Return of the Warrior

Twee groene ogen kruiste de zijne. Er was duidelijk wat in af te lezen, deze kattin was op oorlogspad. Hellhound moest even zijn best doen niet te lachen om de manier waarop deze kattin op hem af stormde. Zodra ze dichterbij was, werd het voor hem alleen nog maar grappiger. Welke idioot koos voor zo’n ongelijke match up? Deze kattin was nog niet lang Warrior, hij al lang, een groot verschil in ervaring dus. Ze was hoog maar niet breed terwijl hij beide was, verschil in kracht. Ze zou hem waarschijnlijk toppen op snelheid, dat leidde hij af van de hele vage Windclan geur die nog in haar vacht hing. Het jammere voor haar was dat hij dat wel gewend was, door zijn postuur waren er vele sneller dan hem. Hij had ervaring met het vechten tegen snellere katten. Dit gevecht was zo ongeveer op elke mogelijke manier in zijn voordeel. Dat deze kattin geen jongere Member had uitgekozen en hem had overgelaten aan een andere Warrior. Achja, ze stonden nu eenmaal tegenover elkaar, niets meer aan te veranderen. Ze haalde uit naar zijn voorpoot die hij doodleuk zijn pluizige vacht introk. Maar ze schoot door. Drie opties. Hij kon die poot ook intrekken en zich doodleuk op haar laten vallen. Hij kon bovenop haar gaan staan en haar op de grond vastpinnen. Of hij kon wegspringen, daar koos hij maar voor. Waarschijnlijk nog wel het leukste, alleen even hopen dat hij geen klauwen langs z’n achterpoot zou krijgen. Zodra zijn poten de grond weer raakte hij zich snel weer om richting de tabby. ”Zeker dat je niemand anders wil uitdagen?” vroeg de rosse kater haar op een manier waarmee je normaal tegen een kitten of apprentice/young one gebruikte die op het punt stond om een domme keuze te maken.

Tag: Amberstorm

Het leek wel in een slowmotion te komen, haar ijsblauwe ogen staarde in die van de zwarte tom voor hij zijn kaken om haar keel drukte. Scherpe tanden drukte door haar vlees en haar keel werd dicht gedrukt. Snakkend naar aden probeerde ze onder uit zijn gewicht te worstelen maar haar achterpoot kon niet bewogen worden en gaf een helse pijn als ze het probeerde. For starclan sake. Waarom zij!? Angst greep haar hard kloppende hart. Ze probeerde te schreeuwen, ze probeerde te huilen maar geen geluidje of traantje kwam. Frostfield probeerde nog in haar ooghoek te kijken als ze Maple's rode vacht zag maar alles werd te wazig. De witte met grijze bevlekte she-cat die je beter nu rood kon noemen door het bloed sloot haar ijsblauwe ogen. Zichzelf overgevend aan de twee bloodclanners. Ze kon dit niet winnen. Ze had al verloren dus hoopte ze maar dat de zwarte tom haar een snelle dood gunde. Frostfield stopte met het terugvechten en verslapte der zelf. Enkel gebeurde er heel wat anders dan ze dacht. De tom die zijn tanden in haar keel gedrukt had liet los. Met wagenwijde ogen probeerde ze naar achteren te kruipen en zag hoe een Thunderclan warrior de Bloodclanner te grazen nam. Ze vochten maar na wat uithaals raakte de jongere she-cat de zwarte Bloodclanner recht in zijn gezicht en rende hij angstig weg. Frostfield probeerde haar kop te tillen maar haar hoofd draaide. Ze verloor bloed, te veel, waardoor ze amper geen kracht meer had. Nog steeds happend naar adem door de grote wond bij haar keel keek ze hoe de Thunderclan she-cat naar haar toe draaide en zei dat ze nog even moest volhouden. Frostfield knipperde met haar ogen want knikken lukte niet.  “Ik moet je nog even pijn doen sorry.” Mauwde ze. De Windclanner sloot haar ogen. De pijn in haar nek werd erger maar ze wist dat er geen andere manier was. Ze kon niet lopen. Oh Starclan. Als ze dit zou overleven zou dan ooit nog kunnen lopen? Pijn overheerste haar gedachtes en ze hoorde nog amper de Thunderclan warriors stem toen ze om de medicine cat riep. Alles werd wazig. Alles draaide. Maar ze gaf niet op.. nog niet

Tag: (Mapleshade) Eveningglow, Mistgaze?

Thuis. De geuren die hij al zijn hele leven had geademd en niet verwacht hat ooit weer te ademen kwamen zijn neus binnen. Maar naast de bekende geuren ook de vieze stank van BloodClan die ondertussen overal waren geweest met hun vieze poten. De torbie kater gromde en kneedde de grond vol ongeduld. De reis was lang geweest naar hier maar was het helemaal waard geweest. Vanuit wat het niets leek kwamen er overal BloodClanners opzetten en hij legde zijn oren plat in zijn nek. De ene na de andere kat vloog elkaar aan en van wat een beetje op saamhorigheid had geleken in de bergen was niks meer over. Het leek iedere kat voor zich te zijn. Maar dat was voor hem nog niet zo. Hij schoot het strijd gewoel in en beet en krabde op alle katten die naar BloodClan roken.

OOC: Open voor een BloodClanner

Firedance sprak geen woorden meer. Tijdens de uithaal van Thora voelde ze hoe haar klauwen over de huid van Firedance schraapte. Dit was menens en Thora zal niet eerder stoppen dan het punt waarop geen van beide meer verder zou kunnen. Nee, het liefst zal ze er voor zorgen dat ze Firedance van het leven kon beroven. Maar de clans waren met veel, dus Thora vroeg zich af of het zo ver zou komen.
Firedance viel aan, sprong naar voren en op het laatste moment naar rechts om vervolgens weer uit te halen. De aanval kwam als een lichte verrassing en Thora was te langzaam om deze te ontwijken waardoor Firedance nagels over haar zij heen schraapten en haar huid licht, tot bloedens toe, open haalde, maar niet hevig. Thora probeerde de aanval te incasseren, negeerde de pijn. Normaal zou een kat weg gesprongen hebben op het moment dat je voelde hoe je huid opengehaald werd, maar Thora sprong in de aanval en probeerde haar tanden in de schouder van Firedance te boren, terwijl ze ook probeerde om haar beide poten om haar heen te slaan. Thora gebruikte haar kleine, lenige en snelle lijf zo goed als ze kon.

Ze was vastberaden. Vandaag zouden ze hun land terugkrijgen. Starclan had hen naar de bergen en weer teruggestuurd voor dit gevecht. Ze waren kapot. Kittens waren bekaf en elders zwak. Maar alle warriors droegen dezelfde mentaliteit met zich mee. Ze stonden hier in het belang van alles dat goed en heilig voor ze was.

Zodra Shark haar aanval aan zag komen kwam de kater direct in beweging. Hij haalde uit naar haar kop. Een schrijnende pijn schoot door haar lichaam heen en het liefst wou ze terugtrekken. Maar inplaats daarvan duwde ze zichzelf door. Liet zijn klauw over de volledige zijkant van haar hoofd heen schieten en bewoog zich zo opzij dat zijn tanden haar staart zouden missen. Dat terwijl haar eigen bek zich richting zijn schooft bewoog hopende dat ze haar tanden vast kon zetten in de spieren die daar over het bot heen liepen. Haar oog brandde van de pijn en bloed welde al op maar dit was een ding waar ze niet in zou opgeven. Zelfs al zou hij haar oogballen uit diens kassen rukken, ze zou niet stoppen. Het woud was van hen en ze was bereid om te sterven om de clans die vrijheid terug te geven. Haar leven was niets waard in het grote geheel van de clans. Ze legde het met liefde neer voor vrijheid en veiligheid.

-shark

Het ging haar allemaal even te snel. Ze was gewoon aan het rusten op een van die takken toen een groep katten uit het niets de plek terug kwamen eisen. Met grote ogen had ze toegekeken hoe het gesprek snel tot een gevecht escaleerde. In het begin had ze geen idee wat ze moest doen, of wat van haar verwacht werd. Ze sprong van de boom af en voegde ze zich bij de stille groep toe terwijl de meeste BloodClanners gelijk erin gesprongen waren. Hel, zelfs haar mentor had geen bezwaar tegen. De kattin slikte eventjes voordat ze snel een dikke staart van een woeste kat vermeed. Was ze überhaupt in staat om te vechten? Tuurlijk was ze immers al oud genoeg, ze was zelfs een member geworden. Maar haar lichaamsbouw lag meer aan de kleine kant. Ze leek nog net op een grote young one en al deze katten waren zo groot... en ervaren. Zeker meer ervaren dan zij was. En het ging allemaal zo snel. Ze had zelf ook geen controle over wat ze moest horen of niet. Het enige wat ze hoorde was het gesis en gegrauw van vrienden en onbekenden. Alles wat ze van dit gevecht wist was dat dit geen training was, nee. Dit was echt. Geen enkele kat leek het rustig aan te doen. En Shallow was nooit gewend om zo voor de Elite te vechten. Ze was gewend dat anderen het voor haar deden. Toen ze nog jong en naïef was. Vlak voor ze deze groep katten als familie begon te zien.
En misschien was nu het moment dat ze zich eindelijk kon bewijzen. Dat ze wel in staat was om in de Elite te blijven. Al werd ze neergeslagen door een kat die drie keer groter was als zij. Ze had een halsband, zelf verdiend. En dat zou ze ook laten zien.

Ze was op het punt in de strijd te springen. Haar vacht recht overeind terwijl ze haar lichaam liet zakken om tegen een BloodClanner aan te springen. Tot ze opeens een bekende stem hoorde. Haar oor spitste die kant op en al snel merkte ze de zwarte vacht van Chawl op. Naast dat van een andere donkere kat dat op de grond lag. Iemand die niet bewoog. Ze voelde de tijd langzamer gaan, maar tegelijkertijd ook snel. Haar oren gingen plat naar achter. Een BloodClanner, duidelijk, dood op de grond. Het was te zien dat dit het doen was van een Clankat. Haar staart zwiepte voor even heen en weer. Dit keer was haar focus niet meer op de tegenstander. Maar haar beste vriend, die het lichaam van zijn moeder met zich mee nam. De kattin had gelijk haar besluit genomen dat het helpen van de katten om haar heen juist wat belangrijker zou zijn. Al was vechten ook een deel daarvan. Maar zij zelf wist dat het geen nut gaf als ze zichzelf in de strijd met een ervaren kat wurmde. Vandaar dus dat ze richting de jonge kater toeliep met snelle passen. “Chawl- wacht!” Kon ze nog maar net roepen. Ze wist niet eens of hij haar gezelschap nu zou waarderen. Maar ze had al haar eigen keuze genomen. En vrienden waren voor elkaar.

Toch, voordat ze bij de kater aankwam, had een kat zich per ongeluk tegen haar aangeduwd. En door de harde duw viel de poes tegen de grond aan. Ze wou nog een poging doen om weer op te staan. Maar om de een of andere reden lukte het haar niet. Wegens een zware poot dat haar staart tegen de grond aangedrukt hield.

+tag Anyone, really

Ze waren teruggekomen uit de bergen, terug naar hun thuis. Als Acorndust eerlijk was wist hij dat de bergen voor hem nooit als thuis zouden zijn gaan voelen en hij was ergens dan ook blij toen het bericht kwam dat E terug gingen. Wat hem echter niet beviel was wat ze aantroffen bij fourtrees zodra ze eenmaal terugkwamen. Bloodclan had blijkbaar de kans genomen om hun territorium in te nemen terwijl ze weg waren. Zijn haren rezen langzaam overeind terwijl hij met vernauwde ogen om zich heen keek. Butterstar was de eerste die Claw confronteerde en al snel ontstond er een gevecht uit. Hij wist dat hij moest uitkijken voor Tallshadow. De kater was dan wel de leider, maar hij had maar een leven net zoals de rest van hen en wat voor een deputy zou hij zijn als hij zijn leider zou laten sterven? Voor nu leek het echter goed te gaan, dus wat hem nu te doen stond was een bloodclanner vinden om duidelijk te maken dat ze hier weg moesten wezen. Dat dit territorium van hun was en dat er geen ruimte was voor de bloodclanners. Het was hun thuis en daar zou hij dan ook voor vechten, hij liet zijn blik dan ook rond gaan om te kijken of hij ergens kon helpen of dat er nog een kat was die hij kon aanvallen.

Tag: Open

De jonge Windclan warrior leek geen zin hebben om een ander gevecht uit te kiezen. Ze was recht weer op hem afgestormd en er vlogen links en rechts klauwen. In het begin besloot de rosse kater maar zo veel mogelijk te ontwijken en voornamelijk er voor te zorgen dat zijn kop niet geraakt werd. De kattin had niet genoeg kracht achter haar vegen om een echte wond door zijn vacht heen te kunnen aanrichten. Een van de weinige voordelen er aan als je het hem vroeg. Na een paar schrammen op zijn borst te hebben opgelopen en toch wel wat vermoeiing beginnen te voelen besloot hij dat het wel weer mooi was geweest. Een van zijn ontwijkingen ging over in een flinke veeg met zijn rechter voorpoot richting de kattin. Hij was dit gevecht wel weer zat. Het was eerder wachten op het signaal dat een van beide partijen zich zou terugtrekken.

Tag: Amberstorm

Het gevecht begon. Katten van de Elite bevochten de boskatten. Ze waren teruggekeerd van hun zogenaamde reis. Wat een idioten. Ze hadden de bossen verlaten toen er wat regendruppels naar beneden gevallen waren en nu na maanden lang weg wezen te zijn dachten ze dat ze hun oude gebied zomaar terug konden eisen? Geen haar op zijn gespierde lichaam die daar aan dacht en hij kon zijn mening goed met de rest delen want een hel barste los. Bloodclan liet zich niet zomaar overgeven! Ze moesten dit gemakkelijk winnen. Hun waren sterk en doorvoed terwijl die katten die in fantasieën geloofde uitgeput en half ziek terugkwamen. De donker bruine tom grijnsde vies en sprong richting de eerste de beste tegenstander. Hij haalde uit naar verschillende katten maar toen Ryuk voor hem stond ontweek hij gemakkelijk zijn 'aanval'. Hij was te veel bezig met uithalen naar nutteloze stomme doelen. Straks putte hij zichzelf nog uit voor niks, dat zou heel jammer zijn want Ryuk had wel zin in een goeie knokpartij. "Hey pretty boy" Mauwde hij afleidend. Zijn gele ogen koud op die van de gevlekte tom gericht terwijl hij uit het niks zo snel als een roofvog die wachtte op zijn prooi maar voren schoot en krachtig zijwaarts uithield naar zijn ogen. Hij wou deze tom zoveel schade aanrichting als mogelijk was. Misschien hem zelfs sturen naar die fantasierijke dode katten waar ze het altijd over hebben.

Tag: Stallionheart

Het was ook wel een verrassende zet van Thora om door de aanval van Firedance heen te dringen. Ze negeerde de pijn en plaatste haar beide poten om Firedance heen, haar nagels in de flanken van de rode poes stekend. Vervolgens beet ze in de schouder van Firedance, in de hoop zo een mooie wond te verrichten. Ze proefde de bloed van Firedance, van haar zus, wat haar een enorme adrenaline stoot gaf. Ze klemde haar kaken dus nog meer op elkaar en vergat dat haar zus groter was, en haar grote tegen de kleine Thora kon gebruiken. Firedance verhief zich wat van de grond en kantelde zo haar lichaam waardoor Thora zo onder Firedance haar grotere lichaam belandde. De lucht werd zo uit haar longen geperst, waardoor ze gedwongen was om de schouder van haar zus los te laten. Ze snakte naar adem en probeerde zichzelf zo te herpakken. Thora liet haar lichaam zwakker worden en wachtte op het moment dat ze zich onder Firedance vandaan kon laten schieten. Dit was een trucje die ze binnen Thunderclan had geleerd. Jezelf ontspannen, alsof je opgaf en niet verder kon, om vervolgens toch weer in de aanval te schieten.

TAG - Firedance

Crowcall

De blinde kater leek eerst van haar te schrikken, maar haar woorden stelden hem gelukkig gerust en hij liet zich door haar meevoeren. Hij was waarschijnlijk jonger dan zij, maar wel een stuk groter en ergens leek zijn aanwezigheid ook wat extra veiligheid te bieden, ook al was hij het juist die geholpen moest worden. Het was altijd beter om naast iemand te staan in een situatie als dit, en ze nam zich voor om Crowfur meteen terug te zoeken zodra ze Ravenfall in veiligheid had gebracht en zich ervan had verzekerd dat ook haar siblings in orde waren. Ze zag er niet naar uit om het strijdgewoel in te duiken, maar ze kon hem daar niet alleen laten. Voorzichtig versnelde ze haar pas iets, Ravenfall de tijd gevend om zich aan haar tempo aan te passen. Het was niet zo ver meer.

Tags: Ravenfall

---

Evergreen

Ze hoefde niet lang te wachten. Evergreen dook opzij toen een zwarte BloodClanner met een rode halsband haar kant op sprong. Snel en behendig ontweek ze de aanval van de BloodClanner en draaide zich vliegensvlug om om uit te halen naar de zij van de zwarte poes. Meteen daarna rende ze achter haar langs en probeerde haar pootje te haken. Snel zijn, je tegenstander dwingen te volgen, duizelig maken, uit balans brengen. Dat was de tactiek van de WindClanner wie het aan pure kracht ontbrak.

Tag: Fortuna