I'm buried a l i v e (Blackpaw - SPT)

"We kunnen langs de border van WindClan gaan en daarna naar Burnt Sycamore." zei ze. Ohja, dat was wel een goed plan. Ravenheart knikte. "Die konijnenvreters zullen vast wel over de border gestapt zijn." Het deed hem denken aan zijn laatste aanvaring met Thunderclan. Dat was ook geen beste geweest. "Al is het misschien nu wel rustig.. we hebben al een tijdje niks meer van ze gehoord."

"Ja... Ik voel gewoon dat ze iets van plan zijn." Hij knikte. Al voelde het waarschijnlijk meestal altijd wel zo. Alsof andere clans vanalles van plan waren. Ravenheart snoof de geuren op. De grens was hier. "De geuren ruiken oud. Alsof ze al een tijdje niet geweest zijn, vind je niet?" vroeg hij toen. Dat was raar, zeker omdat Windclan de laatste tijd nogal bezig leek met hun territorium. "Misschien zijn ze deze kant vergeten te doen." lachte hij een beetje.

Dauntrose wreef zich tegen een boom aan. Hij deed maar hetzelfde maar dan tegen een struik. Dat herhaalde hij nog een paar keer totdat hij er zeker van was dat hun geur goed over het stuk heen zat. De zon begon te zakken en dat merkte Dauntrose ook. Hij gaf haar een duwtje. "Wie het eerst daar bovenaan is!" Daar hadden ze de eerste keer ook gezeten toen ze elkaar ontmoet hadden. Soort van. Want hij had haar al wel in het kamp gezien. Ravenheart grijnsde en sprintte er vandoor, naar boven toe.

"Hé, dat is niet eerlijk." Pfft. Eerlijk. Hij was al bovenaan, met Dauntrose net achter hem. "Eerlijk? Het was eerlijk! Gewoon snel reageren." heeg hij. Al snel was Raven weer op adem en ging hij liggen. Het was koud, maar niet zo ontzettend koud als het weken ervoor was. Hij voelde dat het warmer begon te worden en dat vond hij wel prettig. Al was de zon in greenleaf niet te harden voor hem met zijn zwarte vacht. Hij staarde naar de ondergaande zon toe. "Toch vind ik dit het mooiste plekje van heel Shadowclan."

Ravenheart kroop wat meer tegen haar toen zij ook was gaan liggen. Het was beter om warmte te delen. Maar Raven wist zelf ook donders goed dat dat een rot excuus was om dichter bij Dauntrose te liggen. Want als hij eventjes helemaal eerlijk bleef naar zichzelf, dan had hij best wel gevoelens voor haar ontwikkeld de afgelopen weken. Ondanks dat het een beetje raar was gelopen allemaal. Raven zou ook niet durven om nu voor zijn gevoelens uit te komen of ze te vertellen aan Dauntrose. Dus dan maar over iets anders beginnen. Heel subtiel. "Ik hoorde dat Blackpaw een oogje op iemand had."

"Ja. Dat klopt. Tegen mij zij ze Ember. De broer van Windpaw hé... Maar ik krijg de indruk dat ze op die andere broer valt. Dawnpaw." Emberpaw en Dawnpaw.. "Hmmm.. die heb ik beide alleen nog maar gezien in het kamp, verder niet." hij had niet echt met ze gesproken of zo. Ravenheart haalde diep adem en blies deze ook weer uit. Hij was totaal dichtgeklapt, wist niet meer wat hij moest zeggen. "Dus op wie heb jij een oogje." flapte hij er toen uit. Wow oeps. Dat was niet compleet de bedoeling geweest.

Wat was dat een stomme vaag geweest! Ravenheart zuchtte diep. "Euhmm... hij is sterk en knap." Begon Dauntrose. Oh jee. "Zeer knap... En hij is ook lief. Misschien een tikkie vergeetachtig. En hij heeft een warme stem." Hij grijnsde. Het klonk als hem. Was hij het ook? Hij durfde het niet zeker te zeggen. "Dat moest vast de gelukkigste kater op de wereld zijn." zei hij tegen haar met een grijnsje. "Heeft deze kater ook nog een naam?" Dan zou hij het zeker weten. Als Dauntrose het durfde te zeggen tenminste.

"Euhm...." klonk het onzeker uit Dauntrose. Oh jee, hij hoopte dat haar niet onzeker maakte. "R... Eh... Ravenheart." miauwde ze zacht. Een brede grijns kwam over zijn gezicht heen en hij ademde zachtjes. Ravenheart drukte zijn neus tegen de hare aan. "Dat is grappig eigenlijk," begon hij. "Wat de poes waar ik verliefd op ben heeft de meest prachtige lange, gekleurde vacht. Blauwe ogen waar je in kan verdrinken en een stem waar ik uren naar zou kunnen luisteren." Hij voelde zijn hart tekeer gaan. "Haar naam is Dauntrose."

Het duurde eventjes maar toen kwamen er tranen bij Dauntrose. Ravenheart keek verbaasd naar haar en drukte zijn kop tegen die van hem aan. "Wat is er? Is het niet goed?" vroeg hij toen. "Je bent niet verplicht om bij me te zijn als je niet wilt?" hij wist het ook niet meer. Hij wist eigenlijk niet goed wat hij met deze situatie aan moest.

Dauntrose kroop nog dichter bij hem. Nog even en ze kroop op hem. "Niet letten op mij.", fluisterde ze. "Ik heb mijn emoties niet in de hand... Ik hou van je." Hij grijnde. Dat was wat hij wel hoopte. "Gelukkig maar. Ik zou niet willen dat je je rot voelde door mij." zei hij zacht. "Ik hou ook heel veel van jou." hij drukte zijn kop tegen haar aan. "Je hoeft niet te huilen. Het is allemaal goed."