Lucht-je-hartje

Yeah, I know, goede voornemens zijn meestal bullshit, maar ik had me dit jaar voorgenomen me proberen te omringen met zo min mogelijk negativiteit/mensen die een negatieve invloed op me hebben. Dit gaat best redelijk. Als mensen bij me kwamen en het over dingen wilde hebben die ik liever wilde vergeten/het gewoon even niet over wilde hebben vertelde ik ze dat. Dan accepteerde ze dat en ging het onderwerp over iets anders. Ook probeer ik zelf anders op mensen en situaties te reageren en dingen ook van andere opzichten (vooral een positief opzicht) te bekijken. Gelukkig pakt dit ook goed uit.
Helaas zijn er dingen waar je geen tot weinig invloed op kunt hebben, hoe hard je het ook probeert. Een van die dingen is school. Nee, ik heb het niet over hetgeen waar je wél wat aan kunt doen zoals bijvoorbeeld hard je best doen en zelf het initiatief voor dingen nemen. Ik heb het nu vooral over de factoren die je écht niet kan beïnvloeden: de docenten. "Bij ons op school willen we dat leerlingen zelf initiatief nemen als ze iets van de docenten en/of de school willen." Prima toch, alleen een beetje jammer dat jullie je als school daar niet aan houden. Vraag ik om opdrachten die ik niet kan maken gezien je moet meten en tekenen en wij een werkboek op een Ipad hebben, dan reageer je dus niet als docent met "Nee, dat is te veel moeite." Elke keer naar uw les komen waar ik geen malle moer leer is ook veel moeite, en dat is toch ook echt iets waar ik mee ingestemd heb toen ik me op school inschreef. Net als u er (lijkt mij) mee ingestemd heeft om daadwerkelijk les te geven toen u een baan als docent koos. Natuurlijk kon er na mijn ouders zich er mee bemoeid hebben wel een uitgeprinte versie komen, alleen voor mij, twee maanden later! Top!
Zelfde verhaal met antwoordbladen, oefen toets antwoorden, planningen, boeken die in spiegelbeeld in de studiewijzers geüpload zijn, heerlijk. Zelfs afspraken die ik samen met mijn ouders en school maak worden niet nagekomen. Nu kan ik op die afspraak niet al te diep ingaan, maar laten we het erop houden dat ik een apart rooster voor iets zou krijgen om mogelijke problemen te voorkomen (mijn idee, dat heet initiatief nemen), dat helemaal prima was en dat ik dus de dag van te voren er zelf achter kom dat daar dus niks van ingekomen is waardoor ik dat hele onderdeel nu maar gewoon geskipt heb. Vinden jullie het gek dat mijn absentie lijst zo lang is? Jullie wisten van mijn BPD toen ik me bijna twee jaar geleden inschreef op de school. Ik zou in alle mogelijke opzichten tegemoet gekomen worden, maar nee. Dyslecten en AD(H)D'ers no offense naar die mensen verder, hoor kunnen oplossingen krijgen voor dingen waar ze tegenaan lopen vanuit school, maar nee, BPD is niet bekend bij kinderen onder de 18 dus hoeven we daar (ondanks hun belofte) maar niets aan te doen. Nu kan ik ergens wel begrijpen dat hun weet daarvan niet groot genoeg is, dus komen ik en mijn moeder zelf met mogelijke oplossingen. Fijn dat daar ook gewoon niet op gereageerd wordt!
Zo kan ik nog wel tachtig alinea's schrijven over hoe slecht geregeld alles wel allemaal niet is, maar dan zit ik straks op vijfduizend plus woorden. Het is gewoon niet eerlijk dat ik nu waarschijnlijk mijn examen niet zal halen. Niet omdat ik zelf niet slim genoeg ben of er te weinig energie in steek, maar omdat ik gewoonweg stof mis. Ik moet in één jaar vier jaar aan biologie stof leren, omdat ze het wel leuk vonden dat in ons vakkenpakket te stoppen. Voor Natuurkunde krijg ik gewoon vrijwel geen les. Het is dat ik vorig jaar een top docent had waar ik nu dus het laatste uurtje in de week met een klein groepje les van kan krijgen in mijn vrije tijd, anders zou mijn weet van Natuurkunde net zo groot zijn als een brugklasser in zijn eerste jaar, minder zelfs. Ze hebben zelf toegegeven dat ze ongekwalificeerde leraren voor de examenklassen hebben gezet, belachelijk.
Al deze shit zorgt ervoor dat ik het soms gewoon even niet meer weet. Dan zie ik gewoon even niks positiefs meer en stres ik zo erg tot koorts aan toe. Gelukkig zijn mijn ouders heel begripvol, en zelfs mijn moeder is er wel eens om in tranen uitgebarsten. Ik doe zo ongelofelijk mijn best, maar iets leren wat ik nooit geleerd heb is vrijwel onmogelijk.