Lucht-je-hartje

Well, ik moet het toch even kwijt. Vanochtend stortte ik in, aangezien ik dus een afspraak zou hebben met m'n psycholoog en daardoor m'n huiswerk niet had gemaakt voor de uren die ik niet zou hebben. Maar ze belde me vanochtend op, een minuut voordat ik ging, dat de afspraak niet door ging. Ik schoot meteen in de stress, aangezien ik het haat om onvoorbereid naar een les te gaan en ik was bang voor van alles en nog wat en ik barstte dus in huilen uit. Of nou ja, eerder gezegd had ik een hele paniekaanval, waardoor ik begon te hyperventileren. Toch was ik later wel blij dat ik toch naar school was gegaan, want ik zat in een uur, dat je zelf mag kiezen, met maar 2 anderen, onder wie een klasgenoot die ik nog niet echt heel goed kende. Hij is pretty cute en superaardig. Hij komt uit 5H, maar ik heb er veel respect voor dat 'ie dan alsnog 6V wil aan halen voor hij verder studeert. Wish I got to know him even better, want volgens mij vind ik hem best wel leuk. Toch twijfel ik erover na al die bullshit met m'n ex, want wat als het nu weer zo afloopt .. D;

Het gaat niet zo goed op school.. nou ja, het leren enzo wel, maar niet mijn nieuwe klas. Ik denk dat ik gewoon niet zo goed ben in vrienden maken. en ik ben erg gevoelig voor als ze bevoorbeeld zeggen op watsapp: Anne is flauw. En als iedereen dan "jaaa" zegt, springen de tranen in mijn ogen.. Ik denk dat het aan mij ligt, maar ik kan het niet meer zo goed aan.. Om als brugklasser een nieuw schooljaar in te gaan vind ik zowieso al erg eng, en als mijn klas dan zo reageert op mij, voel ik me erg vervelend. Gelukkig zijn er ook nog andere kinderen die al vriendinnen met mij zijn, want alleen had ik het echt niet volgehouden.

Ik ben eigenlijk heel bang om dit te schrijven want je ziet heel vaak haatberichten over twaalfjarigen die te moeilijk doen over vriendjes. Ik ben dan veertien, maar dat vinden sommige mensen ook te jong. Nou, ik heb dit ervaren zoals een "ervaren" persoon het zou voelen, en ik wil het wel ergens kwijt wjw.

Ik ben nu bijna drie jaar op een jongen (L) geweest. Het begon als een soort crush in de eerste. Hij was gewoon schattig, en z'n ogen waren mooi enzo. Hij flirtte met iedereen maar niet met mij, want ik was raar. Dit terzijde. Dat maakt me echt niet meer uit Ik heb hem ook verkering gevraagd, maar hij zei nee. Een week later had hij met een ander meisje. In de tweede was zijn beste vriend in onze klas gekomen uit de vorige tweede (blijven zitten). Ik raakte bevriend met een meisje (T) die hem ook wel grappig vond. Dus we werden een soort vriendengroepje (L, T, J en ik). We hadden een groepschat en daarin gebeurde gigantisch veel. Vooral ik had heel veel trust issues, want beide jongens bespraken hun problemen over crushes enz met T. Met mij werd eigenlijk nooit wat gedeeld. Dit stopte eigenlijk toen L bekende dat hij T heel erg leuk vond. Dat was wel echt even slikken. Maar er werd niet over gesproken. Twee maanden later kregen T en J iets. Ik merkte hoe L zich terugtrok. Hij verzon dingetjes over dat hij echt naar huis moest smiddags en bleef nooit lang. Maar omdat ik bang was dat ik het fout zou hebben (T kende hem immers veel beter dan ik) zei ik maar niets. Toen ons vriendengroepje uit elkaar viel omdat J het uitmaakte met T na drie maanden, kwam L terug om T te troosten enzo. Maar net voor de zomervakantie kregen ze ruzie. Hij zei dat "T hem teleur had gesteld" en dat "hij te lang had gewacht". Vanaf dat moment kon hij alleen maar vervelend doen tegen T.

Ik wilde haar echt niet het gevoel geven dat ik voor hem zou kiezen, dus ik speelde mee en trok mezelf los. Dat was echt ontzettend moeilijk. Het was echt geen crush meer, ik hield echt van hem. Dus ik richtte mijn ogen op een andere jongen en deed alsof ik hem leuk vond. Na een tijdje vond ik hem echt wel leuk, maar toen hij mij leuk begon te vinden en hij raar begon te doen over whatsapp slipte ik weg en begon ik steeds meer te denken aan L. Nu kan ik echt geen liefdesliedje meer horen zonder dat ik aan hem denk of zelfs gewoon in tranen uitbarst. Er zijn nachten dat ik in bed lig en mezelf pijn doe om maar niet hardop te schreeuwen. Het is weer aan tussen T en J, en ze kan alleen nog maar over hem praten, dus ik kan het niet tegen haar zeggen. Dan voel ik me echt schuldig, alsof ik haar lol verpest.

Nou, dat was het. Dit klinkt vast heel overdreven.

Iedereen zegt dat het goed met me gaat, ik merk ook dat het beter met me gaat dan een paar weken terug maar nog steeds niet altijd goed. ik blijf nadenken over hoe ik het beste dood kan gaan, want ik wil een nieuwe start, een nieuw leven.. + Ik denk ook teveel na over wat mijn vrienden en klasgenoten zouden doen als ik dood ben.. Waarom denk ik dit soort dingen, want dit is toch niet normaal? (Maar ik ben ook niet normaal, ik ben een gestoord "kind" dat alleen maar rare geluiden maakt)