Who dares to enter the shadows of my forest

"Uhm...Je hebt net indirect een kat vermoord. Kunnen we ergens anders gaan jagen? Ik denk toch niet dat er nog veel prooi hier is nu" Vanbinnen zag hij zichzelf al aan die rots hangen. Wat een mouse-brained fox-heart was hij toch. "Nee, ja, het spijt me, ik had me moeten inhouden, het was gewoon... Maargoed, laten we maar stoppen met jagen voor vandaag en terug naar het kamp gaan. Misschien kan je dan een beetje tot rust komen." Hij sommeerde haar met een zwiep van zijn staart en liep ietwat gegeneerd en ietwat teleurgesteld richting het kamp. Hopelijk zou ze dit niet te erg opvatten anders zou zijn, misschien wel, enige kans om zijn droom te vervullen, verpest zijn.

"Ik denk dat zoiets wel redelijk vaak gebeurd" merkte Lola op. Een paar Rogue katten hadden ook haar moeder vermoord, daar had ze alleen niet naar durven kijken. Maar toen was ze ook nog erg jong. Al wist ze nu wel waar haar moeder begraven lag. "En waarom zou ik tot rust moeten komen?" vroeg het poesje. Ja, haar pootjes deden pijn, en haar spieren waren wat moe. Maar ze kon nog makkelijk jagen. Of zou hij bedoelen van zijn actie van daarnet. Oké, het had haar even geschokt, maar het gebeurde zo vaak bij Rogues. Toen ze dat eenmaal had beseft, ging het gewoon goed met haar. Het was niet alsof dit een trauma was dat ze heel haar leven zou houden.

"Ja, ehm, nee het wordt al laat en ehm, ja laten we maar gewoon teruggaan" zei hij aarzelend. Hij was bang dat Lola zich beledigd voelde en zou besluiten terug te keren dus probeerde hij zo goed mogelijk voor haar te zijn. Hij wou het niet riskeren dat zijn broer Cyber hem een kopje kleiner zou willen maken omdat hij zijn kit alleen door een gevaarlijk moeras liet zwerven. "En sorry van daarnet, je bent in ieder geval geen watje, je vader zal trots op je zijn als hij hoort hoe je die beesten hebt bevochten en hoe geweldig je gejaagd hebt hier." na die woorden gezegd te hebben liep hij door naar het kamp.

"Dankje" antwoorde Lola. Ze had wel een idee waar Lonelydeath aan dacht. " ik ga heus niet alleen hier weg hoor. Zo dom ben ik niet. Al heb ik nu wel meer overlevingskans, het zal waarschijnlijk niet veel anders zijn als voor ik papa had gevonden. Hij had mijn leven gered" mauwde ze. Nee, dat zou ze niet graag weer willen beleven. Haar vader heeft vanaf toen goed voor haar gezorgd. Alleen de laatste tijd was er weinig prooi. En het territorium werdt steeds kleiner, doordat rechtlopers het inpikten. Het was heel anders als in Lonelydeaths territorium, daar was het rustig. Bij haar vader niet daar hoorde ze 's nachts de rechtlopers en hun machines nog. Toch miste ze haar vader wel.

Onderwerp: Re: Who dares to enter the shadows of my forest