Who dares to enter the shadows of my forest

"Wat zijn dat?" vroeg de kitten. Hij wist het zelf ook niet en dit was voor hem ook de eerste keer dat hij ze zag. "Ik denk dat ze ons niet zullen uitnodigen voor een lekker stukje prooi." hij kreeg weer wat van zijn sluwheid en vastberadenheid terug toen hij zag dat een van de wezens een vis uit de rivier sloeg. "Maar wat het ook zijn ze zijn op mijn territorium en ze stelen prooi! Aanvallen! Gebruik de technieken die ik je heb geleerd en vooral, probeer niet dood te gaan!" hij sprong bovenop de grootste van de wezens die hem blijkbaar niet aan had zien komen en zette zijn nagels in de rug van het wezen. Hij rolde om en wachtte tot hij weer veilig op zijn poten stond. Zijn tegenstander was niet zo snel en lag nog op de grond. Hij sprong snel erbovenop en drukte hem tegen de grond. Hij wou de keel van het beest doorbijten zodat dit gevecht snel voorbij zou zijn maar toen hij dichterbij kwam beet het beest hem venijnig in zijn oor waardoor hij snel weer achteruit sprong. Hij zag het beest op hem af duiken en hij drukte zich plat tegen de grond aan. Hij hoorde een plons, keek achterom en zag het wezen half verdrinkend met de rivier meegesleurd worden. Dat betekende dat het gevecht voor hem voorbij was, maar hoe zat het met Lola?

Lola was op het andere beest gesprongen, haar nagels in de schouders borend. Wat wel nodig was, want het beest begon heftig heen en weer te schudden, en het poesje werd er bijna afgeslingerd. Ze probeerde het beest om te gooien zoals ze geleerd had, maar het was te zwaar. Toen werd ze van het beest af gegooid, ze rolde over de grond, net de stroom niet in. Ze krabbelde snel omhoog. Dit ging ze niet winnen, of tenminste moeilijk. Ze zag het beest op haar afkomen. Oh, nee! Dacht Lola. "Ik heb hulp nodig!" riep ze, hopend dat lonelydeath het zou horen en haar zou helpen

~Sowwy druk met school en andere dingetjes, was ook een week ziek

"Ik heb hulp nodig!" hoorde hij haar piepen. Zo snel als hij kon spoog hij nog een laatste beetje vacht uit en sprong hij op om haar te helpen. Ze was een behoorlijk eind van hem vandaan beland, nog erger, ze lag bijna in de beek. Het wezen stond vlakbij haar, tanden ontbloot en klauwen dreigend in de lucht. Het beest wou net de genadeklap geven toen Lonelydeath een sprong maakte van ruim 3 vossenstaarten lang waagde en hem aan de kant duwde. Hij belandde bovenop hem en sloeg met zijn poot, klauwen ontbloot naar de ogen van het vreemde dier. Hij hoorde een harde piep toen hij bloed uit het oog voelde komen en snel, te snel voor hem om erachteraan te gaan rende het dier weg de bosjes in. Nu pas zag hij Lola. Ze lag nog steeds op de grond maar hij kon niet zien of ze nog leefde of niet als was dat wel waarschijnlijk aangezien het beest haar had willen doden maar gehinderd werd door Lonlydeath. `Lola? Gaat het wel? Ben je gewon?"

"Alleen een paar schrammen." Mauwde Lola snel. Ze merkte dat sommige verwondingen wat dieper waren, maar niet erg diep. Ze raakte wel eens vaker gewond, dus het was niet iets wat ze erg vond. "Ik ben echt oke." vervolgde ze, voor de kater ging aandringen dat ze zou moeten rusten of zoiets. "Het beest was alleen te groot" mauwde ze wat teleur gesteld. Ze wilde juist graag zelf hebben gewonnen.

"Kop op, volgende keer gaat het vast beter" als er nog een volgende keer komt, dacht hij voor zichzelf. "Je hebt goed gevochten, daar draait het om. Zullen we nog even jagen, en daarna teruggaan naar het kamp?" vroeg hij aan Lola. Hij hoopte dat haar antwoord ja zou zijn aangezien hij een beetje vermoeid was door het gevecht.

"Oke" antwoordde ze. Het was hier leuker als bij haar vader, tenminste, ze mocht hier meer doen. Ze zou toch wel haar vader boven Lonelydeath verkiezen. "Waar gaan we jagen?" vroeg Lola nieuwsgierig. Want ze had nog niet heel het territorium gezien, en misschien zouden ze nu dus op een nog onbekende plek gaan jagen. Ze was erg nieuwsgierig naar de rest van het eiland, en zou nog wel uren kunnen onderzoeken waar ze nu precies was, ook al was ze moe van het gevecht. Maar waarschijnlijk kon dat toch niet, dus ging ze maar op het voorstel van Lonelydeath in.

"Waar gaan we jagen?" vroeg Lola nieuwsgierig. Hij kon een purr niet onderdrukken, Hij vond het leuk om een kat bij zich te hebben die zo enthousiast was. "Eh, laten we gaan jagen bij..." hij moest even nadenken over een goede plek. De rivier had ze al gezien, ze konden niet tever van het kamp af gaan. Plotseling wist hij het weer. "Laten we naar de grot gaan, het zit daar vol met ratten en muizen.

"Grot? Wat is dat?" vroeg Lola nieuwsgierig. Ze had nog nooit van het woordje grot gehoord, en wilde weten wat het was. "En hoe smaken ratten, ik heb er nog nooit een op" vervolgde het jonge poesje. Haar staartje zwiepte vrolijk heen en weer. Ze was altijd wel goed geweest in jagen. Ze ging voor de kater staan. Zo kon ze zijn antwoorden beter horen. En ze vod het fijner om iemand recht aan te kijken tijdens een gesprek.

"Grot? Wat is dat?" vroeg Lola nieuwsgierig. "Het is een groot gat in de wand van de kliffen bij de waterval, vanuit die grot lopen allerlei tunnels naar andere delen van het eiland."Ratten smaken wel een beetje hetzelfde als muizen alleen een beetje zouter en ze zijn iets groter. Je moet wel oppassen dat hij je niet bijt want zijn gebit is giftig."

"Oh oké!" antwoorde Lola. Ze sprong op. Ze had wel een waterval gezien, maar dat was al een paar dagen geleden, en ze wist nu dus niet meer welke richting ze op moest. "Dus waar is de waterval, welke richting?" vroeg ze energiek. Lola kwam nooit tekort aan energie, en sprong dus meestal overal in het rond, en liep dus vaak weg om te ontdekken. Maar dit avontuurtje zou iets langer duren. Niet dat het jonge poesje dat erg vond, aangezien ze het hier wel leuk had.

"Dus waar is de waterval, welke richting?" het verbaasde hem dat ze nog zo energiek was. Hijzelf was doodmoe maar hij wou Lola graag een leuke tijd bezorgen, nu het nog kon. "We lopen hier rechtdoor tot aan de grote rots, dan lopen we schuin naar rechts totdat we bij de mossige plek komen, dan gaan we linksaf richting de rivier, lopen we stroomopwaarts totdat we de waterval tegenkomen." hij wist dat ze het toch binnen een pootstap zou vergeten, zo zijn kittens immers.

"Oké" antwoorde ze. Ze probeerde het zo goed mogelijk te onthouden. Maar ze kwam niet veel verder dan het gedeelte van de grote rots. "Op naar de grote rots!' zei ze, en ze begon al vooruit te lopen. Af en toe keek ze om of Lonelydeath er nog wel was. Eenmaal bij de rost aangekomen ging ze zitten. "Uhm...Ik weet niet meer waar we nu naartoe moeten" zei ze wat teleurgesteld. Lola wilde er graag helemaal in haar eentje naartoe zijn gelopen, de kater haar laten volgen. Maar het leek haar toch beter dit te zeggen dan verdwaald raken.

"Uhm...Ik weet niet meer waar we nu naartoe moeten" zei ze wat teleurgesteld. "Geeft niet hoor, je moet nog veel leren, we gaan die kant op." hij wees met zijn staart richting een paar varens. "Als je een mossig plekje ziet, weet je vast wel weer welke kant we op moeten." hij wachtte tot ze antwoord zou geven of gewoon door zou lopen.

"Oke" antwoorde ze. Waarna ze weer op pad ging. Ze rende de richting op die Lonelydeath had aangewezen. Nu moest ze alleen herinneren welke kant ze op moest bij dat mossige stukje. Links! En dan richting de rivier. Toen ze bij het met mos bedekte stuk aankwam, stopte ze. "En nu gaan we links naar de rivier toe!" zei ze triomfantelijk, al was het niet helemaal gemeend, en dat kon je ook wel horen. Ze begon weer te lopen, eerder gezegd een soort van huppelen. Ze sprong van de ene poot op de andere, heel erg vrolijk. Toen ze de rivier in zicht kreeg stopte ze weer. "En waar nu heen?" vroeg ze

"En waar nu heen?" vroeg ze. "Ik dacht dat je dat inmiddels wel zou weten." toen hij haar verschrikte gezicht zag verontschuldigde hij zich snel. "Het spijt me, we gaan stroomopwaarts." Nu liep hij voorop en volgde Lola, tenminste dat dacht, en hoopte hij. Inmiddels hadden ze al een flink stuk stroomopwaarts gelopen toen hij plotseling stopte omdat hij dacht dat hij Lola iets hoorde zeggen. "Wat zei je?"vroeg hij beleefd.

"Ik zei niets" antwoorde ze. Ze keek de kater verbaasd aan. "Waarom vraag je dat?' vroeg Lola. Misschien was er wel een andere kat in de buurt, of een ander beest. Ze voelde spanning, maar ook opwinding. Misschien moesten ze wel weer vechten. Of niet, en was dit alles maar fantasie. En dacht Lonelydeath alleen maar dat hij iets hoorde. "Zou het een andere kat kunnen zijn? Of een ander dier? En moeten we dan weer vechten?" vroeg het kleine zwart-witte poesje nieuwsgierig.

~Misschien kan Cyber nu joinen?

"Nee, geen idee, vast een stem in mijn hoofd ofzo. Maar goed laten we maar weer verder lopen." hij vond het vreemd, hij hoorde wel vaker dingen maar dit had hij nog nooit eerder gehoord, zo duidelijk. Het klonk als een fluisterende stem of iets dergelijks die zei: 'Luister Ook Lachend Als Ik Spreek, Deze Enkelingen Jagen Uit IJver Samen Tegen Eenlingen.'

~Ik had het al gevraagd maar geen reactie gekregen
~De profetie betekend: Lola is de juiste, dit kan betekenen dat jij de 'roguegroep' dus gaat joinen en dan de volgende leider wordt en dat je het kwaad wat dreigt vernietigd.

"Oke..." antwoorde Lola. Ze vond het allemaal maar dubieus. Ze zou er aar gewoon niet aan denken, en het zou wel overwaaien, dacht ze. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want de rest van de reis kon ze nergens anders aan denken. Want wat als het een andere kat was geweest, wat als dat zo was en die andere kat haar vader was geweest, die haar kwam zoeken. Dan waren ze her misgelopen. Dan zou ze nog langer moeten wachten. Al was vandaag wel een echt avontuur geweest, bij haar vader thuis, in zijn territorium, gebeurde dit niet. Uiteindelijk waren ze bij de grot aangekomen.De waterval ervoor zag er indrukwekkend uit, en zo groot! Het kleine, jonge poesje keek met grote ogen naar haar uitzicht. "Dus hier gaan we jagen?" vroeg Lola zachtjes, om de prooi die binnen in de grot waren niet te verschrikken. Al stond ze er nog buiten, en de waterval was vooral lui, dus eigenlijk kon ze gewoon normaal praten. Er was zelfs een kans dat Lonelydeath haar niet gehoord had.

~Me likes Lola being future leader! XD

"Dus hier gaan we jagen?" vroeg Lola zachtjes, bijna te zachtjes om te horen. "Ja, inderdaad, laten we naar binnen ga..." hij werd plots onderbroken doordat hij een gewicht op zijn rug voelde. Een grote zwarte kater was bovenop hem gesprongen. Hij voelde zijn spieren spannen, hij kreeg weer eens een driftbui, een razernij waarin hij alles helemaal kapot maakte, ook prooi. In dit geval ging het om een zwarte kater die bijna twee keer zo groot was als hij, maar alsnog sprong hij op hem af, zonder angst. Hij sloeg keihard, en snel achter elkaar met zijn scherpe klauwen uit op zijn vijand. Toen de kater op de grond lag sprong hij bovenop hem en begon met zijn klauwen door zijn huid te schrapen, de ander kansloos jammerend als een pasgeboren kit. Hij pakte het hoofd van de kater vast en draaide het op een juiste manier om zijn nek te breken. Daarna, toen het niet lukte, pakte hij de staart van de kater tussen zijn kaken, en gaf een krachtige ruk. Hij hoorde een luide kraak en daarna een keihard gegil, wat door alle botten van zijn lichaam heen ging. De kater was hopeloos en ernstig gewond, zijn staart lag na-schokkend op de grond. Hij rende richting de waterval maar liep tegen een puntig uitsteeksel van een rots aan, die hem spiesde. Bloed sijpelde uit de wonden, de plek waar zijn staart hoorde te zitten was al niet meer dan een klein uitstekend botje. Hij draaide zich om naar Lola en zei: "Zo, waar was ik gebleven?"

"Uhm...Je hebt net indirect een kat vermoord"Zei Lola wat aarzelend. Het was niet echt een prettig gezicht voor het jonge poesje om te zien hoe die kat daar gespiesd aan het uitsteeksel hing. "Kunnen we ergens anders gaan jagen?" stelde Lola voor. Het leek haar niet prettig hier nog te jagen, en de prooi zou toch al weg zijn, door de kat die daar dood was nu. "Ik denk toch niet dat er nog veel prooi hier is nu" Merkte Lola aardig nuchter op.

Onderwerp: Re: Who dares to enter the shadows of my forest