It's the horrible reflection {Scorch, Jane}

Mary genoot ervan om langs te grenzen te lopen, het liefst net in het verkeerde territorium. Het leukste was als katten vervolgens boos werden. Tot haar grote teleurstelling kon ze geen buren van Jeff vinden. Wat ze wel vond was een kittengeur. Haar plan was eigelijk om door te lopen, maar om een of andere reden stond ze stil. Zou ze de goede oude dagen weer beleven? Gehypnotiseerd volgde ze de geur, en kwam uit bij een grote struik. De zwarte poes grinnikte, en duwde de takken met nieuwe, kleine blaadjes opzij. Twee kittens. Mary haalde haar poot omhoog, maar verstijfde. Een tabby vacht. Een zwarte vachte. Vier paar ogen, groen, als Demon, en Zwart, als haar zus. Dit waren haar kits. De kattin deinsde naar achter, nog steeds starend voor ongelood naar de twee kits.

Met een grote gaap opende ze haar groene oogjes en strekte ze haar tabby voorpootjes uit, om zich is lekker uit te rekken. Scorch keek opzij, naar haar nog slapende zusje, en met een glimlach liep ze naar de ander toe en kroop ze tegen haar zwarte vacht aan. De kitten wist zeker dat ze een draai om haar oren zou krijgen van Jane als die wakker werd, maar dat maakte voor het moment niet uit. Nu was het gewoon lekker warm. Toen er wat bladeren begon te ritselen, bewoog de slaperige poes haar oortje naar het geluid. Toen ze de geur rook, sprong ze op en ze keek recht in de rode ogen van haar moeder. "M-Mama," stamelde ze en haar oortjes gleden ietwat in haar nek. Een aantal moons geleden had ze er nog in geloofd dat haar moeder terug zou komen, maar nu... Nu niet meer, ze had allang de hoop opgegeven en ze staarde alleen maar naar de zwarte poes, zonder iets te zeggen.

♥ We stop looking for the monsters under the bed

De zwarte poes opende sloom haar ogen toen één of andere stomkop haar wist te wekken. Zodra haar ogen gewend waren aan het licht kon ze de tabby vacht van haar kleine zusje onderscheiden. "Ss..corch get away!" Zonder enige waarschuwing gaf ze de kleinere kitten een duw zodat deze van haar af viel. Echter sprong de poes meteen weer op en mompelde iets nadat de struik leek te bewegen. De zwarte kitten ging wankelend overeind staan maar ging toen tegen haar moeder's poot staan, voor zich uit starend alsof er niets gebeurd was. Wat haar betrof had ze haar moeder nooit vergeten. Voor haar was ze nog steeds haar eigen moeder; helaas moest ze die delen met een stomkop als Scorch.

When we realise they're inside us ♥

Oog in oog met een groen paar kijkers. "M-Mama," Stamelde de kit. Let them burn. "Scorch..." Ze had deze kit zelf genoemd, maar ze leek sprekend op haar vader. Gatverdamme. Een gewicht drukte op haar zwarte poot. Verschrikt keek ze omlaag, om een zwart balletje te vinden. "Jane..." Ze kon een licht tabby patroon zien vormen, wat haar deed grijnzen. Maar snel schudde Mary haar kop. Ze zette een stap naar achter. Twee kits. "What the hell are you doing here? How come you are not dead?" Ze was niet van plan om ze te omarmen, zeker niet omdat ze half monsterlijk waren. Maar ook half haar. Was er een mogelijkheid dat ze nog niet zo slecht waren? Opnieuw gleed haar rode blik over de bolletjes. Ze waren gegroeid. "Where's the other one?" De stem van de zwarte poes was monotoon. De laatste. Die ook zijn vervloekte genen droeg, die ook nog eens een naam van hem had gekregen. Ze had deze twee tenminste zelf genaamd.

"Scorch..." De tabby kitten hield haar kopje schuin en schudde er toen mee, waarna ze met een giechel naar haar moeder toerende en net zoals Jane tegen de zwarte poot aanleunde, waar ze vrolijk een aantal kopjes aan gaf. "What the hell are you doing here? How come you are not dead?" Nu keek Scorch omhoog en gaf een laatste kopje aan haar mama. "We str-ong." Miauwde ze trots en keek met een grijnsje naar Jane. "Where's the other one?" De grijns verdween van Scorch haar gezicht. Had ze nog een zusje? Of broertje natuurlijk, dat kon ook. Ach, dat was ze allang vergeten, en ze keek met een vragend gezicht naar Jane.