Return of the Warrior

Het was werkelijk wonderbaarlijk hoe zijn leven altijd precies zo liep als dat het niet moest lopen. Op dit moment lag hij onderuit, een blik werpend op de lucht om Starclan voor de laatste keer met een 'are you kidding me'-blik aan te kijken. Hier werd ruw een stokje voor gestoken toen Butterstar zijn opmerking beantwoordde met een van de meest heldhaftige daden die hij de poes ooit had zien doen. Met een schuin hoofd keek Tall toe hoe de poes voor hem sprong - op hem landde zo ongeveer - en hoe Claw haar na een schampere lach het leven afnam. De kater stond verstijfd. Was het nu echt zo dat deze Riverclan leidster, die hem nog zo had gezegd niet het gevaar op te zoeken en zich eens niet als een kitten te gedragen, een van haar levens voor hem gegeven had? Haar hoeveelste leven was het überhaupt? Leaders waren hier niet altijd even open over, wat op dit soort momenten niet goed van pas kwam.

Het dode lichaam van Butter hield hem op de grond en wonder boven wonder werd zijn schietgebedje beantwoord door Starclan en leek Claw volledig vergeten te zijn dat Tall hier ook nog was. Het kon ook komen door zijn camouflage wat next level was door alle modder, maar either way was de Shadowclan kater er blij om. Nu kon hij - Nope, ook dit werd in de ontwikkelingsfase ruw verpest door een apprentice die ook nog op Tall sprong. Serieus, zag dan niemand dat hij hier ook nog lag?! Met een lichte grom wurmde hij zich onder Butter weg en keek de apprentice aan door de modder en het bloed op zijn vacht. Het meeste was van Butterstar, wat zijn drama level flink omhoog bracht. "Ze wordt wel weer wakker," Mauwde hij, een stuk zekerder dan hij zich voelde. "Druk wat op die wond zodat ze niet leegbloed," Instrueerde hij de kat vervolgens, en richtte toen zijn blik op Acorndust die het gevecht met Claw voortgezet had. Ondanks de modder was zijn zicht voor strategie niet volledig verblind, dus zette hij zich stevig neer en riep zijn orders. "Acorn! Hergroeperen!" Als ze een hergroepeer actie zouden uitvoeren en dan met een nieuwe linie, de katten naast elkaar en Acorn naast Tall, konden vechten zouden ze met meerderen op Claw kunnen duiken. Bloodclan vocht genadeloos, maar chaotisch, met wat strategie hadden ze misschien meer kans. Bovendien zou dit rust weder brengen wat in het nadeel van Bloodclan kon werken maar in het voordeel van de clans.

Tag: @Coyotepaw. , @Acorndust

Howl was dood, zijn liefde was dood. De enige kattin die echt iets in hem los had kunnen maken, na Moonwhite. Ze was de moeder van twee van zijn nestjes. Katten die ook door haar opvoeding gevormd waren en hij had haar nooit verteld hoe dankbaar hij haar daar voor was. Eigenlijk had hij zijn gevoelens voor haar nooit hardop uitgesproken, maar ze had het geweten ook zonder dat hij het hoefde te zeggen. Zo had het altijd gewerkt tussen hen en daarom was het goed gegaan. Woorden waren niet nodig geweest, wederzijds respect was altijd voldoende. Veel katten zouden verlamd raken als ze hun dierbare dood zagen, maar Claw was niet zoals velen. Bij hem begon zijn binnenste op te laaien en werd hij enkel nog maar gebrander om ze een lesje te leren. Howl was weg en dat hadden die boskatjes gedaan. Eentje had hij er al dood en daar ging hij er meer van maken.
Het duurde eventjes. Genoeg tijd om hem weer bij zijn positieven te brengen. Voordat Acorndust op hem afgestoven kwam. Een kater die hij herkende als de ShadowClan deputy. Hij had het door wat de ander van plan was en zette zich schrap voor de knal die er zou komen. Hij ving de beuk op, waardoor er flink wat kracht op zijn schouder kwam. Maar hij wist dat dat dan waarschijnlijk ook voor Acorndust gold. Hij was wel iets opzij geschoven, maar hij was niet van plan om zelf een stap te zetten. Dat zag hij als zwakte. Dus rolde hij zijn schouder even los en richtte de blik in zijn groengele ogen op de andere kater. Toen hoorde hij dat Tallshadow weer overeind was gekomen. Hij riep iets naar zijn deputy. Daar had je meneer ongeluk weer. “Luister naar je allemachtige leader.” Je hoorde de minachting door zijn stem. Hij bleef Acorndust recht aan staren, benieuwt of de kater naar Tallshadow zou luisteren. Dan was hij niet beter dan die maffe kat en daalde hij flink in Claw zijn bedreigingsniveau. Hij verroerde geen spier meer terwijl hij ijzig kalm afwachtte. Als hun een linie wilden vormen zou hij hetzelfde doen. Shark was nooit ver weg en de Elite was gewend om te vechten. Bij elk klein signaal zouden ook zij reageren op Claw.

Tag: Acorndust en Tallshadow

Zijn woorden deden Acorndust weer stil staan. Hij had even een binnenpretje toen de ander erop reageerde. Hij vond het juist prachtig als hij iemand tegen de haren in wist te strijken. Dit was echter niet van zijn gezicht af te lezen. Hij bleef de ShadowClan deputy doodkalm aanstaren. De kater liep achteruit richting Tallshadow. Precies op dat moment was er iets anders wat zijn aandacht trok. Butterstar stond weer op… Natuurlijk hij had dat al eerder meegemaakt. Toen ze Silverstar hadden vastgehouden, had hij de kater ook een paar keer vermoord en was die vervolgens na een tijdje weer wakker geworden. Het was toch ergens wel fascinerend. Hij wist zeker dat hij de RiverClan leader vermoord had. De leaders zeiden dat het iets van StarClan was, maar nee daar geloofde hij nog steeds niet in. Hij zag het als een spel, een vies spelletje, wat ze met hen speelden. Ze hadden een manier gevonden om weer tot leven te komen en hij moest nog steeds uitvinden wat dat was. Alleen daar was de tijd nu niet voor. Hij wist dat het gevecht weer compleet de andere kant op zou slaan als de boskatjes zagen dat Butterstar weer leefde. Hun kans was verkeken. Claw was dan misschien gestoord, hij was zeker niet dom.  Hij was realistisch en sluw. Hij wist wat hij deed en ook welke keuze hij op dat moment in zijn kop maakte en de gevolgen voor hem daarvan. Hij moest zijn katten de mogelijkheid geven zich terug te trekken.

“Shark!” Zijn bulderende stem schoot over het gekrijs van de vechtende katten heen. “Neem iedereen mee terug naar het kamp en verkoop de katten een klap tegen hun kop die niet luisteren.” Zijn kinderen moesten in veiligheid worden gebracht. Howl had haar leven gegeven en dat lot wilde hij niet voor zijn kinderen. Die waren nog veel te jong om te sterven en hadden nog een heel leven voor zich. Hij moest zorgen dat Howl haar dood niet voor niets was geweest. Daarnaast was hij stiekem heel erg trots op zijn Elite. Ja, er zaten katten tussen die hij echt niet uit kon staan maar ook genoeg katten waar hij in de loop van de tijd respect voor had gekregen. Nee, hij was niet sentimenteel. Het was de pure waarheid die hij in zijn hart meedroeg. Hij was dan misschien een brompot en een sadist, hij had nooit gelogen. Zijn blik probeerde die van Shark te vinden, om aan te geven dat het menens was. Hij moest ze meenemen.

“Ik ga nergens heen Butterstar.” Vervolgende hij weer op zijn normale barse toon. In zijn ooghoek zag hij de vuurbal vol woede op hem afkomen. Firedance de dochter van Brightspots, die hij vermoord had. De zus van Mistgaze die hij aan één oog blind had gemaakt en van Thora, die hij naar de Elite had gepraat. Ja, zij had alle reden om woedend op hem te zijn. Dus verscheen er een kalme grijns om zijn lippen terwijl hij zich naar haar toe draaide en op haar wachtte. Haar tanden boorden zich in zijn zij. “Hallo Firedance.” Sprak hij. Terwijl ook zijn nagels weer uit hun hulzen schoten. Hij onderging de pijn die weer een nieuwe stoot adrenaline door zijn lijf pompte. Toen schoot zijn klauw op haar af.

Let op: De elite begint zich terug te trekken onder leiding van Shark!

Tag: Acorndust, Shark, Butterstar en Firedance

Shark deed wat hij van hem gevraagd had. Natuurlijk deed hij dat, hij was een goede commander. En dat niet alleen, hij was ook een goede vriend. De aandacht zou nu naar Firedance en hem gaan, tenminste dat dacht hij. Dan kreeg Shark de tijd de Elite katten mee te nemen. Zijn klauwen boorden zich in haar schouder en niet veel later liet de ThunderClan kattin los. Ze haalde opnieuw naar hem uit, maar dit keer ontweek hij haar. Hij maakte geen woorden meer vuil, sarcasme was niet zijn doel op het moment. Een gevecht was een betere afleider. Dus bleef zijn bek in een ijzig kalme grimas staan. Terwijl hij naast haar sprong. Het was maar een fractie van een seconde, dat hij bij deze actie wankelde. Door zijn gebroken staart had hij iets langer nodig om zijn balans te herpakken.

Tag: Firedance