Return of the Warrior

Silverpaw kon zich het oude gebied, haar thuis en geboorteplek, nog amper herinneren. Als kitten was ze vertrokken, en als een volgroeide apprentice kwam ze terug. Al haar training was tijdens de journey en in de bergen geweest. Voor de oudere warriors was dit misschien thuis, maar Silverpaw was gewend geraakt aan het reizen en de bergen, en was ervan gaan genieten. Ze was gewend geraakt aan de gemengde geuren van alle clans door elkaar, en vroeg zich af hoe het zou zijn nu ze weer terug waren.
De zilveren poes werd al snel opgeschrikt uit haar onzekere gedachten. De geur van een onbekende clan, wat blijkbaar Bloodclan was, drong haar neus binnen en binnen een mum van tijd was er een gevecht begonnen. Silver keek naar achteren, naar de elders en kittens, en zodra ze zag dat deze door genoeg katten beschermd werden, gooide ze zich op een van de bloodclanners. Zelfs als het misschien niet als haar thuis voelde, ze zou vechten voor degene die hier wel al een thuis in hadden.

- Open voor bloodclanner.

Ravenfall kroop angstig achteruit. Hopend om te ontsnappen aan het geluid van vechtende katten. Bloed trok mee met de wind en vulde zijn neus. Gekrijs werd luider van katten die aangevallen werden en even leek alles stil te staan. Een kat liep zijn kant op en door de sterke lucht van bloed en de bittere scherpe geur van Bloodclan die hier rond hing kon hij niet ruiken dat het een om een windclan warrior ging. De blinde tom struikelde dan ook bijna over zijn eigen poten toen hij weg probeerde te komen van de pootstappen doe zijn kant naderde. De plantjes die hij uit zijn bekje bungelde beet hij zowat doormidden, zo strak hield hij zijn kaken op elkaar. Zijn adem stopte voor enkele tijd toen hij een vacht langs de zijne voelde strijken. Het gaf hem bijna een hartverzakking maar toen hij de rustige stem hoorde ontspande hij zich wat. Windclan geur hing nog zwakjes aan haar vracht en opgelucht nam hij een hap adem op zijn zuurstof te korte longen te vullen. Snel drukte de elder zich, nadat de warrior zei om haar te volgen, tegen de she-cat aan. Zijn snorharen kietelde de nek van de ander en hoewel hij nooit zo dicht tegen iemand aan had gestaan voor hulp (omdat hij het altijd prima zelf kom zonder hulp) vond hij het nu wel fijn om zo vast geplakt tegen iemand te zijn die hem wegleidde van het enge gevecht.

Tag Crowcall

De tabby poes had haar goed te pakken gehad met haar snelle move. Ze was aan de kant gedoken en zoals in de verhaaltjes altijd verteld werd waren Wildclan katten snel. Dat had ze nu ook ondervonden en ze moest even twee stappen extra zetten om haar eigen duw op te vangen. Toen voelde ze nagels over haar achterpoot gaat. Boos grauwde de kattin het uit. Ze zou die gekke trut wel krijgen. Howl draaide zich weer zodat ze haar tegenstander kon zien en zette zich toen af op haar achterpoten. Ze dook met uitgeslagen klauwen naar voren die ze richtte op de poes haar buik. Daar zou ze leuke schade aan kunnen richten als alles even meewerkte.

Tag: Bronzemask

Haar klauwen kraste zich over de buik van de poes. Mooi. Howl lachtte duivels toen ze bloed zag vloeien uit de wonden van haar tegenstander, maar ze wist zelf ook dat de wond op haar poot aan het bloeden was. De pijn was irritant, maar niet pijnlijk genoeg voor haar om zich terug te trekken. Haar tegenstander wist zich snel te herpakken en twee poten kwamen richting haar kop geschoten. Nog zonder na de denken bukte ze haar hoofd naar voren waardoor uitgeslagen nagels over haar kop krasten. De poes had even nodig om te herstellen en in die paar seconden bedacht ze zich een plan. Verderop moesten de kittens en de jonge katten zitten. Levens waar de clan de komende maanden op moest bouwen voor hun voortbestaan.. als ze daar een paar van zou kunnen ontnemen. Kittennekjes waren snel geknakt. Een grijns speelde op haar gezicht voordat ze nog even snel naar Bronzemask keek en er vandoor sprintte richting de plek waar ze zouden zitten. Ze had katten zich terug zien trekken naar die plek en nu zou ze ze een leuke verrassing bezorgen..

Tag: Bronzemask

Soms had hij het idee dat hij zat opgescheept met een hoop idioten. Dit was een van die momenten. Ze waren amper met genoeg om eerlijk tegen één clan te kunnen vechten, laat staan vier. Maar nee, ze moesten zo nodig dit gevecht aan gaan. Het gebied maar waarschijnlijk nog belangrijker dan dat, hun eer, moest verdedigd worden. En dan had je natuurlijk nog dat groepje idioten dat leefde om te vechten en voor wie dit een feest was. Nou, voor hem niet. De rosse kater had vanaf de zijlijn aangekeken hoe het gevecht van start ging. Wat een drukte en drama. Na een tijdje stond hij met een zucht op. Er moest vast wel ergens een clan cat zijn die hier ook geen zin in had. Dan zou hij daarmee wel even een simpel voorbeeld gevechtje kunnen doen en later weer weglopen met een paar simpele krasjes. Dan hadden ze elkaar ook weer bezig gehouden en dan was het weer prima. Zijn groene ogen gingen op zoek naar een kat met wie hij wel even zou kunnen sparren. Zo lang hij maar niet door een of andere gemotiveerde warrior werd aangevallen. Al hoopte hij dat zoiets niet zo snel zou gebeuren. Hij was behoorlijk groot, op de piek van zijn kracht en had twaalf hondentanden. Dat was niet iets dat de gemiddelde warrior voor de lol aan zou vallen.

[Tag: Open]

Hier waren ze dan. Soort van. De bekende fourtrees stonden er nog, maar het gebied was praktisch onherkenbaar temidden van al het geschreeuw en geklauw. Amberstorm stond even aan de zijrand, haar flanken zwoegend - niet alleen van de uitputting van dagen lopen na elkaar, ook van adrenaline en woede en angst. Alle emoties raasden door haar slanke lijf, sterker dan tevoren, maar ze wist niet door wat het kwam - door de volwassenheid en helderheid die deze hele reis haar had gebracht, alsof het haar persoonlijke boetetocht was? Soms leek het alsof er een last van haar schouders gevallen was, maar op sommige dagen leek de last juist verdubbeld te zijn. Heel lang bleef de jonge kattin in ieder geval niet twijfelen. Haar groene ogen kruisten de evenzeer groene van een Bloodclan warrior (heetten ze zelfs warriors?) en voor ze het eigenlijk goed en wel besefte was ze in een woedende en krijsende wervelwind van klauwen en tanden en bruine vacht op hem af gestoven. Ze was een goede vechter, daarvoor had Sweetheart in haar trainingen in ieder geval gezorgd, maar het was misschien niet zo'n goed idee om met haar tengere gestalte de grof gebouwde Bloodclanner met zijn halsband vol hondentanden aan te vallen. Nu was het te laat in ieder geval, nu stond ze oog in oog met hem. Ze kon geen seconde verliezen, haar snelheid was haar voordeel, haar behendigheid haar troef. Ze zwiepte haar rechterpoot naar zijn linkervoorpoot maar schoof bewust verder door, in de hoop aan zijn achterpoten te kunnen raken, wetend dat hij haar makkelijk zou kunnen verpletteren maar biddend dat hij te geschrokken en te ijdel en te dom was om zich simpelweg te laten vallen.

Tag: Hellhound

Van het ene tot het andere moment waren ze van de bergen, nu hier, terug op het gebied wat haar vele herringeren gaf. De fourtrees was de plek waar ze voor het eerst Mapleshade ontmoet had, en nog vele andere goede dingen hadden hier plaatsgevonden. Het bracht een lach op haar gezicht om weer hier te zijn. Hoe mooi de bergen ook waren bleef dit toch altijd haar thuis. De witte met grijs gevlekte she-cat keek rond. Hoe fijn ze zichzelf ook voelde om de betrouwbare aarde weer tussen haar poten te voelen was er iets wat haar humeur bederfde. Een bittere mentalen walm had haar neusgaten gevuld als sinds ze bij de Highstones waren aangekomen en hier was het tien keer zo erg. Ze herkende de vieze lucht uit duizende en hun geur deed hun naam te eer. Bloodclan. Een grote groep, hongerige kannibalen hadden hun territorium ingenomen en ze gaven het niet gemakkelijk op. Ze waren uit op bloed, iets wat bij Frostfield haar vacht liet oprijzen. Hoe hard ze ook probeerde om kalm te blijven was zo toch angstig. Deze katten kende geen genade en doode voor hun eigen vermaak. Iets wat tegen de warrior code inging. Deze katten waren het niet eens waard on te leven via de code en de clans. De Windclan warrior snoof. Haar ijsblauwe ogen samengeknepen toen de leider van de Bloodclan naar voren stapte. Ze vertrokken niet toen Butterstar hen dat commandeerde en al snel klonk er gejoel van vechtende katten. Bloodclan en de vier clans begonnen een oorlog en het ging allemaal zo snel dat Frostfield voor enkele secondes vastgenageld aan de grond stond. Haar hart bonsde en angst leek haar even in de greep te hebben. De wit grijze she-cat schudde haar kop, en nam het veld op waar de hel los gebroken was. Ze zag een Bloodclanner op haar afstormen van een afstandje en zonder vedere twijfels rende ze met de snelheid wat in haar bloed stroomde naar de ander toe. De hondentanden die haar nek versierde gaf haar een nare rilling maar ze probeerde haar gedachten niet te laten afdwalen. Ze moest geconcentreerd blijven. Met een grauw ontweek ze de Bloodclanner die probeerde om boven op haar te springen en draaide zich met een grote snelheid om, om daarna flink uit te halen naar de achterpoten van haar tegenstander. Haar klauwen kwamen hard aan en liet de donkerbruine she-cat die haar aanviel omvallen. Frostfield dook boven op en plantte haar tanden in diens schouder maar de Bloodclanner was sterk en trapte haar al snel met haar gewonde achterpoten in haar zachte buik. Frostfield snakte voor een seconde naar adem maar sloeg toen al snel uit toen de she-cat naar voren sprong. Ze raakte haar snuit maar de Bloodclanner beukte haar omver en sprong nu op haar. Frostfield probeerde nog te rollen maar de Bloodclanner was te snel en belannde op haar rug. Woede en adrenaline stroomde door haar lichaam. Ze was een getrainde warrior, de Bloodclanner zou dit verliezen! Grauwend drukte ze haar oren in haar nek en gooide de Windclan warrior zichzelf op de grond om zo over de grond heen te rollen met de bruine she-cat nog op haar rug. De bedoelimg om met haar gewicht de ander te pletten. De twee worstelde over de grond heen maar Frostfield wist te winnen en hield nu de ander stevig vast. Nagels maakte krassen over haar lichaam heen maar Frostfield hield de ander hard gedrukt tegen de grond, maar voor dat ze haar andere aanval kon voortzetten werd ze naar achteren getrokken bij haar nekvel. Frostfield schreeuwde van de pijn die ze in haar nek voelde. Ze werd van haar tegenstander getrokken en hard naar de grond gesleurd. Ze stond snel op om de zwarte tom te ontwijken, die in het gevecht kwam mengen maar haar Windclan snelheid was haar gunstig af. Ook al ze wenste dat ze wat sterker was. Ze kon het nooit winnen van twee ervaren moordenaars. Frostfield voelde hoe haar wit gevlekte vacht warm werd van de bloed die uit de wond bij haar nek uitstroomde. Het stak, en het bloedde als een rund. Dat kon ze wel zien met de bloeddruppels die op de grond belandde maar ze gaf niet op.  Ze zou vechten voor haar clan. Voor alle clans. Grauwend sprong opzij toen de bruin gekleurde she-cat naar haar flank uithield en kon nog net snel bukken om de zwarte tom te ontwijken. Frostfield draaide zich om en sprong op de tom af maar ze werd gekreppen bij haar achterpoten. Met haar snuit kwam ze hard terrect op de grond. En voor bijna honderd procent voelde ze wat knappen in haar poot. Pijn liet tranen in haar lichte ijzige blauwe ogen springen maar tijd had ze niet om haar pijn te laten merken want met een ruk werd ze omgedraaid en zag ze hoe de zwarte Bloodclanner zijn vlijmscherpe tanden richting haar keel hapte.

Tag; Twee npc Bloodclanners. Open voor clankat die haar komt redden?
Note; Gebroken achterpoot. Diepe wond in nek en keel!

Moons en moons had Thora zich mentaal voorbereid op deze zag, niet zeker of deze dag überhaupt wel komen zou, maar ze had er vanuit moeten gaan. Dit was maar goed ook, want hier waren ze, de clans, vechten om terug te krijgen wat ooit tot hun had behoord. Thora was er niet zeker van of ze dit gebied zouden behouden. De clans mochten dan enorm verzwakt zijn, ze waren met veel en de kans was groot dat Bloodclan vooralsnog overmeesterd zou worden.

Thora was naar voren gesprongen en had zonder aarzelen met ontblootte nagels uitgehaald naar Firedance, waarvoor ze haar nog even honend had begroet. Firedance had niet gereageerd. Ze hield zich niet in en hoopte het gezicht van Firedance mooi te bewerken. Firedance ontweek haar aanval en al snel haalde Firedance naar haar uit. Een paar witte plukken werden uit haar schouder getrokken, maar haar huid werd niet aangetast. Thora lachte vals als reactie op de woorden van haar zus. "Oh, moet jij eens goed opletten," sneerde ze en haalde met beide klauwen tegelijk hard en snel uit. Snelheid, dat was het gene waar ze veel op getraind had. Thora was klein en nauwelijks gegroeid sinds de laatste keer dat Firedance en Thora elkaar gezien hadden. Firedance, bleef en was altijd al groter geweest dan de witte kattin. Thora's staart zwiepte heen en weer en haar helder blauwe ogen stonden fel en gevaarlijk. Er was geen teken meer te bekennen van het lieve, onschuldige poesje die ze ooit in het verleden was geweest. Want ja, vroeger, voor haar moeder werd gedood, was Thora een actieve en enthousiaste kitten geweest, één die gek op haar grote zus, haar favoriete zus, Firedance was geweest.

Howl was aan het sprinten, het zou haar gaan lukken. Haar ogen waren gevestigd op haar doel. Ze zou de clans wel even wat oude katten en jonge kittens afnemen. Generaties verpest. Alleen het idee deed haar al vals grijnzen. Echter had ze niet verwacht dat Bronzemask zo snel zou zijn. Poten drukte zich met uitgeslagen nagel in haar poot en lieten haar sissen. Ze kwam uit balans en rolde om. Howl haar nagels pakte - zodra de mogelijkheid kwam - Bronzemasks vel vast. Samen rolden ze een stuk en verloren ze snelheid. Toen ze eenmaal tot stilstand waren gekomen realiseerde Howl zich dat ze onderop lag, maar haar hoofd draaide van de klap die het had gekregen en ze had niet de kracht om snel hier onderuit te komen.

Tag: Bronzemask

Ze wist dat het over was toen de tanden van de kattin zich vast beten in haar nek. Ze voelde het bloed uit haar lichaam sijpelen en hoe de luchttoevoer werd afgeknepen. Het duurde ook niet lang voordat haar bewustzijn wegzakte en Howl slap neerviel. Nu zat ze opgesloten in haar eigen gedachtengang, haar eigen ik. Er was niks moois aan haar dood, er was ook niemand die op haar zou wachten als ze er niet meer zou zijn. Er was geen Starclan voor katten zoals zij. Misschien dat er een hel zou zijn, maar daar had Howl nooit zo in geloofd, dus dat betwijfelde ze dan ook. In het korte moment schoot haar hele leven aan haar langs. Haar dagen als kittypet, haar liefde voor de Bloodclan en vooral voor Claw en haar kittens. Wat zou ze die gaan missen. Pijn stak door haar lichaam voor een laatste keer, al wist ze niet of het fysieke of mentale pijn was. Howl had een plan gehad en had dat domme plan moeten bekopen met haar meest waardevolle bezit; haar leven.

Tag: Bronzemask. (Howl is dood!)