Countin' dogs. [&TALLSHADOW]

Een gefrustreerde snauw gleed over zijn lippen terwijl Crowfur naar de eekhoorn keek die dan toch zijn veiligheid had kunnen vinden in een boom. Alsof hij een hond was liep hij een paar keer om de boom heen terwijl hij naar boven keek. Daarna zette hij zich af en sloeg zijn klauwen in de bast van de boom, maar dat was geen goed idee. Zijn klauwen schraapten over het schors heen terwijl hij langzaam naar beneden gleed. Niet alleen gaf het een afschuwelijk geluid en bovendien ook nog eens een afschuwelijk gevoel in zijn klauwen, maar deed het ook nog eens pijn omdat sommige delen van het schors wat naar achteren uitstaken waardoor hij zijn nagels pijnlijk er langs schuurde. De kater liet los en kwam op de grond terecht, zijn kleine gestalte was niet erg ver gekomen waardoor hij de grond gelukkig niet hard raakte. Hij keek weer naar boven, maar natuurlijk was er geen spoor meer van eekhoorns te bekennen. Geïrriteerd zijnde keek Crowfur op toen hij het geluid van blaffen hoorde en draaide zijn kopje naar opzij, maar zag niets. Hoewel hij een beklemmend gevoel kreeg bij het idee dat er hier ergens een hond rondliep, deed hij zijn uiterste best om dat in elk geval niet in zijn blik te laten zien. Nee, zijn blik hield hij altijd zo emotieloos mogelijk. Hij trok zijn lip wat terug toen hij het blaffen weer hoorde. Het blaffen leek van overal te komen en Crowfur vroeg zich af om hoe veel van die laffe beesten het wel niet ging. En plotseling schoot er een kleine witte haarbal naar buiten. Het hondje rende blaffend op hem af, maar met één zwiep van zijn poot wist hij het beest al jankend weg te laten rennen. ‘Tijd om terug naar WindClan territtory te gaan,’ mopperde hij. Hij was expres zo ver afgedwaald omdat zijn Clangenoten hem toch niet zouden missen in het kamp mocht er iets mis gaan. En toch voelde hij de angst door zich heen schieten toen er blaffend geluid weerklonk door de omgeving die veel zwaarder klonk dan die van daarnet. Crowfur keek over zijn schouder en zag een grote hond tevoorschijn komen. Sissend van de schrik wilde Crowfur wegrennen, maar zijn vacht zat vast aan een haag waar hij onderdoor had willen kruipen. Woest begon Crowfur met zijn poten te spartelen, maar het hielp niks. Wachten op zijn dood dan maar? Oké.

Misschien was het zoeken naar meer Catnip in zijn eentje geen goed plan geweest. Of, in ieder geval was het dat niet meer toen hij een gigantisch hond/wolfbeest tegenkwam wat niet vastzat en recht door het hek rende waar Tall even daarvoor met veel moeite overheen was geklommen. Nu was het een kwestie van heel hard rennen en hopen niet doof te worden van het irritante geblaf wat het beest constant slaakte. Even keek hij nijdig achterom, en het volgende moment vloog hij door de lucht omdat hij vol tegen een kat was aangerend. Lekker. Met zijn tanden greep hij het vel van de verbaasde vreemde, en drong hem aan te rennen. Geen tijd te verliezen zo.

Vlak voordat Crowfur zijn ogen sloot herinnerde hij zich alle mooie momenten in zijn leven die hij had beleefd. En om heel eerlijk te zijn dacht hij dan niet aan de eerste keer dat hij een prooi ving of de eerste keer dat hij de ogen van zijn moeder zag, maar dacht hij aan de prachtige RiverClan she-cat die hij achter zich had moeten laten omdat ze hem een dochter had geschonken, maar het duidelijk niet verder met hem wilde zetten omdat ze te ambitieus was en te graag een hogere rang wilde behalen in haar Clan. En dan zou je zien dat ze die rang niet kreeg. En bij wie zou ze dan terugkomen? Bij hem alvast niet. En van hun dochter kreeg ze ook niks te zien. Nee, zijn prinsesje mocht bij hem zeuren zo veel ze wilde, maar Crowfur dacht er niet aan om haar terug te laten gaan naar haar moeder. De zwarte kater wierp een blik achter zich en dat had hij beter niet kunnen doen. Hij voelde een harde klap tegen zich en even later vloog er een kat door de lucht, maar de kat had zich inmiddels hersteld en begon hem uit de heg te trekken. Crowfur zette zelf ook kracht. Hij had zijn dood misschien geaccepteerd, maar dat had de vreemdeling voor hem totaal niet en hoewel Crowfur de dood eigenlijk niet een heel onaangenaam idee vond, wilde hij het liever niet op zijn geweten hebben dat de kater hier voor hem mee ging jagen in StarClan omdat hij nu zo egoïstisch was geweest. Het duurde gelukkig niet lang voordat Crowfur losschoot en snel rende hij achter de kater aan. ‘Nog niet klaar voor StarClan?’ vroeg hij op een droge manier, maar veel tijd om gezellig te kletsen hadden ze niet met de geweldig grote hond achter hun. ‘Naar die boom op mijn teken,’ zei Crowfur en hij had niet eens tijd om aan te duiden welke boom hij bedoelde. Hij vloekte toen hij de hete adem van de hond bij zijn staart voelde en niet veel later zijn kaken dicht hoorde klappen. Gelukkig zat zijn staart er niet tussen en met een grote sprong kwam Crowfur op de eerste tak terecht. ‘Nu!’ riep hij naar de kater terwijl hij er plaats voor maakte.

Hij had enkel tijd om met zijn ogen te rollen toen de ander een opmerking maakte over Starclan en geen tijd, no kidding, hij wilde nog niet dood, dan zou Inner persoonlijk naar Starclan komen om hem nog eens te vermoorden. Niet omdat ze hem zo hard nodig had, maar meer omdat hij dan op een domme manier gestorven was en dat paste niet bij de deputy van Shadowclan. Tall was er echter heilig van overtuigd dat hij langzaam aan nieuwe standaarden aan het zetten was, want ehm, hij was niet echt de typische deputy.
Niet typisch betekende echter niet dat hij niet prima kon multitasken, tijdens het rennen luisterde hij rustig naar het drama plan van de ander, en sprong met een grote sprong achter hem aan toen hij de schreeuw hoorde. Even hing hij aan de tak, en trok zich er toen soepeltjes bovenop. Na een ferme lik aan zijn borst gegeven te hebben ging hij zitten en sloeg zijn staart om zich heen alsof ze thee aan het drinken waren. "Aangenaam," Mauwde hij rustig naar de ander, opwinding van de chase in zijn ogen. "Ik ben Tallshadow,"

Terwijl Crowfur wachtte tot de tabby naast hem kwam gesprongen keek hij woedend naar de hond onder hun. Dit had hij weer, hè! Niet alleen had hij vastgezeten als een zielige kitten terwijl het gevaar achter hem dreigde, maar ook was hij afhankelijk geweest van een andere kat om hem te redden. Aan de ene kant hoopte hij dat het een Clangenoot was zodat het nieuwtje niet onder aan ándere Clan ging verspreiden hoe zielig hij wel niet was geweest, aan de andere kant hoopte hij dat het juist wél een andere Clan was zodat hij zelf niet geconfronteerd kon worden met de pesterijen die dan waarschijnlijk rond zouden gaan in WindClan. Of ze zouden hem allemaal heel stoer vinden omdat hij niet als een bange kitten in elkaar was gekrompen, maar dat betwijfelde hij. Ze konden zich nooit in je poten verplaatsen en dus hadden ze zo’n grote praatjes als je terugkwam met een verhaal over een hond, maar zet ze maar eens in dezelfde situatie en opeens konden ze niks meer doen. De kater sprong op zijn teken in de boom en geamuseerd zijnde zag Crowfur toe dat de hond gefrustreerd zijn voorpoten tegen de stam van de boom zette en naar hun blafte. ‘Oprotten, stom beest!’ blies hij naar de kat toe, maar keek opzij toen de kater zich voorstelde. Oh. Niet alleen was hij gered door een andere Clankat, maar ook nog was dit een Deputy. Zijn leven kon dan al niet beter worden, right? ‘Crowfur,’ zei hij. ‘Bedankt voor het redden van mijn leven.’ Dat was er snel achteraan gemompeld omdat hij te trots was om zoiets hardop te zeggen. Want hij, Crowfur, kon toch niet afhankelijk zijn geweest van een andere kat? Nou ja, wel dus. ‘Fijn,’ bromde hij geërgerd. ‘Een levensgrote hond zit onder ons te blaffen wat wel een paar uur zal blijven duren, wij kunnen nergens heen en jij doet net alsof we gezellig een theekletsje doen.’ Hij blies naar de hond waardoor deze enkel harder begon te blaffen.

De ander leek niet erg blij met dat hij zich voorstelde, wat op zich erg onhandig was want ze zouden hier nog wel even zitten. De hond onder hen zag er niet uit alsof hij snel weg zou gaan, helaas. Blijkbaar was gewoon niet iedereen even sociaal als Tall, maar ze zouden elkaar dan vast kunnen vinden in het frustrerend vinden door een ander gered te moeten worden, dat kon de deputy prima begrijpen. However, dat betekende niet dat hij het zomaar op zijn kop moest laten zitten dat de ander er een boze opmerking over maakte dat hij aardig deed. "Wat voor intelligent plan stel jij voor dan?" Vroeg hij droogjes terug, met een no nonsense blik. Het was niet alsof ze buitengewoon veel konden.

Eerlijk gezegd had Crowfur de Deputy van ShadowClan norser ingeschat. Je hoorde immers zo veel verhalen over de ShadowClanners en het feit dat de Elders deze verhalen negen van de tien keer nog wat aandikten met hun eigen versie hielp natuurlijk helemaal niet om ze fatsoenlijk te beoordelen. Crowfur kon zelf ook niet echt veel afleiden uit zijn eigen ervaring, want om eerlijk te zijn had hij het tijdens zijn Apprentice-tijd te druk gehad om, buiten de RiverClan she-cat, met andere katten te meeten en had hij er na zijn Apprentice-tijd geen tijd en zin meer in gehad. Zijn hoop in een vaste partner te vinden was vervlogen en zijn hoop om iemand buiten de Clan te vinden waarmee hij een fatsoenlijke vriendschap zou kunnen beginnen – en dan zeker als de kat afkomstig was van RiverClan – was ook wel zo goed als vervlogen bij hem. Hij wilde dan ook eigenlijk geen vrienden buiten de Clan hebben aangezien Everstar dat niet goedkeurde. De Warrior Code zei er niet al te veel op. Als hij de Warrior Code goed had geïnterpreteerd dan moest je gewoon uitkijken dat je vriendschappelijke banden buiten de Clan niet te intiem werden omdat je elkaar ooit in een gevecht zou ontmoeten, maar hij kon zich niet herinneren dat je geen katten buiten de Clan mocht ontmoeten. Of misschien was dat wel een instelling die hij alleen had. Hij luisterde naar de kater en klauwde geërgerd aan de tak onder hem. ‘Ik heb geen idee,’ snauwde hij kwaad. ‘Maar ik heb in mijn Clan een dochtertje zitten waar ik voor wil zorgen en die een vader nodig heeft in haar leven. Dus ik kan het me niet permitteren om niet meer terug te komen en ook niet om te laat terug te komen… ROT OP!’ Hij laatste gedeelte schreeuwde hij naar de blaffende hond en hij spande zijn spieren al aan om naar beneden te springen en de hond alsnog aan te vliegen. Domste idee ever.

OOC: Aan hun gedrag zou je eerder denken dat Crowfur in SC zit en Tall in WC xD

Misschien was het hoogtevrees, dat zou kunnen, het was mogelijk dat de andere kat fikse last had van hoogtevrees en dus chagrijnig werd als hij in bomen zat. That being said, een andere mogelijkheid was natuurlijk dat hij allergisch was voor bomen. Het was een Windclanner, en als er een ding duidelijk was was dat Windclanners niet veel bomen hadden, dus het was een goede mogelijkheid. Daarnaast was er nog de realistische angst om meegenomen te worden door een arend, of nog erger, ontvoerd door aliens! Hoe realistisch de laatste was wist Tall niet echt, maar wie was hij to judge? Als de kat naast hem bang was voor aliens zou hij er alles aan doen om te zorgen dat hij niet ontvoerd werd door aliens, en tot nu toe was zijn missie geslaagd. ‘Ik heb geen idee,’ Werd hem kwaad teruggesnauwd, wat Tall even met medelijden deed kijken want de alienangst had duidelijk alle logica uit deze kater gehaald. ‘Maar ik heb in mijn Clan een dochtertje zitten waar ik voor wil zorgen en die een vader nodig heeft in haar leven. Dus ik kan het me niet permitteren om niet meer terug te komen en ook niet om te laat terug te komen… ROT OP!’ Right, dat was logischer dan angst voor aliens, hoe reëel dat gevaar ook was. Bij de laatste uitroep deed Tall zijn poten over zijn oren en tikte toen de ander even op de schouder toen die zich klaar maakte naar beneden te springen. "Easy there tiger," Mauwde hij droogjes, echt, je zou denken dat dat schaap zijn hersenen naar de windclanners overgebracht had want nadenken konden ze duidelijk niet. "Op deze manier krijgt mini-chaggie Windclanner haar paps niet terug," Hij keek de ander droogjes aan, en rekte toen zijn rug om voorzichtig te gaan liggen.

Nog voordat hij naar beneden kon springen voelde hij dat er op zijn schouder getikt werd waardoor de spieren onder zijn pels zich ontspanden en Crowfur letterlijk net kon voorkomen dat zijn poten voor zich uitgleden en hij op de grond zou vallen. Hij hees zichzelf weer een beetje omhoog om Tallshadow een boze blik toe te werpen. De Deputy leek het overduidelijk geen goed idee om naar beneden te springen en om eerlijk te zijn vond hij dat zelf ook niet, maar hoe kon hij anders weggeraken hier? Hij beeldde zich zijn dochtertje in die angstig om hem aan het piepen was. Het was moeilijk voor te stellen. Hoewel ze er afhankelijk van hem was, zag hij haar nu niet bepaald heel hard piepen om hem. Misschien als zijn geur haar neusgaten voor een dag of langer niet gevuld had, maar ze was het gewoon om haar papa maar één keer op de dag te zien en de WindClanner was vanmorgen nog bij haar langs geweest. Het feit dat ze een moeder had in RiverClan en dat ze zonder deze moest opgroeien, zorgde er nog meer voor dat Crowfur op tijd thuis wilde zijn. Hij wilde er voor zijn dochtertje zijn, laten weten dat hij er altijd voor haar was en haar nooit in de steek zou laten. Tallshadow had echter andere plannen en kwaad zijnde keek Crowfur aan, maar zijn blik verzachtte lichtelijk toen hij aan zijn dochtertje dacht. ‘Ze is niet chagrijnig,’ beet hij de kater dan ook toe. ‘Ze is juist hartstikke lief.’ Hij had het idee dat het een poes ging worden die later goed van zich af kon bijten, maar dat moest ook wel. ‘Luister, Tallshadow,’ sprak hij nu wel ernstig. ‘Ik weet niet hoe ernstig jij jouw taken als Deputy neemt, maar ik die van mij als vader zijnde heel erg. Misschien begrijp je het pas als je zelfs kittens hebt, maar ik moét terugkeren naar mijn Clan. Ik moet er voor haar zijn. Ik ben alles die ze heeft.’ Hij wierp een woeste blik op de hond onder hem en zijn pels kwam omhoog toen hij zag dat het beest nog altijd niet vertrokken was. Hij leek twee keer zo groot en blies opnieuw waardoor de hond weer begon te blaffen. Ugh.

Hij rolde dramatisch zuchtende met zijn ogen toen er ingegaan werd op hoe lief het dochtertje was. Als in, serieus? Dat werd uitgekozen om op te reageren? Cute. Hierna echter volgde een serieuze mededeling dat er iets tegen hem gezegd zou gaan worden, en de kater keek dat ook even met opgetrokken wenkbrauwen naar de ander, maar luisterde rustig. Het zat niet echt in hem snel boos te worden, en bij het horen van de opmerkingen zuchtte hij dan ook alleen maar een beetje weemoedig. "Ik had kittens, ik snap dat je naar haar toe wilt, maar ze heeft geen hout aan een dode pappie," Mauwde hij scherp. Geen zin in dit gezeur.

Crowfur trok geïrriteerd zijnde met zijn oortje toen hij de tom hoorde zuchten. Hij begreep de ShadowClanner niet. Waarom deed hij ook geen moeite om manieren te verzinnen om terug te gaan naar zijn Clan? Crowfur kon toch niet de énige zijn die snel terug wilde keren naar zijn Clan? Met hier zitten praten kwamen ze nergens. Het liefste wilde Crowfur naar beneden springen en een einde maken aan de hond, maar hij wist dat hij dat niet kon. En terwijl Tallshadow praatte liet de tom zijn blik glijden over de grond. Zijn ogen bleven kort hangen op een heg waar zij makkelijk doorheen konden, maar de hond waarschijnlijk vast zou blijven zitten. Het leek er op dat de heg ooit verkeerd was bewerkt door één van die akelige dingen die de Twolegs hadden en dat ze er daardoor makkelijk doorheen konden gaan. Achter de heg zat nog een extra hek ter bevestiging om te voorkomen dat er beesten door de heg konden komen, maar ook daar zou de hond nooit overheen kunnen klimmen. Daar waren ze te lomp voor. Het enige vervelende was dat ze die korte afstand moesten kunnen overbruggen zonder opgegeten te worden én dat ze op tijd over dat hek konden springen. Het feit dat Tallshadow dus wel kittens had kreeg hij niet mee en hij stootte de deputy van ShadowClan zacht aan terwijl hij met zijn staartpunt naar de heg wees. ‘We kunnen ontsnappen,’ zei hij met opwinding in zijn stem. ‘Als we snel genoeg zijn kunnen we via die heg daar ontsnappen. Die hond kan daar nooit doorheen en wij kunnen weg.’ Zonder naar Tallshadow te luisteren stapte hij wat verder op de tak zodat de hond met hem meebewoog en zijn poten tegen de stam liet rusten. Hij blafte naar Crowfur, maar deze besteedde daar geen aandacht aan en keek in plaats daarvan naar een simpele manier om uit deze boom te komen.

Een negeersessie, waarom ook niet. Heel veel meer had hij ook niet moeten verwachten van deze kat, had hij misschien vanaf het begin al kunnen weten dat dit niet veel ging worden. Het plan wat hem verteld werd was echter prima, en zodra de ander opzij stapte om eens beter te kijken wachtte Tall niet langer en vloog de boom uit. Ja, hij sprong gewoon, in de hoop zijn poten niet te breken en ook omdat hij niet dacht dat er verder nog veel zinnigs gezegd zou worden. Bovendien zou hij van achter de heg de hond af kunnen leiden. Tot zijn grote geluk was het gras hier niet hard, en kon hij doorrollen in een koprol om daarna door te rennen onder het gat langs. In plaats van over het hek te springen rende hij echter opzij, om de hond af te leiden. Die moest zijn geur inmiddels wel ruiken en weggaan van de boom. Dan kon Crowfur over het hek springen.

Crowfur wilde net aan Tallshadow meedelen hoe ze het beste uit de boom konden springen toen hij de tabby tom vanuit zijn ooghoeken al zag springen. Hij onderdrukte een zucht. En dan zei de tabby tom iets van hem. Maar goed, het werkte wel. De hond liet zich op zijn vier poten vallen en trok even met zijn neus toen hij Tallshadow zag. Crowfur grinnikte. Zelfs honden vonden de geur van ShadowClan stinken. Lang om daarover na te denken had hij niet, want hij zag dat de tabby tom expres van de heg wegrende zodat Crowfur een vrije opening had om te springen. Maar Crowfur was nog niet klaar met de hond. Hoewel hij het prijs stelde dat Tallshadow zijn best deed om zijn leven te redden, kon hij de ShadowClanner zo niet achterlaten. Hij begon iets van beginnende respect voor de deputy te voelen terwijl ook hij uit de boom sprong. Hij landde op zijn vier poten en viel niet door. Hij draaide zijn kop toen hij zag dat de hond in de richting van Tallshadow rende en voegde zich bij hun. Hij kon heel snel rennen omdat hij natuurlijk van WindClan afkomstig was en rende niet veel later aan Tallshadow’s zijde. ‘Je dacht dat ik je liet zitten zeker?’ vroeg hij aan de tabby tom. Hij keek over zijn schouder toen hij de hete adem van de hond voelde. ‘Laten we naar de stam van de boom rennen en onze wegen laten splitsten. Dat dom beest knalt gegarandeerd tegen de boom.’ Hij besloot expres om zichzelf niet af te laten leiden met het hilarische beeld van een hond die zielig tegen een boom knalde en zorgde in plaats daarvan dat hij Tallshadow een beetje kon leiden in de richting van de boom. Toen hij de stam in de gaten kreeg, wachtte hij gespannen af totdat ze dicht genoeg waren. ‘Nu!’ riep hij tegen de tom en ging zelf langs de boom af zodat alleen zijn pels er kort langs schraapte. Vervolgens rende hij in de richting van de heg en kwam tot een rustig drafje waarbij hij wachtte tot Tallshadow eerst zou gaan. Weet je wel. Voor het geval hij tegen de boom was geknald samen met de hond. Hij grinnikte bij het idee.

Er waren een paar dingen waar Windclanners om bekend stonden, een ervan was natuurlijk de snelheid die ze bezaten, daarnaast leken ze meer op een haas dan de gemiddelde kat - tenminste, als je het Tall vroeg. En dan had je ook nog het punt dat ze zo koppig waren als de pest! De random kater besloot natuurlijk dat het niet het plan was om in ieder geval één van de twee in veiligheid te brengen, maar in plaats daarvan maar gewoon naast elkaar te rennen. Tall schoot hem dan ook een vermoeide blik - een 'I'm so done with Windclanners - en een oogrol voor hij zijn plan moest aanhoren. Een interessant plan waar Tall officieel sceptisch tegenover stond. Maar hey, waarom ook niet, zo dacht hij terwijl hij langs de boom en in de richting van de heg ging. Of de hond tegen het ding aan geknald was wist de kater niet (hij betwijfelde het om eerlijk te zijn) en daarom bleef hij nog even doorrennen om door het gat en het hek op te gaan.

Tallshadow was – helaas, nee grapje – niet tegen de boom geknald en rende voor hem uit het gat in de heg door. Door het geblaf achter zich besloot Crowfur slim te zijn en niet om te kijken, maar in plaats daarvan door de heg te springen en achter Tallshadow aan te rennen. Hij hoorde het geblaf overgaan tot een hoop gejank en vroeg zich af of de hond dan toch niet tegen de boom was gebotst. Hij was echter wijs genoeg om niet terug te gaan voor dat na te gaan checken. In plaats daarvan besloot hij Tallshadow te blijven volgen tot hij tot stilstand zou komen. De tom volgen was immers niet moeilijk; zijn ShadowClan stank hing echt overal. Crowfur vroeg zich af hoe de ShadowClanners konden leven met zo’n scherpe geur steeds om zich heen. Maar het ergste vond hij nog altijd de RiverClanners. Hoewel hij verliefd was geworden op een RiverClan she-cat en haar zoete geur hem meer had verleid dan haar stank, vond hij de visgeur echt afschuwelijk. ‘Ik denk dat we wel kunnen stoppen,’ mauwde hij tegen de tabby tom na nog even gerend te hebben en kwam zelf al half tot stilstand te staan. Hoewel hij een WindClanner was en deze bekend stonden om hun harde ren- en uithoudingsvermogen, was zelfs hij moe van het rennen. Zijn flanken zwoegden terwijl hij hijgend op adem probeerde te komen. Hij merkte dat ze een stuk verder in Twolegplace waren gerend dan oorspronkelijk zijn plan was, maar in elk geval waren ze van de hond verlost. Crowfur wachtte tot Tallshadow ook bekomen was van het rennen en keek daarna even naar de grond. ‘Bedankt,’ mompelde hij vervolgens. Je kon merken aan zijn houding dat hij het vervelend en awkward vond om zijn dank te tonen aan iemand die geen Clanmate was. ‘Ik neem aan dat ik bij je in het krijt sta. Voor nu dan. Totdat we thuis zijn.’ Hij keek de tom strak aan. Hij was immers niet vergeten dat hun Clans in een soort van oorlog waren en dat Everstar hem waarschijnlijk zou vermoorden als ze zijn woorden zou horen die hij zojuist tegen Tallshadow had gesproken. Hij kon zelf niet eens geloven dat hij ze gezegd had.

Ze renden nog een kort eindje door, meer om uit te rennen dan uit angst aangezien dat beest niet zomaar door de heg zou kunnen komen. Daarna stopte Tall met rennen en volgde Crowfur het voorbeeld. De ander was dan wel Windclanner, maar ook hij leek de inspanning gevoeld te hebben. Daar was Tall ergens wel blij mee, zijn uithoudingsvermogen was wel goed, maar het was toch awkward geweest als hij hier als enige diep had lopen ademen. Dat was nu gelukkig niet het geval, en dus kwamen ze beiden in stilte op adem. Hierna voelde de Windclanner zich verplicht Tall te bedanken en te zeggen dat hij bij hem in het krijt stond. Tall zwiepte het simpeltjes weg met zijn staart. "Don't mention it," Mauwde hij, "Het is niet mijn stijl een kat aan zijn lot over te laten," Dat zou wat zijn, gewoon omdat de ander op een andere plek woonde hem aan zijn lot over te laten.

Gelukkig leek Tallshadow niet al te happig te zijn op het compliment en wuifde hij het zelfs deels weg. Mooi zo. Hij vond het al erg dat hij de ShadowClanner had moeten bedanken. Misschien zou de tabby tom het ooit wel eens in zijn gezicht wrijven, maar op de één of andere manier zag hij daar de deputy niet voor aan. Nee, de tom leek zelfs een redelijk oprechte persoonlijkheid te hebben. Crowfur had altijd gedacht dat de ShadowClanners arrogant en egoïstisch waren, maar Tallshadow bewees dat het ook anders kon. En dan was hij ook nog eens de deputy van ShadowClan. Crowfur moest altijd snuiven van afgunst als hij Innerstar soms hoorde spreken op een Gathering. Alsof haar katten heel het woud domineerden of zoiets. En het merendeel van ShadowClan nam ook wel die houding aan. Daar kwam dan ook nog eens het feit bij kijken dat de katten WindClan onterecht de zwakste Clan vonden. Alleen maar omdat ze er kleiner uitzagen dan de rest. Crowfur hoopte op een dag in een gevecht te bewijzen dat WindClan weldegelijk zijn eigen kwaliteiten had die andere Clans niet konden overtreffen. ‘De mijne ook niet,’ gaf hij toe. ‘Hoewel de warrior code het altijd maar over kittens heeft, vind ik dat een warrior van een andere Clan ook niet aan zijn lot overgelaten moet worden. Soms is het ook wel eens goed om de geschillen tussen ons opzij te zetten.’ Hij besefte dat hij dat al meerdere keren had gedaan; zijn relatie met de RiverClan she-cat had immers niet door kunnen gaan als hij zijn haat voor de geur van de RiverClan niet opzij had kunnen zetten. Soms was een persoonlijkheid ook gewoon genoeg om een vriendschap op te bouwen. ‘In elk geval zal ik dit niet vergeten,’ mauwde hij tegen de tom. ‘Ik was in het begin nogal sceptisch tegenover je, maar ik neem aan dat niet iedereen de zogenaamde attitude van ShadowClan draagt. Ik dacht dat jullie heel arrogant en egoïstisch waren, maar dat schijnt niet zo te zijn.’

De ander gaf toe dat het ook zijn stijl niet was om zoiets te doen, en het deed de kater goed dat te horen. Ergens had hij nog steeds een ingebouwd wantrouwen tegenover Windclan, ondanks zijn vriendin Crow. Er was gewoon een erg lange geschiedenis tussen die clan en Shadowclan, maar bij deze gebeurtenis had hij er nauwelijks wat van gemerkt. Daarnaast zei de Windclanner juist iets wat heel erg waar was, met geschillen alleen kwam je er niet. "Soms is samenwerking vereist," Beaamde Tall. "Sommige katten lijken wel eens te vergeten dat het belangrijk is dat er vier clans zijn, dat dat balans brengt, een clan wegconcurreren is voor niemand goed," Al zou je haast anders geloven als je soms het gepraat van ook Shadowclan hoorde. Blijkbaar dacht ook Crowfur daar net aan, want die begon over hoe hij niet was zoals gedacht werd van Shadowclan, en het deed de deputy grinniken. Even schudde hij zijn hoofd, "Ik ben ook niet de typische shadowclanner," Hij weigerde er 'helaas' aan toe te voegen want dat zou oprecht te ego zijn. "Maar ik hoop wel, in de positie die ik nu heb, een balans te brengen op dat gebied in samenwerking met Inner," Als hij softer was en zij hard, dan moest het goedkomen.

Het zou Crowfur tot na een paar dagen waarschijnlijk nog steeds verbazen over hoe makkelijk hij wel niet kon praten met deze tom. Ze hadden zojuist elkaars leven gered, maar alsnog bleven ze elkaars vijanden. Crowfur richtte zijn aandacht op Tallshadow toen deze begon met spreken en gaf een knikje ten teken dat de tabby gelijk had. ‘Vertel dat maar tegen je eigen Clan cats,’ sprak hij op een verveelde toon. ‘De meesten van ShadowClan schijnen te denken dat WindClan niet voor zichzelf op kan komen. Alleen maar omdat we kleiner zijn dan de gemiddelde Clan cats.’ Hij onderdrukte een zucht. Wat had het voor zin om daarover te klagen tegen Tallshadow? Als hun Clans opnieuw in oorlog waren, wat snel genoeg weer zou gebeuren waarschijnlijk, zou Tallshadow zich zijn woorden niet eens meer herinneren en zijn Clan net zo hard aanmoedigen om WindClan hard aan te pakken dan dat Everstar dat zou doen om ShadowClan aan te pakken. Bovendien werd er in WindClan hier en daar ook wel wat over ShadowClan verteld en was dat niet altijd goed nieuws. Nou ja… eigenlijk gewoon nooit. Maar goed. Dat hoefde de deputy niet te weten. Zij riepen tenminste geen beledigende dingen buiten de ruzies om naar de ShadowClanners, dus dat was al iets. Hij grinnikte even toen Tallshadow zei dat hij niet de typische ShadowClanner was. ‘Ik denk dat als er een échte ShadowClanner naast me had gezeten dat het ook niet zoals nu was afgelopen,’ grinnikte hij. ‘Niet dat ik hem of haar in de steek zou hebben gelaten, maar het zou waarschijnlijk een stuk langer geduurd hebben eer dat we uit die boom kwamen. Of we kwamen juist met meer verwondingen uit de boom.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘In elk geval vind ik het niet per se een slecht iets dat je karakter niet echt op die van de typische ShadowClanner lijkt. Ik apprecieer je karakter wel en mag je meer dan dat ik zou willen toegeven. Niet raar denken nu.’ Hij keek de tom strak aan. Je wist maar nooit met Tallshadow.

Hij moest lachen om de opmerking van de ander over hoe zijn mede clangenoten aankeken tegen Windclanners, eerlijk waar hij wist niet in hoeverre dat de schuld was van hun voorouders aangezien elke shadowclanner opgroeide met het idee dat Windclan toch wel een beetje faalde. Niet dat hij dat hardop zou zeggen of iets dergelijks, maar het bleef wel grappig dat het de andere katten ook serieus frustreerde. Bij de tweede opmerking, nadat hij had toegegeven niet echt typisch te zijn voor zijn clan, reageerde de ander echter een stuk positiever, voornamelijk over zijn karakter, wat hem even argwanend opzij deed kijken. Na de soort 'No homo though' opmerking werd die blik alleen maar priemender. Een beetje flirten met de deputy huh? Tall kon er niet omheen dat hij de looks had, maar dit ging wel ver. "Dat is... aardig," Besloot hij uiteindelijk, maar durfde geen compliment terug te geven, straks zou hij het aanmoedigen!

Onderwerp: Re: Countin' dogs. [&TALLSHADOW]