Devils Daughter ||

“Vader,” kwam er geschokt uit mijn mond. “Het spijt me dat je me zo moet zien,” hij had amper een lichaam. Mijn gifgroene ogen staarde naar het.. ding dat in de stoel lag. Mijn hart klopte hard, het was afschuwelijk. Zijn mond, als die er al was, priemde in iets wat op een glimlach moest lijken. Ik staarde enkel, als aan de grond genageld stond mijn blik op hem gericht. “Wat doe je hier, mijn kind.” Vroeg hij me. “Ik kon Harr.. ik bedoel Potter niet meer uitstaan. En ik dacht dat ik hier wel.. welkom zou zijn. U heeft alle informatie.” Het lag gewoon niet in mijn macht.. hét weer vader te noemen. Het ding dat eens mijn vader was, knikte.
“Begeleid haar naar haar kamer,” beval de schorre, vage stem. Lucius pakte mij bij mijn schouder, en duwde me door de gangen. “Doe een beetje rustig aan wil je?’’ De vent duwde me tegen de muur, de blonde haren waren hetzelfde als die van Draco enkel een stuk langer. De contouren van zijn gezicht leken er ook sterk op, alleen was Lucius ouder, mannelijker. Maar dat was logisch. “Luister moppie, The Lord’s dochter zijn betekend niks hier. Je vader is machteloos, hij houd hen niet tegen. Iedereen haat je, iedereen is van plan je als een slaaf te behandelen. En niemand die ze stopt, dus jij doet mooi wat ik zeg. En om te beginnen wordt je toverstok afgenomen.” Hij rukte het ding uit mijn handen, zijn lichaam stond te dicht op me, zijn mintige adem streek over mijn gezicht terwijl hij had gesproken. Ik voelde amper spetters consumptie* op mijn gezicht, een wonder.
Met zijn hand gaf hij een kneepje in mijn kont, “welcome in hell, schoondochter.” Mijn ogen waren groot, ik was compleet nutteloos nu. Mijn toverstok was weg, dus ik had geen magie. Hermione had gelijk, ik was gek. Mijn vader wist niks van de omstandigheden, en ik zat in een huis vol met personen die me maar al te graag vervloekten. Lucius duwde me verder, naar mijn kamer, een krot. Hoe kon dit gebeuren Dit was onmogelijk, kwaad gaf ik een trap tegen de kast. “We gaan zo eten, fris je maar even wat op. De badkamer is die deur door.” Hij wees naar de deur in de hoek van de kamer. “Schoft!” Schold ik. Maar de vader van Draco sloot de deur enkel met een vieze grijns die zijn lippen sierde. Ik opende de deur naar de badkamer, er was een douche, wc en wasbak. Ik liet het water over mijn handen glijden, en wreef wat op mijn gezicht.
“Miss. Riddle je wordt verwacht in de eetzaal.” Hoorde ik de House-elf tegen me mompelen. Ik knikte, en keek vol afschuw naar de deur, waar geen slot op zat. Geen van beide eigenlijk. Ik volgde de slaaf, wetend dat zijn lot nu met het mijne verbonden was. Mij zouden ze niet anders behandelen, dat zeker niet. Ik liep de deur door. “Maaaaaaaary,” Bellatrix lachte haar kinderachtige lach. De moeder van Draco, Narcissa keek me medelevend aan. Mijn expressie bleef echter blank. “Haal eens wat eten voor me,” mijn ogen knepen zich fijn. “Doe het lekker zelf,” Lucius keek me aan. “Je weet nu toch wel dat wij dit soort dingen niet tolereren, je krijgt een waarschuwing.” Ik rolde met mijn ogen. “Wacht maar tot mijn vader dit hoort, hij vermoord jullie allen.” De blonde man lachte, “en juist daarom ga je het hem niet vertelen.” Ik trok mijn wenkbrauwen op, “en wat laat je denken dat ik dit niet doe. Bovendien ga Vrijdag gewoon weer terug naar Hogwarts, voor het bal.” Bellatrix lachte luid, “dit laat mij denken dat ik het niet doe. Crucio!”

Elk deel van mijn lichaam schreeuwde, elke miniscule vezel brandde van het ongeluk. Mijn kaak verstrakte zich, Bellatrix lachte maar ik schreeuwde niet. Ze waren het niet waard, mijn ogen bleven enkel op haar gericht. Vol pijn, vol diepe en ernstige haat. “Bella genoeg!” Hoorde ik Narcissa roepen, en de pijn stopte. Ik viel neer. Mijn borstkas ging hevig op en neer, terwijl ik genoot van de rust die door mijn aderen stroomde. Je had geen idee hoe erg ik nu verlangde naar de Gryffindor common-room, of naar de aanwezigheid van Draco die zacht kusjes op mijn huid drukte. Mijn ogen richtten zich op de Death eaters, ze lachten, genoten van de macht die ze nu voelde. Zij waren de kleuters, en ik was hen gloednieuwe speeltje. Bruikbaar, machteloos. Lucius stapte naar me toe, en ik keek naar boven, naar zijn gezicht. “We vragen het je nogmaals, haal Bellatrix haar eten.” Een veelbetekende grijns verscheen rond mijn lippen. “Krijg de klere.”


* Je spuug dat vrijkomt wanneer je praat