog een paar keer over zijn kop, en ging toen slapen. Hij keek haar even aan, en gaf haar nog een laatste lik voordat hij zich ook op zijn rug liet zakken, en viel binnen enkele seconden in slaap. Hij droomde dat hij door een bos in Greenleaf liep. In de verte was Amberpaw zichtbaar, maar die liep steeds verder weg. "Amber!" schreeuwde Wood, maar de lachte hem enkel toe, voordat ze zich omdraaide en wegliep. Hoe hard Wood ook rende, de poes ging steeds verder weg, tot ze uiteindelijk uit het zicht verdween.

De dageraad begon zijn stralen het leerlingen hol naar binnen te werpen toen ze wakker werd van Woodpaw die haar naam ineens riep. Geschrokken keek ze hem klaarwakker aan, maar hij lag nog naast haar en kennelijk had hij een nachtmerrie? Amberpaw drukte zich tegen hem aan en begon zijn kop zacht en teder te likken. Haar zachte gesnor steeds op uit haar keel. Ze wist niet hoe ze hem anders wakker moest krijgen dan hem wakker te porren, maar ze wilde hem niet aan het schrikken maken. 'Ik ben hier Woodpaw, ik ben bij je.' fluisterde ze zacht in zijn oor die ze na de hand weer likte. Amber maakte zich zorgen om Wood. Was hij wel okay? Hij was toch niet ziek of zo? Of was de gestreepte kater bang voor om haar te verliezen?

Verdrietig draaide Wood zich om, tot hij opeens een verre stem hoorde: "Ik ben hier Woodpaw, ik ben bij je.". Dat was Amberpaw! Verward keek hij om zich heen, tot hij langzaam zijn ogen opende. Hij besefte dat hij het moest hebben gedroomd. Hij voelde likjes over zijn kop, en keek omhoog. De poes zat bij hem. Een beetje beschaamd likte hij zijn borst. "Oh, hallo Amberpaw" mauwde hij een beetje aarzelend. Hij keek de ppes even aan. Zijn gele ogen keken in de hare, die bijna precies dezelfde kleur hadden. "Lekker geslapen?" vroeg hij, in de hoop een gesprek te startten. Hij rekte zich even uit, en voelde hoe stijf zijn spieren waren geworden. Een pijnscheut schoot door zijn rug.

Wood bleef nog even woelen, voor hij langzaam zijn ogen opende en haar even aan kijken. Zijn begroeting vond ze wel vreemd zeker na wat ze gisteren tegen elkaar verteld hadden. Oh hallo Amberpaw? Zijn toon was aarzelend en de gevlekte poes voelde zich even vreemd worden van binnen... Was dit alles dan niet meer dan een droom geweest? Zijn volgende woorden lieten haar haar vriendje aan kijken met een kleine twijfel in haar oogjes die ze snel probeerde te verbloemen. 'Ik heb beter geslapen dan jij vermoed ik, je ziet er niet uit alsof je de hele nacht hebt gerend.' mauwde Amber en de wreef met haar wang langs de zijne. Ze lagen naast elkaar dus het kon geen droom zijn toch???

"Ik heb beter geslapen dan jij vermoed ik, je ziet er net uit alsof je de hele nacht hebt gerend." mauwde ze, en ze wreef haar wang langs de zijne. Hij gat haar een paar likjes over haar kop en, zei toen nonchalant: "Oh, ik had gewoon... een droom.". Hij wou niet dat de poes verder zou vragen, dus vroeg hij: "Hoe is jouw nieuwe mentor?". Hij keek even de Apprentice den rond. De eerste Apprentices begonnen al te ontwaken, maar gelukkig liepen de meesten gelijk het hol uit. Hij ging naast de poes liggen, en keek haar geïnteresseerd aan.

Gewoon een droom? Amberpaw snapte er helemaal niets van. Maar ze had wel door dat haar vriendje er liever niet over sprak waardoor Woodpaw vroeg naar hoe haar mentor was. 'Frostfall is best  rostfall is best streng, maar ook vriendelijk op zijn tijd. Vooral wanneer ik de juiste antwoorden gegeven heb. Hoe is jou mentor?' vroeg de gevlekte poes aan het einde van haar verhaal en ze keek Woodpaw vriendelijk aan. Wat hem ook dwars zat ze zou er hopelijk snel achter komen...

Wood kon merken dat de poes niet helemaal tevreden was met zijn antwoord, maar gelukkig ging ze er niet op door. "Frostfall is best is best streng, maar ook vriendelijk op zijn tijd. Vooral wanneer ik de juiste antwoorden gegeven heb. Hoe is jou mentor?" mauwde de poes. "Silverflight is ook een goede mentor. Ik vind haar echt heel aardig." zei hij. Hij vond zijn mentor erg aardig. "Ik moest laatst op konijnen jagen. En moet je raden... ik had er eentje gevangen! En hij was deze keer niet door de helft gescheurd." mauwde hij, en hij keek de poes even lachend aan bij de herinnering aan jachtpartij, alweer een tijdje geleden. Hij gaf haar een lachemde lik over haar kop.

Gelukkig kon Woodpaw het goed vinden met Silverflight, maar zijn verhaal over de opdracht liet haar even met haar oren wiebelen. 'Echt? Maar dat is geweldig je eerste eigen gevangen konijn!' riep ze blij voor hem uit. Zelf had ze nog geen konijn gevangen buiten het konijn die hij nu ook ophaalde. De herinnering aan het Maisetende monster deed haar nog de rillingen bezorgen, maar ze beantwoorden zijn lachende lik met een vrolijke van haar zelf. Ze was trots op Wood. Maar een tunneler joeg vaak alleen de konijnen uit hun hol dan ze zelf te vangen... Tenminste dat had ze gehoord van een van de oudste tunneler die ze in de clan hadden. Misschien had ze het bij het verkeerde eind en dat kon ze later dan aan haar mentor vragen. 'Ik heb laatst nog een paar tunnels moeten controleren of er geen scheuren in zouden zitten die de oorzaak vaak is van instortingen. Maar Frostfall leer me vast snel genoeg hoe ik die scheuren dan zal moeten repareren.' miauwde en ze hoorde de laatste leerling de den uit gaan. Ze waren de laatste die nog in de den aanwezig waren.

"Echt? Maar dat is geweldig, je eerste eigen gevangen konijn!" zei de poes blij. Wood bloosde eventjes, en likte genegeerd zijn borst, die opzwelde van de trots. "Ik heb laatst nog een paar tunnels moeten controleren of er geen scheuren in zouden zitten die de oorzaak vaak is van instortingen. Maar Frostfall leer me vast snel genoeg hoe ik die scheuren dan zal moeten repareren" vervolgde de poes. Wood keek haar even aan, en stelde voor: "Misschien moeten wij maar weer eens een keer samen gaan iagen?". Hopelijk zou de poes zijn uitnodiging accepteren. Hij draaide zich even naar de ingang, waar het ochtendlicht al naar binnen stroomde. Het was het ideale tijdstip voor een succesvolle jachtpartij. Snel keek hij weer naar Amber. Hopelijk zou het hem lukken nog een konijn te vangen.

Woodpaw's reactie liet haar giechelen. Ja zelf was ze nu nog niet zo goed, maar dat kwam misschien ooit nog wel. De woorden van haar vriend lieten haar even met haar oortjes wiebelen. Ze hoorde Frostfall nog niet roepen dus misschien konden ze snel nog even gaan jagen en zeggen dat ze voor de oudste en de moederkatten waren gaan jagen? 'Dat is goed. Zullen we meteen gaan?' vroeg Amberpaw en ze sprong op met een zwiep van haar staart. Ze wilde zo veel mogelijk tijd met hem door brengen als het maar kon. Gewoon lekker samen zijn er was toch niets beters dan dat? De gevlekte poes drong al vast naar buiten en wachten daar op Woodpaw.

De mooie poes giechelde even, en zei toen: "Dat is goed. Zullen we meteen gaan?". Ze sprong alvast de Apprentice den uit. Snel dook Wood achter haar aan. "Kom, Silverflight heeft me een goed plekje laten zien ok te jagen." zei hij, en hij zette koers richting het veld met de konijnenholen, waar hij een paar dagen eerder nog met zijn mentor was geweest. Hij genoot met volle teugen van de tijd die ze samen konden doorbrengen. Nu ze beiden een nieuwe mentor hadden, waren ze namelijk veel drukker met trainen. Na een tijdje gelopen te hebben, kwamen ze op een heuvel aan. "Kijk, daar beneden zitten allemaal konijnen." fluisterde hij. Hij keek de poes even aan, en gaf haar een lik over haar kop.

De trainingen waren zwaar dat was waar, maar Amber leerde nu eenmaal graag van de oudere warriors. Dus deed ze alleen maar haar best. Woodpaw kwam al snel de leerlingen den uit en ging haar voor nadat de mooie gestreepte kater had gezegd dat zijn mentor hem een goede jacht plek had laten zien. De gevlekte poes trippelde achter hem aan en was benieuwd naar waar hij haar naar toe bracht. Ze moesten wel even een tijdje lopen, maar al snel kwamen ze op de plek van bestemming. Ondanks de kou waren er toch nog een hoop pluizige prooi dieren buiten. 'Wow! Zo veel konijnen heb ik nog niet op de rest van het hoogland gezien.' fluisterde Amber en voelde zijn lik over haar koppie. Ze drukte zich even tegen hem aan en keek haar vriend daarna weer aan. 'Wil je voordoen hoe je het konijn ving?' vroeg ze gespeeld plagend en keek met een vrolijke twinkeling in haar ogen naar zijn even Ambere ogen.

"Wow! Zo veel konijnen heb ik nog niet op de rest van het hoogland gezien. Wil je voordoen hoe je het konijn ving?" zei de poes plagend, en Wood keek haar even onzeker aan. "Ehhh... oké." antwoordde hij een beetje aarzelend. Hij wist niet zeker of hij kon herhalen wat hij een paar dagen eerder had gedaan. Hij liet zich in jachthouding zakken, maar niet voor gecontroleerd te hebben wat de windrichting was. Hij wou niet dezelfde domme fout maken als toen met zijn mentor. Hij merkte dat de wind recht in zijn gezicht waaide, en moest dus een heel stuk om de konijnen cirkelen. Daarom fluisterde hij tegen Amber: "Doe maar een paar stapjes achteruit, anders ruiken ze je.". Met een grote boog liep hij langs de konijnen. Zonder enige verrassingen bereikte hij de overkant, en hij deed langzaam een paar passen naar voren. Behoedzaam kwam hij dichter en dichter bij, zonder dat de konijnen iets merkten. Hij koos een slachtoffer uit, en al wat ouder dier dat vast niet zo snel kon rennen. Toen hij nog maar enkele staartlengtes van het beest af was, zette hij zich schrap en sprong naar voren. Ten minste, dat probeerde hij. Hij struikelde over een takje dat op de grond lag. Stil vervloekte hij zichzelf. Er waren nauwelijks takken op het hoogland, en precies hij moest er precies op dit moment op stappen. Hij herstelde zich gelukkig snel, en zette de achtervolging in. Tot zijn verbazing was het konijn nog niet in een holletje gekropen, maar recht het hoogland op gevlucht. Wood merkte dat het gat tussen hen kleiner begon te worden, maar wist dat het konijn waarschijnlijk zo bij zijn holletje was. Opeens kreeg hij een ingeving. "Amber! Pak 'm!" schreeuwde hij buiten adem. Hopelijk had de poes hem gehoord.

Hun geur zouden ze kunnen ruiken? Amberpaw deed een paar stappen naar achteren en ging plat liggen maar wel zo dat ze meteen op zou kunnen springen mocht het nodig zijn. Woodpaw sloop om de groep konijnen heen en koos een prooi uit. Maar al vanaf de start ging het mis. Normaal zou ze erom gelachen hebben, maar dat zou hem uit zijn concentratie halen en de gevlekte poes had te veel respect voor de gestreepte kater om nu meteen in lachen uit te barsten. Wood zetten de achtervolging in en haalde het konijn wel in, maar riep haar hulp toch in. Amber wachten geduldig tot de prooi binnen sprong bereik zou komen. Ze dacht aan wat haar geleerd was en ze zetten zich zo krachtig af dat het zand een stukje met haar achterpoten mee omhoog kwam voor het weer naar de grond terug viel. Daarna sloeg Amberpaw haar klauwen zo ver als ze kon maar uit en landen bovenop de rug van het konijn. Het dier begon te bokken en wierp haar van zijn rug en dook een hol in. Maar zo snel gaf zij zich niet gewonnen en schoot achter het konijn aan. Het hol was duister, maar ze was klein genoeg om erdoor heen te passen. De geur van het bloed dat uit de wondjes kwamen was haar doel. Amber opende haar bek een stukje en volgde het geurspoor. Het konijn had zich in een vrij grote holte terug getrokken, maar zodra het haar rook ging het dier in de aanval. De gevlekte poes sprong opzij en draaide zich om en dook naar de keel van het konijn en beet zich vast in zijn smalle nek. Ze voelde hoe de achterpoten van het konijn over haar schouder krabbelde, maar Amberpaw gaf niet toe en sloeg haar klauw uit om die op de achterkant van haar prooi te drukken. Het werken in de tunnels hadden nu al wat vruchten af geworpen en ze kon het konijn redelijk stil houden. Haar andere poot hield ze op de kop van het konijn en haar tanden haalde de slagader van het konijn open. Ze moest weg duiken en zich terug trekken om geen klauwen van haar prooi over haar kop te krijgen. Het konijn wilde haar opnieuw aanvallen, maar raakte al snel verzwakt. De gevlekte poes hield de enige uitgang versperd tot haar prooi te slap werd van het bloed verlies en op de grond zakten. Amberpaw wachten nog heel even tot ze zeker wist dat de prooi dood was voor ze hem met heel veel moeite sleepte ze het dier zijn hol uit en liet zo een geweldig lang bloed spoor achter. Haar achterkant was het enigste wat als eerste te zien was voor Amberpaw met veel gesjor het dode konijn er verder uit trok. 'Zo die vocht terug in zijn hol zeg.' Miauwde Amber en ze keek Woodpaw met een triomfantelijke glimmende ogen aan.

Hij zag dat de poes op het beest sprong. Ademlo0s keek hii toe toen het konijn haar van zich af schudde. Amber dook er weer achteraan, en samen verdwenen ze in een hol. Na wat wel een eeuwigheid leek te duren kwam de poes eindelijk naar buiten, met het karkas van het konijn slap tussen haar kaken. "Zo die vocht terug in zijn hol zeg." zei de poes, en ze keek Wood even aan. Snel sprong hij naar haar toen en inspecteerde haar van top tot teen. Gelukkig zag hij geen ernstige wonden, hooguit een paar schrammetjes. "Goed werk!" prees hij haar, en hij drukte zijn neus tegen de hare. "Zullen we kijken of we er nog een kunnen vangen?" vroeg hij. Zonder op antwoord te wachten draaide hij zich weer om. Het was nu een stuk rustiger, maar een enkel dapper konijn waagde zich uit zijn holletje. Wood wees er met zijn staart naar, en zei "Ik pak die wel.". Hopelijk zou de poes hem deze keer niét hoeven helpen.

Haar borst zwol op door zijn compliment en Amber likte snel even haar voorpoot die ze over haar oor haalde om wat stof weg te poetsten, maar ze knikte bij de woorden van Woodpaw die haar snel even bekeek. Ze had niet meer dan een paar oppervlakkige schrammen, maar die konden ook lelijk prikken. Nu was het zijn beurt om een konijn te vangen. De gevlekte poes draaide zich om, om te kunnen kijken hoe haar vriendje het er vanaf ging brengen. Ondanks dat poetste ze zo nu en dan even wat stof weg die op haar vachtje zat, maar behield de gestreepte leerling scherp in de gaten.