Devils Daughter ||

Met zijn allen zaten we aan de tafel van Gryffindor. Ron zat best dicht tegen me aan, maar bezwaar had ik er niet tegen. Aan de gelakte houten tafels zaten allemaal verschillende kinderen, sommige die ik kende, sommige die complete vreemden voor me waren. Het geroezemoes van Harry en Ron maakte me nieuwsgierig.
Voordat ik kon vragen waar ze over bezig waren, betrok Ron me er al bij. ‘Mary, zie jij iets vreemds aan Malfoy?’ Vlug naar beneden kijkend, om niet rood te worden door het voorvalletje, richtte ik mijn ogen op Draco. Hij keek ook mijn kant uit, waardoor er een brede grijns rond mijn lippen sierde. Ik grinnikte zachtjes, en de blonde jongen leek hetzelfde te doen. Hij had de rode plek nog steeds in zijn nek zijn, hierdoor proestte ik het uit.
Harry keek me vreemd aan, ‘wat heb jij nou?’ Kwam er dan ook achterdochtig achteraan. ‘Oh, iets van het weekend.’ Met die woorden had ik het redelijk weggewuifd. ‘Zag je die zuigzoen? Weet jij van die, die heeft?’ Ik spuugde mijn drinken bijna uit, waarna ik me verslikte. Met een stevige hoest probeerde ik te antwoorden, ‘hij haat me zo half. Hoe moet ik nou weten waar hij daar aan komt?’ Met af en toe haperingen door het hoesten, probeerde ik mijn stem vast te krijgen. ‘Hoe laat begon de bijeenkomst ook alweer?’ Mompelde ik verveeld, mijn lichaam leunde een beetje tegen Ron aan, en tot mijn verbazing keek Hermione niet de hele tijd. Haar blik was naar achter mij gericht, nieuwsgierig keek ik om, en zag dat haar ogen constant uitgingen naar.. Draco.
Bedoelde hij, Hermione met de persoon die hij leuk vond? Mijn brandende nieuwsgierigheid werd sterker, maar om er nu - met de anderen - over te beginnen, leek me een beetje gemeen. Althans, ik kon natuurlijk nog even naar mijn ‘broer.’ Mijn idee wekte een opgewonden gevoel op, ‘ben binnen drie seconde terug.’ Meldde ik. Direct toen de warmte van Ron weg was, wilde ik weer terug. Mijn hand gleed langs zijn rug als ik langs liep, waarbij ik zijn rode haren aanraakte.
Snel had Malfoy door wat mijn bedoeling was, waardoor hij ook op stond en me achtervolgde. Eenmaal op de gang, duwde hij me tegen de muur en bijna direct vonden zijn lippen de mijne. Onze tongen cirkelden rond elkaar, en mijn handen lagen in zijn nek, terwijl hij de zijne op mijn wangen had gelegd. Ik haalde mijn lippen van Draco af, ‘zo waar wilde je me over spreken?’ ‘Waar kwam dat opeens vandaan,’ lachte ik zachtjes. ‘My lips were lonely,’ grijnsde hij droogjes. ‘Oké, ik wilde je eigenlijk spreken over Hermione.’ Mijn wenkbrauwen wiebelde heen en weer. ‘Wat is er met die mudblood?’ Zijn gezicht was direct verstrakt, bijna gespannen.
‘Oh, niks, ik dacht misschien vind je haar leuk?’ Fronsend keek ik hem aan, waarom was hij plotseling zo boos? ‘Nee,’ reageerde hij nors. ‘I do not believe you,’ sprak ik zachtjes. Maar hij negeerde me, ‘waarom ben je zo boos?’ Mijn wenkbrauwen waren tot een frons getrokken, Draco stond zo dicht op me dat zijn adem over mijn gezicht streek. Hij rook naar mint, waardoor ik mijn ogen sloot. Met mijn armen om hem heen geslagen, kuste ik zijn rechter wang. ‘Sorry madame,’ hij grinnikte, en hij sloeg zijn arm rond mijn middel. ‘We moeten terug, het begint op te vallen.’
Samen met Draco liep ik de grote zaal binnen, Dumbledore was er nog steeds niet. ‘Draco,’ siste ik naar de jongen naast me. ‘Ja?’ ‘Je hebt je arm nog rond me heen, en veeg die grijns van je gezicht, dat valt op.’ Razendsnel en met een charmant hupje keek stapte hij een stukje van me af, hij gaf me ongezien een knipoog. ‘Bye,’ lachte ik zachtjes. Met een snelle looppas schoof ik aan naast Ron, dicht op elkaar natuurlijk. ‘Wat deed je met Draco?’ Vroeg Hermione met dezelfde achterdocht die Harry vaker in zijn stem had. ‘Hmn, niks hoor.’ Mompelde ik, met een veelbetekende blik naar het meisje. Ze keek direct naar de vuurbeker die in de zaal stond. ‘Nevermind,’ hoorde ik haar zuchten.

Dumbledore was verschenen met de headmasters van de andere scholen. Zijn blauwe gewaad stak af tegen de grauwere achtergrond, ‘vandaag worden onze kampioenen gekozen!’ Riep hij door de zaal, terwijl hij naar de vuurbeker toeliep. Het blauwe vuur veranderde in rood, zeer helder vuur en het eerste briefje dwarrelde naar beneden.
‘Voor de Durmstrang school, is het geworden; Viktor Kruml!’ Sprak hij even luid als eerst, iedereen begon te klappen en je zag Viktor met een grote grijns zijn maten knuffelen. Weer veranderde de vlammen, en even leek ik het geluid van haardvuur te horen, tot de vuurbeker ingelegd was met dezelfde blauwe gloed. ‘Voor de Beauxbatons; Fleur Delacour.’ Het briefje van de tuttebellen had op de een of andere rare manier, dezelfde gracieusheid waar de school om bekend stond. Het laatste briefje wapperde uit de vuurbeker, ‘en voor Hogwarts: Cedric Diggory!’ De manier waarop hij de achternaam uitsprak liet me grinniken, maar onbewust juichte ik harder voor Hogwarts. Iedereen was opgewonden in gesprek, de kampioenen waren naar Dumbledore’s kamer gelopen, en ik bleef over met Ron en Hermione.
Toen de Headmaster zich omdraaide, laaide de vlammen weer op. Opeens schoot me iets te binnen, vader had verteld dat hij Harry mee wilde laten doen. Ik keek naar Harry die verbaasd stond te kijken, be prepared. Vormde ik met mijn lippen, maar Harry zag het niet en daar had hij geluk mee. Dumbledore fluisterde iets onverstaanbaars, maar daarna schalde zijn stem door de zaal. ‘Harry Potter!’ De jongen reageerde niet, ‘Harry Potter!’ Snauwde hij nu. Alsof hij het niet wist, Ron sloeg tegen zijn schouder aan, waardoor hij opstond en bij zijn schouder werd gegrepen door Dumbledore. Ik zuchtte diep, die jongen zal nog heel wat meemaken.
Plotseling was die aangename warmte weg, Ron liep woedend de zaal uit. ‘Ik ga wel,’ mompelde ik naar Hermione, die toch te druk in gesprek was met Ginny, over de gebeurtenis. Ze knikte afwezig, terwijl mijn benen me de zaal uit liepen. Toen ik verder wilde lopen pakte iemand mijn pols vast, omgedraaid keek ik in het gezicht van Draco. ‘Wist jij hier van?’ Bromde hij naar me, waarop ik langzaam knikte. ‘Waarom vertelde je het me niet?’
‘Omdat dat niet kan.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat je weet wie mijn fucking vader is, Draco. Als je er zo graag bij wilt horen, ga maar naar hem toe en vraag het hem.’ Siste ik kwaad. Mijn kwade kant speelde weer op, terwijl ik niet zo wilde doen tegen Draco. ‘Het spijt..’
‘Wat spijt je, Mary? Dat jij er geen problemen mee hebt een van hun te zijn? Ik wel verdomme, jij kent niet anders, ik hou er geen leven aan over!’ Schreeuwde hij nu naar me. ‘Ik ken niet anders? Je weet helemaal niks over mij, Draco. Ik heb geen ouders gehad. En nu is mijn vader alweer weg!’
‘Alsof mijn vader er altijd voor me was.’ Beet hij me weer toe, en daar zat ik, wie kon hier nu een fatsoenlijk antwoord op bedenken. ‘Ik moet naar Ron.’ Mijn stem was glashard, maar tegelijk gebroken. Toen ik me om had gedraaid, besefte ik dat Draco had gehuild. Een brok in mijn keel deed me weer om kijken, maar hij was al weg. De blonde jongen, bang voor de toekomst, zijn leven onzeker en ik had hem in duizenden stukjes laten breken.
Het was wie ik was, dochter van een slecht man, wat wilde je dan? De tranen verdringend vervolgde ik mijn weg naar de Gryffindor leerlingenkamer. Na het portret geopend te hebben, vond ik mezelf razendsnel op de marmeren trap die naar de jongens slaapzaal. Ron lag op zijn bed, hij huilde niet, hij leek kwaad.

‘Ron?’ Mijn stem klonk beverig, en ik schrok van de emotie die het bevatte. Voorzichtig liep ik naar hem toe, en ging op de rand van zijn bed zitten. Mijn bleke hand streek langs zijn gezicht, ‘waarom ben je kwaad?’ Vervolgde mijn stem, waarbij ik slikte. ‘Omdat hij het me niet heeft verteld,’ siste hij. ‘Wat?’ ‘Dat hij zijn naam in the Goblet of Fire heeft gedaan.’ Dacht hij echt..? ‘Hoe denk je dat hij dat wilde doen? Zoals Fred en George? Dan moet hij zich enorm voor schut gezet hebben.’ Ron antwoordde niet, waarbij ik op het bed klom en naast hem ging liggen. ‘Niet boos zijn, ga met hem praten..’ Zuchtte ik met een jammerend ondertoontje in mijn stem. Weer geen reactie. Ik zuchtte en legde mijn hoofd op zijn buik, waarbij ik nadenkend voor me uitstaarde.

De ademhaling van Ron maakte me kalm, die hitte wilde ik bij me houden. Ik wilde niet meer weg, hier niet meer weg, elk moment bij hem was een soort ontspanning. ‘Mary?’ Zijn stem was een beetje hees. ‘Ja?’ ‘Ik vroeg me af of je sliep,’ mompelde hij. Een grinnik ontsnapte uit mijn keel, terwijl ik mezelf wat omhoog hief, en mijn hoofd op zijn schouderblad legde.
‘Harry komt zo, het is beter als je er niet bij bent.’ Zei hij, met een tikkeltje teleurstelling in zijn stem. Ik knikte en kwam omhoog, ook hij hief zich op en sloeg zijn armen om me heen. ‘Je bent een goede vriendin, Mary.’ Ik knikte, de tranen in mijn ogen opwellend als ik dacht aan de opdracht die mijn vader me had gegeven. Ik kon het niet, ik kon Ron en Hermione niet vermoorden.
Na de slaapzaal verlaten te hebben, besloot ik op weg te gaan naar Draco. Wetend dat de Slytherin kamer in de kelder was, rende ze half van de bewegende trappen af. Toen het muur van Draco’s afdeling in zich kwam, liet dat een klein sprankje hoop in mijn lichaam verschijnen. ‘Pure-blood fluisterde ik tegen de buur, deze schoof aan de kant waardoor ik naar binnen liep.
Met een diepe ademhaling, stapte ik verder, de blikken van de Slytherins negerend. ‘Wat doe jij hier?’ De snerpende stem van Pansy irriteerde me. ‘Niks wat jou aangaat,’ bromde ik. ‘Wat?!’ Krijste ze, waardoor er mensen naar ons toe kwamen. ‘Ja, wat doe je hier?’ Klonk de stem van Zabini vlakbij. Ik zuchtte, waar was Draco wanneer je hem nodig had? ‘Wat doen jullie met die vuile mudblood?’ De bekende stem liet mijn hoop vervagen. Mijn mondhoeken trokken naar beneden, mijn ogen triest. ‘Draco..’ Mompelde ik zachtjes, hij ging dicht op me staan recht voor me. ‘Ik ben je mudblood niet, en ik ben al helemaal niet iemand die je zo ronduit kan beledigen, mr. Malfoy.’ Beet ik hem scherp toe. Hij lachte zachtjes, ‘that’s how I know you.’ Mompelde hij, mijn hand pakkend. ‘Guys, ik wil jullie voorstellen aan mijn pleegzusje; Mary Nagini Malfoy.’ Riep hij, de mensen keken hem verbaasd aan. Maar Draco trok me mee naar een lege bank. ‘Het spijt me zo,’ fluisterde ik onderweg.
‘Niet nu,’ zijn kaak stond gespannen, hier kon ik aan herkennen dat hij zich beledigd voelde. We ploften samen neer op de bank, ‘Draco alsjeblieft.’ Mijn stem was smekend, iets wat niemand gewend was. Mijn lip begon te trillen, plotseling barste ik in huilen uit. Ik kon het niet meer houden, alles, het was zo verprutst. ‘Draco,’ hij bleef maar voor zich uit staren, toen hij mijn tranen opmerkte keek hij me geschrokken aan. ‘Wat is er?’ De tranen rolde een voor een over mijn gezicht, toen hij zo kwaad bleef kijken.
‘Alsjeblieft, alsjeblieft blijf bij me, ga niet weg. Alsjeblieft, wees als een broer mijn beste vriend.’ Snikte ik onlogisch. De tranen maakte mijn wit weggetrokken wangen nat, zijn armen krulde zich om mijn middel en hij trok me op zijn schoot. ‘Het is zo verwarrend,’ wist ik met schokkerige adem uit te brengen. ‘Wat dan, lieve Mary?’ Hij suste me door over mijn hoofd te aaien, iets wat me altijd kalmeerde. Ik zat in de foetus houding op zijn schoot, met mijn hoofd in zijn nek verborgen. Blaise kwam naast Draco zitten, door de waas van tranen kon ik hem herkennen. ‘Wat heb je met haar gedaan, man?’ Hoorde ik hem vragend zeggen.
Pansy kwam er ook bij zitten, alsof ik haar rotkop nu wilde zien. Draco hield zijn schouders op, merkte ik. ‘Ik moet ze vermoorden,’ Het was als een verdoemenis, de fluistering die ik net in zijn oor had gesproken. Zijn lichaam verstrakte, ‘wie?’ Zei hij hard, zich niet schamend of zich niet anders opstellend. ‘Ron en Hermione,’ Fluisterde ik weer, als een waterval rolde de tranen weer over mijn gezicht. ‘Ik kan het niet, Draco.’ Zijn ademhaling was gejaagd, ik wist nu bijna zeker wat hij voor Hermione voelde, anders had hij wel koeler gereageerd.

‘Ik neem haar mee naar mijn kamer.’ Hoorde ik zijn stem nog, voor hij me optilde en een trap op droeg. Het volgende wat ik voelde was een hemels zacht matras, ‘jou kamer? Vandaar.’ Merkte ik sarcastisch op toen ik zijn halve suite zag.
‘Hoe wil je dit je vader uit gaan leggen?’ Draco zat naast me, zijn arm om mijn middel heen geslagen. ‘Niet.’ Mompelde ik simpel, hij keek me aan alsof mijn hersenen niet klopten. ‘Dat is ook niet echt simpel.’ Een plotseling licht in de kamer deed me opschrikken, ‘Nagini!’