[Training 1] Show me what you got (Amberpaw)

Frostfall knikte even kort toen zijn nieuwe apprentice hem begroette. En meteen begon de training en hij was tevreden met de kennis van de apprentice. Ook beviel haar gehoorzaamheid hem wel. Ze was leergierig, snel en alles wat ze zei was correct. ‘Heel goed, Amberpaw,’ prees hij zijn leerling. ‘Maar je bent een belangrijke vergeten. Water in de tunnels: Ze kunnen overstromen, en dan worden ze levensgevaarlijk. Merk je dat er water uit het plafond komt moet je maken dat je wegkomt. Later zal ik je leren hoe je dat kunt repareren, maar dat ik voor de meer ervaren tunneler,’ miauwde hij kalm. Soms gingen tunnels onder stromen door. Liever werd dat vermeden, want mocht een tunnel dan instorten kon de hele tunnel overstromen en dan kon het hele systemen vernietigen. ‘Laten we dan nu naar de tunnels gaan zodat we een controle patrouille kunnen doen. Op de weg daar naartoe kun je wel even de Warrior Code voor me opnoemen,’ miauwde hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hij eiste discipline, en de warrior code was de rode draad in hun bestaan. De witte kater kwam overeind en begon de weg naar de tunnel te leiden die hij vandaag onder poten wilde nemen, zijn oren gespitst voor de woorden van zijn leerling.

Frostfall zijn nieuwe apprentice was pienter. Ze leek ook leergierig genoeg. Hier kon hij mee werken. Ze vroeg zelfs nog naar rog naar rook in de tunnels, iets wat maar zeer zelden voorkwam. Enkel in zeer droge greenleafs was het wel eens dat de heide in brand kwam te staan. Rook kon de tunnels binnendringen. ‘Dat klopt, maar dat gebeurd zelden,’ miauwde de witte kater kalm. ‘Dan moet je ook maken dat je wegkomt. Rook in de tunnels in verstikkend, je kan zomaar zonder lucht komen te zitten.’ Frostfall wandelde verder naar de tunnels, waarna hij zichzelf stil hield en wachtte tot de poes keurig de code opnoemde. Bij elke regel vond ze het wel nodig om eens te benadrukken waarom het wel niet zo was. Ze vertelde dat alleen een muizenbrein op andermans territorium jaagde. Dat klopte inderdaad, maar het gebeurde vaker dan hun lief was. Daarom moesten ze RiverClan dan ook zo snel mogelijk weer terugjagen naar hun eigen territorium. Maar uiteindelijk kwam er toch nog een vraag van de apprentice. ‘Precies zoals de code zegt. Eervolle warriors hoeven niet te doden. Katten zoals BloodClan en rogues zijn katten die buiten de code staan. Zij eren de wetten van Starclan niet. Zolang zij niet naar de code leven, verdienen ze geen eervol gevecht.’ Frostfall zijn ijsblauwe ogen schitterden even kort. Als je in een gevecht met BloodClan was het soms dood of gedood worden, dan moest je voor je eigen hachje redden. ‘Maar er mag niet gedood worden in gevechten om grenzen. WindClan en RiverClan hebben daarvan geleerd in hun meest recente gevecht, er werd gedood en beide clans zijn gestraft. Knoop dat in je oren.’ Frostfall keek weer voor zich en hij was bij de tunnel aangekomen die hij wilde controleren. Hij ging zitten voor de ingang en keek de gevlekte apprentice even aan. Deze tunnel leidde noordwaarts en kwam uiteindelijk uit in de buurt van de Outlook rock. Frostfall gebruikte deze persoonlijk graag.  ‘Ken je deze tunnel al?’ Hij moest goed weten waar ze allemaal al was geweest, voordat hij daarop uit kon breiden. Aan het eind van de training zou ze het hele web van tunnels kennen, en precies kunnen uitbeelden waar ze was boven de grond als ze in de tunnels was.

Frostfall keek tevreden naar zijn apprentice toen ze sprak dat ze het begreep. ‘Goed,’ antwoordde hij kort. Verder had ze uitstekend geantwoord, dus dan was het tijd om het echte trainen te beginnen. Hij moest alleen nog te kijken tot hoever haar fysieke kennis streek, want tussen haar oren leek het prima in orde. Ze wist ook meteen de tunnel te benoemen en dat de uiteindelijk naar de Outlook Rock ging. ‘Uitstekend,’ sprak hij. ‘Dan gaan we nu écht beginnen.’ Hij keek de gevlekte poes even op en neer aan, waarna hij op zijn poten kwam. ‘Ik wil dat je voorop gaat. Doe gewoon je werk zoals normaal, als een alledaagse patrouille. Ik wil weten hoe goed je al bent met het navigeren door de tunnels.’ Hij wilde kunnen zien hoe ze lette op de geuren, haar snorharen, hoe ze bewoog en of ze de wind en kleinste geluiden in de tunnel kon opmerken. Ogen had ze vanaf nu niet meer nodig, ze zou al haar andere zintuigen moeten gebruiken. Hij wenkte met zijn staart dat ze voor moest gaan. Geen tijd meer te verliezen.

De apprentice ging voor hem de tunnels in. Hij dook achter haar aan, zijn kop laag houdend en zijn ogen vernauwden zich. Hij drukte zijn oren in zijn nek toen de complete duisternis hem opslokte. Zijn apprentice wandelde zelfverzekerd door, duidelijk op haar gemak. Ze waren dan ook net mollen, compleet onafhankelijk van hun ogen. Hij voelde de manier waarop de tunnel onder de grond slingerde met zijn snorharen, zijn staart volgde hem als een witte sluier. Hij volgde tevreden de voetsporen van zijn apprentice. Dit was prima, ze had de basis al onder de knie. Maar Frostfall kreeg op een gegeven moment de geur van een konijn in zijn neusvleugels. Benieuwd of Amberpaw deze ook rook, kwam hij tot stilstand. ‘Stop,’ beval hij haar in een zachte fluistering. Nu zouden ze de tijd nemen en Amberpaw zou haar kans krijgen om een konijn te vangen. Als ze eenmaal al ondergronds waren was het lastig, maar met simpele tactiek was het mogelijk. Zou ze alle middelen die ze tot haar beschikking had moeten gebruiken. ‘Wat ruik je?’

De poes leek pas door te hebben dat er prooi was toen hij er iets van zei. Daar moesten ze het nog even over hebben, maar daar was nu geen tijd voor. Eerst moesten ze dit zien op te lossen. ‘Goed,’ fluisterde hij zachtjes achter haar. Hij bleef verder doodstil staan, het dreunen van de grond proberen te voelen. Het konijn was waarschijnlijk in een hol verderop aan de linkerkant, maar exact kon hij het zelfs niet vastleggen. Maar er waren andere manieren om een konijn te vangen, zeker als je met zijn tweeën was. ‘En.. hoe ga je dit aanpakken? Gebruik alle omstandigheden die je hebt,’ fluisterde hij zachtjes, hintend op dat ze niet alleen was. Maar hij zou niet alles voorkauwen, ze moest haar creativiteit gebruiken. Pas dan leerde je echt.

Amberpaw leek opgeschrikt te zijn, want even voelde hij haar staart tegen zijn neus. Hij blies de staart weg, waarna ze een tactiek probeerde uit te leggen. Heel goed, dat waren inderdaad opties die ze zouden kunnen doen. Maar alsnog was er niets concreets en hij wilde de apprentice zelf laten beslissen. ‘Dus, Amberpaw. Wat gaan we doen?’ fluisterde hij naar haar. Hij zou het haar niet zomaar geven. Het was doen en daarna zouden ze kunnen evalueren. Ze moest leren om initiatief te tonen, leiderschap. Dat waardeerde Frostfall als goede kwaliteiten in een tunneler. Zeker van je zaak zijn: want in de tunnels was vaak geen tweede kans. Hij likte langs zijn lippen, de verse konijnengeur zorgde ervoor dat zijn poten gingen jeuken voor de jacht. Ze moesten nu niet meer lang treuzelen, voor ze het wisten had het konijn hun door.

Frostfall was blij dat de poes een beslissing nam. Hij waardeerde haar respect, zoals dat hoorde naar een mentor. Hij kon het tot nu toe prima met de gevlekte apprentice vinden. Ze was dan ook dan wel op het niveau wat hij verwachtte. Alleen was haar plan nog niet genuanceerd genoeg. Te tijd begon nu echt te dringen. Hij begon wat met het puntje van zijn staart heen en weer te wiegen, waarna hij zijn oren spitste en aandachtig naar het gescharrel luisterde. ‘Okee..’ miauwde hij, proberend de poes te dwingen om wat gedetailleerder te zijn. ‘Waar moet ik heen? Boven de grond, onder de grond? Welke uitgang. Wees precies, Amberpaw,’ fluisterde hij naar de poes. Een konijn onderscheppen was kinderspel, maar om dan precies dat op de goede plek uit te meten, dat was de kunst ervan.

Frostfall zijn instructies werkten, want het deed zijn apprentice nog harder nadenken. Op een gegeven moment wist ze precies aan te geven waar ze wilde waar hij moest zijn. ‘Goed,’ miauwde hij. Hij zou precies doen wat ze zei, dan zouden ze zien of haar plan zou lukken. Hij zette vervolgens een paar passen achteruit, waarna hij de ruimte had om om te draaien. In een vlotte draf rende hij de tunnel uit, naar het licht aan het einde van de tunnel. Eenmaal boven de grond racete hij naar de uitgang van de tunnel waar Amberpaw beloofde het konijn heen te jagen. Daar bleef hij in een jachthouding stil afwachten. Het was nu aan Amberpaw..

Frostfall stond als een standbeeld te wachten, alleen zijn lange vacht bewoog omdat de wind eraan trok. Het duurde niet lang voordat hij getrappel in de tunnels kon horen. Hij zette zich schrap, hopend dat er binnen nu en enkele momenten een konijn de tunnel uit kwam spurtten. En ja hoor, niet veel langer zag hij de lichtbruine vacht van het konijn die letterlijk zijn poten in kwam rennen. Hij onderschepte de prooi en met een snelle beet maakte hij er een einde aan. Hij snorde kort en dankte StarClan voor deze prooi. Zijn apprentice had uitmuntend werk verricht! Hij bleef bij de verse prooi staan wachten en ging zitten, waarna hij zijn staart om zijn poten sloeg. Wachtend tot Amberpaw waarschijnlijk binnen enkele hartslagen zou verschijnen.