Who dares to enter the shadows of my forest

"Dat ging goed" hoorde hij haar hijgend zeggen. "Ja, dat was geweldig, oke de volgende manoeuvre is de volgende..."hij was van plan iets voor te doen maar toen bedacht hij zich iets. Ze was nog maar een kitten dus ze zou wel moe zijn, na zo'n training. "Ik denk dat we beter kunnen stoppen voor vandaag en morgen weer verder gaan, laten we nog even gaan jagen zodat we wat prooi hebben en dan gaan slapen. Je hebt je rust hard nodig als je elke dag zo hard wilt trainen, en bovendien is het al bijna maanhoog."

"Oh oke" zei Lola. Ze was een heel klein beetje teleurgesteld, want ze vond de training net zo leuk. Maar aan de andere hand was ze wel moe. En bovenal had Lonelydeath gelijk, het was al bijna maanhoog. "Waar gaan we jagen?" vroeg ze. Lola kende het territorium natuurlijk niet, dus wist ze ook niet waar de beste plekken om te jagen waren. Thuis had ze amper prooi, omdat de rechtlopers haar vaders territorium in beslag namen, en het verwoesten. "Ik heb wel honger" zei ze. Ze kon haar maag zachtjes horen.

"Nou, ik dacht dat we wel konden gaan jagen bij hoogboom maar daar is het nu al te donker voor en er is niet genoeg maanlicht om bij het gezonken boommonster te gaan jagen op muizen en kleine vogeltjes dus denk ik dat we maar langs de rand van het eiland op vis moeten gaan jagen, zal ik je leren hoe dat moet?" hij wist bijna zeker dat ze dit graag zou willen omdat ze heel leergierig was en bovendien, vis is een heerlijke prooi die ook nog eens groot genoeg was voor een goede maaltijd.

"Ja!" Zei ze toen Lonelydeath vroeg of ze wilde leren hoe je op vis moest jagen. "Ik heb nog nooit vis op eigenlijk" vervolgde ze. "Maar het klinkt wel lekker" Lola wilde graag leren vissen, want als ze dan thuis kwam, kon ze misschien daar ook wel een vis vangen, of meer. "Maar je hebt toch hele grote vissen aar ook hele kleine?" vroeg Lola. Ze wilde nu graag een vis vangen, maakte niet uit hoe klein of groot. Maar het liefst een grote natuurlijk.

Ze waren inmiddels aangekomen bij de rand van zijn eiland en tevens zijn territorium. Het meer was redelijk groot en er lagen vele stenen in die van het vaste land naar het eiland leidden. Het zat vol met vis, van heel klein tot monsterachtig groot. Hopelijk zaten er een paar dicht bij het eiland want hij had geen zin in een natte vacht zo laat nog. Het was ook al redelijk koud aangezien het bladkaal was. "Oké, wat je doet is, je gaat zitten, in het donker is het makkelijker omdat je dan niet op je schaduw hoeft te letten, je wacht tot je een vis ziet, en dan sla je hem uit het water met een snelle beweging van je poot, je moet muisstil zijn anders merkt de vis je op en zwemt hij weg. Dus als hij op de kant ligt sla je hem op zijn kop met je poot. Begrepen?"

"Begrepen" antwoorde ze. Lola ging aan de rand zitten, en was zo stil al ze maar kon. Ze zag iets bewegen in het water. Een vis! Het poesje sloeg de vis zo snel mogelijk uit het water. Toen de vis op de kant lag begon hij te spartelen. Lola keek even verbaasd, maar sloeg daarna met haar pootje op de kop van de vis. "Hij is glibberig" zei ze. De vis was gestopt met spartelen. "Waarom spartelen ze niet als ze in het water zijn, maar wel als ze daar uit zijn?" vroeg de kitten nieuwsgierig.

Alweer purrde hij, ze moest nog zoveel leren. "Omdat een vis niet kan ademen op de kant dus probeert hij terug het water in te komen, in het water kan hij dat wel en heft hij dus niet teug te springen. Je kan het vergelijken met jezelf, als jij in het water valt ga je ook spartelen om op de kant te komen, als je eenmaal op de kant bent hoef je niet meer te spartelen om op de kant te komen, toch? Maar, mooie vangst, dat is vast genoeg voor een maaltijd. Nu moet ik zelf nog eentje vangen en dan gaan we terug naar mijn kamp om ze op te eten en dan kunnen we gaan slapen." Hij sloeg behendig een wat grotere vis uit het water en gaf hem een klap op de kop. Hij pakte hem op en knikte met zijn hoofd naar Lola als gebaar dat ze hem moest volgen.

Lola pakte haar vis op en volgde de kater. Het poesje kon nu niet meer praten, omdat de vis voor de kitten nog best groot was. Ze was trots op aar vangst, en hield haar kopje hoog. Ook al kon niemand, behalve Lonelydeath haar zien. De vis werd wat zwaar naarmate hoe langer ze liepen, maar toch hield Lola het vol. Uiteindelijk kwamen ze bij het kamp, blij dat ze de vis kon neerleggen. Het poesje wachtte netjes tot de kater ook was gaan zitten om te gaan eten.

Toen ze terugkwamen in het kamp legde Lola haar vis midden in de kuil neer, ging zelf ook liggen en wachtte op hem om hetzelfde te doen. Hij ging op zijn gemak liggen, de vis naast hem en begon te praten. "We hebben een uitstekende dag gehad, ik ben trots op je. Je hebt nieuwe vaardigheden getraind daarmee hard geoefend, je hebt leren vissen en zelfs nog een mooie vis weten te vangen. Al met al heb je hard gewerkt en is het tijd voor wat rust aangezien we morgen met zonsopkomst alweer moeten opstaan voor de grenscontrole. Eet nu maar lekker die vis op en daarna laat ik je wel zien waar jij kan slapen." Hij at zijn vis op in een paar happen en gooide de restanten uit het kamp, hij wachtte op haar om hetzelfde te doen.

Lola knikte. Ze nam hongerige happen, al duurde het langer tot haar vis op was. Net zoals Lonelydeath gooide ze ook haar restanten het kamp uit. "Vis smaakt heel lekker!" Zei de kitten. Ze had nooit gedacht dat die glibberige vis zo lekker kon smaken, maar dat deed het toch. Lola gaapte. Langzamerhand nam haar moeheid steeds toe. Nu wilde ze zich gewoon oprollen en gaan slapen. Het zou vannacht wel anders zijn, zonder haar siblings om tegen aan te liggen.

"I neem aan dat je niet bij mij in mij hol wil slapen, toch?" Ergens hoopte hij dat haar antwoord nee zou zijn want dan hoefte hij zijn lekkere zachte bedje van mos niet te delen maar het was ook el weer lekker warm om tegen die zachte kitten-vacht van haar aan te liggen.

"Het maakt mij niet echt uit al slaap ik liever alleen" zei Lola, denkend aan haar onrustige slaap. Daar wilde ze de kater niet mee lastig vallen. De kitten staarde naar haar pootjes, ze had steeds dezelfde nachtmerrie. Die niet makkelijk te verdragen was. En daar wilde ze Lonelydeath niet mee lastig vallen midden in de nacht. Ze was dan veel liever alleen, zo kon ze ook beter tot rust komen na haar nachtmerrie.

"Prima, dan zal ik je even laten zien waar je kan gaan slapen." Hij leidde haar naar een hol naast de zijne, die was altijd slaapklaar voor als hij bezoekers kreeg. Hij liep het hol in. Het was een redelijk groot hol met wanden van aarde. Tegen de achterkant lag een bedje van mos, lekker zacht en warm voor in de nacht. Lola zou hier vast wel lekker slapen, tenminste dat hoopte hij, dan was ze bij zonsopkomst fit genoeg voor de grenscontrole.

"Dank je" ze Lola in een gaap. Ze ging op het mos bedje in het hol liggen, maar ze viel echter niet meteen in slaap. Ze lag eerst nog te denken aan haar vader en siblings. Die zouden nu vast ongerust zijn. De kitten wenste dat er een manier was, dat ze kon laten weten dat het goed et haar ging. Maar die was er niet. Langzaam begonnen haar oogleden dicht te zakken, en viel ze in slaap. Lola schrok wakker. Ze had weer dezelfde nachtmerrie, die die ze altijd had. Alleen de enigste waar ze er mee over had gesproken was haar vader, en die was er nu niet. Ze kon nu niet bij hem gaan liggen. Lola zette de gedachte en de nachtmerrie uit haar hoofd, dat was de engste kans voor haar om nog in slaap te komen. Gelukkig, nu een rustige slaap.

"Lola! Hé Lola, wakker worden nu. Het is tijd voor de grenscontrole. De zwarte kater was zelf ook nog maar net wakker en wist dat het erg verleidelijk was om te blijven liggen maar die grenscontrole moest toch echt gebeuren. "Kom op nou, we moeten een rondje maken langs het hele territorium om te kijken of er indringers zijn, misschien komt er zelfs nog wel een gevecht of zo, dan kan je je nieuwe gevechtstechnieken uitproberen. Kom op, je nest uit nu, dan kunnen we vertrekken. Misschien kunnen we onderweg ook nog wel even jagen."

Lola werd wakker van een stem. "Lola! Hé Lola, wakker worden nu. Het is tijd voor de grenscontrole." Slaperig opende ze haar oogjes. "Huh...Wat is er?" vroeg ze. De kitten knipperde met haar oogjes om wakker te worden. Ze was wat moe, maar veel minder dan de dag daar voor. Waarschijnlijk omdat ze de vorige avond een fatsoenlijke maaltijd op had. "Kom op nou, we moeten een rondje maken langs het hele territorium om te kijken of er indringers zijn, misschien komt er zelfs nog wel een gevecht of zo, dan kan je je nieuwe gevechtstechnieken uitproberen. Kom op, je nest uit nu, dan kunnen we vertrekken. Misschien kunnen we onderweg ook nog wel even jagen." Nu wist ze het weer, ze zouden al vroeg een grenscontrole gaan doen. "Ik ben al wakker" zei ze een stuk opgewekter. Ze had er zin in, met haar vader mocht ze nooit mee. Wat ze wel altijd graag wilde, en nu mocht ze het wel. Wat geweldig was voor haar.

"Nou kom op dan gaan we, het is al wat aan de late kant." zonder op haar reactie te wachten liep hij haar hol uit, hij liep door naar de uitgang van het kamp en hij ging zonder om te kijken het bos in. Hij liep richting de rand van het eiland. Hij besloot toch maar even om te kijken aangezien het poesje achter hem redelijk stil was. Was ze angstig? Vast niet, er was hier toch haast nooit gevaar. Ze volgde hem nog steeds, merkte hij op. "Goed, nu maken we even een rondje langs de rand van het eiland en dan gaan we weer terug naar het kamp. Als je onderweg prooi tegenkomt, vis, muis, vogel, het maakt niet uit, we eten alles wat we kunnen vangen. Wat ons niet dood maakt ons sterker."

"Nou kom op dan gaan we, het is al wat aan de late kant." zonder op haar reactie te wachten, die ze toen ook maar niet gaf, liep hij het hol uit. Snel krabbelde Lola omhoog en volgde Lonelydeath zo snel ze kon. Hij liep het kamp al uit, en Lola moest rennen om hem bij te houden. Hij liep naar de rand van het eiland, en Lola rende hem achterna, ze was stil, zodat ze haar adem niet verspilde. Met haar korte pootjes was het moeilijk de kater lopend bij te houden. Daarom rende ze. Lonelydeath keek even achterom, waarschijnlijk om te zien of ze hem nog wel steeds volgde. "Goed, nu maken we even een rondje langs de rand van het eiland en dan gaan we weer terug naar het kamp. Als je onderweg prooi tegenkomt, vis, muis, vogel, het maakt niet uit, we eten alles wat we kunnen vangen. Wat ons niet dood maakt ons sterker." Vertelde de kater haar. Lola knikte. "Oke" antwoordde ze, een beetje hijgend, omdat ze zoveel had gerend. Ze was niet moe, ze had een verrassend goede conditie voor een kitten. Het poesje wachtte tot ze weer gingen lopen, nou ja, Lonelydeath dan, zij zou wel weer moeten rennen. Niet dat ze dat erg vond, ze vond het juist leuk.

"Klaar ervoor? Dan begint nu je eerste grenscontrole Lola." voor hem was het al de zoveelste maar voor het kleine poesje was het waarschijnlijk de eerste aangezien hij Cyber er niet voor aan zou zien om zijn kits mee te nemen op grenscontrole. Hoe zou hij eigenlijk aan Cyber gaan uileggen dat hij dat wel had gedaan, terwijl de kit nog zo ongetraind en jong was. Maar hij dacht dat ze er wel klaar voor zou zijn, zoveel gebeurde er hier nou ook weer niet. Toen ze aankwamen bij het riviertje wat door het midden van het eiland stroomde en het eiland bijna in tweeën deelde, als de watertunnel er niet zou zijn, zag hij twee creaturen van ongeveer zijn grootte langs de oever scharrelen. Ze leken wel enigszins op katten maar dan meer op een soort vossenkat. Ze hadden grijsbruine vachten met een gestreepte staart en toen een van de wezens hun bekken opende zag hij een scherp gebit wat nog wel eens nare verwondingen kon veroorzaken. Zouden ze aanvallen? Hij maakte zich zorgen om Lola, zou ze zo'n wezen aan kunnen?

OOC: Het zijn wasberen

"Klaar ervoor? Dan begint nu je eerste grenscontrole Lola." Lola knikte. Ze was er klaar voor, en zo niet, ze wilde het heel graag. Ze kwamen aan bij een riviertje, waar Lola geen weg tussen zag. Zou je hier overheen moeten springen. "Hoe moet je over deze rivier?" Vroeg ze. Het poesje keek verder, en zag toen twee gestaltes langs de kant lopen. "Wat zijn dat?" vroeg de kitten, die nog nooit zulke beesten had gezien. Zouden die beesten hun aanvallen, of zij hen? Het poesje vond de beesten er niet zo heel eng uit zien, maar ze konden het wel zijn, toch?

Onderwerp: Re: Who dares to enter the shadows of my forest