Who dares to enter the shadows of my forest

Het was nacht, de maan was vol en stond helder aan de hemel, geen wolkje te zien. Lonelydeath liep tussen de bomen door in zíjn bos. Het was zíjn territorium. Het bestond uit een klein stukje bos omringd door moeras. Het was een eilandje met hoge bomen. Hij patrouilleerde langs de rand ervan. Hij moest zeker weten dat geen kat zijn territorium betreedde. Hij was niet het type kat wat zomaar elke kat vrolijk binnenliet en ze lekker liet jagen op zíjn grond. Nee, Lonelydeath was een genadeloze moordenaar. Ook al had hij nog nooit echt een kat gedood. Hij had ShadowClan achtergrond. Zijn ouders leefden in ShadowClan en hij ook toen hij nog een apprentice was, zijn moeder gaf niets om hem en vond hem waardeloos. Op een dag vond hij het genoeg en liep hij weg, klaar voor een nieuw avontuur. En nu zat hij hier op een eilandje midenin een duister moeras, hopend dat er op een dag vriendelijke katten zouden komen die samen met hem wraak zouden willen nemen op die duivelse Clan. Inmiddels had hij zijn grens veiliggesteld en zijn geurmarkeringen verversd. Hij liep terug naar het midden van zíjn eiland, waar zich een kuil bevond, in die kuil zaten vele diepe inhammen in de wand. Waar het voor had gediend voordat hij kwam wist hij nog steeds niet. En hij hoefde het ook niet bepaald te weten ofzo, verleden is verleden dat moet je niet proberen te achterhalen, vond hij. Toen hij aankwam in de kuil zag hij iets wat hem niet beviel. Hij zag een kat in een van de holtes. Hij had al een vreemde geur geroken maar er niet teveel aandacht aan besteed. Hij zou deze kat eens even een lesje gaan leren, tenzij...

De kleine kitten was er weer eens op uit gegaan, niet wetend waarheen. Dat maakte haar "avonturen" zo leuk. Cyber zou wel weer boos op haar zijn, dat was haar vader altijd als ze alleen op pad ging. Ze was al bijna een halve dag onderweg geweest, totdat ze bij eiland was gekomen. Natuurlijk, zo nieuwsgierig als ze was, ging ze het eiland verkennen. Uiteindelijk was ze bij een kuil aangekomen, met verschillende holtes. Ze had het best wel koud, aangezien ze mager was, vanwege prooischaarste in haar veders territorium. Het poesje sprong voorzichtig de kuil in en ging in een van de holtes liggen. Het rook naar een ander kat, maar zelfs een rogue zou een onschuldige kitten zoals haar toch niet aanvallen? En hier was ze uit de wind, dat was haar eerste zorg, al zou de kat van wie dit territorium toe behoorde dat eigenlijk moeten zijn.

~Aww, nu gaat ze haar oompje ontmoeten

"Wacht even, ik herken jouw. Je geur is bekend maar ik weet even niet meer wie je bent. Wacht even hoor, oh ja jij bent die kitten van mijn broer, Cyber. Wat was je naam ook alweer? En wat doe je hier eigenlijk, zo ver van je eigen territorium?" Het verbaasde hem dat een kleine kitten zo moedig was om helemaal alleen naar zijn territorium toe te komen, door het moeras heen te komen en vervolgens in zíjn kamp te overnachten. Maar ach ja, ze was familie dus hij tolereerde het maar, voor deze keer dan.

"Ik ben Lola" zei ze, tegen de kater die haar oom was. Ze had hem nooit gezien, maar haar vaders beschrijving paste wel bij de kater. "En ik was op avontuur gegaan, maar nu ben ik de weg kwijt" het eerste deel kwam er trots uit, maar het tweede deel wat verdrietiger. Als ze de weg niet kwijt was geweest was ze al lang weer naar huis gegaan. haar vader zou nu vast ongerust zijn. Lola bleef wel vaker een dag weg, maar nooit zo lang. De kitten keek naar haar pootjes. "Weet jij misschien hoe ik weer thuis kan komen?" vroeg ze hoopvol.

"Weet jij hoe ik weer thuis kan komen? hoorde hij haar vragen. Bespeurde hij daar de geur van hoop. "Die hoop kan je wel laten varen hoor, ik kan je gerust wel terug naar huis brengen maar dan loop ik het risico dat je vader je komt zoeken en dat we elkaar mislopen, dus je blijft maar gewoon even hier bij mij tot je vader hier is, dat vind je vast niet al te erg toch, ik kan wel wat vragen beantwoorden als je wilt, en ik zou je ook wel een beetje training kunnen geven. Dat gaat je vast wel helpen in de toekomst." Hij wachtte op het antwoord van zijn kitten-nichtje. Het was hoogstwaarschijnlijk dat ze wel wat wou weten over het verleden, en elke kitten is toch dolblij om een goede training te krijgen.

"Oh, oke" zei ze toen ze hoorde dat ze moest blijven tot haar vader hier was. "Trainen klinkt leuk!" vervolgde ze blij. Lola had niet zoveel vragen, maar twee. "Ik heb maar twee vragen" zei het poesje. "Waarom woon je zo ver van mijn vader vandaan? En waar kom je vandaan?" Haar vader had haar ooit eens verteld dat haar oom niet altijd rogue was geweest, en nu wilde ze weten wat hij dan wel was geweest. Ook had ze zin in de trainingen, haar oom zou haar vast iets handigs leren. Misschien wel leren vechten, dat hoopte in ieder geval. Aangezien ze al redelijk goed kon jagen.

"Oke, die vragen zijn niet al te moeilijk denk ik, ehm ik woon zo ver weg omdat er nergens dichterbij een geschikt pleje was, waar ik veilig zo zijn en waar er genoeg prooi zou zijn enzo. En eh hoe bedoel je 'waar kom je vandaan'?"Hij had wel een vermoeden wat de kitten bedoelde maar straks vertelde hij haar informatie waar ze niet om had gevraagd, en hoe minder ze nu wist hoe beter het was, toch?

"Nou papa heeft ooit eens gezegd dat je niet altijd rogue bent geweest, en ik wilde weten wat je dan wel was geweest" zei Lola, zo onschuldig als wat. Ze keek de zwarte kater aan, maar ze kon niet opmaken waar hij aandacht. Dus concentreerde de kitten haarzelf maar op het antwoord wat zou komen. Lola was zo nieuwsgierig al een kat maar kon zijn, dat was hoe ze hier terecht was gekomen. "En gaan we zo trainen?" vroeg ze. Haar vader had haar wel wat geleerd, maar ze hoopte dat Lonelydeath haar meer kon leren. Zo kon ze haar siblings verrassen, en ze misschien wel jaloers maken.

"Nou, dit word een lang verhaal hoor, ik ben dus niet echt je oom, eerder je halfoom. Ik ben ook 22 moons jonger dan je vader, 26 om precies te zijn. We hebben wel dezelfde moeder maar een andere vader snap je? Nou, toen ben ik dus in een rivier gevallen, en oja ik ben geboren met de naam Lonely, misschien een interressant weetje, toen ben ik dus met de rivier meegedreven totdat ik in Clangebied kwam. Daar ben ik gevonden door een stel ShadowClan katten, meegenomen naar het kamp en geadopteerd door een moederkat. Toen ik apprentice werd, toen heette ik Lonelypaw, begon ik te vermoeden dat iedereen me haatte en ben ik gevlucht, toen kwam ik dus hier terecht. Nou, kom op dan gaan we trainen, volg me maar." Hij knikte met zijn staart in de richting naar waar ze zouden vertrekken.

"Net zoals mijn halfbroertjes en zusjes dan!" zei Lola, al lopend in de richting die Lonelydeath aanwees. "Al was het eigenlijk niet de bedoeling dat ze werden geboren, maar toch vind ik het leuk!" Het poesje stopte omdat ze niet wist hoe ze verder moest gaan. Dus ze wachtte op de kater om haar de weg te wijzen. "Buzzard had kittens gekregen, en Cyber was ook hun vader. Maar ik vind het niet erg, want nu heb ik meer familie" vervolgde Lola optimistisch.

"Ja, eigenlijk waren wij ook niet helemaal de bedoeling maar onze ouders hebben het geaccepteerd en ons goed opgevoed. Hier gaan we naar links." Hij wees naar een klein open veldje aan de linkerkant van het eiland. "Dan voelen we geen pijn als we vallen snapje? Oké ken je al een paar basismanoeuvres?"Vroeg hij haar. Waarschijnlijk had Cyber haar wel wat geleerd maar nog lang niet zoveel als hij haar kon leren.

"Ja wel een paar, maar nog niet heel veel" antwoordde ze. Lola liep naar het grasveldje toe. "Meer om me te verdedigen dan aanvallen" klonk ze wat teleurgesteld. Ze wilde meer kunnen als zich verdedigen, ze zagen haar toch altijd al als een onschuldige kleine kitten. Wat ze echt haatte. Alleen omdat ze een moon jonger leek dan dat ze was, omdat ze zo klein was, dacht iedereen dat ze niks kon. En dat was ze zat. Daarom wilde ze haarzelf kunnen bewijzen tegenover iedereen. "Dus wat gaan we eerst doen?" vroeg ze.

"Aha, dus daar hoef ik je niets over te leren, laten we meteen moeilijk beginnen, want dat kan je vast wel aan, oké? Ik doe het wel even voor alleen dan zonder kat." Hij sprong omhoog, en landde alsof hij p de schouders van een kat landde, toen beet hij in de nek, liet zich naar een zijkant vallen, de nek nog steeds vasthoudend met zijn tanden, hij trok de kater mee, dook onder diens buik en sloeg zijn poten onder zijn lichaam vandaan om hem vervolgens tegen de grond aan te drukken. "Zo, en nu jij."

Lola keek aandachtig naar wat de kater deed "Oke, ik zal het proberen" zei ze. De kitten deed het zo goed mogelijk na, maar het ging niet helemaal foutloos. Met haar sprong kon ze haar evenwicht niet zo goed bewaren en wankelde een beetje. En natuurlijk ging het niet zo goed als bij Lonelydeath.
"Het ging niet zo goed" gaf ze toe. "Moet ik het nog een keer proberen?" vroeg ze, wetend dat het antwoord hoogstwaarschijnlijk wel ja zou zijn. Maar ze wilde het ook goed kunnen, en dat liet ze ook merken in haar vraag.

"Het ging juist hartstikke goed, voor een eerste keer is dit al heel goed. Jij gaat een goede vechter worden hoor. Je kan een kat die groter is dan jij hier makkelijk mee verslaan. Oké, je schommelde een beetje door de lucht en viel een paar keer bijna om maar hee, je bent een kit, normaal leer je dit pas als je drie keer zo oud bent als jij. Probeer het nog maar eens, dan gaat het vast al veel beter. Dit keer wil ik dat je het op mij probeert." Hij ging klaarstaan, wachtend op de snelle aanval en wachtend op het moment dat hij met zijn snorharen in de modder viel.

Lola keek blij op toen hij zei dat ze het juist goed had gedaan. Alleen dit keer moest ze het op de kater proberen, dat was iets moeilijker. Het ging al veel beter nu met haar sprong, al schommelde ze nog een heel klein beetje. Al snel stond ze stevig op de schouder van de kater, nou ja zo stevig als ze kon. Ze beet in Lonelydeath's nek, en liet haarzelf naar de zijkant vallen. Dat was moeilijker met een kat, maar toch lukte het. En al snel hield ze de kater tegen de rond gedrukt. "Was dat snel genoeg?" vroeg ze.

"Was dat snel genoeg?" hoorde hij haar vragen. "Hoe bedoel je, snel genoeg, dat was fantastisch, ik heb een kat van jouw leeftijd deze manoeuvre nog nooit zó goed zien doen. Ik mag blij zijn met zulke getalenteerde kin. Wil je er nog een proberen?" hij was helemaal enthousiast geworden nu hij er achter was gekomen dat zijn nichtje zo veel talent had en hij wou haar direct meer leren. Cyber mocht nog wel even wegblijven, ze vermaakten zich wel met die trainingen, dacht hij.

Ze keek blij toen ze geprezen werd. "Maar ik ben ook weer niet zo goed, er is vast wel iemand die het beter kan als mij" zei ze bescheiden. Lonelydeath vroeg of ze nog zon manoeuvre wilde leren. 'Natuurlijk!" antwoordde Lola. Het kleine poesje vond het juist leuk. Nu zou ze iedereen wel laten zien wie de kleine kitten was die niets kon. "Wat ga ik nu leren?" vroeg ze gierig. Ze vond het trainen leuk. Vooral omdat ze nu nuttige dingen leerde, maar ook omdat de zwarte kater een leuke mentor was. Nou, niet echt een mentor, want het was niet zo dat hij haar altijd trainde en dingen leerde.

Een purr ontsnapte uit zijn mond "Je leert graag zie ik, nou dan doen we een simpele, goed? Doe mij maar na." hij ging voor de onzichtbare kat staan, rolde om naar rechts, dook onder de kat, sloeg zijn poten onder hem vandaan en drukte hem tegen de grond. Hij wist zeker dat ze dit meteen zou kunnen. "Probeer hem dit keer maar meteen op mij, klauwen ingetrokken alsjeblieft."

"Oke" antwoordde ze, na aandachtig te hebben gekeken naar wat werd voorgedaan. Lola deed iedere stap zo goed als ze kon na. Eerst rolde ze naar rechts. Daarna dook ze onder Lonelydeath door en sloeg zijn poten onder hem vandaan. Toen drukte ze hem snel op de grond. Dit keer ging het veel beter. Omdat het ietsje makkelijker was, ja, maar ook omdat het poesje er nu meer vertrouwen in had dat het lukte. "Dat ging goed" mompelde ze onder adem.

Onderwerp: Re: Who dares to enter the shadows of my forest