Love lasts a lifetime [Amberpaw@]

Wood deed even zijn bek open om de windrichting vast te stellen, die niet erg veranderd was. Hij ging voor de tweede keer met een wijde boog om de hollen heen, tot hij perfect de wind in zijn rug had. Hij liet zich en jachthouding zakken, zo diep dat zijn buik bijna over de grond schuurde. Hij lette er extra goed op om het konijn niet te alarmeren door op een takje te gaan staan. Gelukkig had het domme beest niks door, en kwam Wood uiteindelijk dichtbij genoeg om te springen. Hij haalde even diep adem, en zette zich af met zijn achterpoten. Hij konijn sprong geschrokken weg, maar het kwaad was al geschied en Wood kon het beest makkelijk inhalen, en gaf het een haarde tik tegen de achterpoten. Met een zachte plof viel het konijn op de grond, en Wood sprong er snel op om een laatste, dodelijke beet te bezorgen. Het viel hem mee dat hij niet zo buiten adem was, en hij sleepte het dier trots naar Amberpaw toe. "Nummer twee." mauwde hij, en keek de poes trots aan.

Woodpaw sloop weer om de groep konijnen heuvels heen en joeg daarna niet lang op een tweede konijn. Amberpaw had alles rustig in zich op zitten nemen. Hij was met sprongen vooruit gegaan, maar zijzelf ook natuurlijk. Toen Wood de prooi naast die van haar neer legde klonk trots. Amberpaw stond op en veegde haar vacht langs de zijne en gaf hem een kopje tegen zijn wang aan. 'Ik ben trots op je. We zijn al heel wat beter dan toen we samen joegen op dat ene konijn in het maisveld.' mauwde Amber en ze ging naast hem zitten. Ja ze was erg trots op hem als op zichzelf. Toch wilde ze nog beter worden! 'Zullen we de andere van de clan laten zien hoe we gegroeid zijn?' vroeg Amber en ze stond alvast op om naar haar konijn te lopen en die op te willen pakken.

De poes gaf hem een kopje, en Wood gaf haar een vlugge lik. "Ik ben trots op je. We zijn al heel wat beter dan toen we samen joegen op dat ene konijn in het maisveld." zei Amber. Wood keek haar even blij aan. "Zullen we de andere van de clan laten zien hoe we gegroeid zijn?" stelde de poes voor. "Is goed!" zei hij, en ook hij sond op en begon te lopen. Onderweg dacht hij na over hoeveel de poes wel niet gegroeid was. Frostfall mpest een goede mentor zijn. Maar gelukkig had hij ook een goede mentor.

Amber droeg haar prooi met trots en genoot er met volle teugen van om Frostfall te laten zien hoe goed ze al haar eigen konijn kon vangen. Hoewel ze er een paar schrammetjes aan over had gehouden, maar ze kon haar mentor alleen maar dankbaar zijn. Woodpaw was gekoppeld aan Silverflight die hem vast ook prima les gaf in wat hij moest weten. Toch was ze blij dat hij zo met sprongen vooruit was gegaan. Toch kon ze alleen maar meer van deze gestreepte leerling gaan houden. Hij zou het vast nog wel eens kunnen schoppen tot clan leider? Maar dat was de keuze die hun leider zou moeten maken natuurlijk. Het reizen van het veld van waar ze de prooi gevangen hadden tot het kamp was pas half afgelegd toen Amber kramp kreeg in haar kaakspier en ze haar buit snel neerlegde en haar bek een paar keer open en dicht deed tot de kramp was vertrokken. Ook wreef ze met haar voorpoot langs haar wang om de pijn te verminderen.

Samen liepen ze terug richting het camp. Wood bedacht zich dat zijn mentor tevreden zou zijn met zijn prooi. Hopelijk zouden ze snel beginnen met vechtbewegingen oefenen... hoe stopte met lopen toen de poes haar konijn neerlegde. Ze deed haar bek open en dich, en Wood begreep dat ze pijn had aan haar kaken. Zwijgend liep hij naar haar toe en likte over haar kaaksprieren. "Gaat het weer?" vroeg hij na een tijdje en hij keek de poes ongerust aan. Elke keer als zij pijn had, was hij bang dat het zijn schuld was. Hopelijk zou de poes snel weer verder kunnen lopen.

Zijn bezorgdheid steunde haar zeer. Zijn tedere likjes lieten haar warm van binnen worden. Toen de pijn en de kramp weg waren keek ze hem aan na zijn vraag. 'het gaat goed. Dit konijn is alleen zo zwaar.' miauwde ze zacht en wilde hem net weer op pakken toen ze ineens iets anders hoorde of... eigenlijk ook voelde! Het zware gedreun kwam in een razende vaart dichterbij en haar kop schoot de lucht in. Een donker figuur was in de verte achter hen te zien en Amber's ogen werden groot van schrik en angst. Een groot langbenige viervoeter kwam in galop hun kant op. Meteen zocht ze naar een van de tunnel ingangen en vond er eentje achter Woodpaw. Ze had geen tijd om hem te waarschuwen en duwde hem het gat in van de tunnel. Met heel haar gewicht en zelf rolde ze de tunnel met hem mee naar beneden tot de duisternis van de gang hen opslokte. De dreunende grote poten kwamen in een grote vaart over de plek waar ze net nog gestaan zouden hebben als de gevlekte poes niet gehandeld had.

De poes keek hem even aan, en zei toen: "Het gaat goed. Dit konijn is alleen zo zwaar.". Wood keek haar even lachend aan, en wou net een plagerige opmerking maken toen de poes hem halsoverkop een tunnel in duwde. Een halve seconde later hoorde hij hard gedreun, dat steeds dichterbij kwam. Hij stond weer op, voor zover dat mogepijo was in de krappe tunnel en deed onbewust een paar stapjes achteruit. Het gedreun werd harder en harder, tot het uiteindelijk in de verte verstomde. Omdat hij al die tijd ademloos in de tunnel had gezeten, had hij nog geen tiid gehad de poes te bedanken voor haar snelle handelen. Zonder haar had hij het beest misschien wle te laat gezien... "Ehm, bedankt voor het redden?" mauwde hij nog steeds in shock.

Amber had niet door gehad wat Woodpaw nog had willen zeggen, maar ze was te druk geweest om zijn leven te redden. Zelf was ze plat tegen de grond blijven liggen terwijl er aarde op hen neer regende. Bang dat de tunnel in zou storten en haar en haar vriend hier zouden begraven zonder dat er iemand van de clan wist waar zij waren dan op jacht. Ze zouden zich rot zoeken en hen veel te laat vinden! Maar gelukkig bleven de wanden heel al waren er wel scheuren in het plafon te zien toen Amber omhoog durfde te komen en naar het zand boven haar keek. De schemering was net genoeg om de eerste vrij dikke scheuren te zien. Dit zou ze straks meteen aan Frostfall rapoteren wanneer ze weer terug in het kamp waren. Ze keek naar Wood toen hij haar begon te bedanken. Ze merkte wel dat het voordelen had om een tunneler te zijn. Ze voelde de trillingen in de grond veel eerder aankomen dan een kat die niet in de tunnels getraind was. Ze drukte haar neus tegen de zijne en snorde even zacht, maar liefdevol. 'komt goed dat zul je vast nog wel leren hoe je trillingen zult moeten ontdekken... Of leer je dit net als Moor runner?' vroeg Amber en e keek de gestreepte kater even vragend aan. Ze voelde dat het grote dier ver weg was en nu durfde ze pas de tunnel weer uit te komen. 'Hou je kop laag anders stort de tunnel nog in. We willen niet net als Sabrefur onder het zand bedolven worden.' miauwde ze waarschuwend en keek buiten even van links naar rechts. Het was weer veilig, maar toen ze helemaal uit de tunnel was gekomen liet ze een klagelijk gejammer horen.

Wood werd warm bij haar zachte aanraking, en begon even zachtjes te spinnen. Bij haar volgende vraag antwoordde hij: "Ik denk dat ik dat wel leer, want ik doe soms, als ik me verveel mee aan trainingen van Tunnelers.". Hij keek de poes ven aan. "Hou je kop laag anders stort de tunnel nog in. We willen niet net als Sabrefur onder het zand bedolven worden." mauwde de poes waarschuwend. De herinnering aan hun onlangs overleden deputy deed Wood even zwijgen. Hij had de kat veel meer gemogen als de nieuwe deputy, Amberstorm. Hij zag dat de poes langzaam de tunnel uit liep, en ging haar achterna. Boven aangekomen jammerde ze klaaglijk. Wood volgde haar blik, en zag dat hun twee konijnen helemaal vertrapt waren. Geschokt liep hij er naartoe. Er was niet veel meer over van de prooidieren dan botten en loszittend, vetrapt vlees. "Ehhh.... ik geloof dat we opnieuw moeten jagen?" zei hij verbaasd.

Hm... Woodpaw was dus van alle markten thuis? Dat kon erg handig zijn in de toekomst. Amber glimlachte zacht naar hem voor ze de tunnel uit kroop. Het schouwspel wat ze zag had haar een klagelijk gejammer onttrokken. De prooien die ze achter hadden moeten laten om niet vertrapt te worden waren totaal vernielt! Al waren de woorden van haar vriendje wel te begrijpen, maar toch was het verspilling. 'Hiermee hadden we zowel de oudste als de moederkatten mee zat hebben gekregen.' mauwde ze verslagen, maar keek Woodpaw weer even aan voor ze een besluit nam. 'Het gaat sneller als ik de konijnen uit hun hol drijf en jij ze opvangt.' stelde de schildpad poes voor en draaide zich half om zodat ze snel konden handelen nog voor de clan hen zou kunnen missen. Het was al bijna zonhoog en dan hoorde ze eigenlijk al terug te zijn met prooi.

Met open mond bekeek Wood de verscheurde konijnen. Er was echt niets meer te redden. Bij de woorden van Amber, knikte hij kort. Zij was ten slotte een tunneler, en zou de beesten gemakkelijk uit hun holen moeten kunnen jagen. De poes draaide zich om, en Wood ging naast haar staan. Hij keek even het landschap rond, en kon een enkel konijnenhol vinden. "Bij welk hol moet ik wachten?" vroeg hij aan de poes. Hopelijk zouden ze alsnog wat verse prooi het camp in kunnen brengen, ondanks de verloren konijnen. Hij keek even omhoog, en zag tot zijn verbazing dat de zon al bijna haar hoogste punt had bereikt. Ze zouden moeten opschieten...

Zijn vraag liet haar zich even tot het uiterste concentreren. De wind liet ze verdwijnen op de achtergrond tot ze het gescharrel van een tweetal konijnen in de dichtstbijzijnde hol hoorde. 'Als jij bij dat hol daar wacht zal ik de twee konijnen die erin zitten er een van laten opschrikken de ander neem ikzelf voor mijn rekening.' miauwde ze stellig en trippelde naar een hol die er een paar konijnen hupjes er vandaan lag ze opende haar bekje en rook een sterke konijnen geur, maar niet direct op de plek waar zij naar binnen zou gaan. Ze drong het hol binnen en sloop dichterbij door de gang die de konijnen zelf al gegraven hadden. Ze zaten zichzelf te wassen en soms waste de de oren van de ander. de schildpad poes schoot naar voren nog voor een van de twee haar kon zien en sloeg haar klauwen uit naar het konijn die direct voor haar zat. Het konijn gilde het uit en de andere schoot weg denkend dat hij naar de vrijheid buiten kon vluchten. Amber beet haar prooi dood en sleepte het mee naar de uitgang waar hopelijk Woodpaw even veel succes had gehad?

De poes concentreerde zich even helemaal op de omgeving, en zei hem toen bij welk hol hij moest wachten. Wood vond het knap dat de poes wist dat er twee konijnen in het hol zaten. Hij kon enkel een enkele konijnengeur onderscheiden. De poes liep naar het hol, en Wood ging haar achterna, en wachtte tot ze weer naar buiten zou komen. Hij keek haar na tot ze helemaal in de duisternis van het diepe hol verdwenen was. Opeens hoorde hij een luide gil, duidelikk van een konijn, en hij hoorde pootstappen het hol uit denderen. Hij maakte zich klaar voor de sprong, en toen het konijn het hol uit was gevlucht zette hij zich af en sprong op de rug van het beest. Hij landde perfect op de rug, en zonder al te veel moeite beet hij hard in de nek. Toen het beest slap neerviel, sprong hij eraf en liep weer terug naar het hol, waar de poes ook al weer stond, met een konijn. "Dat ging goed! Mooi konijn!" prees hij zijn vriendin. Warm snorrend liet hij zijn konijn vallen, en drukte zijn neus tegen de hare.

Woodpaw had het tweede konijn ook kunnen vangen dat was mooi heel mooi. Hij prees haar en drukte zijn neus tegen de hare. Amberpaw drukte haar neusje ook terug tegen de zijne en snorde vrolijk en aaide met haar staart langs zijn schouder. 'Laten we snel terug gaan. Anders zullen ze zich af vragen wat we aan het doen zijn.' murmelde Amber en stond op voor ze haar konijn op pakte en even langs zijn vacht streek voor ze hem nog even plagerig met het puntje van haar staart langs zijn oren kietelde daarna sprong ze weg en zwiepte haar staart vrolijk heen en weer.

Haar staart gaf Wood een fijn gevoel, en hij spinde even kort. Bij de woorden van de poes pakte hij zijn konijn weer op, en begonnen samen naar het camp te lopen. De zon had inmiddels haar hoogste punt al bereikt, en zou zometeen beginnen te dalen. Met een schuin oog keek hij naar de zwarte kant van Ambers gezicht. Haar staart zwiepte heen en weer, en Wood moest een klein beetje lachen. Gelukkig zou de poes het waarschijnlijk niet hebben gehoord, door het konijn dat hij in zijn bek had. Hij merkte dat ze al bijna bij het camp waren gekomen, en toen ze boven op een heuvel liepen, kon hij het al in de verte zien liggen.

Het was altijd fijn om met Woodpaw samen hun taken te volbrengen. Zo ging het sneller en waren ze gezellig samen. Amberpaw hoorde een zacht gelach, maar het was zo weg gemoffeld dat het nauwelijks hoorbaar was, maar ze negeerde het en deed net alsof ze het niet had gehoord. Ze wist dat wanneer zij vrolijk was haar staart vrolijk heen en weer zwiepte, maar zo wist ze dat ze een goed humeur had en drukte haar warme vacht even tegen hem aan. Hoewel ze wist dat het bladkaal snel werd zou de zon nog minder van zijn waterige warmte aan hen afstaan. Ze keek haar vriendje even aan en trippelde daarna naar beneden. Het kamp was niet ver meer en ze zouden er binnen enkele sprongen zijn. De schildpad poes voelde hoe haar prooi zwaarder werd bij elke stap die ze nu zetten, maar wilde niet opnieuw riskeren dat het nog eens vertrapt zou worden dus sleepte ze zich voort en dwong zichzelf om haar buit hoog te houden. Bij het binnen komen zag ze enkele blikken hun kant op draaien en zo ook die van Woodpaw's mentor. Ze liep trots naar de oudste den toe om hen meteen van prooi te voor zien, misschien hadden ze al prooi er liggen, maar dan maakte 1 konijn meer of minder niet veel uit.

Met de flanken tegen ekaar aan gedrukt liepen ze het camp in. Zijn kaken begonnen een beetje pijn te doen, maar hij negeerde het en liep, trots op hun vangst, verder. Hij keek even rond, en zag dat de meeste blikken op hun waren gericht. Onbewust deed hij een stapje opzij. In stilte vervloekte hij zichzelf om zijn bange gedrag. Hij kon gerust laten merken wat hij van de poes vond! Maar dat was zo moeilijk... De poes liep richting de elders den, en Wood volgde haar. Waarschijnlijk zouden de elders al wat prooi hebben, en met het konijn van Amber erbij zouden ze vast genoeg hebben. Maar hij kon voor de zekerheid meegaan, en als ze daar al genoeg hadden ging hij maar naar de nursery.

Amber merkte dat Wood een stapje van haar af zetten, maar dat pikte ze niet en sloeg met haar staart voor ze de oudste den binnen ging. Waarom was hij zo bang? Niemand keek hen verkeerd aan?! De schildpad poes legde haar vangst neer bij een muis en een spreeuw en keek haar vriend half vragend kwart verontwaardigt en kwart neutraal aan voor ze de den weer verliet na een dankbaar gemurmel van de oudste. 'Laat je niet zo op de kast jagen?' mompelde ze hard genoeg voor Wood en ze liep richting de den van de kraamkamer om eigenlijk te zien of ze een oppas nodig hadden zodat de moederkatten konden gaan eten.

Wood werd nog gefrustreerder toen de poes boos met haar staart sloeg. Ze legde haar prooi neer, en Wood zag dat de elders nu wel genoeg hadden. Hij draaide zich om richting de nursery, maar stopte bij de woorden van de poes. Ze had gelijk, maar alsnog... gefrustreerd schudde hij zijn kop. Werd hij gek ofzo? Was hij zo paranoïde dat hij elke blik als vijandig beschouwde? Hij haalde diep adem en trok een sprintje, zodat hij weer naast de poes kon lopen, en drukte zijn vacht tegen de hare. Hij had nog steeds een konijn in zij bek, en vond dat een goed excuus om niets te hoeven zeggen. Hij merkte dat zijn wangetejs lichtjes rood werden, maar probeerde alle blikken te negeren. Hij zuchtte diep toen ze eindepijk de nursery bereikten. Hij liet zijn konijn vallen. Nu konden de moederkatten ook wat eten.

Ze merkte wel dat Woodpaw wat achter bleef, maar ze stapte dit keer weg van hem. Ze voelde zich gekwetst door zijn manier van doen en drong naar binnen om te melden dat er voedsel was en ging naast het nest liggen dat zo ver achterin lag om met haar staart met de kittens te spelen. Ook had Amber haar rug naar de uitgang toe gedraaid om te laten zien dat ze gekwetst was.

Onderwerp: Re: Love lasts a lifetime [Amberpaw@]