{Gevecht Windclan x Shadowclan} Not our place anymore

Innerstar had de patrouille bijeen geroepen waar Tallshadow ook bij zat. Ze had hem ingelicht van de Windclan geuren die zich op het gebied hadden bevonden en daarom was er een grotere patrouille dan normaal bijeen geroepen om het stukje veroverde gebied helemaal te markeren en als het nodig was, er om te vechten. Er was één apprentice bij, waar Innerstar het niet mee eens was geweest, maar prima, als het nodig was.
Nu vertrok Innerstar met de patrouille achter haar aan. Op een snel tempo gingen ze naar het stuk gebied toe om daar de boel te markeren. Tijdens het markeren merkte Innerstar een sterke Windclan geur op. Direct kwam ze tot een halt en zwiepte met haar staart als teken dat de andere vijf katten ook alert moesten zijn. "Windclan is in de beurt en het zijn er niet weinig." sprak ze ferm. De rattenplaag was nog steeds aanwezig bij Shadowclan en niet elke kat was even sterk op het moment. Ze hoopte de sterkste katten mee genomen te hebben om dit gebied te kunnen behouden, want Innerstar had zo'n gevoel dat het vechten werd.

OOC: Tallshadow, Winddancer, Hazelnut, Waspsting en Fernpaw eerst, daarna de Windclan patrouille.
Denk er aan dat de katten verzwakt zijn door de ratten én dat dit niet per se een gevechtspatrouille is. Ze zijn er niet helemaal op voorbereid dat het eventueel vechten zal worden, al heeft Innerstar wel een voorgevoel.

De kater was in zo'n goed humeur als altijd, de zon scheen, hij had goed geslapen, welke reden had hij om niet vrolijk te zijn? Goede vraag, en aangezien hij het antwoord niet wist stond er een grote glimlach op zijn gezicht, en liep hij met een swingende pas naar de plek waar ze verzamelden. De swingende pas hield stand all the way naar het deel van het territorium wat ze gingen markeren, maar hield halt toen hij de opmerking van Inner hoorde. Zijn oren legde hij in de nek, aan haar stem te horen was het menens, en inmiddels had ook hij de geur van Windclan geroken. Dit beloofde niet veel goeds.

Tag: Hele patrol

Fernpaw had het gevoel dat ze best veel geluk had gehad de afgelopen weken, maar vreesde dat er nu een einde kwam aan dat geluk. Ze had de rattenplaag best wel goed kunnen ontlopen en was voorlopig nog niet ziek geweest, had ook nog geen verschijnselen gehad. Ze kwam dan ook niet veel in contact met Warrior’s en Apprentice’s die het al wél hadden en leek op de één of andere manier steeds beste prooi uit de prooistapel te kiezen welke haar niet ziek maakte. Of misschien was ze al te vroeg aan het juichen en zou ze morgen wel ziek zijn. Wat ze hier deed bij de patrouille wist ze echter niet. Ze had gehoord dat ze de grens bij WindClan gingen markeren en dat het mogelijk een gevecht kon worden. Wat deed zij als Apprentice zijnde daar? Ja, Seversnake had haar al een paar vechttechnieken geleerd die ze goed kon gebruiken en de vechttrainingen hadden zeker hun vruchten afgeworpen, maar hoe ging ze het opnemen tegen een grotere, ervaren Warrior? Ze had geen idee en om eerlijk te zijn wilde ze er niet eens over nadenken ook niet, volgde ze Innerstar maar gewoon in de richting van WindClan border. Ze draaide haar hoofd naar Tallshadow om hem aan te kijken. Hopelijk kon hij haar wat moed geven, want die was op dit moment ver te zoeken bij haar. Ze wist dat er ervaren katten waren hier, maar in hoeverre waren zij al ziek geworden van de rattenplaag? Of leken ze, net als haar, immuun te zijn? De poes draaide haar zwarte kopje toen Innerstar sprak en slikte, maar zei niets. Het voelde verkeerd om als Apprentice iets te zeggen, maar ze ontblootte enkel haar tanden ten teken dat ze klaar was voor het gevecht als deze mocht komen. Terwijl ze Innerstar verder volgde probeerde ze na te denken over alle vechttechnieken die Seversnake haar in de tussentijd had geleerd. Hopelijk ging dit goed aflopen voor haar!

Hoewel ze zich niet goed voelde, weigerde ze om dit haar dagelijkse warrior leven aan te tasten. Dat ze ziek was had ze allang door, en ze werd er ook al voor behandeld. Maar toen haar de kans aangeboden werd om mee te gaan had ze die met beide handen aangegrepen. Zelfs als ze niet uitgenodigd was zou ze waarschijnlijk meegaan. Ze wilde immers bewijzen dat ze sterk kon blijven, zelfs na alles wat er gebeurd was. Zelfs nadat ze nu kittens had van een moeder die ze had moeten openrijten om hen te redden. Zelfs nadat ze ziek geworden was van hetgeen dat die moeder vermoord had.
En dit lukte nog best wel goed. Innerstar had haar niet meegevraagd als deze niet geloofd had dat het redelijk met haar ging. Waarom Wasp nu zo graag meewilde, wist ze eigenlijk ook niet zelf. Ze had het gevoel alsof ze zat weg te rotten in de nursery, en het beangstigde haar dat haar omgeving opeens zo erg veranderd was. Nu zat ze in plaats van continu met haar warrior taken bezig te zijn, continu met de kittens. Toch was er naast angst ook blijheid, want het was niet zo dat ze nooit moeder had willen zijn. Ze had kittens altijd al leuk gevonden, al konden ze haar ook flink op haar zenuwen werken. Maar ze had toch wel gehoopt dat het op een wat normalere manier gebeurd zou zijn, die niet resulteerde in de dood van een Clangenoot.
De kattin liep mee op het hoge tempo van de rest, en merkte dat ze veel sneller buiten adem was dan normaal. Toch hield ze haar kaken strak op elkaar geklemd, ervoor zorgend dat het niet te zien was. Toen ze eenmaal aankwamen bij het gebied fronste ze kort om de geur van WindClan die hier rondhing. Wat was dit? Twee weken in de nursery in WindClan had zichzelf weer rechtmatige eigenaar van dit stuk grond geclaimd? Een kille blik kwam in haar blauwe ogen toen ook zij de geurmarkeringen ververste. Als ze een WindClanner tegen zou komen, zou ze deze eens laten zien wie hier de baas was.

Hazel vormde de achterhoede van de patrouille. Ze zouden onderzoeken hoe het zat met al die Windclangeuren in hun territorium. het klopte namelijk niet dat de geur van Windclan zich hier bevond, dit territorium was van Shadowclan! Hazel probeerde zich te concentreren op de patrouille, maar door zijn bui, die overhoop lag, was dat moeilijk. Het leek wel alsof zijn ontbijt er elk moment uit kon komen. Toch hield Hazel zich sterk. De enige manier waarop je kon zien dat Hazel zich niet al te best voelde, was zijn doffe vacht. Hazel spitste, in tegenstelling tot de ander Shadowclanners, zijn oren toen Innerstar meedeelde dat er Windclan in de buurt was. Hij slikte even en liet zijn blik over de omgeving gaan, zoekend naar de hazenvreters.

De grote poes zag er de laatste tijd niet geweldig gezond uit. Haar vacht was onverzorgd en haar groene ogen stonden moe, maar toch ging ze mee met de gevechtspatrouille. Winddancer bungelde wat achteraan de patrouille, nog voor Hazelnut maar verder achter al de anderen. Ze was nog steeds relatief snel, zelfs al was ze dan niet zo sterk als ze meestal was. Vandaag was in ieder geval een betere dag. De jonge warrior wist niet goed wat het was, al had ze een sterk vermoeden dat het de rattenziekte was - waarschijnlijk opgelopen sinds Dauntrose haar gebeten had. Die wonde was intussen in ieder geval goed genezen.

(sorry van de late reactie, ik was ziek :"))

Waspsting en Winddancer waren de twee warriors waar ze zich wel zorgen over had gemaakt, maar ze hadden tot de meest fitte katten behoort en daarom waren ze mee gegaan. Nu moest de leidster maar hopen dat ze hier geen spijt van krijgen. Maar toen ze de sterke windclan geur rook, drong de spijt al snel tot haar door. Ze had laten weten wat ze had opgemerkt en stond nu bij de grens, klaar om de Windclan katten te ontvangen en ze, hopelijk, met woorden op hun plek te zetten. Dit gebied behoorde tot Shadowclan en nu leafbare naderde, konden ze dit gebied niet kwijt raken. Ze konden de ratten al niet meer eten en nu konden ze niet ook nog het gebied kwijt raken. Dat ging dus ook niet gebeuren, maar ze hoopte dit op te kunnen lossen met woorden, anders werden het toch maar klauwen.

Windclan mag het topic binnen komen!!

Het had lang genoeg geduurd. Iedere keer als ze langs die nieuwe grens liep, groeide haar verontwaardiging erover weer een beetje en nu had ze er genoeg van. Haar grenspatrouilles hadden haar gemeld dat sommige ShadowClanners die ze bij de grens tegenkwamen er verzwakt uitzagen, alsof er iets van een ziekte heerste, of prooigebrek. In ieder geval zorgde het voor een mooie kans. Bovendien moest Everstar voortdurend denken aan Lizardpaths waarschuwing. Die was zo vaag geweest als maar kon, maar zeker was dat er een gevecht aan zat te komen. Dus, had Everstar bedacht, waarom zou ze het niet zelf beginnen? Dan had ze in ieder geval controle over de omstandigheden. Misschien was dat wat StarClan al die tijd al bedoeld had: dat het tijd was om de verlaten dassenburcht terug te veroveren van die dieven.
Ze riep een groepje katten bij elkaar. Ze wilde niet in een keer de halve clan meenemen, dat was misschien niet eens nodig. Ze wilde eerst een groep mee hebben waarmee ze een grenspatoruille van ShadowClan zouden kunnen verslaan. Als die patrouille van hen er vervolgens versterking bij haalde, kon zij altijd nog hetzelfde doen.
De timing was perfect. Terwijl ze de groep richting de grens leidde, zag ze aan de andere kant van de grens een ShadowClanpatrouille. Bovendien was het er niet zomaar een, maar waren zowel de leidster als haar deputy aanwezig. "Val pas aan op mijn teken", zei Everstar over haar schouder tegen de warriors en apprentice. Toen ze de ShadowClanpatrouille genaderd waren, bleef Everstar staan om zich tot Innerstar te richten. "We zijn hier om terug te nemen wat van ons is. Aan jou de keus of je het tot een gevecht laat komen", miauwde ze, terwijl ze de zwarte poes strak aankeek.

De WindClanners die zich hadden aangemeld voor het gevecht mogen reageren (Icecloud, Quietstep, Stallionheart, Littlebird, Tomtitpaw en Bronzemask)

Icecloud had eigenlijk vrijwel meteen ingestemd toen ze gevraagd was om mee te gaan met een patrouille om de badgerset terug te nemen van Shadowclan. Ze had geen idee of ze een Shadowclan patrouille tegen zouden komen en of het tot een gevecht zou komen, maar dat nam niet weg dat ze voorbereid zou zijn mochten ze moeten vechten. De timing was echter perfect, want zodra ze bij de grens kwamen konden ze aan de andere kant een patrouille zien. Ze knikte even kort toen Everstar vertelde dat ze pas konden aanvallen op haar teken, maar hield ondertussen wel de Shadowclankatten in de gaten voor het geval ze zouden aanvallen.

En ja hoor, daar was de Windclan patrouille. Innerstar keek ze aan met vernauwde ogen, haar kop hoog en haar staart in de lucht. Everstar was brutaal genoeg om te mededelen dat ze het dassenburcht terug kwamen nemen. "Wij laten óns gebied ons niet afnemen zonder een gevecht," grauwde Innerstar. Everstar was met één kat meer dan zij. Dit kon lastig worden. Maar Innerstar kon het gebied niet kwijtraken met de afgelopen rattenplaag, het feit dat ze geen ratten meet konden eten en de naderende leafbare. Die was nog maar één seizoen van hun verwijderd en wie wist hoe snel leafbare er in zou slaan. "Dit gebied behoort tot ons!" Maakte Innerstar haar duidelijk met een zwaai van haar staart. Zodra de Windclanners zouden aanvallen, zouden de Shadowclanners ook vechten. Dat had ze duidelijk gemaakt.

OOC: Emma en ik hebben afgesproken dat Tallshadow met twee windclanners zal vechten, dit heeft te maken met een verhaallijn.
TAG: Everstar

Bronzemask was gekozen om mee te gaan met de patrouille van haar leider en wat andere katten. Ze wist dat er een gevecht aan zou komen. Die sfeer hing in de lucht. "Val pas aan op mijn teken" Fluisterde Everstar terwijl ze over haar schouder keek. Toen de patrouilles elkaar naderden liet Everstar zich horen. "We zijn hier om terug te nemen wat van ons is. Aan jou de keus of je het tot een gevecht laat komen" Bronzemask herkende zowel de Shadowclan leider als deputy. Er hing een vlaag van ziekte over hun heen, maar dat maakte hen niet minder vastberaden. Ze leken even sluw als altijd. "Wij laten óns gebied ons niet afnemen zonder een gevecht," grauwde Innerstar, de zwarte Shadowclan leider. "Dit gebied behoort tot ons!". Bronzemask maakte zich klaar voor een pittig gevecht, al wachtte ze op het teken van Everstar. Dit konden ze winnen!

Al sinds hij een Apprentice was, behoorde de Badgerset toe aan Shadowclan. Iets dat hij toen ook al onterecht had gevonden. Nu was de kans hem aangeboden om te helpen het gebied terug te verdienen en die kans had hij maar al te snel aangenomen. Er waren verhalen over een verzwakte Shadowclan, de katten aan de grens hadden er ziekelijk uitgezien. Een klein raampje van kans waar ze zeker gebruik van moesten maken. Dus Everstar had gedaan wat ze moest doen en nu stond hij hier met een aantal volwaardige Warriors om terug te nemen wat van hen was. De timing was perfect: toen ze aankwamen bij de grens, was er net een patrouille van Shadowclan onderweg. Een patrouille die zowel hun leidster als deputy bevatte. Quietstep knikte op het horen van Everstar's bevel. De rosse kattin richtte zich direct tot Innerstar. Quietstep keek in stilte naar de rug van zijn Clanleider, voor wie hij altijd nog ongelooflijk veel respect had. Natuurlijk liet Innerstar het gebied niet gaan zonder een gevecht, iets wat te verwachten was. Quietstep begon zich schrap te zetten, wachtend op een teken van Everstar.

Zijn poten roffelden op de grond terwijl hij zich vooruit duwde met vlotte passen. Het was tijd om terug te nemen wat aan WindClan toebehoorde en hij voelde een soort statische stroom door zijn lichaam schieten terwijl hij zich verheugde op het terugenemen van het gebied. De Badgerset zou terug bij WindClan territorium gevoegd worden hij zou niet twijfelen om zijn steentje er aan bij te dragen. Toen ze tegen de grens aanliepen keek Everstar om naar de groep die mee was op Patrouille en meldde ze zacht dat ze wilde dat ze zouden wachten op haar teken. De torbie kater knikte wachtte af. Innerstar gaf al vrij snel een antwoord dat luidde dat ze hun gebied ons niet lieten afnemen zonder een gevecht. Hij legde zijn oren plat tegen zijn schedel en trok zijn bovenlip waarschuwend omhoog. "Daar heb je het fout!" spuwde de kater kwaar in gedachte. Zijn staart stond omhoog en hij was klaar om aan te vallen zodra Everstar ook maar een snorhaar vertrok.

Everstar had al niet verwacht dat Innerstar zonder slag of stoot toe zou geven, dus het antwoord kwam niet als een verassing. Everstar snoof afkeurend. "Zoals je wilt", miauwde ze. Ze sloeg haar nagels uit en zakte een stukje door haar poten. "Val aan!" riep ze naar haar clangenoten, waarna ze zich met een grauw op Innerstar stortte. Vanaf vandaag zou dit gebied weer in WindClans poten zijn, waar het hoorde.

Tag: Innerstar

Everstar sloeg haar nagels uit en zakte door haar poten. Bronzemask volgde haar voorbeeld net als sommige andere krijgers. "Val aan!" Schalde de stem van de Windclan leader. Bronzemask had een seconde nodig om een prooi te kiezen en rende toen met Windclan snelheid op de Shadowclan Deputy af. Hij was iets jonger dan haar, maar zag eruit als een eerlijke tegenstander. Bronzemask wilde graag winnen maar had altijd iets van respect tegenover de andere clans, Bloodclan niet inbegrepen. Ze zou iniedergeval geen apprentice aan gaan vallen, zo laf was ze niet. Met een sierlijke sprong door de lucht landde ze op de rug van de bruine tabby en probeerde hem met haar nagels te krabben.

Tag: Tallshadow

Geduldig wachtte ze af tot ze het signaal zou krijgen dat ze mochten aanvallen. Zodra ze het signaal dan ook kreeg, twijfelde Icecloud geen moment en sprong ze richting de dichtstbijzijnde Shadowclankat. Ze probeerde met de sprong op de rug van de kater te landen om daar met haar klauwen schade aan te richten. De kater was duidelijk jonger dan haar, maar dat maakte in dit gevecht niks uit. Ze waren hier tenslotte gekomen om te winnen en daar zou ze dan ook haar uiterste best voor doen.

Tag: Hazelnut

Hij wilde Inner nog even op de schouder tikken, konden ze niet.. praten? De woorden van Crow galmden door zijn hoofd, maar erg veel tijd om ernaar te handelen kreeg de kater niet echt. Voor hij het wist was de hele Windclan patrouille boos en sprong er een random kat - die niet zo random was want hij herkende haar als Bronzemask - op zijn rug. Instinctief liet de kater zich omvallen en rolde verder zodat ze geen houvast zou krijgen in zijn halflange haar. Even bekeek hij de situatie, en trok een gezicht. Well, that escalated quickly.

Tag: Bronzemask

De jonge wit bruine kater was meegegaan om wraak te nemen, hij was vaker patrols meegegaan en wilde dit keer zijn Clan helpen en loyaal er voor zijn. Hij wilde Everstar laten zien dat hij loyaal was aan zijn Clan en leider, hij volgde de leider door het territorium. Vele katten waren er bij, hij herkende bijvoorbeeld Stallionheart. Hij voelde een soort van spanning, officeel zoude hij en Rout dit samen doen. Alleen sinds dat zij een Medicine cat apprentice was kon ze niet mee, jammer genoeg. Ze kwamen op het punt aan waar ze moesten zijn, het punt waar ze moesten zijn. Een Shadowclan patrol liep langs, daarin zaten de Leidster en de Deputy van de Clans. Deze was hij al eerder tegen gekomen, hij liet een lichte grom aan. Al keek Ever naar achteren over haar schouder heen, "Val pas aan op mijn teken", zei oranje leidster over haar schouder tegen de warriors en apprentice. Toen ze de ShadowClanpatrouille genaderd waren, bleef Everstar staan om zich tot Innerstar te richten. Tomtit bleef stil en luisterde naar het gesprek, want ja nu spraken de ouderen. "We zijn hier om terug te nemen wat van ons is. Aan jou de keus of je het tot een gevecht laat komen", miauwde hun leidster. Ze sprak met gelijkwaardige woorden en ze had gelijk, "Wij laten óns gebied ons niet afnemen zonder een gevecht," grauwde Innerstar, de leidster van de Shadowclan. De jonge kater keek rond, hij kon beter een gevecht aan gaan met die apprentice daar achter. Hij en die zwarte apprentice moesten nog eens een gevecht afronden, "Dit gebied behoort tot ons!" sprak de Shadowclan leidster. "Zoals je wilt", miauwde Ever. Ze sloeg haar nagels uit en zakte een stukje door haar poten, "Val aan!" riep zijn leider. Tomtit knikte, "zoals U wilt." Mompelde hij onverstaanbaar. Hij stormde met een kracht op de zwarte jonge apprentice af van Shadowclan en maakte een schijnbeweging naar rechts om daarna naar haar uit te halen van links, want ja Tommy was links pootig.

~sorry voor de late post
Tag: Fernpaw

"Val aan!" leek over het gebied heen te galmen, een bevel dat zijn leidster geen tweede keer hoefde te roepen. De kater zag hoe het gevecht zich razendsnel ontwikkelde. Tomtitpaw vloog op de Shadowclan Apprentice af, iets waar Quietstep wel vertrouwen in had. Icecloud sprong op een veel jongere Warrior af, een gevecht dat ze ook met gemak zou kunnen winnen. De katten van Shadowclan waren niet op een gevecht voorbereid. Ze waren zwak en ziek en ergens was dit gewoon te makkelijk. Ook de twee Clanleiders kruisten de figuurlijke degens. Een gevecht waar hij eigenlijk absoluut niet tussen wilde komen. Hij zag hoe zijn tante de Deputy van Shadowclan aanvloog en hij voelde zich meteen naar het koppel te bewegen. Bronzemask en hij waren familie, hij moest wel aan haar zijde staan. Ze was op Tallshadow afgesprongen, maar de Deputy was razendsnel weggerold. Quietstep zette af en sprong op hem af, in de hoop zijn nagels in de nietsvermoedende kater te kunnen zetten.

Tag; Bronzemask, Tallshadow

De windclanners kwamen er al snel aan en met grote groene ogen keek Winddancer toe hoe iedereen het gevecht in vloog. Ze stond er een beetje onbeholpen bij; het leek alsof alles veel trager ging dan het hoorde, alsof haar brein in slow-motion mode stond. De grote kattin zette desondanks een boos gezicht op en blies naar elke windclanner die voorbij kwam - echter leek niemand zich in een gevecht met haar te wagen. Begrijpelijk, alle windclanners waren zeker een kop kleiner dan haar.. Lafaards.

Tag; niemand (sorry van de hele late reactie ugh xd)