Eindelijk was daar het kamp. Elke stap die hij zette leek zwaarder te worden. Misschien was het toch niet zo verstandig geweest om gewoon door te zetten, terwijl de wond nog bloedde. Ondertussen moest hij tenslotte al redelijk wat bloed verloren hebben, maar niemand zou hem erover horen klagen. Er waren vast wel katten die er erger aantoe waren dan hem. Hij had nog maar een paar passen binnen het kamp gezet voor zijn poten hem niet langer wilden dragen en hij naar de grond stortte. Hij sloot zijn ogen, ook al wist hij dat hij bij bewustzijn moest blijven. Alleen hij merkte al dat dat zwaar begon te worden. De woorden van Stallionheart hoorde hij eigenlijk al niet eens meer, maar toch probeerde hij zich aan het laatste beetje bewustzijn vast te klampen.

[Panthersoul heeft een vrij diepe wond aan de linkerkant van zijn nek opgelopen die nog steeds aan het bloeden is, waardoor hij momenteel op het randje van bewustzijn zit.]

De tocht terug naar het camp ging gepaard met een leegte en een doffe pijn. Bloed suisde nog na in haar oren, nog verdoofd van de chaos die ze net meegemaakt had. Nee, het was niet haar eerste gevecht geweest - maar het was de eerste keer geweest dat ze een leven had genomen met haar eigen klauwen en tanden. Toekomen in het camp was een waas; de doden werden neergelegd, de overlevenden rouwden. De slanke kattin zette zich aan de rand van het camp, ver weg van al hun verdriet. Haar vacht was nog steeds besmeurd met bloed van een ander; de wonden op haar rug waren slechts krasjes. Amberstorm sloot haar ogen en zuchtte beverig. Het duizelde voor haar ogen. Ze voelde schuldig omdat ze niet bad voor de doden van haar clan - nee, haar hoofd was bij de Riverclanner, de elder, die haar leven aan haar poten verloren was. De kattin was vrolijk geweest, een jonge ziel, en ééntje die zij naar Starclan had gestuurd. Twee doden op haar kerfstok. Hoeveel zouden er nog komen? Overal waar ze kwam zaaide ze dood en verderf - alles wat haar poten raakten stierf. De elder had niet moeten sterven. Waarom, waarom had Riverclan niet beter voor haar gezorgd? Maar de schuld op Riverclan steken was makkelijk. Zij hadden het bloed niet aan hun poten plakken. Maar Amberstorm had niet meer de energie om zich schoon te maken. Nee, beter dat het eraan bleef kleven, als waarschuwing voor iedereen die in haar buurt zou komen. Moordenaar hier, grote bocht rond maken. Dat was het enige dat door haar hoofd tolde terwijl de regen langzaam maar zeker wel degelijk het bloed van haar vacht spoelde, waarna het aan haar poten in straaltjes zich met de modder vermengde tot het één grote plas was.

Haar poten waren loodzwaar en de twinkeling was uit haar normaal zo heldere groene ogen. Haar kleine gestalte zou niet opvallen tussen de andere van haar clan, ieder had die verslagen blik in zijn of haar ogen terwijl ze enkel met verliezen terugkeerden. Haar hart knelde in haar keel en haar kop bleef onmogelijk bij de situatie. Ze wist dat ze taken had, verplichtingen om deze clan te genezen, maar haar hart deed zeer en ze wilde zich oprollen naast haar broertje om maanden te slapen. Om niet toe te zien hoe ze hun clangenoten moesten begraven en wetend dat Riverclan hetzelfde deed. Om wat? Het stukje land? - Het maakte haar ziek tot haar kern.
Pas toen haar afwezige blik viel op Panthersoul, en ze met een korte frons tot de conclusie kwam dat er een gapende wond in zijn nek zat, werd ze weer naar de realiteit getrokken. Geschrokken vond ze nieuwe energie, waarna ze naar haar oudste vriend trippelde. De kater kon amper op zijn poten staan, de wond in zijn nek zat onder het vuil en bloedde nog altijd licht. Haastig beval ze een van de katten die was thuisgebleven om Panthersoul naar de Medicine cat's den te begeleiden. Oh starclan, ze wilde zich neerleggen, slapen en rouwen. Alleen werd het haar pijnlijk duidelijk dat haar taak nu pas echt begonnen was. Kort beet ze op haar lip, totdat ze bloed proefde, en veegde haar laatste beetje energie bij elkaar. "Alle... Alle gewonde katten moeten met mij en Lizardpath mee, de ernstig gewonden zullen eerder behandeld worden. Ik hoop... Ik... -We zullen proberen iedereen te helpen," haar stem was zacht, maar duidelijk genoeg hoorbaar door de zware stilte die hing in het kamp. Met moeite bewoog ze zich naar Stallionheart, hem niet aankijkend. "Stallion..? Wil jij een paar gezonde katten op herb patrols sturen? We... We hebben niet genoeg kruiden, als we niet uitkijken," murmelde ze zachtjes.

Tags: Panthersoul, Stallionheart, gewonde katten.
Mocht je een gewonde kat hebben van het gevecht, meldt dit dan hier zodat ik of Lizardpath/Yanthe je kunnen helpen!

De witte kattin was in het kamp gebleven om te hoeden over de kittens en elders, in spanning afwachtende op wat er allemaal afspeelde in het territorium. Toen plotseling de rest terugkeerde naar het kamp, stond ongeloof in haar ogen te lezen. Iedereen zag er gehavend uit, en Oceanstar was vermist. Ze luisterde dan ook met argwaan naar de woorden van hun deputy. Vervolgens voegde Evergreen zich in het gesprek. Nouja, gesprek.. Ze gaf eerder haar beklag tegen de gevormde uitleg van Stallionheart. En om eerlijk te zijn kon de witte kattin zich wel vinden bij diens woorden. "Evergreen heeft gelijk, we moeten Oceanstar zoeken." miauwde ze, een onaangename knoop van bezorgdheid voelende in haar maag. Wie weet wat was er met haar gebeurd of ging er nog gebeuren. De Clan kon hier toch nooit vrede mee maken?

Tag: Evergreen & Stallionheart

Moonvision's amberkleurige ogen knepen zich samen. Wat waren dit allemaal voor mindgames? Oceanstar was weg, Tallstar van Shadowclan brak een gevecht dat tussen Riverclan en Windclan was en nu zaten ze alsnog zonder leider of duidelijkheid. De langharige witte kattin keek op bij het horen van Stallionhearts' stem en knikte kort als antwoord op diens woorden. Al was Moonvision niet de kattin die een voorgekauwde mening had over alles en iedereen, ze merkte wel op hoe de andere witte kat een nogal opvallende houding had aangenomen. Alsof hij Oceanstar met een bepaalde reden wou vinden. Zijn brommerige uitstraling zorgde er dan ook voor dat ze nu al een mental note maakte om hun zoektocht strikt zakelijk te houden en geen onnodige commentaar te gaan geven. Niet dat ze dat zou doen, het ging namelijk over hun vermiste leader. Maar vragen over het gevecht spookten rond in haar hoofd. Whitenight leek echter niet de kater om verduidelijking aan te vragen. Het enige wat zij wou, was Oceanstar vinden. Liefst ongedeerd maar wel met een goede reden waarom ze plots spoorloos was. Voor een kattin die normaal desinteresse in alles en iedereen toonde, had ze nu toch redelijk veel interesse in wat er nu precies allemaal gaande was. Logisch, dit betrok de hele Clan. Ze moesten weten waar Oceanstar was en wat haar voorkomen had haar Clan te leiden in deze zware periode. Moonvision keek richting Stallionheart. Ze nam aan dat zij en Whitenight een van de weinige katten waren die nog energie genoeg hadden om deze zoektocht aan te kunnen. "Dan zullen we maar meteen vertrekken." sprak ze, een zijdelingse blik op Whitenight werpende om te zien of hij gereed was.

Tag: Stallionheart & Whitenight

Feral's oogleden gleden langzaam naar beneden tot enkel een dunne spleet van haar zicht overbleef. Door haar samengeknepen oogleden aanschouwde ze hoe het schouwspel zich in het kamp ontvouwde. Oceanstar was weg, had hen in de steek gelaten wellicht en Stallionheart probeerde de scherven de lijmen. Bloed lekte nog weg uit de wonden die zich langzaam begonnen te sluiten onder haar pels en haren waren uit haar vel getrokken. Maar ze zo overleven en een volgende dag weer kunnen vechten. Dat kon niet iedereen uit de clan zeggen. Meerdere doden waren er gevallen, ze hadden gevochten als tijgerclan om hun gebied te verdedigen. Maar genoeg was het niet geweest. Wiens schuld was dat geweest? Feral's staartpunt begon zachtjes heen en weer te tikken. Ze volgde met haar ogen Whitenight, Moonvision en Evergreen. Zij zouden Oceanstar vast wel terugvinden. Eens zien waar de clanleider zich opgehouden had terwijl haar clan een noodzakelijke plek voor voedsel verloor. "Wat ik ervoor zou geven om de rivier eventjes kort te laten overstromen.." gromde ze tussen haar tanden door. Even dat hele godvergeten kamp weg laten spoelen. Dat klonk goed.

TAG: Niemand

Condorflower was in het kamp gebleven. Niet omdat ze bang was geweest. Zeker niet, als er iets was waarvoor zij niet bang was, was het confrontatie. Haar ouders hadden haar goed opgevoed en ze zou altijd strijden voor haar clan. Maar ze was ziek, ze had een hoest opgelopen en in haar huidige staat zou ze de wandeling naar de heatherfields niet eens gehaald hebben. Zenuwachtig bekeek ze de katten die terugkeerden. Er waren veel geliefden van haar wel wezen vechten. Haar broertjes en zusjes. Haar moeder. Ze zag de bekende rood-witte vacht niet. Met een zachte kuch kwam ze overeind, waarbij ze een paar wankelende passen zetten tussen de grote groep bloedende katten door. Op het einde kwamen er een paar katten binnen die anderen op hun rug droegen. Condor kon het ruiken; die katten waren dood. Een huivering trok door haar lichaam. Opnieuw wilde ze de groep WindClanners rondkijken, op zoek naar haar moeder, tot haar ogen bleven haken op één lichaam. Rood met wit, maar nauwelijks herkenbaar. Met grote ogen keek de warrior ernaar. Het leek alsof ze aan de grond genageld stond. Haar klauwen duwden hard in de grond onder haar. Pas na een paar secondes kon ze in beweging komen. "Mama!" gilde ze hard, waarna ze naar voren schoot, op haar moeders lichaam afrende. De warrior die haar droeg liet haar op de grond zakken. Condor drukte haar snuit in Northdrift's nek. "Nee," miauwde ze ontzet, tranen in haar blauwe ogen. "Nee, nee, het is niet waar," siste ze. Maar haar moeder ademde niet meer. Haar schouders schokten van haar huilen. Verslagen legde ze zichzelf op de grond neer, uitgeput van zowel haar ziekte als de emotie. Niet haar moeder, haar mama, haar Northdrift..

Zijn poten voelden zwaar tijdens de tocht terug naar het kamp. Bij elke stap die hij zette voelde hij zijn maag omdraaien. Zijn moeder, zijn eigen moeder was omgekomen bij dit gevecht. Hij had het niet gezien tot WindClan zich had teruggetrokken – toen pas had hij het levenloze rood-witte lichaam zien liggen. Niet zomaar gestorven tijdens het gevecht, maar vermoord door Butterstar. Tijd om aan wraak te denken had de jonge tabby echter niet. Daar was geen ruimte voor in zijn gedachten, die enkel gevuld waren met verdriet. Hij kon het niet aan om haar lichaam zelf te dragen en hij bleef meer in het midden van de groep.

De woorden van de Deputy bereikten hem nauwelijks toen ze in het kamp waren aangekomen. Trots zijn? Ja, hij mocht heel trots zijn op het feit dat hij er niet was om zijn moeder te hulp te schieten… Nee. Trots voelde hij niet. Hij hoorde de ijzingwekkende schreeuw van zijn zus, waarna hij met glazige ogen toekeek hoe het lichaam van hun moeder werd neergelegd. Hawkpaw strompelde ernaartoe, met zijn staart over de grond slepend. In stilte ging hij naast Condorflower zitten en drukte hij zijn neus tegen het levenloze lichaam van hun moeder. De nachtmerrie was voor hem al waarheid.

Tag: @Condorflower