Countin' dogs. [&TALLSHADOW]

Mousedung. En net toen het een beetje losser begon te lopen tussen hun. Nu waren ze weer van begin af aan. Oké, ze waren niet boos op elkaar en ze waren elkaar ook niet spottend aan het benaderen, maar het was weer awkward tussen hun en eigenlijk wilde Crowfur op dit moment gewoon graag terug naar zijn Clan. Hij wilde weer bij zijn dochter zijn en dit – en het awkward gesprek – ver achter zich laten. Het was al erg genoeg dat hij hulp van een andere kat had nodig gehad om uit zo’n domme positie te raken, maar dit was toch wel écht awkward. ‘Ja,’ zei hij wat ongemakkelijk op de woorden van de tom. De tabby gaf hem geen compliment terug, maar dat verwachtte Crowfur niet en dat wilde hij eigenlijk ook niet. Dan werd de situatie nog meer awkward dan het nu al was. Bovendien dacht hij wel dat, ook al was Tallshadow niet de typische ShadowClanner, hij de ego van de deputy heel hard zou boosten als hij nog meer complimenterende opmerkingen zou maken. En dus was het beter als ze beiden gewoon terug naar huis zouden gaan. ‘Laten we maar weer terug naar onze borders gaan,’ mauwde hij. ‘Ik denk dat ze je anders gaan missen in je Clan en je zal wel een hoop dingen te regelen hebben. Of wat jullie deputies dan ook doen.’ Hij haalde zijn schouders op. Hij was het gewend om orders te volgen, niet te geven. Dus hij had geen idee wat een rank zoals deputy allemaal inhield. ‘Dus…’ Oh StarClan. De stilte verbreken. Juist. ‘Is het echt waar dat jullie moerassen hebben in jullie territory?’ Hij had dat ooit eens gehoord op een Gathering. En nu was toch wel de uitgerekende moment om het te vragen aan de deputy, niet dan?

Net te laat besefte Crowfur zich dat hij de awkward stilte helemaal niet had hoeven verbreken, want Tallshadow had net een ander pad kunnen kiezen die hem ook zou kunnen leiden naar ShadowClan. Via deze weg waren de Clans namelijk op verschillende manieren te bereiken, maar omdat ShadowClan vlak langs een Thunderpath woonde, zou het voor Tallshadow makkelijker zijn geweest als hij gewoon de afslag had genomen. Niet dat Crowfur ermee inzat of zo. Het was niet zijn probleem als Tallshadow te laat thuis zou komen omdat hij zo nodig nog netjes wilde antwoorden op de vragen van Crowfur. Bovendien was het ook weer niet zo dat ShadowClan via deze weg niet te bereiken was. Het veiligste zou natuurlijk zijn als hij gewoon via Fourtrees zou gaan. Dan zou Tallshadow zijn eigen pad naar ShadowClan kunnen volgen en was hij vlak in de buurt van zijn eigen Clan. Ja, hij dacht wel dat hij dat ging doen, want hij had het helemaal gehad hier met Twolegplace. Tallshadow gaf net op het moment dat hij zijn keuze had gemaakt zijn antwoord en even keek Crowfur hem aan met een verbaasde blik. Daarna begon hij te grinniken. ‘Jij denkt echt dat WindClanners alles geloven, hè?’ Hij schudde zijn kopje. ‘Ik weet dat jullie wanhopig zijn, maar ik denk nu ook weer niet zo wanhopig.’ Hij voelde zijn eten van vanochtend al omhoog komen bij het idee dat hij een rogue op zou eten die zich net in een stinkend moeras had bevonden. Nee, bedankt. Gatver. ‘Dat je daar grapjes over kan maken,’ mauwde hij half klagend. ‘Het is niet alleen onbeschoft, maar ook nog eens verschrikkelijk goor.’ Hij keek echter gealarmeerd op toen hij de geur van ThunderClan rook. ‘Mousedung,’ vloekte hij. ‘Jij kan natuurlijk makkelijk via het Thunderpath langs de border van ThunderClan aflopen, maar ik moet oftewel door ThunderClan gaan oftewel door ShadowClan om bij mijn eigen Clan te komen. Ik was vergeten dat het zo’n irritante klus is om van WindClan naar Twolegplace te gaan.’ Hoe hij eerder de Clans had kunnen mijden was hem dan ook wel een vraag. Hij weet het aan de eekhoorn en de daaropvolgende hond. En aan Tallshadow. Ja, vooral aan Tallshadow.

Crowfur probeerde er maar niet aan te denken dat de anekdote die Tallshadow net aan hem had verteld ook maar iets van waar kon zijn. Hij moest er niet aan denken dat hij zo wanhopig zou zijn dat hij zich echt over een rogue zou buigen om deze op te eten. Hij ging er ook verder niet over nadenken, want de gedachte aan een stinkend lijk dat net in een moeras had gelegen, was nu niet bepaald bevorderlijk voor zijn eigen sfeer. Hoewel deze sowieso al wel naar het nulpunt was gedaald omdat hij dus via een andere weg naar zijn Clan moest gaan. En dus hoopte hij maar dat, door Tallshadow aan te kijken, de tom zich zou beseffen dat ze inderdaad door zijn territory moesten passeren en dat hij Crowfur dus makkelijk via zijn territory naar dat van de WindClan kon laten gaan. Helaas leek de tabby tom zich niet te realiseren dat Crowfur daar op doelde, want hij was natuurlijk weer bezig met zijn eigen ego te strelen. Hoewel het sarcastisch uit zijn bek kwam, twijfelde Crowfur niet over het feit dat de tabby wel eens écht zo over zichzelf zou kunnen denken. Hij rolde met zijn ogen. Als Tallshadow er zelf niet op kon komen, moest hij natuurlijk maar indiceren naar wat hij wilde hebben. Anders stonden ze hier dadelijk nog heel de dag naar elkaar te staren en zou dat ten eerste rare vermoedens aanwakkeren bij diegenen die hun zo zagen en ten tweede waren ze dan nog lang niet thuis. ‘Niet helemaal waar ik op doelde, maar als jij dat van jezelf vindt,’ zei hij op een luchtige toon tegen de tabby tom. ‘Maar sinds je de hint toch niet lijkt te begrijpen…’ Hij hield even een korte stilte. ‘Ik mag jouw territory toch wel gebruiken om de mijn te bereiken, hè?’ Hij hield het maar op een vragende ondertoon, want het gaan concluderen zou niet bepaald iets helpen aan de situatie. En een boel ShadowClanners in zijn eentje verslaan was nu niet bepaald de planning die hij er voor vandaag op had staan. Maar goed, dat was een hond die hem achtervolgde ook niet geweest, dus ja.

Crowfur wist niet waarmee Tallshadow in zijn kopje allemaal bezig was en om eerlijk te zijn wilde hij dat, na de steeds veranderende gezichtsexpressies van de tabby tom te hebben gezien, ook niet echt weten. De tom trok namelijk eerst een gewoon gezicht en keek Crowfur daarna aan alsof deze gek was geworden terwijl de zwarte tom niet eens iets tegen hem zei. Of misschien was hij gewoon heel erg beledigd dat Crowfur niet had benadrukt dat hij een afleiding was, maar daar had hij dan pech mee. Crowfur was hier om veilig terug te geraken in zijn Clan en zich over zijn dochtertje te ontfermen, niet om het ego van een ShadowClanner – die over het algemeen toch al wel groot genoeg was – te strelen. Maar goed, je had natuurlijk altijd van die katten die overal een soort van bevestiging zochten en hij nam aan dat Tallshadow dat ook deed. Onbewust dan misschien, want gelukkig ging de tabby tom wel op een redelijk zakelijke manier verder over het escorteren van Crowfur door het ShadowClan territory. Hoewel het de zwarte tom irriteerde dat hun paden zich nog niet zouden scheiden, was het ook weer niet zo dat hij de intenties van de deputy niet begreep en gaf hij enkel een kort knikje. Toch moest hij er als even trotse WindClanner zijnde een schepje bovenop doen door te zeggen: ‘Als je maar niet denkt dat ik ook maar één minuut langer in je territory zou blijven dan zou moeten. Ik verkies de vieste poel water in de WindClan boven dat vieze moeras van jullie.’ En met opgeheven kopje wandelde hij alvast vooruit, want de stank van ShadowClan was hier nu echt moeilijk te missen. Het nadeel van een opgeheven kopje was natuurlijk dat je de grond niet meer goed in de gaten had en voordat hij het goed en wel begreep, lag hij al languit op de grond omdat er een boomstam in de weg lag. ‘Geen woord,’ sprak hij waarschuwend tegen de tom terwijl hij overeind kwam, maar deze keer wel wijselijk zijn kopje lager hield.

Zie je. En dit was dus de reden waarom hij zich veel liever op het WindClan territory bevond. Daar had je dit soort onverwachte, domme dingen niet. Daar had je geen boomstammen die in de weg lagen en die je conversatie – die toch al awkward was – nog meer awkward konden maken als je er languit over viel. En dan was hij ook nog voor de ogen van een deputy onderuit gegaan. Die van ShadowClan nog wel. Als WindClan al een lage status had bij de deputy werd dat er nu niet veel beter op. Hoewel hij oprecht dacht dat Tallshadow niet zo’n erge gedachten over WindClan had als de rest van zijn zielige Clan was hij er wel vrij zeker van dat de ShadowClanner hem hiermee ging uitlachen. En inderdaad. De lach van de ShadowClanner volgde, na wat onnodig commentaar, met volle teugen. Crowfur wierp hem een doodse blik toe. ‘En dit is mijn klauw als je dadelijk je bek niet houdt,’ viel hij uit terwijl hij zijn klauw aan de ShadowClanner liet zien. Hij onderdrukte een zachte zucht. ‘Wie houd ik voor de gek?’ mompelde hij. ‘Alsof ik na zo’n actie nog intimiderend over zou komen.’ Zijn ogen keken de ShadowClanner echter waarschuwend aan. De tabby tom mocht heus niet denken dat hij, omdat Crowfur een poging had gedaan om het leven van hun beiden te redden en niet alleen dat van hemzelf, opeens alle opmerkingen mocht maken die hij maar wilde maken. ‘En dit is dus de reden waarom ik veel liever in WindClan verblijf. Geen irritante boomstammen die op elk moment van de dag in je weg kunnen liggen.’ Hij hief zijn kopje opnieuw arrogant op, maar keek deze keer wel goed uit of er niet wéér een boomstam in zijn pad kwam te liggen. ‘Echt waar, Tallshadow,’ ging hij nu half klagend verder. ‘Ruik je die verschrikkelijke stank niet van je eigen territory?’

Crowfur keek met een frons naar Tallshadow die een hele show opvoerde over hoe erg Crowfur’s woorden hem niet staken. Hm. Als hij ooit nog eens van zichzelf dacht dat hij dramatisch was of een kronkel in zijn kop had, kon hij altijd terugdenken aan dit prachtige moment waarop Tallshadow op de grond ging liggen en zijn poot over zijn voorhoofd liet rusten alsof zijn laatste uur geslagen was. Had Tallshadow dan zelf niet door wat voor achterlijk figuur hij wel niet sloeg? Of misschien had hij dat wel door, maar besloot hij om er simpelweg geen aandacht aan te besteden. Dat leek hem meer naar het karakter van de tabby gericht. Elke andere ShadowClanner zou het echt niet op zich hebben laten zitten als hij diegene zo had bedreigd en dan zeker de deputy niet. Maar ja… Tallshadow was dan ook wel een geval apart. “Ben je niet beschaamd dat je ShadowClan moet vertegenwoordigen naar de andere Clans toe als deputy zijnde en dan zo’n gedrag vertoont? Ik neem je nu echt nooit meer serieus, hoor.” Hij rolde met zijn ogen toen Tallshadow als een kitten van hem weg probeerde te komen na een zogenaamd goede opmerking te hebben gemaakt. Oké. Hij gaf toe dat het lichtelijk grappig was, maar moest daar dan echt weer zo achterlijk over gedaan worden? Hm. Tallshadow kennende wel. Waarom stelde hij zich die vragen zelfs? Hij wist toch dat het Tallshadow was. “Ik heb echt medelijden met sommige katten,” sneerde hij. “Denken ze aan je naam te horen en je rank dat ze echt een heel erg verantwoordelijk, stoer uitziende kat voor zich krijgen en dan krijg je zoiets. Het is eigenlijk gewoon dramatisch.” En deze keer kon hij het niet laten om Tallshadow na te doen: hij liet zich op de grond vallen, rolde opzij en hield zijn poot over zijn voorhoofd alsof zijn laatste uur was geslagen. Als iemand van ShadowClan of WindClan hem nu zag, was dat waarschijnlijk ook zo. “Jeetje,” mopperde hij. “Ik heb een reputatie omhoog te houden. Mijn dochter denkt dat ik de stoerste vader in heel WindClan ben. Ik krijg precies jouw ziekte over. Heb je er al van gehoord? Tallshadowritis heet het."

Tallshadow was echt een kat die moeilijk geassocieerd kon worden met ShadowClan. Alles wat gerepresenteerd werd door ShadowClan kwam niet bepaald aan de orde bij de tabby tom. En sure, misschien was hij wel anders in zijn Clan zelf als leidinggevende functie, maar was het niet juist de bedoeling dat hij een bepaald imago opstelde naar de andere Clans toe? Of misschien zag Tallshadow het leven wel als één grote grap, de andere Clans als zijn vrienden en deed het hem voor de rest niet veel toe hoe de anderen hem bekeken, als hij maar aandacht kreeg. Misschien was dat wel een theorie die het dichtste in de buurt van de waarheid kwam, want Crowfur zag geen andere reden waarom een kat uit zo’n Clan op deze manier zou reageren. “Dan heb je jezelf niet vaak genoeg bekeken, lijkt me,” zei Crowfur op een vrij norse toon. Als Tallshadow dacht dat zijn grootte en een paar littekens hem direct stoer maakten, was zijn arrogantie misschien groter dan zijn gestalte zelf. En bovendien had hij makkelijk praten: hij had de bouw van een echte ShadowClanner. Crowfur had de typische bouw van een WindClanner en wist dat dat ook een reden was waarom hij vaak onderschat werd. Het liefste was hij natuurlijk ook een grote gespierde tom, maar je kon niet alles hebben in het leven. Hij had Leopardkit en dat was goed genoeg voor hem. “Of zeg maar gerust nooit,” zei Crowfur en rolde met zijn ogen, maar keek gelijk op een dramatische manier naar de tom toen deze aangaf dat hij over zijn problemen mocht speken. “Wel, de ellendige periode begon toen ik vanmorgen vastzat in een boom met één of andere achterlijke kat die blijkbaar de deputy van ShadowClan moest voorstellen,” zei hij op een gemaakte huiltoon. Het probleem was met hem en zijn stem verhogen dat het er uitkwam alsof hij van jong naar oud ging: voice cracks all the way. “Het gevaar bleek geweken te zijn toen we uit de boom ontsnapten en de hond ver achter ons lieten, maar toen kondigde zich het volgende noodlot al aan: ik zat opgescheept met diezelfde achterlijke kat als waar ik mee in de boom had gezeten. En alsof dat nog niet genoeg was, moest ik ook nog samen met hem reizen naar mijn eigen territory.” Hij zuchtte dramatisch. “Waarom het Tallshadowiritis heeft, vraag jij je nu af? Wel, de kat die ruikt alsof hij uit een beerput ontsnapt is, heet Tallshadow. Je kunt je niet voorstellen hoe erg het is om aan zijn zijde te staan. Seriously, ik heb echt medelijden mijn zijn Clan en als ik heel eerlijk mag zijn en je dit mag toevertrouwen, denk ik dat ShadowClan gedoemd is.”

Dit was echt zo dom. Het was zelfs zo dom dat het gewoon léuk was. Wanneer was de laatste keer geweest dat hij zo’n grappen had kunnen maken? Eigenlijk nooit, want hij was vrij serieus in zijn eigen Clan. Voordat hij warrior werd en Leopardkit dus als verantwoordelijkheid had, was hij ook al een vrij serieuze tom geweest, hoewel hij toen wel meer grappen had kunnen maken als na haar geboorte. Het verbaasde hem dus dat hij hier uitgebreid grappen aan het maken was en dan ook nog eens met iemand tegen wiens Clan hij een paar moons geleden gevochten had. Hijzelf niet, maar zijn Clanmates wel. En hijzelf had, door dat gevecht, natuurlijk ook een beetje het gevoel dat hij erbij betrokken was geraakt. Dus was het heel apart dat ze hier vrolijk tegen elkaar aan het praten waren als hun vijandschap een soort van mythe was. En misschien was het dat ook wel op sommige momenten. Misschien waren die gevechten gewoon iets wat ze moesten doen om de schijn erop te houden dat ze wel degelijk vochten voor hun territories terwijl het eigenlijk nooit echt nodig zou zijn omdat ze ieder hun eigen territory hadden. Maar goed. Dat was een onderwerp waar hij zich later om zou bekommeren. Hij rolde met zijn ogen. “Nu moet je niet arrogant worden,” zei hij. Maar hij had wel gelijk. Zonder ShadowClan was het gewoon raar. Er heersten vier Clans in het woud en Crowfur geloofde er heilig in dat die vier Clans ook samen moesten blijven. “Daar is hij tussen jou en mij gezegd mentaal niet sterk genoeg voor,” fluisterde hij tegen de tabby. “Dan gaat hij huilen en voelt hij zich beledigd.” Hij zuchtte zelf nogmaals dramatisch. Hij besefte zich dat ze eigenlijk echt wel hun tijd aan het verdoen waren hier. En dus stond hij op, gaf een lik over zijn borst en wees met zijn staart in de richting van zijn territory. “Zullen we maar niet eens vertrekken?” vroeg hij. “Dadelijk mist je Clan je nog.” En omdat hij een WindClanner was en hij natuurlijk Crowfur heette, kon hij het niet laten om even sarcastisch te grinniken terwijl hij zich al omdraaide om de tocht naar ShadowClan territory voort te zetten.

Hoewel het voor hem redelijk ontspannend was om eens een keertje gek te doen en hij zich niet had ingedacht dit met de deputy van ShadowClan te kunnen doen, was het ook weer zo dat hij een bepaalde verantwoordelijkheid tegenover zowel zijn Clan als zijn dochter. Het zou binnenkort donker worden en Crowfur wilde echt wel graag op tijd zijn om tijd te spenderen met zijn dochtertje voordat ze van hem moest gaan slapen. Ze had altijd een hekel aan de bedtijd die hij haar gaf, maar hij wist dat ze anders vreselijk onredelijk was tegenover de kittens en de queens in de nursery en dat hij dan weer een hoop geklaag op zijn dak zou krijgen. En aangezien Leopardkit niet echt luisterde naar de queens… Crowfur werd uit zijn gedachten gehaald door het geluidje dat Tallshadow maakte en grinnikte even. Het was eerlijk gezegd raar hoe het leven soms kon lopen, maar misschien was hij ergens ook wel blij dat de tabby er was geweest. Anders had hij waarschijnlijk nog redelijk lang in die boom gezeten en… tja, misschien waren Clan cats van andere Clans toch niet zo erg als hij in eerste instantie zou denken. Een negatieve ervaring betekende misschien nog niet dat dit hetzelfde moest zijn met al de andere Clan cats. Niet dat hij dat ooit aan Tallshadow zou toegeven of zo. De ego van deze kat was al redelijk groot en Crowfur voelde er niet veel voor om dit nog een boost te geven. Crowfur keek op toen het landschap voor zijn neus opeens veranderde van huizen en hoge hekken naar boomachtig gebied. Hij merkte dat de border van ShadowClan zich al snel aankondigde en trok zijn neus op toen hij de scherpe geur rook van ShadowClan en Thunderpath. “Ik snap echt niet hoe jullie de afschuwelijke stank verdragen,” sprak hij. “Jullie eigen stank kunnen jullie misschien niet ruiken, maar dat van Thunderpath toch zeker wel?” Hij keek de tom ongelovig zijnde aan. Opeens begon de grond onder zijn poten te rommelen en Crowfur’s haren schoten overeind. Hij drukte zijn buik tegen de grond en trok zijn bovenlip op terwijl hij naar opzij keek. Hij zag iets tussen de bomen door voorbij flitsen en merkte dat het rommelen onder zijn poten wat afnam. “StarClan!” bracht hij uit. “Voelen jullie dit niet tot in jullie camp?” Nu keek hij de deputy wel wat nieuwsgierig zijnde aan.

Crowfur kneep zijn ogen kort samen toen hij het gelach van de ShadowClanner hoorde. Wacht maar. Wacht maar totdat de grootse deputy ooit door WindClan territory terug naar huis moest lopen en er geblaf langs alle kanten weerklonk. Crowfur beeldde zich het gezicht van Tallshadow in en moest toegeven dat het beeld dat hij te zien kreeg hem wel aanstond. En dat hielp wel, want anders had hij zeker weten weer een boze opmerking naar Tallshadow’s kop geslingerd. In elk geval viel het hem op dat Tallshadow niet bepaald aangedaan leek door het feit dat een monster zich enkele vossenlengtes van hun bevond en met een raar geluid langs hun schalde. Crowfur kon zich niet voorstellen hoe het moest zijn als je hier een prooi op wilde jagen. Dat ging toch haast niet? Maar naast de stank van ShadowClan en Thunderpath rook hij nog een geur heel vaagjes. ThunderClan. Dat wilde zeggen dat ThunderClan zich aan de overkant van het Thunderpath bevond en hij zich niet ver meer van zijn territory bevond. Sterker nog, als ze Thunderpath zouden oversteken, dan… Hij draaide zijn kop naar Tallshadow toe. “Hoe stoer is de grote deputy van ShadowClan om hier Thunderpath over te steken en een stukje door ThunderClan territory te wandelen tot aan Fourtrees?” Hij keek Tallshadow grijnzend aan. “Je bent duidelijk niet geïntimideerd door de monsters en ShadowClan is toch zo stoer?” Vervolgens sloeg hij met zijn staart richting het gezicht van Tallshadow. “Laat maar,” grinnikte hij. “Dat doe ik je niet aan. Ik steek zelf wel over en vind mijn weg zelf wel terug. Tenzij je hart dan natuurlijk breekt en je me per se moet vergezellen.” Hij rolde met zijn ogen en maakte al half aanstalten om te vertrekken, maar keek kort vragend over zijn schouder naar Tallshadow. Tallshadow moest immers twee keer het Thunderpath oversteken en door ThunderClan territory gaan als hij naar Fourtrees wilde reizen en weer terug naar zijn Clan wilde gaan.