∆{Clanevent TC x BC}∆ One foggy morning [Inval topic]

Claw kwam in actie en ook Yu ging naar een bende katten; dat was haar teken om zich ook in de strijd te storten. Een rode kater riep iets over dat ze verder konden dromen, precies een goede zin om hem het tegendeel te bewijzen. BloodClan was sterker dan de ThunderClan, tenminste, Zira was er zeker van. Met twee grote sprongen was ze bij hem en een grijns verscheen op haar gezicht. Hopelijk had ze het element van verassing aangezien ze hem van achteren aanviel. Ze haalde uit naar zijn staart en - als hij deze niet op tijd weg trok - zouden haar nagels zijn staart doorboren.
Tag: Zealpaw

"Daar koos ik niet voor Hazel" was het simpele antwoord van zijn vriend en verbaasd keek Hazelkit naar Coalkit. Was hij gekidnapt? Dat was wel cool, maar ook.. eng. Als hem dat maar nooit zou overkomen. Toen nam de ander opeens bevelen aan van een grote, zwarte kater en met grote ogen keek Hazelkit omhoog. Wie.. Wie was dat? Hij zag er stoer uit, maar stiekem was de tabby kitten een beetje bang voor hem. Toch liet hij niets merken en trots stak hij zijn borst vooruit. Hij was toch niet voor niets de kleinzoon van Firestar! Kijk opa, hoe goed ik dit doe. dacht hij en hij keek de leider met samengeknepen ogen aan. "Indringer!" miauwde hij toen hard, alsof het een heel erge belediging was. Há, daar kon die grote kater niet tegenop, toch? Een verraste piep klonk door het kamp heen toen het kleine katertje opeens opgepakt werd door de zwarte kater. Euh, hallo? Dat was niet de bedoeling. Hij deed niet voor niets zo stoer! Hij werd in de nursery gedropt en boos keek hij naar de kater. Dát kon zomaar niet. "Hé, ik wil ook vechte!" riep hij uit en stapte koppig de nursery weer uit. Hij zag heel veel vechtende katten en sloeg zijn nageltjes uit. Ze waren allemaal aan het stoeien en hij mocht niet meedoen? Dat sloeg nergens op. Hij deed het toch altijd in de nursery, hij was hartstikke ervaren. Her en der zag hij wat rood op de grond en toen werd hij toch wel een beetje angstig. Dat was bloed, dat hoorde niet bij stoeien. Dan ging het te ver en kwamen de moederkatten die hem vertelden dat hij nu rustig aan moest doen. Toen vielen zijn ogen op Sand, die uit het niets in elkaar gezakt was. Ook zij had bloed op haar kop, en Coalkit stond erbij met ook overal bloed. H-had Coalkit zijn zusje? Met een hoge schreeuw rende Hazelkit naar zijn zusje toe en beukte iedereen aan de kant (eigenlijk ontweek hij iedereen). "Saaaand!" schreeuwde hij en traantjes welden in zijn ogen op. Hij klapte zijn nagels uit en probeerde snel naar Coalkit toe te gaan. "Laat haar los!" gilde hij de kitten toe, die haar duidelijk aan het ontvoeren was. Maar Coal was al zo ver weg. "Ga weg! Rot op! Kijk nou wat-" zijn stem brak en tranen liepen over zijn wangen. Waarom werd Sandkit niet wakker en liet ze zich zo meeslepen? "K-kijk wat je gedaan hebt!" snikte hij zachtjes en zag hoe de twee wegliepen. Nee. Nee, niet zijn zus. Die kon niet weggaan. Hij had haar altijd al de leukste sibling gevonden, ook al wist hij dat hij dat niet mocht zeggen, het was wel waar. En nu was ze weg, terwijl hij gewoon in de nursery gestaan had. "S-sand.." Hazelkit begon te huilen. Een nieuwe ervaring voor hem. Natuurlijk had hij wel is een paar traantjes laten lopen, maar dit? Dit was hysterisch huilen. Hij zou zijn zusje nooit meer zien. Nooit meer..

Tag: Een beetje uit het kamp, had Sand en Coal achtervolgd maar die zijn weg.

Hij was in staat geweest om zijn tegenstander tegen de grond te beuken en was net van plan om zijn tanden in diens schouder te boren toen hij plots een aanwezigheid achter hem voelde. Met geluk had hij zijn staart weg gezwiept en staarde hij recht in de rode ogen van een gespierde kattin. De kat achter hem was ondertussen al van de grond opgekrabbeld en leek zijn nieuwe tegenstander voorrang te geven. In zijn ooghoeken zag hij hem verdwijnen, het gevecht aangaande met een andere kat. Algauw focuste hij zich weer op de tabby poes, eentje die hem om de een of de andere reden wist te imponeren met haar houding. Echter was Zealspark geen kat die zich zomaar liet doen en zich om de tuin liet leiden door looks. Een kat die enkel vocht met pure kracht en zonder strategie was ongevaarlijk noch angstaanjagend. De rode kater gluurde dan ook slechts met zijn kille en zelfverzekerde blauwe ogen terug. Hij wist dat hij dit gevecht aankon; zijn vader was de voormalige Clanleider van Thunderclan geweest en hij was tot krijger opgeleid door niemand minder dan de huidige leider. Ook al had hij pas verlaat zijn warriornaam gekregen, dat betekende alsnog niet dat hij het minder waard was. Zealspark wist dat als hij zijn best deed tegenover deze kattin, hij zekerst en ongetwijfeld een kans maakte op overwinning. "Ga terug naar waar je vandaan komt!" Spuugde hij terwijl hij zijn oren plat legde en vliegensvlug naar voren sprong. Op het eerste aanzicht had het geleken alsof hij zich op de rug van de andere wou wagen maar net voor haar landde hij weer op de grond en dook hij behendig naar onder om met zijn klauwen uitgeslagen diens poten onder haar lijf te tikken.

Tag: Zira

Een tijdlang werd er alleen gestaard. Zira nam de kater vliegensvlug op. Hij was jonger dan haar, maar zag er gespierd uit. Het was toch wel te zien dat hij de ervaring die zij had met vechten miste. Want zij had zeker 15 jaar lang getraind in de BloodClan, een harde opleiding die ze had moeten doorstaan. En ze was een member geworden, maar daar bleef het niet bij. Ze was zo sterk dat ze Commander geworden was, en dat was niet zomaar iets. Ze moest daarom ook lachen om de zelfverzekerde blik die in de ogen van de kater stond. Dacht dat hij heel wat was, hm? "Ga terug naar waar je vandaan komt!" miauwde de rode kat en Zira schudde zachtjes grinnikend haar kop. "Ik ben op de plek waar ik vandaan kom." siste ze hem toe en sprong snel van zijn klauwen weg die naar haar poten gericht waren, waarna ze haar lange nagels naar zijn gezicht uitsloeg. Vervolgens hief ze haar andere klauw op die ze naar zijn schouder sloeg. Hierna hapte ze ook nog is naar zijn snuit, waardoor ze op twee poten stond en boven de ander uittorende. Het was haast onmogelijk om aan zo'n snelle reeks aanvallen te ontsnappen, al helemaal als deze snelle reeks aanvallen van een Elite kat kwam, maar je wist maar nooit wie je voor je had. Al leek deze kat geen bedreiging in Zira's ogen.
Tag: Zealspark

Chaos. Verwarring. Dat waren de twee grootste emoties die bij hem de kop op kwamen steken. Hij had geen idee hoe hij moest reageren, had geen idee wat hem verwacht werd. Hij wist enkel dat het foute boel was. Het leek zo kort geleden dat hij mentor was geworden en dat hij zijne nieuwe naam had gekregen. En het was ook kort geleden. Hij vergat nooit meer het moment dat ze waren komen zeggen dat Silverstar ontvoerd was. Door die vreselijke Clan. De BloodClan. Als hij aan de Clan dacht, kon hij duidelijk een geur van bloed ruiken. Een geur dat hij haatte. En hij haatte het om te vechten, maar wat verwachtte men anders van hem? De bloedgeur werd doordringend en Thornflame sprong op uit zijn liggende houding toen de indringers zich in het kamp begaven. Hij luisterde aandachtig naar de zwarte kater, maar snoof spottend. Niet omdat hij het grappig vond, maar omdat hij er niks van geloofde. Silverstar kon niet dood zijn. De kater die de Clan leidde en voor wie Thornflame altijd enorme ontzag had. Nee, hij kon niet dood zijn. Dat wilde hij niet geloven en aan het gezicht van zijn Clangenoten te zien, wilden zij dat ook niet. Zijn robuuste spieren – welke hij meer en meer had gekregen naarmate hij ouder werd – spanden zich aan toen hij meer en meer indringers het kamp zag binnendringen. Het was nu of nooit. Het was tijd om zijn loyaliteit aan deze Clan te tonen, iets dat hij al veel langer deed. Zijn ogen gleden naar zijn tegenstanders, opzoek zijnde naar iemand van zijn leeftijd. Het zou een oneerlijke strijd zijn als hij zou vechten tegen iemand die niet bepaald zijn leeftijd was. Hij ontblootte zijn klauwen en liet zijn scherpe tanden uitdagend zien, waarna hij in een vechthouding dook. Wie daagde hem uit voor een gevecht?

Hij negeerde de domme opmerking van de kattin en wist diens eerste aanval te ontwijken. Hij moest toegeven dat haar grootte blijkbaar geen invloed had op haar snelheid, aangezien de tweede klap alsnog een rake was geweest en hij nog maar net de derde behendig ontweek. Plots was hij enorm blij met de trainingen die Silverstar hem gegeven had. Hij was toch al redelijk voorbereid op zulke tegenstanders als deze, aangezien hij vaak genoeg vecht tactieken moest uitoefenen op een Clanleider. Alhoewel er vast een paar aantal moons tussen hun leeftijden zat, waren ze beide volwassen. Hij was een volgroeide, sterke kater. Ook al was ze misschien ouder dan hem en had ze meer ervaring, dit betekende niet dat hij geen competitie voor haar was. Verslaan mocht hij haar misschien niet, maar voldoende toetakelen waarschijnlijk weer wel. Hij had dan ook geen nood aan haar te verslaan. Maar als hij al genoeg schade aanbracht dan kon diens eventuele volgende tegenstander het zaakje gauw afhandelen. Zealspark dwong zichzelf te focussen op de anderen en schoot vliegensvlug naar voren om met zijn klauwen uit te halen naar diens hoofd. Hij voelde nu al een steek van pijn door zijn schouder heen schieten, maar negeerde het gevoel en ging gewoon door met zijn aanval. Deze kattin leek een nogal hoge eigendunk van zichzelf te hebben, dus werd het eens tijd dat hij hier verandering in bracht! Nadat hij had uitgehaald naar haar hoofd gaf hij haar geen tijd om te bekomen van zijn aanval en sprong hij in enkele tellen op haar rug. Zijn nagels probeerde hij in diens rug te boren, hopende dat ze hierdoor toch wakker geschud zou worden en begreep dat hij niet zomaar een klungelige krijger was.

Tag: Zira

Hij had nog maar net een poging gedaan om Sandkit richting de nursery te begeleiden toen er plots een schaduw op hem viel. Tallpaw draaide zich direct om toen hij dat zag, maar was te laat om de klauwen te ontwijken. Hij werd door een oudere poes tegen de grond gewerkt. De kater zijn oogjes stonden behoorlijk angstig opgesteld, want hij wist maar al te goed dat hij nog geen enkele vechttraining achter de rug had. Hij was amper twee dagen geleden tot apprentice benoemd. De jonge kater rolde zich automatisch om, om de poes van zich af te krijgen, maar daarbij liet hij wel zijn weerloze buik zien. Het was nu nog duidelijk te zien dat hij geen ervaring met dit alles had. Snel trok hij zijn achterpoten zo dicht mogelijk naar zich toe om deze vervolgens weg te duwen en alles wat niet bij hem in de buurt moest zitten ook weg van hem zou duwen. Wat hij nu deed was puur instinct en mistte heel wat techniek. In al deze commotie was hij Sandkit helemaal uit het oog verloren en hij had dan ook geen idee waar ze was. In de nursery was één van de plekken waar ze kon zijn en hij hoopte ook dat ze daar was, want dit wenste hij haar helemaal niet toe. Als hij de poes zo kon wegkrijgen zou dat perfect zijn, maar ze was ouder en groter en dat speelde al helemaal niet in zijn voordeel.

Tag: Yu
Note: Hij heeft wat hulp nodig van een oudere kat(tin) van Thunderclan

Thornflame’ s ogen gleden razendsnel over de katten die zich in het kamp bevonden. Hij merkte dat de ThunderClan voorlopig nog met meer was. Hij merkte ook dat steeds meer katten een zet begonnen te maken om elkaar aan te vallen. Hij zag kluwen vacht op de grond liggen en schudde zijn kopje. Zijn ogen bleven kort hangen op een kater die misschien net iets ouder was dan hem en die nog niet aan het vechten was. Net toen hij zich wilde bemoeien met hem, zag hij een zeer jonge Apprentice van de ThunderClan vechten met een al iets oudere. Nou ja, een al iets oudere. De kattin zag eruit als zijn leeftijd, een Warrior dus. De ThunderClanner was gedoemd om het gevecht te verliezen als hij geen bijstand kreeg. Thornflame kon zich hem nog herinneren van de Ceremonie en wist dat hij nog maar net een Apprentice was geworden. Zijn haren rezen de lucht in bij het idee dat dit nog maar een poosje geleden een kitten was geweest en dat hij nu al werd gedwongen om dit te doen. ‘Mooi niet!’ riep hij naar de poes en hij zette vaart naar hun. Hij probeerde zijn klauwen in de rug van de poes te zetten en boog zijn mond naar voren zodat hij haar een venijnige beet in haar schouder kon geven. ‘Pak iemand van je eigen leeftijd, schijterd,’ siste hij haar toe terwijl hij beschermend voor de jonge Apprentice ging staan zodat hij overeind kon klimmen. ‘Alles in orde?’ vroeg hij zorgelijk over zijn schouder naar hem, maar zijn ogen waren gefixeerd op de poes. Voor als ze terug zou slaan.

Ze gilde dat ze haar moest loslaten. 'Mousebrain, ik ben Swallowpaw nu al! Ben je nou echt mijn moeder terwijl je niet eens weet welke rang ik bekleed?' haar haren gingen recht staan toen ze hoorde hoe haar dochter tegen haar praatte. Dacht ze serieus dat ze niet geïnteresseerd was in haar eigen dochter? 'Natuurlijk weet ik dat! Ik ben je moeder! Je naam is misschien veranderd, maar dat is nog niet dat je wat geleerd heb, wel? Je moet nog léren Swallowpáw, je weet niet plots meer omdat er -paw bij je naam staat.' zei ze luid om boven het gekrijs over te komen. Het was niet het moment om familieruzies uit te praten. Als ze het overleefden -als- konden ze dat nog later doen. Ze wou heus wel luisteren naar wat ze zei, maar toen stond hij daar plots. Eindelijk had ze de kans op Claw te geven wat hij verdiende. Hij leek zo veel op Hate met zijn zwarte vacht. Zo veel te veel. Haar ogen vernauwden zicht en haar staart zwaaide zachtjes heen en weer. 'Ja, Lightleaf.' siste hij. 'Luister naar je dochter.' hij begon hysterisch te lachen. Zijn lach glipte door de schreeuwde katten door. Kreten van pijn werden gemengd door zijn krankzinnige lach. Lightleaf grimaste. Straks zou hij niet meer lachen, straks, straks. Ze moest zowaar echt glimlachen om het vooruitzicht. Wat was er met haar gebeur? Wat had hij veroorzaakt? Of was het toch haar schuld geweest? De moeder haalde diep adem. 'Swallowpaw, zorg voor de kittens.' zei ze. Het was met moeite. Het voelde als een veel te grote verantwoordelijkheid voor zo'n klein kattinetje. Dit was voor haar. Ze kromde haar rug toen de kater nog wat dichterbij kwam. Ze ging voor Swallow staan. Niet nog iemand. Hij ging haar niet nog meer kapot maken. Haar ogen glommen gestoord. Ze konden misschien niet tippen aan de van Claw, die nu veel te dicht bij haar waren, maar het was het dichts dat in de buurt kon komen van een Lightleaf die voor één keer volledig achter iets stond. 'Dit is voor Coal, Claw!' schreeuwde ze. Achter haar stem zat zoveel woede dat wel iedereen het gehoord zou moeten hebben, maar dat was niet haar probleem. Niet meer. Ze stortte zich op Claw zonder enige schijnbewegingen of het rondjes-om-elkaar-cirkelen gedoe. Ze viel aan met haar ogen wijd open. Ze wou niet denken dat het Hate was. Ze mocht zich niet inbeelden dat het Hate was. Ze moest de geur van Bloodclan die Hate ook droeg negeren. het trok in de verste verte niet op haar eerste gevecht. Nu wou ze echt doodden met een reden.

Tag: Swallowpaw, Claw