Stolen territory. [&NEVERMIND]

Het was een vrij rustige ochtend. Toen Fernpaw uit haar Den stapte kon ze aan de blauwe hemel al zien dat het vandaag een warme dag ging worden zonder regenbuien. Ze wist niet echt of ze dat fijn vond. Door haar Den al uit te stappen en zich al in de warme zon te begeven merkte ze hoeveel dorst ze wel niet had. Fernpaw richtte haar blik op de prooistapel dat voor haar lag en tevreden zijnde pakte ze een sappige muis van de prooistapel af waarna ze er hongerig in beet. De muis zorgde ervoor dat haar honger en haar dorst een beetje gelest werden. Ze wilde echter geen tweede prooi pakken omdat ze dat onbeleefd vond. Ze had immers nog niks gedaan vandaag en dus likte ze haar lippen af waarna ze naar buiten ging. Ze dacht aan de training die ze met Seversnake had gehad tot nu toe en herinnerde zijn technieken over hoe ze een prooi het beste kon besluipen. Haar oortjes bewogen toen ze een prooi hoorde en ze boog door haar vier poten heen terwijl ze probeerde te bepalen waar de prooi zich bevond. En toen zag ze het muisje dat op een zaadje aan het knabbelen was. Fernpaw boog zich nog meer door haar poten en met haar buik lichtelijk van de grond af begon ze op de muis af te sluipen, haar poten rustig voortbewegend en daarbij een mindere snelle beweging makend dan dat ze bij een vogel zou hebben gedaan. De muis had haar pas in de gaten toen ze moest springen en met een klauw maakte ze het werkje af. Ze begroef de muis om het later op te halen en rende verder door het territory heen. Ze opende haar bek en rook de vage geur van een das. Niks om zich zorgen om te maken. Ze kon ook nog een heel vage geur van WindClan ruiken en moest aan de boze kater van de patrol denken. Terwijl ze naar het hol van de das staarde dacht ze terug aan hoe zijn groene ogen haar woest zijnde aan hadden gekeken. Hij was boos geweest om dit deel van zijn territory. Nu het territory van ShadowClan, dacht Fernpaw tevreden zijnde.

Fernpaw was zo erg terug aan het denken aan de WindClan-cat die boos op haar had gereageerd dat ze niet in de gaten had dat er iemand in haar territory was gekomen. Fernpaw schrok zich dan ook een ongeluk toen ze een zware stem hoorde en ze draaide zich om, haar poot al in de lucht om diegene achter haar een klap te geven, maar ze liet haar poot een tikkeltje beschaamd zakken toen ze zag dat het Nevermind was. Als ze haar bek had opengedaan en geroken had ze hem in eerste instantie geroken, maar als ze haar oren had gespitst en zich niet zo in gedachten had laten afdwalen dan had ze hem ook gehoord. Het zou nu naar de ShadowClanner een beetje verkeerd overkomen dat ze hem een klap had willen verkopen. Maar aan de andere kant… ze zag de grijns om zijn lippen en vroeg zich af of het niet zijn bedoeling was geweest om haar te testen. Misschien had hij dan ook wel zien aankomen dat ze hem had willen meppen en had hij het dan sowieso wel ontweken. Nevermind was een Senior Warrior en had daardoor al vrij veel ervaring. Hij had haar vast wel ontweken, stelde ze vast om zichzelf gerust te stellen. ‘Jou in elk geval al niet,’ zei ze terug en ze gaf een snelle lik over haar borst om haar schaamte zo veel mogelijk te verdoezelen. ‘Sorry, Nevermind,’ sprak ze vervolgens toch maar. ‘Ik dacht dat je een WindClanner of een BloodClanner was. Afdwalen in gedachten is schijnbaar best gevaarlijk voor mezelf en de omgeving.’ Ze grinnikte even en keek de Senior Warrior afwachtend aan. Ze wist dat ze gesteld waren op het respect dat ze kregen van anderen. Zou hij kwaad worden omdat ze hem bijna had gekrabd en daarmee niet echt respect had getoond?