I'm buried a l i v e (Blackpaw - SPT)

Langzaam maar zeker ontwaakte de zwarte kater uit zijn slaap en kwam hij omhoog. Hij gaapte een keertje en wurmde zich toen uit de warriors den. De ochtend patrol was al weggegaan en hij hoopte eigenlijk dat Blackpaw niet mee moest. Rustig stapte hij richting de apprentice den en stak zijn kop er in. "Blackpaw? Heb je zin om met me mee te gaan om te jagen?" vroeg hij toen zachtjes, hij wou niet alle apprentices wakker maken.

Blackpaw was al een tijdje wakker, maar had geen zin gehad om naar buiten te gaan. Het was nog steeds ongelofelijk koud, en Dauntrose had gezegd dat ze niet tot later op de dag zouden trainen, omdat ze mee moest met de ochtendpatrol. Nu lag Black lekker op haar rug de spelen met een pluisje dat bij haar nest had gelegen.
Plots verscheen Ravenhearts kop bij de opening van de den. "Heb je zin om met me mee te gaan om te jagen?" Blackpaw sprong meteen op. Yessah zeker! Met Dauntrose had ze zich tot op dit moment vooral gefocust op het vechten, wat Blackpaw echt ongelofelijk leuk vond. Dus met een middagje jagen met haar vader - ze merkte dat ze hem steeds meer weer vader ging noemen - was niks mis. Voordat ze uberhaupt wat had gezegd, stond ze al buiten. "Waar gaan we naartoe?" grijnsde ze.

Ravenheart's snuit werd een grijns toen hij zag dat Blackpaw zin had om met hem te jagen. Dat was mooi. "Waar gaan we naartoe?" werd er meteen gevraagd toen ze uit de den was. "Ik denk rond pinetrees misschien? Ben je daar al een keertje geweest?" Dauntrose had haar vast wel een tour rond het gebied gegeven, daar twijfelde hij niet aan. Maar hij vroeg het eerder om mee te weten te komen over haar bezigheden buiten het kamp als apprentice. "We gaan eerst maar is het kamp uit om te beginnen." grijnsde hij en liep met haar naar de uitgang. Hij voelde zich beter. Hij was er voor Blackpaw, waar zij duidelijk ook baat bij had. Hoewel hij Slenderstep amper tot niet meer zag, voelde hij zich er niet meer zo rot over als eerst. "Hoe voelt het nou als apprentice? Ben je blij om eindelijk uit het kamp te zijn?" Hij dacht aan zijn eigen eerste dagen als Ravenpaw uit het kamp. Dat was leuk geweest. Behalve die keer dat hij een vos tegen kwam en Innerghost hem had moeten redden. Nee, dat waren de minder fijne dingen.

Ravenheart stelde de pinetrees voor, en Blackpaw knikte instemmend. "Klinkt goed," zei ze, en ging naast Ravenheart lopen toen hij richting de uitgang van het kamp begon te lopen. "Super goed!" reageerde ze vervolgens enthousiast. "Dauntrose is een geweldige mentor en ik kan al m'n energie kwijt." Haar lichaam begon intussen tekenen te vertonen van het harde werk; haar spieren stonden op actief, waardoor haar poten en schouders breder waren. "Maar ik heb eigenlijk nog nooit gejaagd, dus vergeef me als ik heel slecht ben," grinnikte Black daarna.

De grote zwarte kater liep rustig verder, dennennaalden zouden al snel in zijn poten prikken. Gelukkig was hij ze nu wel gewend en voelde hij ze niet meer. Blackpaw vertelde hem over Dauntrose en over de trainingen. "Ik ben blij dat alles goed met je gaat nu," zei hij tegen haar. "Wel uitkijken zometeen, ik weet niet of je dennennaalden gewend bent, maar ze prikken best hard soms." Black kon nog niet zo goed jagen, maar eens moest de eerste keer zijn. "Alles komt wel goed. Ik weet zeker dat je een natuurtalent bent." zei hij op geruststellende toon. "En anders is het iets wat we samen kunnen oefenen? Dan kun je Dauntrose de volgende versteld laten staan dat je 'ineens' kan jagen."

Blackpaw glimlachte en keek Ravenheart van onder aan. "Ja, ik ben ook blij dat alles weer wat rustiger is nu." En ze was minder gefrustreerd nu ze bij de trainingen haar energie kwijt kon, en niet verplicht in de nursery en het kamp moest blijven. Vervolgens hield Blackpaw haar neus bij de grond om de steeds dikker wordende laag dennennaalden onder haar te bekijken. Ze had net geleerd over verschillende soorten bomen, dus Blackpaw herkende de groene stekeldingetjes. "Zal wel goed komen," mauwde ze. Ze had nog nooit last gehad van stekende dingen in haar poten, dus ze ging er vanuit dat dat deze keer ook wel goed zou komen. En anders zou ze een eeltlaagje creëren, zodat ze er de volgende keer tegen zou kunnen. "Ja, haha!" lachte ze om Ravenhearts opmerking. "Tot nu toe gaat trainen heel goed. Vooral het vechten gaat heel goed. Ze zal vast verbaasd zijn als ik dan ook al blijk te kunnen jagen."

Alles was gelukkig weer gedimd. Dat zorgde voor meer rust in Ravenheart zijn kop, rust die hij kon gebruiken om alles op orde te krijgen. "Tot nu toe gaat trainen heel goed. Vooral het vechten gaat heel goed. Ze zal vast verbaasd zijn als ik dan ook al blijk te kunnen jagen." Ja, dat zou iets zijn. "Dan ga ik het je leren," zei hij tegen haar. Hij keek eventjes rond, nam de tijd om geuren te ruiken en keek toen naar Blackpaw. "Wat ruik je allemaal om je heen? Is er prooi in de buurt denk je?" vroeg hij toen op zachte toon. Hij moest nu stiller zijn, want als ze nu gingen schreeuwen als een kip zonder kop dan was alles weg voordat ze muis konden zeggen.

Meteen begonnen de twee met de training. Ravenheart vroeg haar om haar omgeving te ruiken. "Hmm," dacht ze na op een zacht toontje. "De sneeuw bedekt veel van de geuren. Maar.." Blackpaw snoof om zich heen. "Ik dénk dat ik een konijn ergens ruik. Ik denk dat ze gewond is, want ik ruik bloed." Ze herkende de geur van bloed uit duizenden, en het konijn dacht ze alleen te herkennen omdat ze enkele dagen geleden een konijn had gegeten van de prooistapel, en de geur hetzelfde leek. "Klopt dat?" ging ze fluisterend verder.

De sneeuw bedekte inderdaad een hoop geuren, wat het moeilijker maakte voor Ravenheart om echt goed te kunnen onderscheiden wat waar zat. Hij rook nog een keertje goed, om zeker te zijn dat wat Blackpaw zei over het konijn waar was. "Klopt, je hebt gelijk. Heel goed!" zei hij toen met een grijnsje. "Laten we nu is kijken of we dichterbij kunnen komen, als je denkt dat je het konijn aankan doe je dat. Maar kijk uit voor de poten want trappen kunnen ze zeker." fluisterde hij zacht. "Probeer mijn houding te kopiëren en dan kijken we of hem kunnen vangen." Hij stapte naar voren toe, laag tegen de grond aan gedrukt. Niet te laag want dan zou hij met zijn buik geluid maken.

Een brede grijns verscheen op Blackpaws snuit toen ze het goed bleek te hebben, en haar vader haar complimenteerde. "Als ik denk dat ik het aankan?" reageerde ze verbaasd. "Hoe moet ik zoiets aankunnen? Hoe maak je een dier dood?" Natuurlijk had ze gezien hoe de vele warriors de das hadden vermoord, en ze wist dat de nek het zwakste gedeelte was. Maar.. ze zag het zichzelf nog niet doen. Maar Blackpaw volgde braaf Ravenhearts aanwijzingen en kopieerde zijn houding. Ze lette op de hoogte van haar staart, haar rechte rug en ze draaide haar oren in de richting van waar het konijn was. Ze hoorde het over de sneeuw schuiven, en de geur van bloed was makkelijk te volgen. "Zit 'ie daar bij dat bosje?" fluisterde ze zacht.

"Als ik denk dat ik het aankan?" reageerde Blackpaw. "Hoe moet ik zoiets aankunnen? Hoe maak je een dier dood?" Oh ja. Eventjes was Ravenheart ontschoten dat Blackpaw nog nooit gejaagd had. "Ohja.." kwam er uit. Hij dacht eventjes na. "Oké, dan doe ik het doden wel. Dan kan je daarvan leren." zei hij tegen haar. "Laat me dan maar eventjes zien hoe goed je al kan sluipen." Het sluipen was heel belangrijk. "Zit 'ie daar bij dat bosje?" Ravenheart keek goed en zag hem daar zitten. "Ja, hij zit daar. Dan kunnen we hem zo pakken." zei hij tegen haar. Hij checkte eerst of ze wel echt uit de wind stonden. Maar de wind kwam van het konijn af, dus hun geur werd naar achteren geblazen terwijl hij rustig zijn aanval kon plannen. "Let op." klonk er zacht voordat hij uit de struik wegschoot naar het konijn toe. Hij kreeg een trap op zijn borst maar dat liet hem niet stoppen. Hij kwam naast het konijn te rennen en pakte hem vast in zijn nek, waarna hij de luchtpijp dichtkneep en behendig het nekje brak. Daarna tilde hij het konijn op en legde hem bij Blackpaw neer. Tadaaaa.

Ravenheart besloot dat het beter was dat hij het eerst eens voor deed. Ja, dat leek Blackpaw een beter plan. Bovendien was het een gemakkelijke prooi die zonde was om te laten gaan. Als Black het zou proberen en het niet zou lukken, liepen ze een maal mis.
Ravenheart sloop zo dicht mogelijk naar het dier toe, startte een korte achtervolging en gooide het dier binnen een mum van tijd voor haar poten neer. "Wauw, dat was.. snel," mauwde Blackpaw een beetje verbijsterd. "Maar ik zag wat je deed. Het is volgens mij niet zo lastig, maar je moet even doorhebben wat je moet doen." Ze moest leren voelen waar de slagader zat in de nek, en hoe ze het bot het best kon breken. Dat was een kwestie van oefenen.

"Wauw, dat was.. snel," hij grijnsde naar Blackpaw. "Een sneller jager vangt de meeste prooi." Als hij niet Shadowclan geboren was zou hij zo maar is Windclan kunnen zijn. "Maar ik zag wat je deed. Het is volgens mij niet zo lastig, maar je moet even doorhebben wat je moet doen." Hij knikte. "Kijk, als je het zo doet.." Hij pakte het beest opnieuw aan de nek vast, zodat Blackpaw het kon zien. ".. ewn awls je hwem dan zwo dwraait.." hij draaide de nek zodat ze het kon zien. ".. dan is hij meestal dood." eindigde hij terwijl hij het konijn weer neer liet vallen. "Wil jij hem terug tillen?"

Hahaha gotta love that pronunciation xD Ik zag het gewoon even helemaal voor me hoe dat ging

Ravenheart deed het nog eens voor, en het werd helemaal duidelijk voor Blackpaw. Ze greep het konijn beet, op dezelfde plaatsen als waar ze haar vaders tandafdrukken zag zitten, en maakte een draaiende beweging. Ze voelde nog wat extra botjes kraken, maar de grootste, belangrijke waren natuurlijk al gebroken. "Wauw, dat voelt best wel.. goed." Misschien een beetje raar om te zeggen, maar het voelde goed om te weten hoe dit soort dingen moesten, en binnenkort niet meer afhankelijk zou zijn van andere katten die voor haar eten vingen. "Okidoki, ik ben er klaar voor!" sprong ze actief op, maar daarna dook ze ineen. Ze moest natuurlijk wel stil blijven. "Laten we op zoek gaan naar een andere prooi," fluisterde ze.

Hij knikte naar haar. "Het is een geweldig gevoel. Ook heel machtig, wetend dat je andere dieren hun leven af kan nemen." Want kattennekken werkte precies hetzelfde, dat wist hij ook zeker wel. Ravenheart begroef het konijn een beetje onder de struik. Die zouden ze later wel weer ophalen en meenemen. "Laten we die anders later ophalen." miauwde hij naar haar. Blackpaw wou graag een nieuwe prooi vinden. Hij vond het niet erg, het was logisch dat ze het nu zelf wou uitproberen. "Nou, laten we maar is gaan zoeken! Jij gaat voorop, dan kan je me laten zien of je al een beetje prooi kan vinden." stelde hij voor aan haar.

Blackpaw wachtte even tot Ravenheart de prooi had verstopt, en ging vervolgens op pad. Ze spitste haar oren en probeerde een nieuwe geur op te vangen, maar het was lastig. Veel prooi was al gevangen of gestorven door de kou. Het duurde een hele tijd voordat ze wat nieuws opmerkte, maar uiteindelijk, enkele honderden meters verder, viel Blackpaw wat op. Ze zag kleine pootafdrukken in de sneeuw. Ze zagen er vers uit. "Is dit ook van een konijn?" vroeg ze zachtjes aan Ravenheart. "De sporen lopen naar die boom daar, en ik denk daar een hol te zien."

Het duurde heel lang voordat ze iets nieuws vonden. Prooi vinden in dit weer was niet het makkelijkste. En de geuren waren allemaal bedrukt. "Is dit ook van een konijn?" werd er toen aan hem gevraagd. Hij liep snel naast Blackpaw toe en keek naar de sporen. "De sporen lopen naar die boom daar, en ik denk daar een hol te zien." Een hol.. "Deze lijken niet echt op een konijn. En ik kan het niet goed ruiken..." murmelde hij. "Blijf daar eventjes staan." Ravenheart liep naar het hol toe. Het was te groot voor een konijn. De zwarte kater snoof is goed bij het hol. Al zijn haar kwam omhoog en zijn blauwe ogen werden groot. "Vos! Dat is een vossenhol!" Het zachte gebrom eruit bevestigde zijn vermoeden. "Rennen Blackpaw! De eerste de beste boom in nu!" commandeerde hij de apprentice terwijl hij zich uit de voeten maakte. Het grote beest kwam uit het hol zetten en keek met zijn grote ogen naar de twee katten die voor hem stonden.

Ravenheart ging het hol checken om te zien wat er in zat. Blackpaw stond al klaar om het dier aan te vallen en keek er al naar uit haar eerste prooi mee terug naar het kamp te nemen. Maar Ravenheart draaide zich meteen om en kwam in een noodvaart op haar afgerend. "Vos! Dat is een vossenhol! Rennen Blackpaw!" Blackpaw schrok zich dood, draaide zich razendsnel om en zocht de dichtstbijzijnde boom op. Ze raakte in paniek, want de vorige keer dat ze in een boom was geklommen was het niet goed gegaan. Ze nam een sprong, sprong zo hoog mogelijk op de stam en probeerde zich met haar achterpoten omhoog te duwen. Maar het ging lastig, en ze merkte dat de angst meester van haar werd. Ze drukte zich bang tegen de boomschors aan en kneep haar ogen dicht. Ze hing in ieder geval meer dan een meter boven de grond, maar ze had geen idee of dat genoeg was.

Hij keek naar Blackpaw die voor hem uit sprintte, zijn grote blauwe ogen zochten een boom op terwijl hij achter zich een zware ademhaling voelde. Hij was doodsbang, maar mocht het niet laten merken. Maar zijn tijd als apprentice schoot snel voorbij, toen hij ook oog in oog had gestaan met een vos. Hij zag Blackpaw springen, en dat ze moeite had met klimmen. "Je kan het Blackpaw! Klimmen!" motiveerde hij haar terwijl hij dezelfde boom in sprong en zich omhoog drukte. Eenmaal op de eerste de beste tak aangekomen stak hij zijn poten uit naar beneden. "Kom op! Ik pak je wel." zei hij tegen haar. Hij moest haar op een manier kunnen helpen.

Ravenheart klom langs haar heen, en deed dat o zo veel makkelijker. Blackpaw voelde zijn vacht langs de hare schuren. "Je kan het Blackpaw! Klimmen!" Blackpaw wilde, echt waar, want ze voelde haar hart in haar keel kloppen en ze hoorde het gebrom van de vos onder zich. Ze zag niet hoog genoeg, dat wist ze. Maar ze durfde niet één van haar poten van de boom af te trekken om zich daarmee omhoog te duwen. Ze wist dat ze Ravenheart's poot moest aanpakken, maar dat zou betekenen dat ze zich los moest laten. Ze keek omhoog, in haar vaders ogen, en dwong zichzelf los te laten. Ze voelde hoe haar staart geraakt werd door de nagels van de vos, en dat gaf haar de zet die ze nodig had. Ze stak haar rechterpoot uit, en greep die van Ravenheart. "Trek me omhoog asjeblieft," piepte ze bang, en ze voelde de tranen van angst in haar ogen staan.

Live vanuit de trein, waarbij het internet SNEL werkt O_0

Onderwerp: Re: I'm buried a l i v e (Blackpaw - SPT)