∆{Clanevent TC x BC}∆ One foggy morning [Inval topic]

$∆{Clanevent TC x BC}∆ One foggy morning [Inval topic] ThunderClan_icon_by_starsightsw2007$ x $∆{Clanevent TC x BC}∆ One foggy morning [Inval topic] BloodClan_icon_by_starsightsw2007$
Clanevent ThunderClan x BloodClan

Het was een mistige ochtend, te mistig om te kunnen genieten van de vogels. Er heerste een doodse stilte zo’n stilte waardoor je steeds de neiging voelt om achterom te kijken. Te kijken of er niet opeens iemand achter jou boven op je dook, omdat het voelde als een stilte voor een storm. Zo heerlijk toepasselijk en daarom had Claw de keuze snel gemaakt. Het was een dag na de ontvoering van Silverstar die ze sindsdien in het hol van de Terror Claws hadden opgesloten. Het was net lang genoeg dat het nieuwtje zich verspreid had bij zowel de Thunderclan als de Bloodclan, maar net niet lang genoeg voor de Thunderclan om zich te herpakken, het perfecte moment dus. Ademwolkjes verlieten zijn bek terwijl hij opstond uit in zijn nest. De ochtenden werden kouder, de nachten ronduit kil. Leaf-fall had duidelijk haar intrede gedaan dat was voor niemand meer te ontkennen en daardoor voelde de gitzwarte kater zich beter. Hij had een hekel aan die hitte die dwars door zijn vacht leek te branden. Nee, gaf hem maar de kilte en de spanning of er wel prooi te vinden was. Claw had uitdagingen nodig en als iets te makkelijk werd dan raakte hij zijn interesse erin kwijt. Er kwam een klein geamuseerd grijnsje om zijn lippen terwijl hij zijn vacht recht likte en naar beneden sprong, waardoor er wat droog zand opwaaide en in zijn van dauw bevochtigde vacht bleef hangen. Ach, wat maakte het ook uit. Schoon ging hij toch niet blijven.

Hij liep zijn barn uit en liep regelrecht naar het muurtje, waar hij bovenop sprong. De wonden die Silverstar hem toegebracht hadden waren zeker nog niet weg, maar ze waren dicht en dat vond Claw goed genoeg. Dan kon hij prima weer vechten, hij had wel voor hetere vuren gestaan. Het was tijd, tijd om hun slag te slaan. “Elite katten! Zowel members als young ones moeten mij volgen. Mentors worden verzocht hun young ones in de gaten te houden.” Hij wachtte totdat de Bloodclan zich voor hem verzameld had. “Zoals iedereen wel weet wordt Silverstar door ons vastgehouden en nu is het moment aangebroken om de Thunderclan over te nemen. Wij kunnen wel meer territorium gebruiken en meer poten om ons te helpen.” Zijn blik boorde zich even in alle ogen die hem aankeken. Om goed tot ze door te dringen . “Dat betekend dat we aan doden niets hebben! Ik wil katten die prooi kunnen regelen zeker in deze tijd. We zorgen dat ze zich overgeven, maar ik wil geen bloedbad zien begrepen?” Het liefs zou hij al die katten afmaken, maar hij was ook realistisch. Als ze meer territorium hadden, hadden ze ook meer katten nodig om het te kunnen onderhouden. “Pijn doen mag altijd.” Vervolgde hij met een klein sadistisch grijnsje. Toen gleed zijn blik naar Zira en hij knikte haar even toe. Zijn blik zei genoeg. Hij verwachtte van haar dat zij ze ook in de gaten hield, het bleef een stelletje ongeregelde gestoorde katten. Toen zwiepte hij met zijn staart en sprong midden tussen de katten van het muurtje af. Voordat hij naar de uitgang van het kamp sjouwde.

Hij had zijn bek een stukje open voor zover dat lukte om de geuren goed in zich op te kunnen nemen. Als de Thunderclan zich voldoende herpakt had dan hadden ze vast meerdere patrouilles op pad die de anderen konden waarschuwen, maar dat vond hij prima liet ze maar klaarstaan. Dat maakte het alleen maar leuker, dan was de uitdaging alleen maar groter. Ooh, hij had hier echt zin in. Eindelijk kon hij het plan waar hij al zo lang op aan het broeden was uitvoeren. Het eerste deel was gelukt en nou zou hij er voor zorgen dat het tweede deel ook zou lukken. De hondentanden rinkelden aan zijn halsband en hij deed ook helemaal geen moeite om voorzichtig te doen. Zo’n grote groep katten die door het bos heen banjerden konden namelijk moeilijk onopgemerkt blijven. Dus wat maakte het uit, dan hoefde hij ook niet stil te doen. In zijn bek had hij een tand vast die hij bij de uitgang van het Bloodclan kamp had neergelegd om mee te nemen. Het was een tand van Silverstar, het bewijs dat zij hun leider hadden. Het was nog steeds hartstikke mistig dus misschien zouden ze helemaal niet gezien worden en dat gebeurde ook niet, of in ieder geval het was Claw niet opgevallen.

Pas toen ze het kamp van de Thunderclan bereikt hadden spuugde hij de tand van Silverstar weer uit. Zijn groengele ogen fonkelden uitdagend en geamuseerd terwijl hij rond keek naar de Thunderclan katten. “Jullie leider is dood!” Hij stopte even voor het drama effect. “Helaas heeft die oude gek steeds weer de neiging om op te staan.” Hij grinnikte zachtjes en grijnsde toen. “Misschien moeten wij jullie allemaal maar eens op gaan sluiten, voordat hij echt helemaal dood blijft.” Zijn grijns werd nogal eng, bijna naar het gestoorde toe. De grijns straalde sadisme en dreiging uit. Toen kwamen zijn haren overeind en gaf hij het teken dat zijn katten aan moesten vallen. “Pak ze!” Schreeuwde hij voordat hij rechtuit op de groep Thunderclanners afsprong. Het gevaar van Claw was dat hij totaal niet bang was voor de dood.

Tag: Niemand

[Thunderclan versus Bloodclan]
Regels:
(houdt je hier aan zodat we het voor iedereen leuk kunnen houden!)
- Er heerst verwarring in de Thunderclan omdat hun leader ontvoert is, maar zij zullen zich niet met slag en stoot gewonnen geven.
- Blijf ten alle tijden realistisch en niemand bepaald de wonden van de ander.
- Young ones vallen apprentices aan en members warriors en andersom. Let op de leeftijden, mocht je een oudere kat aanvallen heb je een grote kans dit te verliezen.
- De leiding bepaald wanneer het gevecht afgelopen is.

Swallowpaw sliep. Af ent toe had ze trekjes met haar poot, maar verder niet. Ze sliep wel rustig, sinds ze apprentice geworden was. Opeens drong er een geur haar dromen binnen, en werd die geur direct geassocieerd naar de nacht dat Coalkit meegenomen was. Ze werd met een schok wakker, en keek verwilderd om zich heen. Gelukkig, ze was gewoon in de Apprentice den. Swallowpaw haalde diep adem. "Het was niet echt, rustig." ademde ze om zichzelf te kalmeren. Ze ging rechtop zitten. Met haar blauwe kijkers keek ze naar buiten; het was inmiddels al weer ochtend. Met snelle halen maakte ze haar vachtje schoon, en stapte de den buiten, om daar vlak voor zich uit te rekken.

De geur in haar dromen kwam weer terug, en haar ogen werden wijd van schrik. Ze zag beweging in de ingang van het kamp. De jonge Apprentice vernauwde haar ogen, en haar haren gingen recht overeind staan toen ze zag wie het was. De kater, nee dé kater, die hààr broertje ontvoerd had stond daar, doodgewoon, met een valse grijns om zijn lippen. "Jij!" spuugde Swallowpaw woest. Haar hele lichaampje trilde van de woede, en ze dwong zich met moeite hem niet aan te vallen. "Waar is Coalkit? Waar is mijn broertje?" Met een gloeiende haat in haar ogen, kwam ze wat dichterbij, zodat ze hem beter kon verstaan. Inmiddels waren er meer katten naar hem toegekomen om te luisteren wat die rat hen te vertellen had. “Jullie leider is dood!” Met een schok keek ze de kater aan. Wat in Starclans naam wou hij daar mee bereiken? Het enige wat gold was dat ze haar broertje terugkreeg, en gauw ook. De kater ging verder, en met haar ogen tot spleetjes geknepen luisterde ze aandachtig wat die rat hun te vertellen had. “Helaas heeft die oude gek steeds weer de neiging om op te staan.” Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze de zwarte kater hem aan. Oh, natuurlijk, ze geloofden niet in Starclan, logisch. Misschien moeten wij jullie allemaal maar eens op gaan sluiten, voordat hij echt helemaal dood blijft.” Haar woede borrelde weer op. Hoe durfde hij! Dit was hùn territorium! Hij hoorde geeneens hier een poot op te zetten! Natuurlijk deed de zwarte kit niks. Ze was immers nog ongetraind, en nog net 6 moons. Dit zou alleen haar wat wonden brengen. Ze vond hem op dit moment eng, met zijn grijns. Opeens veranderde zijn houding, en met haar haren nog erger overeind blies ze hem toe. “Pak ze!” Wow, dat had zij niet zien aankomen. Ze zette een paar passen naar achteren, wat van de schrik bekomend, en zocht daarna naar de zwarte vacht van óf haar broer óf die rat, die ze het liefst de dood in wou jagen.
{TAG} Nobody

Applenose lag te slapen in de Warrior den toen de geur van Bloodclan haar neus binnendrong. Meteen was ze klaar wakker en liep ze de den uit. Tot haar schrik zag ze een zwarte kater in het kamp staan, samen met een grote groep Bloodclanners. Applenose bekeek de zwarte kater goed en kwam er al snel achter dat hij de leider van de Bloodclan was. Ze zag hoe hij een tand uit spuugde. “Jullie leider is dood!” zei de kater. “Helaas heeft die oude gek steeds weer de neiging om op te staan.” vervolgde hij terwijl hij zachtjes grinnikte en daarna grijnsde hij. “Misschien moeten wij jullie allemaal maar eens op gaan sluiten, voordat hij echt helemaal dood blijft.” zei hij en hij grijnsde weer, alleen, alsof hij nog niet eng genoeg was voor jongere katten, werd zijn grijns nu gestoord. Zijn grijns straalde sadisme en dreiging uit. Iets waar Applenose misselijk van werd, ze kon niet begrijpen hoe katten zo waren geworden. "Je bent gestoord." siste ze daarom ook en de walging in haar stem was duidelijk te horen. "Jij!" hoorde Applenose een jonge stem zeggen. Ze keek rond om te zoeken naar degene bij wie de stem hoorde. Al snel kwam ze erachter dat het de stem van Swallopaw was, een jonge poes die nog maar net apprentice was geworden. "Waar is Coalkit? Waar is mijn broertje?" vroeg Swallopaw vervolgens. Toen snapte Applenose waarom Swallopaw zo boos was op de zwarte kater. Hij was namelijk degene die haar broertje Coalkit had meegenomen. De haren van de Bloodclan leider rezen omhoog en hij gaf de Bloodclanners het teken om aan te vallen. “Pak ze!” riep de zwarte kater en hij sprong recht op de Thunderclanners af. “Jij zult nooit de leider worden van Thunderclan!” riep Applenose woedend. Als hij dacht dat hij Thunderclan zomaar over kon nemen dan had hij dat mis, Thunderclan was veel sterker dan hij dacht. Ze klapte haar nagels uit en rende op de eerste Bloodclanner af die ze tegen kwam. Vervolgens probeerde ze hem of haar met haar poot een harde klap voor zijn kop te geven, zodat als de klap raak was de Bloodclanner bewusteloos zou zijn of in ieder geval zijn evenwicht zou verliezen en op de grond zou vallen.

Tag: Een Bloodclanner ;p

“Elite katten!", galmde door het kamp. Cole spitse zijn oren en schoot zowat de toren uit. Al snel zag hij de grote kater Claw staan. Hij wist waar dit over zou gaan. Claw had plannen die zijn oren ook bereikt hadden. De Thunderclan leader werd vastgehouden door de elite en dat was best hard aangekomen bij hem. Vooral omdat Silverstar eerst zijn leider was geweest. Nu niet meer en hij had zijn loyaliteit al aan de bloodclan gegeven. "Mentors worden verzocht hun young ones in de gaten te houden.” Nou hopelijk zou Claw zijn eigen bevel opvolgen, want deze kleine kater kon al wat dingen, maar niet een warrior naar beneden halen. Alle members en young-ones zouden naar het Thunderclan territorium gaan en dat zorgde voor zenuwen in het hoofd van Cole. Zo wou hij zijn familie niet zien. Hij wou vechten voor zijn nieuwe groep, maar als zijn familie dat zou zien. Al zat er zenuwen en bangheid in zijn hoofd, zijn ogen straalden geen van beide emoties uit. Zijn blik was eerder boos al was hij dat niet. Er werd verzocht om geen katten te doden, maar dat pijn doen wel mocht. Cole kon het niet laten om een kleine grijns op zijn gezicht te krijgen. Het was echter al snel weer weg toen Claw van de muur sprong en op weg ging naar de Thunderclan. De kleinere zwarte kater wou het niet toegeven, maar hij was bang om zijn familie weer te zien. Niet bang voor de wonden die hij zou oplopen.
De geur van de clan kwam zijn neus binnen en zijn ogen gingen over het territorium. Hij had er voor gezorgd dat Claw niet ver van hem liep, want hij wou wel bij zijn mentor in de buurt blijven. Al zou hij het heel druk krijgen waarschijnlijk. Toen het kamp in zich kwam keek hij er eerst wat angstig heen, maar toen droop alle emotie eruit en bleef er een kille koude blik over die je leerde in deze elite. Een stem klonk van een jongere poes, maar hij schonk er geen aandacht aan tot zijn oude naam klonk. Coalkit. Zijn blik gleed naar een poes met blauwe ogen en hij kon al snel de link leggen dat dat zijn zusje was, Swallowkit. Inmiddels waarschijnlijk Swallowpaw. Zijn ogen bleven op haar rusten met nog altijd de kille blik. Hij deed niks verder. Hij wou niks verder. “Jullie leider is dood!”, schreeuwde Claw nadat hij een tand op de grond gespuugd had. Cole stond niet ver achter hem. Al zijn emoties had hij uitgeschakeld, geen zin meer om ze te voelen. Hij had ze gewoon naar buiten gegooid om ze later weer op te halen. Zijn emoties waren natuurlijk niet helemaal weg en hij het voelde alsof hij als een magneet naar Swallow toe getrokken werd, maar hij bleef op zijn plek staan toen Claw op de Thunderclankatten sprong. Zijn haren gingen omhoog, nagels uit en een blik ging over het kamp op zoek naar iemand van zijn maat die geen familie was en waar hij geen drama bij nodig had, maar alleen zijn klauwen.

Tag: Nog niet echt iemand c;

Verwarring heerste in het kamp toen de jonge poes samen met een paar vriendjes op onderzoek uit was gegaan, het leven ging immers gewoon door, al zou het niet al te lang meer duren voordat ze ook eindelijk een andere naam zou krijgen. Maar een verrotte geur die haar neus binnendrong liet automatisch haar vacht wat opzetten. Het was de geur van dood, van verderf, de geur waar de elders haar vele verhalen over hadden verteld. Sandkit draaide zich een kwartslag om en zag onbekende katten het kamp in komen. Een grote zwarte kater gilde dat hun leider dood was, dat Silverstar dood was. Haar oren gingen naar achter, ze moest haar siblings bij elkaar zoeken, ze moest ze beschermen! De zandkleurige kit, rende in de richting van de nursery, maar knalde plots tegen een zwarte kater aan die naar dood en versterf stonk. Ze viel voor zijn poten wat onhandig neer en kroop half in elkaar. "Maak me niet dood!" piepte ze met haar stem iets hoger dan normaal, haar kittenstem was er namelijk wel een beetje uit aan het gaan. Voorzichtig keek ze tussen haar poten door terwijl ze weerloos op de grond lag, maar keek in de bekende groene ogen. "Coal?"

TAG: Cole.

Hij was welgeteld twee dagen apprentice en had nog maar net zijn eerste verkenningstocht achter de rug. Het was een lange tocht geweest en Tallpaw was de vorige avond vroeg gaan slapen. Hij werd echter abrupt wakker gemaakt door de apprentice naast hem toen er een luide stem door het kamp klonk. De jonge apprentice was direct alert toen hij hoorde dat Silverstar dood was. Dood?! Snel sprong de kater recht en sprong direct de den uit. “Pak ze!” Tallkit had dan nog wel geen echte vechttraining gehad, maar dat hield hem niet tegen. Ze hadden zijn vader gedood in Starclansnaam. Ondanks dat er al talloze katten elkaar in de haren waren gevlogen, schoot Tallpaw's blik naar Sandkit, die vlak voor een zwarte Elite kater ineen gedoken zat. HIj bracht direct zijn poten in beweging. "Sand!" mauwde hij direct en hij zigzagde vlotjes tussen de grotere katten door om uiteindelijk tussen de zwarte kater en licht rosse poes te gaan staan. In tegenstelling tot Sandkit herkende de jonge apprentice de kater niet. Hij was nooit bezig geweest met het instuderen van gezichten en namen.

Tag: Sandkit & Cole

Ja! Daar was hij! Of niet? Met vernauwde ogen volgde ze een jonge, zwarte kater, en daar zag ze het. Dat gezicht, die ogen. Het moest wel Coalkit zijn. ALleen het enige probleem was dat hij gebogen stond over Sandkit. Echter was Tallpaw haar voor. Meteen schoot de jonge poes in actie. Niemand mocht Coal iets aandoen! Grommend sprong ze naar de drie katten, en sprong voor Coalkit, of hoe hij nu ook heette. "Blijf van mijn broertje af! Ookal is hij Bloodclan, ik hou van hem!" siste ze terwijl ze de grotere kater aankeek. Of Tall het nou accepteerde of niet, ze zou voor Coal blijven vechten, tot de dood.
{TAG} Cole, Sandkit, Tallpaw

Zijn ijsblauwe ogen op zijn leider gericht luisterde hij mee wat zijn bevelen waren. “Elite katten! Zowel members als young ones moeten mij volgen. Mentors worden verzocht hun young ones in de gaten te houden.” Dat deel was niet interessant voor de bruine kater zelf aangezien hij nog geen Young One had. “Zoals iedereen wel weet wordt Silverstar door ons vastgehouden en nu is het moment aangebroken om de Thunderclan over te nemen. Wij kunnen wel meer territorium gebruiken en meer poten om ons te helpen.” Tornado knikte langzaam, wat bedoelde Claw daar nou mee? De Elite had heus geen extra, zwakke kittypetpoten nodig van de ThunderClan. “Dat betekend dat we aan doden niets hebben! Ik wil katten die prooi kunnen regelen zeker in deze tijd. We zorgen dat ze zich overgeven, maar ik wil geen bloedbad zien begrepen?” Dat werd geen echt probleem, aangezien de bruine tabby al een ThunderClanpoes vermoordt had. Tornado kneedde de grond met zijn klauwen. Hij wist zeker dat zelfs zijn zwarte leider met liefde wou toegeven iedereen te vermoorden. Maar iets hield hem tegen. Al wist de jonge Member niet veel wat. “Pijn doen mag altijd.” Voorheen was de kater half aan het luisteren. Maar de laatste zin liet hem voor een tijdje vals grijnzen.

Het duurde niet lang voordat Tornado achter zijn leider aanliep als een schaap. Want tja, hij kon toch niet 'm zomaar smeren? Dus wachtte hij even af totdat hij de geur van die ThunderClanmormels in zijn neus rook. Aha, het werd is tijd om echt actie te ondernemen. Aanvallen dan maar.
Eenmaal aangekomen bij de ingang van het ThunderClankamp wachtte de kater met gespannen spieren af in een schaduw onder een paar struiken. “Jullie leider is dood!” Tornado kon nog net een zacht gegrinnik onderdrukken. Het was grappig te zien hoe sommige ThunderClanners dat geloofden. Want Tornado wist wel beter. Die leider zat gewoon lui opgesloten in een gevangenishol van de Terror Claws. “Helaas heeft die oude gek steeds weer de neiging om op te staan. Misschien moeten wij jullie allemaal maar eens op gaan sluiten, voordat hij echt helemaal dood blijft.” Tornado spande zijn spieren. Waarschijnlijk was de zwarte kater klaar met zijn 'verhaal' en konden ze eindelijk aanvallen. “Pak ze!” Met ogen vol strijdlust stormde Tornado met de rest het kamp dieper binnen waardoor hij dus meteen zich op een kat stortte.

Tag: Een ThunderClanner

Een zandkleurige kitten viel voor zijn poten en als een reflex trok hij zijn poot met nagels uit omhoog, maar toen hij een bange stem hoorde deed hij zijn poot weer naar beneden. Hij bleef staan en wou een opmerking maken toen hij zag wie het was. Het was Sandkit een poes waarmee hij soms speelde in de nursery toen hij nog de naam Coalkit had. Net toen hij zijn bek open wou doen om te zeggen dat hij niks ging doen herkende de poes zijn gezicht. Het fijne van zijn nieuwe naam was dat anderen het gelijk goed uitspraken, alleen kit was weg. De kater knikte en keek de poes aan met nog altijd de wat geschrokken blik op zijn gezicht. Als hij nou nee had gezegd was er geen drama, maar daar was het al te laat voor. Hij was niet van plan om nagels over haar gezicht te halen. Eigenlijk wou hij gewoon weglopen en hopen dat Sand gewoon de nursery in zou gaan en daar veilig zou zijn, maar hij kreeg niet eens de tijd om weg te lopen. Een andere kater ongeveer zijn leeftijd kwam tussen ze in staan en daardoor moest Cole wel achteruit stappen. "Ik doe haar geen pijn", zei hij toen op raar genoeg een best rustige toon. Alweer geen tijd voor een reactie, want een zwarte poes sprong voor hem. "Blijf van mijn broertje af! Ookal is hij Bloodclan, ik hou van hem!" Cole verstijfde. Swallow had haar dus blijkbaar gevonden. Ergens ontroerde het hem dat ze zo dacht, maar Cole zei niks en stapte achter haar weg. Cole was brutaal en vervelend, maar nu kwam er niks over zijn lippen.

Tag: Swallowpaw, Tallpaw & Sandkit

Ze voelde haar angst langzaam wegzakken toen de kater knikte, hij was het echt! Hij leefde nog! Een kleine glimlach kwam rond haar lippen, een die niet lang duurde toen Tallpaw voor haar sprong. Ze dook een beetje in elkaar, verward door de hele situatie. Ook Swallowpaw, het zusje van Coal, kwam erbij. "Niet vechten.." mauwde ze zachtjes en kwam overeind, terwijl ze voorzichtig langs Tallpaw heen keek. Toch dook ze weer wat in elkaar toen er een vechtend koppel langs haar heen rolde.

TAG: Cole, Tallpaw, Swallowpaw

Tall's oren waren in zijn nek geschoven en zijn vacht stond lichtjes omhoog terwijl hij kort zijn lip ophaalde. Wat hij al had geleerd in zijn kitten periode over vijandelijke clans probeerde hij toe te passen. Hij wist dat alle clans, behalve Thunderclan en een beetje Shadowclan, de vijand waren en dat hij zich altijd tegen hen moet keren, maar de volgdende woorden van de kater lieten hem lichtjes twijfelen over zijn stuk. "Ik doe haar geen pijn" Hij wist niet zo goed wat hij hier over moest denken. "Blijf van mijn broertje af! Ookal is hij Bloodclan, ik hou van hem!" Nog voordat hij hier verder kon over nadenken verscheen Swallowpaw plots voor hem, niet naast hem, maar voor hem. Ze beschermde de Bloodclan kater. Broer? Was dit haar broer? Tallpaw was even helemaal in de war, maar herpakte zich al snel. Hij was Bloodclan, maar het vervelendste vond hij dat de poes zo naar hem siste. Kort gromde hij als reactie op wat ze net gezegd had. "Het is niet dat hij je broer is, dat je je direct tegen je clangenoten moet keren." gromde hij en zette vervolgens een stap naar achteren, waarna hij ging staan aan Sandkit's flank, aangezien om hen heen nog steeds gevochten werd en hij vechtende katten bij Sand weg wilde houden. Hij was maar 2 moons ouder, maar dat wilde niet zeggen dat hij het niet kon proberen. "Je kan best naar de nursery gaan?" stelde hij voor. Hij wilde niet overkomen als iemand die haar nu wilde commanderen, maar het was wel het beste. Eigenlijk zou hij zichzelf nu ook nog schuil moeten houden, aangezien hij meer een last was dan een hulp. Even ging zijn blik naar Cole en Swallow die nog steeds op dezelfde plek stond. Hij vertrouwde die poes nu voor geen haar. Mede-apprentice of niet.

Tag: Cole, Sand, Swallow

Tallpaw gromde naar haar, waarmee ze met een minachtende blik hem aankeek. Ze mocht hem vroeger ooit, maar hoe hij zich nu gedroeg, no way. Behalve als Coal haar aanviel, zou ze zich proberen te verdedigen, net zoals vroeger. Ze wendde zich van de stomme apprentice af. Ze keek blij naar haar broertje. "Is het leuk in Bloodclan?" miauwde ze nieuwsgierig. Ze moest, en zou, weten hoe het met Coal ging, of ie nou meewerkte of niet. "En weet je al wie onze vader is? Want die C.. Weet ik niet, zei dat onze vader Bloodclan was, toch?" ratelde de jonge apprentice er snel achteraan. Ze leek eigenlijk best op Blurpaw, maar dat wou ze niet toegeven. Ze liet daarom ook haar zusje en moeder uit het gesprek, bang dat Coal haar vroeg hoe het met hem ging. Ze negeerde Tallpaw en Sandkit, die moesten het maar zelf uitzoeken.
{TAG} Cole, Tall, Sand

"Niet vechten..", hoorde hij zachtjes achter Tall vandaan en Cole probeerde langs Swallow en Tall te kijken, maar besloot het al snel op te geven. Hij was niet van plan om zoiets te doen. Tall stelde zich echter op alsof hij zou gaan vechten. Cole blies nog niet naar de anderen en de woorden van de Tall maakten hem boos en geïrriteerd. Nog kwam er niks over zijn lippen. Hij was het wel eens met het idee om Sand naar de nursery te laten gaan. Cole wou zich omdraaien en weglopen, maar zijn zus begon een gesprek met hem. "Is het leuk in Bloodclan? En weet je al wie onze vader is? Want die C..." Zijn groene ogen keken strak naar haar blauwe. "Claw", vulde hij in. "Weet ik niet, zei dat onze vader Bloodclan was, toch?" Nu ging ze vragen hoe alles ging? Er was een gevecht tussen de groepen en ze stonden tussen de gevechten in. "Swallow", zei hij op best een serieuze en koude toon. "Niet nu" Dat was het enige wat hij zei. Daarna keek hij Tall, Swallow en Sand in de ogen en begon weg te lopen. Het weg lopen was tegen al zijn instincten in. Cole liep langs Swallow, Tall en Sand, dieper het kamp in. Hopelijk zou Tall slim genoeg zijn om niet bovenop hem te springen.

Lightleaf voelde dat haar dochter wakker was. Ze deed één oog open. Vroeger zou ze opgewonden haar begroet hebben en samen spelen, zo stil mogelijk om haar zusje niet wakker te maken. En broertje. En vader, in een normaal gezin. Nu bleef ze liggen, maar toen ze het kamp uit was stond ze snel recht. Ze wou haar niet uit het oog verliezen. De laatste tijd was ze goed om haar kinderen ongemerkt te volgen. Zielig goed.
Haar adem stokte toen ze al de gespannenheid van de clan voelde. Ze volgde de blikken en zag hem staan. Claw. De grond verdween onder haar. Hij was hier om haar andere kittens te pakken, ze wist het zeker. Haar pupillen werden groot en alles rond haar heen werd wazig. Ze hoorde haar bloed ruisen in haar oren. Pas toen ze een duw van iemand kreeg had ze door dat het niet zo was. Door het gekrijs kon ze nog net achterhalen dat Siverstar ontvoerd was. 'Pak ze!' schreeuwde Claw.
Lightleaf begon iedereen opzij te duwen. 'Swallow, Blur!' schreeuwde ze. Ze hoorde haarzelf niet meer, ze wist alleen dat ze hun moest vinden. Swallow moest in de buurt zijn. Ze was daarnet toch nog hier? Toch? De moeder schreeuwde haar longen leeg. Katten die in de weg stonden klauwde ze genadeloos naartoe. Daarom was ze dus met een Bloodclanner, ze hadden blijkbaar meer gemeenschappelijk dan ze had gedacht. Bloodclanner. Starclanverdomme, Hate? was Hate hier? Ging Hate haar vrienden afslachen? Kittens... Lightleaf merkte een zwart vacht op. 'Swallow?!' schreeuwde ze. Wacht, dat was niet haar bouw? Ze liep niet zo, nee, zo liep. Hate? Of...nee, Coal? Maar ze waren nog kíttens! Kíttens nota bene! Ze schopte zich door de kattenmassa heen. 'Coalkit?' zei ze zachter, tegen niemand speciaal. Toen ze eindelijk zich erdoor gewurmd was zag ze juist Swallow en Tall staan. Wat deden ze hier? Had ze dan nog niet genoeg geleerd over gevechten voordat je getraind was? 'Wat is er gebeurd? Je moet nu naar de Nursery!' zei ze. Ze wachtte niet of ze pakte Swallow al bij haar nekvel. Wat was ze groot geworden. En zwaar. Het was alsof ze haar al zo lang niet meer had gezien. Als een oude kennis tegenkomen. Tall moest ook weg zien te raken. Was ze hun oppas ofzo? Hun moeder? Ja, ze was de moeder van Swallow en het werd tijd dat ze die rol weer oppakte. Ze knipperde de tranen weg. Het was niet het moment om nog eens overemotioneel te worden ook. Misschien had ze daarom Coal ingebeeld. En Hate. Ze vertikte het te beseffen dat de Bloodclan hier binnenviel en ze Bloocanners waren. Ze had het altijd al uitgesteld. Het ging wel beter worden, tijd heelt alles, niet? Ze had het voor haar uit geduwd en niet gedacht dat ze zelf ook veel kon oplossen. Toch niet voordat ze de manier waarop wist. Blijkbaar was deze nachtmerrie toch nog niet voorbij.

Tag: Swallowpaw, eventueel: Tallpaw en Coalpaw

Yu was vroeg opgestaan, vroeg genoeg om haar vader het muurtje op te zien springen. "Elite katten! Zowel members als young ones moeten mij volgen. Mentors worden verzocht hun young ones in de gaten te houden.” Ze voegde ze zich bij de groeiende groep katten. Ze voelde een spanning, er ging iets gebeuren. “Zoals iedereen wel weet wordt Silverstar door ons vastgehouden en nu is het moment aangebroken om de Thunderclan over te nemen. Wij kunnen wel meer territorium gebruiken en meer poten om ons te helpen.” Haar hart ging sneller kloppen. Een gevecht. Ze foccuste zich, hier voor had ze al haar aandacht nodig. “Dat betekend dat we aan doden niets hebben! Ik wil katten die prooi kunnen regelen zeker in deze tijd. We zorgen dat ze zich overgeven, maar ik wil geen bloedbad zien begrepen?” Dat zou moeilijk worden voor een aantal, maar haar vader was slim. Tactiek. “Pijn doen mag altijd.” Yu grijnsde, dat was typisch Claw.

De zwarte kater leidde de stoet, die stopte bij de kampingang. “Jullie leider is dood!” Hij pauzeerde even om het in te laten werken. Yu voelde elke vezel, elke zenuw in haar lichaam. Ze was klaar. “Helaas heeft die oude gek steeds weer de neiging om op te staan.” De poes nam het kamp in zich op, en besloot geen warriors aan te vallen, omdat ze een grote kans van verliezen had. Er waren geen bomen, dus een aanval van boven leek onwaarschijnlijk. Ze zou apprentices aanvallen. “Misschien moeten wij jullie allemaal maar eens op gaan sluiten, voordat hij echt helemaal dood blijft.” Yu grinnikte hardop mee, alsof ze het hilarisch vond. “Pak ze!” Dat liet ze zich geen twee keer zeggen. Samen met een vloed katten stormde ze het kamp binnen. Ze liet haar groene blik over de katten glijden, en ergens genoot ze van het gevoeld van chaos. Haar oog viel op een groepje jonge katten, onder wie Cole. Oh ja, hij kwam uit thunderclan. Maar dit gaf hem geen reden om te kwekken tijdens een inval. Gelukkig liep hij door, en liet twee apprentices en een kit alleen. Soepel liep Yu dichterbij, tot ze achter een gestreepte apprentice was. Ze sprong, en hoopte om haar nagels in de rug te haken. "Suprise!" Er stond een bijna manische grijns op haar snoet toen ze met uitgestoken nagels op de ander af vloog.

[Tag; Tallpaw]

Zira
Het was tijd. Eindelijk was het tijd voor háár wraak, haar wraak op de clan die haar partner vermoord had. Een zieke grijns stond op haar gezicht toen ze achter Claw aan liep, het ThunderClan territorium in. Ze grimaste toen ze het kamp inliep waar ze al oh zo lang niet meer geweest was. Om precies te zijn; 17 moons. Zouden anderen haar nog herkennen? Waarschijnlijk niet. Lightstorm was zo anders dan Zira, al was ze beide. Ze liepen het kamp in. Er werd niet meteen gevochten; dat waren de bevelen van haar en Claw. Zira ging naast Claw staan, keek hem aan met haar bloedrode ogen. De katten die hier stonden kende ze allemaal nog niet - die waren van een jongere generatie dan de hare. Het was alleen maar wachten tot ze katten tegenkwam waarmee ze gespeeld had als kitten, waarmee ze getraind had als apprentice en waarmee ze gevochten had als warrior. Ze kon niet wachten.

Hazelkit
Er was iets aan de hand, want heel veel kittens liepen de nursery uit. Hij keek naar het mosballetje waar hij de hele tijd mee gespeeld had, en besloot toen maar om te kijken wat er aan de hand was. Zijn ogen werden groot toen hij de nursery uitliep. Meteen schoven zijn oortjes in zijn nek. Gigantische katten stonden in het kamp - grote katten met rare soorten halsbanden. Wat wáren dat?! Hij keek met grote ogen naar Swallowpaw, Tallpaw en Sandkit waarna hij snel naar hen toe rende voor bescherming zodat hij in ieder geval niet meer alleen was met deze monsters. "Wie zijn dat?" fluisterde hij toen zachtjes tegen de anderen en keek naar de twee apprentice. Die wisten 't vast wel, toch? Toen pas viel zijn blik op een wat oudere, zwarte kater. Was dat.. Coalkit? "Coalkit!" miauwde hij toen verrast blij en grijnsde naar de kitten die hij als vriend beschouwd had. "Waarom was je nou weggegaan?" waren deze grote katten hier om Coalkit terug te brengen? Toch bleef hij niet blij, want er kwam een hele enge poes naar hen toe die iets schreeuwde en vervolgens zo met uitgeklapte nagels naar Tallpaw sprong. Met grote ogen keek hij het toe en hij maakte zich angstig klein. Wat gebeurde er?

Tag: Tall, Swallow, Cole, Yu

Serieus keek Coal haar aan, en zei dat ze daar nu geen tijd voor hadden, en toen was hij weg. Zich in de massa stortende. Direct daarna hoorde ze Lightleaf roepen, met een frons keek ze naar haar moeder die op haar afliep, en keerde haar de rug toe. Snel erna werd ze in haar nekvel gegrepen, omdat ze naar de Nursery moest, de Nursery. "Lamelos!" gilde ze, terwijl ze probeerde los te komen. Ze was notabene al een Apprentice! "Mousebrain, ik ben Swallowpaw nu al! Ben je nou echt mijn moeder terwijl je niet eens weet welke rang ik bekleed?" mompelde Swallowpaw. Ze snapte heus wel dat Lightleaf wou opkomen voor haar dochter. Maar daar was nu eenmaal geen tijd voor, ze moest, en zal, Claw vinden, die rotzak. Ze zag Hazelkit bij hun voegen, en probeerde zich niet op hem te concentreren, en probeerde zich los te wrikken uit Lightleafs greep. "Laat me nou lohos! Ontferm je over Sandkit en Hazelkit, die moeten naar de Nursery!" grauwde ze woest tegen haar moeder. Ze zag een flits dat Tallpaw aangevallen werd, maar die rotzak mocht heus wel een paar fikse wonden oplopen, wat haar betrefd.
{TAG} Lightleaf, Hazelkit, Sandkit, Tallpaw en Yu

Hij mepte een Thunderclanner van hem af toen zijn blik over de vechtende katten gleed opzoek naar Cole. Het duurde niet lang voordat hij de zwarte vacht van zijn young one in het vechtgebruis herkende. Wat was die aan het doen? Hij wilde net naar hem bulderen toen Cole zelf al besloot weg te lopen. Kwaad liep hij bij de Thunderclanner vandaan en sjeesde naar Cole toe. “Cole, ga in scourge’s naam wat nuttigs doen! Ben je nou helemaal betoeterd, theekransjes doe jij later maar.” Zijn kille bulderende stem was moeilijk te missen. “Ooh en alsjeblieft zeg! Kan iemand die hersenloze kittens hier weghalen.” Hij bulderde nog steeds voordat hij hardhandig Hazelkit bij zijn nekvel greep om hem in de nursery te droppen toen zijn blik op lightleaf viel. Meteen liet hij de kitten weer los terwijl er een humorloos grijnsje om zijn lippen verscheen. Even ging zijn blik nog naar de kitten die hij had laten vallen. “Als jij niet onder de voet gelopen wilt worden ga jij nu weg hier begrepen.” Siste hij dreigend. Het was niet dat het hem ook maar iets deed of die kittens nou dood waren of niet, maar ze liepen verschrikkelijk in de weg. Hij had net zo’n mooi beeld van dit gevecht en hij wilde niet dat dat verprutst werd door een stelletje kittens. Hij wilde een roemvol gevecht een gevecht die leuk was om na te vertellen. Toen draaide hij zich weer naar Lightleaf toe en liep naar haar toe. “Ja Lightleaf.” Zijn stem klonk doodskalm en zacht. “Luister naar je dochter.” Een hysterisch lachje verliet zijn bek. Zijn nagels gleden uit en boorden zich in de grond onder zijn poten. Toen hield hij plotsklap op met lachen en begonnen zijn ogen vervaarlijk te fonkelen. Hij deed nog een stap naar haar toe, waardoor hij vlak bij haar terecht kwam.

Tag: Cole, Hazelkit, Lightleaf en Swallowpaw

Hij was die dag al vroeg opgestaan simpelweg vanwege het feit dat hij al vroeg wakker was geworden. Vaak was het voor hem onmogelijk om terug in slaap te vallen als zijn bewustzijn al was teruggekeerd. Met een zucht maakte hij aanstalten om naar de uitgang van het kamp te gaan, van plan zijnde om te gaan jagen. Maar algauw zorgde de verschijning van een onbekende kat dat hij terug halt hielt. Zijn helderblauwe ogen hadden zich vernauwd toen de almaar bekende geur van Bloodclan zijn neusgaten bereikte. Wat moesten die nu weer? En nog belangrijker, waarom hadden ze een hele meute aan katten meegenomen? Hij had zijn wenkbrauwen naar beneden gekruist en keek met een kwade blik naar de gitzwarte kater toen deze begon met praten. Ongeloof brandde als een woekerend vuurtje in zijn borstkas toen deze kat beweerde dat Silverstar dood was. Echter zorgden diens volgende zin ervoor dat hij zich nog verontwaardigder ging voelen. Geen haar aan zijn lijf had geloofd dat zijn leider dood was, maar het feit dat ze hier dus wel mee bezig waren zorgde ervoor dat zijn blik een kwade en kille glans aannam. De gedachte alleen al dat ze zijn voormalige mentor probeerde te vermoorden had zijn nagels uit hun hulzen doen glijden en zodra de kat, van wie hij dacht dat hij de leider van Bloodclan was, het teken gaf dat zij hen mochten pakken hees de rood met witte kater zich overeind. Zijn grote lichaam baande zich direct een weg naar de zwarte kat toe die hen zonet had toegesproken. Deze gozer beweerde dat hij Silverstar gevangen had genomen, en nog erger, had gezegd dat ze hem probeerden te vermoorden. Zealspark's energie werd aangevoerd door woede, maar nog voordat hij de kans had om zijn nagels in diens vel te zetten werd zijn weg geblokkeerd door een andere Bloodclanner. Met een grauw trok hij zijn lip op en liet hij zijn tanden zien. "Als jullie denken dat jullie Thunderclan kunnen overnemen, droom dan maar lekker verder!" Siste hij venijnig, zijn felle blauwe ogen vernauwende terwijl hij naar voren sprong en een poging deed om de andere tegen de grond te stoten.

Tag: Niemand - de eerste die op hem reageert.

Er gebeurde opeens zoveel op één moment, dat het voor de jonge kattin niet meer goed bijgehouden kon worden. Ze krabbelde achteruit toen er plots een kat vlak langs haar kwam zetten en haar omver stootte. Sandkit tuimelde door de lucht heen en kwam met een dreun weer op de grond, waarbij de lucht uit haar longetjes werd geperst. Snel krabbelde ze overeind, oortjes tegen haar zandkleurige kop aangedrukt. De weg naar de nursery werd haar geblokkeerd, overal om haar heen katten die elkaar in verwarring in de haren vlogen. Nu pas proefde ze een bloederige smaak in haar bekje. Haar hoofdje had net een smak gemaakt en er zat een aardige wond in waar bloed uit spijbelde. Weer kroop ze naar achter, totdat ze tegen een ander aanbotste. Het was Coal weer. Hij zag er anders uit, sterker, ouder, dan het katertje dat zij kende. "Ik ben bang.." mauwde ze zacht terwijl ze voelde hoe ze wat vaagjes werd, de hoofdwond maakte haar duizelig, ze stond op het punt van flauwvallen. Het laatste wat ze zag was Tallpaw die in de haren werd gevlogen door een andere kat.

TAG: Cole