Return of the Warrior

Haar boze bui ebde langzaam weg, het moest wel want Mistgaze moest zich klaar gaan maken. Toen haar blik perongeluk die van Claw kruiste wist ze niet hoe snel ze zich moest omdraaien en ze zich terug moest drukken. Zelf kon ze niet veel doen, vechten had ze nooit echt geleerd omdat het niet goed ging met maar één oog. Ze moest nu snel terug lopen naar de andere medicine cats en helpen zorgen voor de kittens en gewonden. Al konden ze niet veel meer doen dan wonden likken.. hun kruiden voorraden waren tragisch klein en als er al iemand gewond zou raken was het nog maar de vraag of die op tijd hier zou zijn. Bloodclan was genadeloos, dat had ze zelf meegemaakt. Mistgaze had zich succesvol naar achteren toe gewerkt en was nu samen met wat andere apprentices die kruiden hadden gedragen alles bij elkaar aan het leggen. Nu was er nog tijd, het gevecht was net begonnen.

De reis had hem compleet gesloopt. Erger dan hij werkelijk wou toegeven. Zijn poten konden hem nog amber dragen en hoewel zijn lichaam het uitschreeuwde dat hij moest rusten was het daar geen tijd voor en liep de koppige blinde elder fiers door. Zijn snorharen raakte dan zo nu en dan vachten aan van katten die hem inhaalde, hij begon achterop te raken. Al kwam het meer door het feit dat katten eindelijk weer bij hun oude thuis waren en daarom meer tred zette in hun tempo terwijl hij liever langzamer ging. Hij wou niet terug. Hij had een hekel aan het idee om weer opgesloten te worden in een den met andere elders voor de rest van zijn leven. Nooit nuttig kunnen zijn en altijd op de plek waar hij zichzelf aan kom herrineren dat hij daar Creamyfrost heeft laten sterven. Een rilling gleed over zijn kale ruggengraat. Hoevaak katten het hem verteld hebben toen hij nog jonger was dat het niet zijn schuld was voelde dat nog steeds zo.. Ravenfall zuchtte. De geur van verschillende kruiden hingen om hem heen. Hij had Chivypaw aangeboden om te helpen met zoeken en het dragen van geneeskrachtige planten voor het geval dat. Ondanks dat zijn snuit overspoeld werd met de kruiden geuren rook hij duidelijk een mentale, smerige, bittere lucht. Iets wat hem en de andere vele clanners hun vacht van liet op staan. Hij had ze nooit ontmoet. Maar hij herkende de geur, het was precies zoals de andere elders het hem hadden beschreven in hun verhalen. Bloodclan. Ravenfall zwiepte met zijn staart. Dit zou één grote bloedbad worden en dan moest hij aan de zijlijn staan, bidden dat hij niet vermoord werd door een Bloodclanner. Al klonk dat niet heel erg slecht in zijn oren. Was hij eindelijk van iedereen af. Lichtelijk angstig begon hij door te lopen en zocht hij de bekende zoete kruidachtige geur van Chivypaw maar hij kon haar niet vinden tot ze uiteindelijk tot stil stand kwamen. De geur van Bloodclan was hier het sterkst dat betekende dat zijn zorgen dus werkelijkheid waren geworden. Zijn blijde ogen staarde zich voor zich uit. Luisterend naar wat Butterstar naar de kat die de leider (was met de naam Claw) toe schreeuwde. Het werd een gevecht, hij voelde het door zijn lichaam heen gieren. Claw lachte met een brullende stem en voor hij het wist brak de bloedbad uit. Ravenfall drukte zijn gehavende oren in zijn nek. De staart die altijd nijdig heen en weer zwiepte zat nu tussen zijn benen alsof die een angstige hond was. Paniek begon zijn lichaam te vullen en hoe wel hij wist dat hij beschermend werd met de kittens en andere elders was het toch een stuk enger dan als je niks kon zien. Zo snel als hij kon baande hij zich naar achteren. De ‘veilige kring’ waar de katten die niet konden vechten kwijt geraakt. Oh shit, oh shit! De planten die hij meedroeg had hij nog stevig in zijn bek hangen, maar de geur van bloed die zijn neus begon te overspoelen maakte hem misselijk. Wat moest hij toch doen! Hij kon niks zien en hij wist totaal niet waar hij was! Gekrijs van vechtende katten overheerste zijn gevoelige oren. Dit word zijn dood, sowieso, het was dus een kwestie van tijd voor hij gepakt werd door z’n brute Elite kat.

Tag: Open voor Clankat of Bloodclanner

Crowcall

Butterstars oproep werd beantwoord. Crowcall strekte haar nek om iets te kunnen zien en wenste meteen dat ze dat niet gedaan had. Claw, de boeman waar clankatten hun hele leven voor gewaarschuwd werden. In haar gedachten was hij uitgegroeid tot een soort reusachtig monster. Hij verhief zijn stem niet, maar toch kon ze hem goed verstaan, en zijn kalme toon gaf haar rillingen. Opeens hoorde ze een andere stem, een veel vriendelijkere. Ze glimlachte gespannen en knikte even om hem ook succes te wensen. "Als je mijn siblings ziet..." begon ze. Ze keek om zich heen. Als het goed was waren ze al in het midden van de groep, veilig. Maar ze moest het controleren. Ergens wilde ze bij Crowfur blijven staan, dit gevecht samen trotseren. Zijn aanwezigheid gaf haar iets meer moed, maar ze moest eerst kijken of haar siblings in veiligheid waren. "Ik moet..." Ze maakte haar zin niet af. Snowkit, Ribkit, ze moest voor ze zorgen. Ze moest zeker weten dat ze in orde waren en niet zouden eindigen in de klauwen van zo'n monsterlijke BloodClanner. StarClan, de gedachte alleen al... "Wees voorzichtig." Ze raakte Crowfur even aan met het puntje van haar staart. Ze wilde dat hij haar kwam helpen. Ze wilde dat hij zich ver van het gevecht zou houden. Ze wilde hem hier niet achterlaten, maar ze kon nu niet blijven staan. Niet zonder zeker te weten dat haar broertjes veilig waren.
In het begin zag kon ze haar broertjes niet vinden, maar dat was misschien een goed teken. Het liet alleen maar zien dat ze niet hier, aan de rand van de groep, waren. Dus waarschijnlijk waren ze al bij de andere kittens. Haar blik viel wel op een andere kat. De blinde RiverClanner. Ze had hem nooit gesproken, maar zijn verschijning was opvallend genoeg om bij haar bekend te zijn. Hij leek gedesoriënteerd. Niet verwonderlijk. Zij was al in de war, en zij had werkende ogen. Crowcall haastte zich naar hem toe. "Ravenfall, deze kant op", miauwde ze terwijl ze langs de vacht van de kater streek om hem te leiden. Als ze hem naar het midden van de groep begeleidde, kon ze meteen zien of haar siblings daar ook waren.

Tags: Crowfur, Ravenfall

---

Evergreen

Evergreens vacht rees overeind, maar ze voelde zich verbazingwekkend kalm. Na alle twijfel, alle onduidelijkheid, was dit iets waar ze iets mee kon. In een gevecht was het duidelijk wie je vriend was en wie je vijand. Geen dubbelzinnigheid. Klauwen logen niet. Ze zocht tussen de BloodClanners naar de twee die Neverland hadden bedreigd, lang geleden, maar ze zag ze niet. Waren zij soms ook aan hun einde gekomen? Dat zou mooi zijn, al was het jammer dat ze die taak zelf niet meer op zich kon nemen. Nu, dan zou ze een andere tegenstander uit moeten zoeken.

Tag: open voor een BloodClanner

---

Homekit

Haar gezicht lichtte wat op toen ze Lizardpath hoorde. Die kon alles wel oplossen! Zij had Auwkit ook gered toen die slechte mot hem vergiftigd had! Homekit voelde zich meteen wat veiliger. Ze knikte heftig toen Lizardpath zei dat ze dicht bij haar moest blijven. Ze zou heel goed luisteren! Met snelle, kleine pasjes bleef ze vlak naast de medicine cat trippelen. "Komen mama en mama en papa ook?" piepte ze vragend.

Tag: Lizardpath, andere kittens

Ondanks dat de zwarte kattin al een dagje ouder werd was dat totaal niet te zien. Haar lichaam was gespierd en versierd met vele littekens van vroegere gevechten. Fortuna hield wel is van een potje knokken, het was namelijk iets waar ze goed in was. De rode halsband die om haar nek hing had verschillende hondentanden als trofeeën van al haar daden. Het was altijd leuk om te zien hoe sommige katten het in hun broek deden als ze de versiering om haar nek zag. Ze kon er in totaal twaalf krijgen in de Elite en hoewel ze ze nog niet allemaal behaald had omdat ze voor een korte tijd even out the game was was ze toch een erg gerespecteerde kattin binnen de Bloodclan en dat zal ze vandaag weer is goed duidelijk maken dat er niet meer har te sollen was. De boskatjes waren weer teruggekeerd en eiste hun oude gebied op. Iets wat Fortuna bijna in het lachen uit liet barsten. Ze had plaats genomen vlakbij Claw, Shark, Thora en nog wat andere katten. De voorrij dus. Haar staart zwiepte kalmpjes heen en weer, dit zal een bloedbad worden en dat bracht een grijns op haar lippen. De zwarte kattin boorde haar nagels langzaam in de grond. Hun grond. Het was van de Elite nu en dat zal het ook blijven. Toen Claw dus ook het teken gaf voor een aanval spande ze haar spieren aan. Haar brede kop keek opzij waar ze Thora zag staan. Zij was ook ooit één van de boskatjes geweest, hilarisch om dan toe te zien hoe ze nu moest knokken tegen haar familie en oude vrienden. Vandaar dat ze haar lichaam naar die van de jongere kat bracht en haar aankeek met haar doodkalme grijze ogen nadat Howl er vandoor ging. “Klaar om te vechten Thora?” Mauwde ze. Haar stem ijzig rustig. Voor ze de nieuwe member aanspoorde om een slachtoffer te zoeken. Voor ze zelf op één van de eerstende beste clankat sprong.

TAG: Thora, Evergreen

Kort drukte ze zichzelf nog iets dichter tegen haar partner aan voordat het gevecht losbarstte tussen de katten. Iedereen sprintte naar voren en zij wachtte eerst rustig af. Ze wou een waardig slachtoffer uit zoeken om om zeep te helpen. Haar ogen waren gericht op een iets oudere warrior verderop. Ze wou naar hem toe sprinten toen er ineens met een behoorlijke vaart in haar flank werd gesprongen. Stom van haar om te denken dat iemand haar niet had uitgekozen om te bevechten. Haar oranje ogen draaide zich woest om naar degene die haar besprongen had en met haar poot haalde ze meteen uit naar het gezicht van haar belager. Ze zou die gekke poes krijgen. Haar lichaam was nu volledig omgedraaid en in een ruk beukte ze zich naar voren om hetzelfde trucje bij haar uit te halen wat haar was geflikt.

Het was een vreselijk aanzicht, veel meer kon ze er niet over zeggen. De Bloodclan had hun oude gebied overgenomen en wilde dat natuurlijk niet zomaar weer teruggeven bij de aankomst van de clans. Het betekende oorlog. Er waren meer dan genoeg clan katten die maar al te graag zouden vechten om hun oude gebied terug te krijgen. De Bloodclan stond daar natuurlijk ook klaar voor. De meeste van hen leken altijd wel klaar te staan om het gevecht aan te gaan. Zijzelf zou niet deelnemen aan het gevecht als het goed was. Voor nu stond ze bij de katten die niet konden vechten, de Elders, de Queens en hun kittens. Haar klauwen boorde ze de grond in en trok deze weer terug, steeds opnieuw. Ze wist alles nog zo goed, de keer dat de Bloodclan hun kamp had overgenomen. Ze zag de dood van haar mentor in dat gevecht nog steeds als haar schuld. De zilvertabby wilde meevechten maar wist maar al te goed dat het geen slim plan was. Ze had er totaal de vaardigheden niet voor en er waren katten nodig om voor de gewonden te zorgen. Toch uitte ze een geïrriteerd gebrom terwijl ze naar het gevecht keek. Het was gewoon vreselijk.

[Tag: Elders, Queens en Kittens]

Swallowflight had zijn bevel gehoord en liet met een knikje weten dat ze het zou opvolgen, waarop Thornface haar een dankbaar knikje teruggaf. Hij had er vertouwen in dat het de zwarte kattin zou lukken om de zwakkeren onder hen in veiligheid te brengen, waardoor hij zich weer kon focussen op wat er zich voor hem afspeelde. Claw was ten tonele verschenen en maakte meteen duidelijk dat hij en BloodClan niet van plan waren om het territorium terug aan de clans te geven. Het was al net zo duidelijk dat de clans hun territorium nooit zonder slag of stoot aan een groep als BloodClan zouden afstaan, dus op dit punt was een gevecht onvermijdelijk. De katten van de clans, inclusief Thornface zelf, waren uitgeput door hun lange terugreis, maar ze waren met veel meer en de bruine kater voelde de adrenaline al door zijn lichaam suizen. Ook al was hij niet in topconditie, hij zou samen met de anderen hun thuis heroveren. BloodClan kon en mocht dit niet winnen.

Heel even werd hij afgeleid uit zijn vastberaden gedachtegang toen hij Mistgaze hoorde schreeuwen. Oh, hij wist maar al te goed hoe zijn clangenoten zich voelden jegens BloodClan, maar deze uitbarsting had hij niet verwacht. Hij keek zoekend naar de kant van hun tegenstanders, waar hij vanaf deze afstand nog net de vacht van een flamepoint kon herkennen… Toen begon het tot hem door te dringen. Was Whifflepaw, het zusje van Mistgaze en Firedance, niet verdwenen voordat ze vertrokken? Het was een akelige gedachte, maar de reactie van de Medicine Cat maakte de situatie duidelijk: Whifflepaw maakte niet langer deel uit van ThunderClan. Vanuit een ooghoek merkte Thornface dat een paar ogen recht naar hem keken en toen hij de blik beantwoordde, zag hij dat het Tallshadow was die hem met een veelbetekenende blik aankeek. Hij wist wat de ShadowClanner probeerde duidelijk te maken, maar Thornface zou er toch niet veel aan kunnen doen. Hij begreep hoe diep de woede moest zitten bij de familieleden van Whifflepaw en hen erop aanspreken zou die woede niet kunnen temperen.

Veel meer tijd om hierover na te denken kreeg Thornface niet. Butterstars stem galmde weer over het gebied en gaf zo het startsein voor het gevecht. De bruine kater keek vlug nog opzij, om tot zijn opluchting te zien dat de kittens nog omringd waren door volwassen katten, waarna ook hij zich schrap zette en met ontblootte klauwen en tanden op de dichtstbijzijnde BloodClanner af sprong.

Tag: Swallowflight, Mistgaze (indirect), Tallshadow, OPEN voor BloodClanner

Een kille bries deed zijn halflange vacht opwaaien en hem zijn neus in de lucht steken. Het leven als rogue was zwaar. Niet dat Zealspark zichzelf als ware rogue beschouwde, maar sinds de verdwijning van de Clans had hij geen keuze gehad. Hij was gedoemd geweest zichzelf aan te passen aan de harde realiteit van het eenzame leven. Elke dag jagen, of je had geen eten. Als je een mindere dag had, had je geen eten. Was je ziek, gewond, geen eten. Geen mede-Clangenoot die prooi naar je kwam brengen. Geen medicijn kat die een prikkend papje op je wonden smeerde, wetende dat je er met hoogstens een klein litteken vanaf kwam. Een zucht rolde over zijn lippen terwijl zijn stevige lichaam zich door de varens bewoog. Zijn hoofd vertelde hem al manenlang dat het leven als clankat gedaan was. Voorbij. Maar zijn hart bleef hopen op een happy ending. Helemaal in het begin ging hij nog iedere dag langs de verwoestte gebieden van het toenmalige Clanterritorium. Tegenwoordig nog maar af en toe. Maar zodra de rood met witte kater verandering in de lucht rook, duurde het niet lang of hij patrouilleerde de grenzen weer af. Hij was er dan ook van op de hoogte dat Bloodclan er een feestje van had gemaakt. Maar wat kon hij eraan doen? Hij was sowieso al niet populair bij die stinkerds - laat staan dat ze hem heel lieten als ze doorhadden dat hij als één van de enigen was die achter was gebleven. Zealspark was geen angsthaas, integendeel, hij was slim genoeg om te weten dat hij in zijn eentje geen schijn van kans maakte tegen die bloedzuigers. Enkele keren had hij met één van hun een akkefietje gehad. Zacht uitgedrukt. Maar het was niet aan hem om de Clan te belemmeren. Dat kon hij simpelweg niet.

Maar vandaag was anders. Hij was in de buurt geweest van het Clanterritorium om te jagen toen hij een vreemde maar ook deels bekende geur in de lucht had geroken. Na het staken van zijn jacht, wetende dat dit hem zonder eten kon laten, was hij de geur gaan volgen. En nu stond hij hier, niet zo ver weg van de Fourtrees waar hij al van ver af gekrijs kon horen. Kon het? Zou het waar zijn? Zijn hart bonsde in zijn keel. Het was alsof zijn droom en tevens ook nachtmerrie was uitgekomen. Al die tijd had hij gehoopt dat hij aan het dromen was geweest, en dat wanneer hij zijn blauwe kijkers weer opende hij wakker zou worden in zijn warme nest, in de warriors den. Maar het feit dat hij met zijn neus op de feiten werd gedrukt, betekende dat deze droom toch de realiteit was. Hij was alleen achtergebleven. Hij had zijn Clan laten stikken. Hoe had hij zo dom kunnen zijn? Waarom was hij net die dag op pad gegaan? Zealspark schudde zijn kop en sloeg met zijn staart in de lucht. En waarom kon hij zich niet vooruit bewegen? Zijn nagels waren in de grond geboord en zijn schouders stonden gespannen. Zijn instinct vertelde hem niets. Het was een orkaan van emoties die het voor de kater onmogelijk maakte om te bewegen.

Plots zette de kater enkele stappen vooruit, zich dichter naar het strijdveld bewegende. Zouden zijn clangenoten hem nog herkennen? Sterker nog, zou hij nog welkom zijn? Zijn poten jeukten om zich in het gevecht te mengen en zijn clan te beschermen. Maar de vraag was, was het zijn clan nog? Wat was er allemaal veranderd? Hij wist niets. Voelde zich als een vis op het droge. Nogmaals zette de kater enkele stappen vooruit, tot hij ook in het zichtveld van de rest stond. Nog altijd bevond hij zich meters van het strijdveld vandaan, zoekende naar enkele bekende gezichten. Butterstar herkende hij, net zoals Tallshadow. Heette die gozer eigenlijk nog altijd zo? Was het niet Tallstar...? Een onaangenaam, behaaglijk gevoel kroop over zijn rug. Het was niets voor hem om zo onwetend te zijn. Geen haar aan zijn lijf vond het leuk. Zijn blauwe ogen begonnen dan in het wild rond te kijken. Waar was Firedance? Pas dan werd hij overdonderd door een plots gewicht dat zich op zijn rug had gevestigd. Blijkbaar dacht de Bloodclan nog altijd hetzelfde over hem... Met een grauw kroop hij onder zijn belager onderuit, zich terug groot makende en zijn oren plat leggende. Een keuze had hij nu niet meer.

Tag: iedereen die zich geroepen voelt.

Het was bijna beangstigend hoe vreemd deze vertrouwde plek nu leek. Hun geuren waren vervaagd; de geur van Bloodclan overheerste. Bloed ruisde in haar oren en verdrong de schreeuwen van het gevecht. Ze was verstijfd van angst. Ze sloot haar ogen, ze wou niet zien hoe haar familie - haar kittens, siblings, ouders, clan - aan stukken gescheurd werden net wanneer het leek alsof alles weer goed zou komen. Alsof ze weer gelukkig konden zijn, alsof alles weer kon zijn zoals vroeger. Dat was natuurlijk naïef. Niets zou ooit zo zijn zoals vroeger. Ze hadden te veel achtergelaten in de bergen. Plotseling schoten haar gouden ogen open en zonder het echt te beseffen kwam ze in beweging. De kittens, ze moest de kittens beschermen.. Temidden van het gevecht en de chaos zou ze toch weinig betekenis hebben, ze was te zwak en te bang om goed te kunnen vechten. Redpetal sprintte naar het groepje, naar de warriors die rondom de kittens opgesteld stonden en ze sloot zich aan bij hun rangen. Ze was te verdoofd om te beseffen wat er allemaal gebeurde, wie er naast haar stond, om het angstige gekrijs van de kittens te horen. Haar hart bonsde in haar keel. Ze wou dat het allemaal gewoon zou stoppen, dat Starclan hen éindelijk rust zou gunnen.

Tag: Kittens + Warriors die de kittens beschermen

Ze was er klaar voor, ze was er klaar voor geweest vanaf het moment dat ze haar halsband en hondentanden had ontvangen. Altijd was ze zich er bewust van geweest dat de kans bestond om haar oude clan en dus familie weer te treffen. En dat moment was hier. Haar blik gleed over de groep katten voor haar. Ze waren met veel, ja, alle clans waren aanwezig. Maar ze waren vermoeid en hadden pijn, ze hadden vast een lange reis achter hun rug. Haar blik fixeerde zich op Firedance. De rode poes had haar ook gezien, al leken haar twee gekleurde ogen niks te verraden. Thora like haar lippen en vervolgens gleden haar kille ogen naar Mistgaze die begon te spreken. In tegenstelling tot Firedance had de witte poes overduidelijk moeite om zichzelf in te houden. De al dikke staart van Mistgaze zette zich nog meer op. Thora zette enkel een subtiele grijns op, al voelde ze intussen wel een zekere spanning door haar lichaam heen trekken. Ze probeerde haar uitstraling zo koel en kil mogelijk te houden, al was het maar om haar familie gek te maken. En toen schreeuwde Mistgaze tegen haar. Gore verrader, werd ze genoemd, gevolgd door nog meer woorden. Thora lachte zacht en ontblootte haar tanden om aan te tonen dat zijzelf nu ook een ‘schurftige moordenaar’ was. Dit was haar ultieme kans om zich te bewijzen aan Bloodclan, dus dat ging ze doen ook. Rowanflight stond bij Mistgaze, haar oude mentor. Ze haatte de kater. Ook zag ze haar vader, Polarbear. Bij het zien van de grote witte kater voelde ze weldegelijk een steek, maar ze probeerde niets te laten blijven.
Het was nu Howl die op haar afstapte en haar woorden hielpen haar. Ze zou niet toegeven aan het kleine stukje gevoel die ze nog had voor haar familie. Ze keek ze Bloodclan poes recht in haar ogen aan en knikte op haar woorden. “Oh, ik zal je laten zien wat voor Bloodclanner ik geworden ben,” miauwde ze en grijnsde haar witte, scherpe tanden bloot om vervolgens haar blik weer op Firedance te richten.

Zodra het gevecht begon aarzelde ze geen enkel moment en schoot naar voren, op Firedance af. “Dag, zuslief,” grauwde ze honend en haalde fel uit naar het gezicht van Firedance, zich niet inhoudend. Moons had ze haar familieleden ingebeeld tijdens haar trainingen om elk stukje zwakheid uit zich te krijgen en nu was het echte moment daar.

TAG: Firedance (& familie) & Howl

Zowel de clans en Bloodclan werden groter en groter, totdat uiteindelijk een groot deel van de groep tegenover elkaar stonden. Zijn blauwe ogen gleden langs de katten die uit plezier andere om het leven wilde brengen en het bracht een nare nasmaak in zijn bek. Waarom zou een kat zomaar een onschuldig leven willen nemen? Nu moest hij bekennen dat hij vroeger ook niet de liefste kater was die er was, maar er was veel veranderd sinds die tijd. Toch gleed zijn blik terug naar Whifflepaw en hij hielt een hiss in toen een zwarte kattin tegen haar sprak. Het liefst wilde hij naar haar toespringen, d'r in haar nekvel grijpen en er vandoor gaan. Maar voordat hij iets kon doen, brak het gevecht al los. In slow motion schoten katten langs hem heen en raakte in gevecht en eventjes vroeg Polarbear zich af of hij hiervoor te oud was. Of hij zich niet gewoon terug moest trekken en zich zou ontfermen over de kittens en queens.
Het was op het moment dat hij merkte dat Whifflepaw in de richting van Firedance schoot, dat hij wakker werd en een luide brul uit zijn keel schoot. Hoe graag hij zijn dochter ook wilde beschermen, hij wist dat Firedance zichzelf kon redden. Daarom draaide hij zich om en greep een van de dichtstbijzijnde Bloodclan katten in diens rug met zijn klauwen, om diegene daarna tegen de grond aan proberen te drukken.

[Open voor enig Bloodclan kat C:]