Zijn zware poten dreunde op de grond terwijl hij zich zo snel als hij kon voortbewoog door het territorium. Hij had wat gezien, dit moest Butterstar weten. Sinds de honger was hij iets aangesterkt, Stormwind voelde zich in dit moment alsof hij 15 clans kon bevechten. Hij was zeker van wat hij gezien had. Dit was hun moment.

Hij wist zich snel door het kamp te bewegen, hij wist waar ze was. Haar geur was er één uit duizenden, die hij altijd zou kennen boven alles. Met zijn grijze haren nog in de war van het snelle rennen en zijn adem die bijna in wolkjes uit zijn mond kwam meldde hij zich voor zijn leider. Zijn zon en sterren. "Butterstar, ik was bij de grenzen met Windclan. Oceanstar is in gevecht met een Bloodclanner." zijn blik haakte zich vast in die van haar. Zekerheid stond in zijn ogen. Dit was het moment dat RiverClan hun trots ging herstellen. "Dit is onze kans."

<sub>Het was een schande geweest. Smeken om afval van de tweebenen. Maar ze had geleefd. Ze had zichzelf gevoed. En ze was nog enigszins sterk. En nu, nu zou Riverclan terughalen wat ze verdiend hadden. Sunlight had haar kop geheven toen Butterstar's oproep door het kamp gegalmd had. Eindelijk. Het zou een keer tijd worden. Sunlight hief zichzelf tot haar poten en schudde haar pels uit, haar steun naar Butterstar's woorden laten klinken met een luide kreet, waarna ze zich bij een patrol voegde. Vandaag zou Windclan boeten voor het om hulp vragen en niet eens een wederdienst willen bewijzen. Vandaag zou Windclan bloed over de heidevelden vloeien.

Met haar stevige poten en dikke pels was de kattin achter Butterstar aangelopen, zich gesterkt voelend door de woorden van haar clanleider. Met vernauwde ogen tegen de ferme windvlagen en haar oren plat gelegd in haar nek was de massieve kattin meegelopen. Eventjes had ze haar blik laten gaan over de groepjes apprentices, kijkende of ze Lunarpaw kon spotten. Toch maakte ze zich niet heel veel zorgen over de jonge kattin. Lunarpaw had hard getrained. Lunarpaw was sterk. Net zoals Riverclan dat was. Sunlight was er klaar voor. Nu nog zien welk Windclan mormel ze als eerste bij de lurven kon grijpen. Ze liet haar nagels uit hun hulzen glijden. Liet ze maar komen. Liet ze hen maar wegjagen.

TAG: Niemand</sub>

Het ene moment checkte ze nog de kittens, het andere moment galmden de woorden van Butterstar door het kamp. De kittens waren ziek, zwak. Ze hadden er erg weinig en ze waren allemaal nog piepklein. Geen moon oud. Toch moesten ze nu al door een moeilijke tijd. Hun moeders hadden bijna geen sipje melk en de buikjes waren opgezet van pijn en honger. Eigenlijk wilde ze het nieuws vanavond delen met Butterstar en haar vader, die niets anders kregen dan honger verhalen. Nieuwsgierig en gealarmeerd stapte ze uit de Nursery. Ze hoorde dat haar apprentice weg werd gestuurd naar Shadowclan. Even ontmoette haar blik de blauwe van Coyotepaw. Nog niet helemaal de situatie begrijpend gaf ze haar een bemoedigende knik. Haar lippen spelde: Goodluck. Haar kopje draaide zich naar de moeder van haar apprentice. Die liep vooruit. Er bleven een paar warriors in het kamp en de rest ging achter haar. Meteen kroop een ijzige rilling over haar ruggengraat. De grijns van Butterstar flitste voorbij. Vastberaden, maar met een verhoogde hartslag liep ze naar haar kruiden. Wat had ze nodig om oorlogswonden te verzorgen?

Even trok de jonge poes met haar schouders. De spanning tussen haar twee schouderbladen was er weer... iets dat aangaf dat er een storm zat aan te komen. Welke soort storm wist ze niet. Hoe dan ook wist de young warrior dat ze vaart wilde maken. "Ik denk dat er slecht weer op komst is.... Ugh.." murmelde ze dan ook zachtjes tegen de ander. Amberstorm en haar waren aangesteld om een paar kruiden te gaan zoeken op het terrein. Beiden waren niet in de beste shape en daarbij was dit deel van Burnet haar straf. Ze moest Routnose helpen... En dat was fijn opzich... Als ze niet de tabby in het gezicht wilde slaan voor wat ze aan het uitspoken was. Ja, de rossige poes was niet dom en al zeker niet als je hart op die plaats zat... ja, de gay plaats. Even schraapte ze haar keel, de plotse gedachte had haar kort een warm gevoel gegeven, eentje die spanning, haat en liefde hand in hand liet dansen. Wat een verschrikkelijk gevoel was dat zeg. Kort schudde het pluizige meisje haar kopje even voordat ze verder het hoogland opliep.
Nu waren ze al een tijdje aan het lopen... Het koude weer had duidelijk wat planten neer gehaald en Burnet, ondanks haar redelijke kennis van de kruiden, kon nergens een redelijk iets vinden. Dit zou ze moeten aangeven bij de medicine cats, dan konden ze misschien een redelijke patrouille erop uit sturen buiten het territorium. Ze meende zich te herinneren dat sommige van deze blaadjes en bloempjes vaak te vinden waren in twoleg plaatsen... Maar goed, windclan was nu niet bepaald dicht gelegen aan een van hun nesten... Dus het zou een klein reisje worden. Kort werden haar gedachten onderbroken toen een nieuwe geur haar neus prikkelde. Even snuffelde ze de lucht op waardoor ze al snel halt hield... "Riverclan..." de visvreters hadden een bepaalde geur die men zo vantussen de rest kon plukken. Met een dik opgezette vacht draaide ze zich om, kort omkijkende naar de tabby om te zien hoe zij zich hierover voelde. Was het een patrouille die kwam voor iets? Was het een riverclanner alleen? Misschien een jonge apprentice die de grenzen nog niet kende? Wat het ook was ze moesten uitvissen -hah- waar deze geur vandaan kwam. Langzaam en voorzichtig wandelde de rossige poes verder het hoogland over. De geur kwam van hier.. Van over deze kleine heuvel. Met rustige passen wandelde de warrior zo naar de top toe... Maar wat ze zag was alles behalve wat ze had voorspelt. Wel meteen werden haar ogen groter en klapte ze haar oortjes haast in haar nek. Dit was niet zomaar een patrouille, dit was... Riverclan... Een... Aanval...? Wel meteen keek ze vluchtig naar de bruine poes. Haar ogen stonden groot, ongeloof en angst was voort te lezen in de blauwe kijkers. Ze moesten iets doen ze... ze moesten. "We moeten ze waarschuwen!" en met die woorden draaide ze zich om en begon ze als een gek te lopen. Haar hart raasde in haar keel terwijl ze langzaam maar zeker de angst voelde wegebben, opdat het plaats maakte voor de zelfzekerheid die in haar ogen ging branden.

Hoewel Amberstorm misschien licht puberaal had gereageerd toen haar gevraagd werd om mee te gaan op herb patrol met Burnetbliss, kon ze niet ontkennen dat het haar deugd deed om eens een grote ronde te maken. De lichtgekleurde kattin was ook nog fijn gezelschap, vooral omdat ze zich vooral bij zichzelf hield en niet de hele tijd de stilte leek te willen vullen, zoals sommige andere katten. Voor een keer werd er niet op haar gevit en geklaagd en kon ze eens rustig haar eigen stille zelf zijn zonder dat dat meteen zorgwekkend was. De jongere kattin mompelde iets over hoe het binnenkort zou onweren, waarop de queen haar blik kort naar de lucht wierp. Er waren enkele wolken te zien, ook een paar donkerdere. Ze rilde lichtjes bij het vooruitzicht aan regen en versnelde haar pas. Water was haar ding niet; dat liet ze maar aan de visvreters over. Veel kruiden vonden ze niet op hun patrol. Zelf kende ze er niet bijster veel van, zij zou elk plantje wel mee kunnen nemen als "misschien belangrijk", maar Burnetbliss had meer kennis en dus leidde ze de patrol. Dat was iets dat moeilijk was voor de jonge queen om mee om te gaan, maar in ieder geval wreef de jongere kattin het niet de hele tijd in haar neus; zoals sommige andere katten zouden doen. Plots dreef de vissige stank van Riverclan haar neusgaten in. Gealarmeerd rechtte de lange kattin haar rug. Haar groene blik viel even op haar metgezelle, die haar met dik opgezette vacht aankeek. Langzaamaan volgden ze het speur, denkend dat het misschien een boodschapper of een verdwaalde apprentice was; maar niets was minder waar. Het leek alsof heel Riverclan over de grens het heideland betrad. Of, tenminste, heel riverclan zonder de kittens en queens en elders. Een duidelijke aanval. Starclan nog aan toe, over haar lijk! Woede was zichtbaar in haar blik en haar houding en ze schoot weg als een pijl uit een boog toen ook Burnetbliss terug rende. Het was maar dat ze maar met twee waren, of ze had daar de eerste de beste Riverclanner een kopje kleiner gemaakt, en daarna nog één, en nog één, tot er geen enkel zielig excuus van een kat overbleef van die rotclan.

Eindelijk was het zover. Hij had moeten wachten, langer dan hij gewild had. Maar nu was de tijd aangebroken dat ze zouden terugslaan. RiverClan droop niet af, liet niet over zich heen lopen. Zelfs in tijden van nood hielden zij trots hun kop op. Ook nu, nu ze hadden moeten jagen op ander territorium. Hijzelf had dit verschrikkelijk gevonden, maar zijn gevoelens weggedrukt zodat hij het goede voorbeeld had kunnen geven aan de rest van de clan. Als de deputy deed, zou de rest volgen. Dus had hij een patrouille meegenomen naar het rogueterritorium en hadden ze hier het dubbele gevangen van wat ze anders binnen brachten. En inderdaad, de rest van de clan had gevolgd. Nu waren ze lang niet zo afgezwakt als gekund had, en konden ze deze strijd aan. Het leven zou meer moeten brengen om RiverClan neer te brengen. Met trotse houding stapte hij naar voren.

"Ik heb een tactiek bedacht mocht deze dag aanbreken! Zodra we op de heatherfields zijn verdeeld de clan zich in twee groepen. De ene groep gaat met mij mee, de andere met Butterstar. De groep met mij is de directe kracht die WindClan het eerste tegen zal komen," Hij tekende een rechtuitgaande lijn in het zand, die leidde naar een pootafdruk. Zij waren de lijn, WindClan was de pootafdruk. "De groep die met Butterstar meegaat zal hen in de flank aanvallen ongeveer 5 minuten nadat wij het gevecht begonnen zijn, zo zijn we met dubbel zoveel kracht dan ze eerst verwachten." Hij tekende een tweede lijn in het zand, die nu met een boogje richting de poot leidde. Hierna keek de deputy kort de katten rond en wees vast wat katten aan. "Sunlight, Cobradusk en Butterpact jullie gaan sowieso met mij mee." Hij wees nog wat anderen aan, en de rest zou met Butterstar vertrekken. De kater knikte. "We gaan." bromde hij, zijn stem laag, zijn houding vastberaden. Klaar voor een gevecht.

Adrenaline gierde door zijn lichaam heen toen zijn groep bij de grens aankwam. Het was zover. Niet lang nadat ze de grens overstapten kwamen ze een kat tegen, die uiteraard wegrende, om hoogstwaarschijnlijk de deputy in te lichten over de situatie. Panthergrowl vond dit geen probleem, immers had hij liever dat het gevecht hier plaatsvond dan in hun kamp, waar de WindClanners een groter voordeel zouden hebben. Dus stuurde hij niemand achter haar aan, en stapte hij stug door, wetend dat het niet lang zou duren voordat ze de eerste WindClanners tegen zouden komen.

Toen de vijand in zicht kwam, voelde hij een rilling van spanning door zijn clangenoten gaan. Logisch. Hij keek hen aan. "Onthoudt. Jullie zijn RiverClan. Jullie hebben het geluk om deel te maken van de sterkste clan, niet alleen in kracht, maar in liefde. Wij zijn een familie en zullen elkaar nooit in de steek laten. Zie je iemand die hulp nodig heeft twijfel dan niet om hem te helpen. Onze kracht is in onze sterke band. Geloof dat StarClan ons zegent in onze actie! Nu is het tijd! Vecht, voor jezelf, maar vooral voor de clan, je familie!" Met deze laatste woorden schoten de eerste katten naar voren, vlogen ze elkaar aan. De deputy was trots op zijn clanleden. Ze confronteerden hun vijand zonder angst, zonder twijfel. Hij zou hetzelfde doen. Zijn blik viel op een grote WindClanner, die er sterker uit zag dan de gemiddelde. Dat zou zijn doelwit zijn. Met een harde grauw stortte Panthergrowl zich naar voren, en sloeg hard met zijn klauw naar de kop van de ander. Het gevecht was begonnen.

Tag; @Tigergaze

<sub>De kille wind trok aan haar lange pels terwijl ze wachtte. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn tot die hazenvreters door zouden hebben dat ze hier stonden. Het mocht niet baten. Riverclan zou klaar zijn voor Windclan, klaar om ze te verdrijven van dit stuk gebied. Na dit gevecht zouden ze de Heatherfields bezitten. Het moest ook wel. Het was een kwestie van leven of sterven van de honger. De kittens zouden niet meer met pijnlijke buikjes kermen van de honger. De riverclanners zouden niet meer wegkwijnen. Ze moesten overwinnen.

De smalle lichamen van de Windclan katten werden al snel zichtbaar als vlekken tegen de heidevlaktes. Daar kwamen ze. Sunlight vernauwde haar ogen en sloeg haar nagels in de aarde, haar tanden ontbloot. Ja, Windclan was sneller dan Riverclan. Dat kon niet betwist worden. Maar hier waren ze al meteen in een nadeel. Ze misten de massieve kracht die nodig was en op het moment dat jij je vijand moest benaderen, was je al meteen in het nadeel geschoten, zeker als je kleiner was. Haar ogen sperden zich even wat verrast open toen de nieuwe Windclan deputy haar kant op stoof, maar Sunlight was klaar voor hem. De massieve kattin rees op op haar achterpoten om de maaiende nagels van de kater te vermijden, waarna ze haar voorpoten met uitgeslagen nagels weer liet neerkomen, om de kater hopelijk tegen de grond te werken. Kom maar op Stallionheart.

TAG: Stallionheart</sub>

Hij volgde Stallionheart snel op zijn hielen richting de heatherfields. Hij had nog steeds geen idee waar Oceanstar was en ergens maakte hij zich daar zorgen over, maar hij had nu een gevecht om op te focussen. Misschien was ze uit jagen gegaan en kwam ze later nog. Zodra hij de Riverclankatten zag, klapte hij zijn nagels uit en sprong op de dichtsbijzijnde Riverclankat die hij zag en probeerde op de rug van diegene te landen om daar zijn nagels in te kunnen zetten.

Tag: Butterpact

De hele weg lang kon Littlepaw er alleen maar aan denken hoe bang hij was. Hij stond trillend op zijn hoge poten en wenste vurig dat hij gewoon kon verdwijnen. De spanning die in de lucht om hem heen hing was om te snijden. Overal leken katten klaar voor de aanval te zijn, of zich anders klaar te maken. Niemand leek bang. Hij begon steeds meer te beseffen dat hij hier niet hoorde te zijn. Hij was bijna twee koppen kleiner dan een apprentice van zijn eigen leeftijd, en had onder zijn dikke vacht bar weinig vet en en spieren. Hij zou het nooit overleven.. hij zou dood gaan.. en toen ze de heuvel over kwamen en ze de riverclanners zagen staan kon Littlepaw geen vin meer verroeren. Ze kwamen op hen afgerend en overal achter en naast hem rende er windclan warriors langs hem heen. Tranen begonnen over zijn wangen te stromen terwijl de angst hem nu echt in zijn greep had. Hij wilde hier niet zijn.. hij wilde weg.. hij wilde zijn moeder.. En toen zag hij hem. Een riverclanner kwam recht op hem af. De ogen van de kat stonden vurig en vals. Niet zoals die van Blizzardpaw zag hij nu. Die hadden vriendelijk en zachtaardig gestaan. Littlepaw begon achteruit te deinzen en struikelde over iets wat hij niet zien kon. Haastig kromp hij in elkaar en keek hij, genageld aan de grond toe, hoe de kat zijn kant op kwam.

Tag: riverclan kat die hem aanvalt?

Adrenaline gierde door haar aderen. Geflankeerd door haar clangenoten voelde ze zich sterk, machtig, trots op de clan waartoe ze behoorde. Het waren momenten zoals deze waarin ze zeker was dat ze de juiste keus had gemaakt; zelfs al waren ze op pad naar een bloederige oorlog. Even trok de calico haar neus op toen ze de grens overstaken en de heatherfields opliepen. Haar staart zwaaide een tikje nerveus heen en weer en haar turquoise ogen gleden over de kattenmassa om haar heen. De speech van Panthergrowl bracht moed in haar hart en toen brak de hel los. Katten sprongen over en onder elkaar heen, gegrauw en gekrijs vulde de lucht - en de kleine poes stond in het midden met grote ogen. Het was niet zo glorieus als ze zich ingebeeld had, niet zo eervol; maar ze zou vechten, ze zou zich bewijzen aan haar clan en aan de familie die zich in die clan bevond, haar vader en haar grootmoeder, haar neven en nichten, haar tantes en nonkels. Haar blik viel op een apprentice uit Windclan die ongeveer haar leeftijd geweest moest zijn, en met een moedige grauw stortte ze zich op hem. Met haar kleine gestalte was ze amper groter dan de kleine Windclanner; maar ze zou vechten alsof ze dubbel zo groot was. Met haar nagels uitgeslagen probeerde ze hem te raken in zijn gezicht.

Tag: Littlepaw