Countin' dogs. [&TALLSHADOW]

Crowfur’s bek was bijna opengevallen toen hij de eens zo zekere ShadowClanner met zijn poten zag schuifelen over de grond alsof het een zeven moons oude apprentice was die niet zeker was van zijn antwoord die hij net had gegeven en bevestiging zocht bij zijn mentor, zijn oren angstig in zijn nek gevouwen op het vonnis van de kat die hij als zijn leermeester zag. Oké, misschien was dat een tikkeltje overdreven uitgedrukt, maar toch zag het er grappig uit dat Tallshadow opeens zo onzeker leek te zijn. Ha! Toch een beetje schrik voor het Thunderpath dan? En maar lachen met Crowfur omdat hij geschrokken had gereageerd op een passerend monster. Payback time bitch! Als hij het had kunnen opnemen zodat hij het later voor Tallshadow opnieuw had kunnen afspelen tijdens een argument of als de deputy hem weer uitlachte, had hij dat zeker gedaan. Helaas bestond dat niet in de kattenwereld en moest hij het maar houden op zijn fotografische geheugen die trouwens helemaal niet fotografisch was, maar hij hield van fantaseren. Dat klonk trouwens echt smerig. Crowfur concentreerde zich snel op de tabby om zijn rare gedachten te verdrijven en rolde met zijn ogen toen de tabby zijn vraag stelde. “Wie denk je dat ik ben? Ik ben niet zo zielig zoals jij.” Hij grinnikte, liep naar de tabby en gaf hem een zet. Het was misschien iets vriendschappelijker dan hij het had laten overkomen, maar gek genoeg deed hij geen moeite om zichzelf te corrigeren en glimlachte lichtelijk naar de ShadowClan deputy. “Ik red me wel,” gaf hij vervolgens aan. “Bovendien heb ik misschien geluk en heeft ThunderClan geen patrol lopen op dit moment. Als ze me vangen, ga ik gewoon mee naar het camp en leg ik Silverstar uit wat er is gebeurd. Hij lijkt me redelijker dan Butterstar op dat vlak.” Hij haalde zijn schouders op. “En anders kan ik als laatste optie nog altijd de schuld op jou steken.” Hij grijnsde naar de tom.

Crowfur rolde met zijn ogen toen Tallshadow weer eens dramatisch begon te doen. Toch maakte het hem wel lichtelijk nieuwsgierig naar wat voor daden de deputy allemaal al had gedaan om zo onzeker te zijn om even mee te lopen met hem. Hij keek twijfelachtig over zijn schouder naar de route die hij eigenlijk moest volgen om weer terug naar huis te gaan. Hij wilde Leopardkit graag zien, maar aan de andere kant was hij ook heel erg nieuwsgierig naar Tallshadow’s achtergrondverhaal. Hij wilde weten waarom een ShadowClanner – en dan ook nog eens de deputy nota bene! – hier zo onzeker voor zijn neus stond. Hij dacht dat ShadowClanners er juist op gebrand waren om regels te negeren en in de problemen te komen. Hij had echter al heel snel gemerkt dat Tallshadow niet de typische ShadowClanner was die je tegen kon komen op een alledaagse dag. En dat maakte hem misschien nog wel nieuwsgieriger. En dus verontschuldigde hij zich in zijn hoofd naar zijn dochter en naar zijn Clan waarna hij zich een kwartslag draaide zodat hij de tabby tom weer kon aankijken en ging zitten. “Oh kom op,” zei hij grijnzend. “Is het echt zo erg?” Hij trok met zijn oortje. “Wat heb je vroeger allemaal uitgespookt, man? Je doet net alsof Innerstar je per direct van je rank gaat halen als je met me mee zou gaan. Plus ik kan me niet voorstellen dat je voor je je rank kreeg heel erg onschuldig was, ook al ben je niet half zoals dat crapuul wat daar in je Clan rondloopt.” En ja, dat was een compliment, al betwijfelde hij of de deputy dat zo zou opvatten omdat hij zojuist op Tallshadow na zijn Clan had beledigd.

Crowfur rolde met zijn ogen toen Tallshadow zijn weerwoord gaf. “Fine, maar ik eis een uitleg als mijn leven hoger ligt dan. Ik zal niet rusten voordat ik het weet,” zei hij al op een even dramatische toon als dat het gezicht van Tallshadow er net had uitgezien. Hij troostte zichzelf met het feit dat Tallshadow ouder was dan hem en dat het daarom geen probleem was dat hij zo kinderachtig deed. Bovendien werd hij op jonge leeftijd al veel te snel met grote verantwoordelijkheden opgezadeld en voelde het voor hem dus ook eens een keertje goed om gewoon zichzelf eens een keer te laten gaan en gek te doen, ook al was dat dan met een ShadowClanner en dan ook nog eens de deputy. Die rank zou je trouwens helemaal niet bij hem verwachten als je hem zo zag, maar dat was een discussie voor een andere keer. “Jullie zijn veel te snel op vechten uit,” sprak Crowfur met een afkeurende toon. “Jullie willen veel te graag een reputatie omhooghouden en gedragen jullie daarom alsof jullie de duisterste Clan van het woud zijn. Meestal als we kittens in WindClan bang proberen te maken, gebruiken we jullie Clan als voorbeeld en dat wil naar mijn idee al genoeg zeggen.” Niet dat hij dat deed naar Leopardkit toe, maar goed. Hij had het queens horen doen. Nog maar één keer, maar dat wist Tallshadow natuurlijk niet. “Dan komt er nog eens bij dat jullie territory een uur in de wind stinkt. Ik vraag me zelf soms af of jullie niet halfdood vallen van jullie eigen stank. En op Gatherings zijn het toch wel meestal de ShadowClanners die het meeste te zeuren hebben over de WindClanners,” zei hij met een zuur gezicht. “Altijd maar weer over onze bouw en blablabla.” Hij rolde met zijn ogen en keek Tallshadow daarna weer aan. “Bewijs genoeg voor je?"

Crowfur grinnikte en keek naar de tom toen hij een antwoord gaf. “De dag dat jij door een kat als eng beschouwd wordt, is de dag dat ik naar jouw territory kom om een kikker met je te eten.” Of zoals je het misschien al wel kon raden met andere woorden gezegd: dat zou nooit gebeuren. “Kittens tellen trouwens niet,” zei hij er met een droge blik achter. Hij had eerlijk gezegd geen idee hoe Tallshadow eruitzag als hij echt boos was en op de één of andere manier kon hij zich dat ook niet inbeelden. Er werd waarschijnlijk een totaal ander beeld verwacht van de ShadowClanleader door andere katten die hem nog niet kenden, maar als hun verwachtingen hoog waren wat het gevaar uitstralen betrof, dan zouden ze wel eens van een koude kermis thuis kunnen komen; Tallshadow zag er allesbehalve uit als iemand die je kwaad zou willen doen. “En dat heb je zelf gezegd,” zei hij grinnikend toen Tallshadow het had over een reputatie in ShadowClan dat onmogelijk was met hem aan de macht. Toen Tallshadow een niet echt bepaald sterke mening gaf over WindClan was het aan Crowfur om eens goed met zijn ogen te rollen. “Dat is echt de zieligste mening die ik ooit heb gehoord,” zei hij lachend tegen de tom. “Ik hoop dat als je ooit een discussie met Butterstar of Everstar hebt dat je iets sterker in je poten staat dan dit, want dit is echt niet om over naar je Clan te schrijven.” Hij grijnsde naar de tom, een vriendschappelijke blik als het ware op zijn gezicht waar te nemen. “Speaking of Everstar, ik denk dat zij niet blij zou zijn als ze ons nu zo samen zou zien.” Waarschijnlijk zou ze echt gek worden en hem vragen waar zijn loyaliteiten lagen, want WindClanners mochten in principe niet echt vriendelijk doen tegen ShadowClanners door de eeuwig lijkende oorlog tussen de twee Clans.