I'm buried a l i v e (Blackpaw - SPT)

Ravenhearts hart klopte in zijn keel van angst. Angst om zijn dochter te verliezen en angst voor de vos. De vos ging met zijn poten tegen de boom op en dat was voor Blackpaw het zetje om te gaan. Ravenheart voelde het pootje op die van hem glijden. "Trek me omhoog asjeblieft," piepte ze bang en hij voelde hoe zijn hart in tweeën scheurde. Hij trok haar omhoog tot hij bij haar nekvel kon en pakte toen dat vast. Hij drukte Blackpaw dicht tegen zich aan op de tak en legde zijn kop tegen haar aan. "We zijn veilig, we zijn veilig.." prevelde hij zachtjes steeds. Het duurde eventjes voordat de vos weg was, maar uiteindelijk ging het beest toch terug naar zijn hol.

Het ging mis. Blackpaw voelde hoe ze weggleed en grip op Ravenheart's poot verloor. Ze klemde zich vast aan de schors, maar voelde hoe die door het natte weer zompig was geworden en niet veel steun meer gaf. Maar Ravenheart, sterk dat hij was, trok haar omhoog en greep haar in haar nekvel. Ze belandde op de tak, naast haar vader, en werd stevig tegen het grote, veilige lichaam aangedrukt. "We zijn veilig, we zijn veilig.." Haar hart bonkte door haar hele lichaam, en ze was buiten adem. Ze kneep haar ogen bang dicht, en voelde hoe de tranen over haar wangen liepen. Zodra ze zich realiseerde dat ze veilig was, drukte ze zich steviger tegen haar vader aan. Ze wilde even zo blijven zitten, even rustig op adem komen.
"Dank je," fluisterde ze uiteindelijk. Ze merkte hoe ze altijd haar stem verloor als ze overstuur raakte. Ze drukte zich nog wat steviger tegen Ravenheart aan. Voorlopig wilde ze nog niet naar beneden.

Het was heel lang alleen de paniekerige ademhaling van Blackpaw. Het was ook super eng geweest. Hij was ook goed geschrokken. Ravenheart had zijn staart goed om Blackpaw heen zitten. Hij voelde de natte tranen van haar tegen zich aan, ze was zo erg geschrokken van de vos. "Dank je," werd er toen gefluisterd. "Sorry dat je zo geschrokken bent.. maar dat is dus een vos." zei hij zachtjes. Hij was zelf nog steeds op adem aan het komen van het snelle klimmen in de boom. "Als je je weer wat rustiger voelt, wil je dan weer proberen naar beneden te komen met mij?"

Tussen de tranen door kon Blackpaw lachen. "Ja, nu weet ik in ieder geval wat een vos is. Én hoe ze ruiken, en dat dat duidelijk geen konijn is." Ze keek op van Ravenhearts borst en gaf hem kort een kopje. Ja, hij deed zijn best. Meer dan dat zelfs. Hij slaagde erin om een onwijs goede vader te zijn. De sterke kater waar ze naar op kon kijken die ze lang had gemist, maar die hij nu als een natuurtalent was. "Ja, ik denk dat ik zo wel klaar ben om naar beneden te gaan," zuchtte ze. Even liet ze een oog glijden over de grond beneden de boom. Het duizelde haar. Nope, boomklimmen zou voorlopig niet haar ding zijn.

"Ja, nu weet ik in ieder geval wat een vos is. Én hoe ze ruiken, en dat dat duidelijk geen konijn is." Ja, dat was zeker weten geen konijn geweest. "Zelfs ik heb me vergist in de geuren." Lachte hij een beetje. Zelfs volwassen warrior waren niet perfect. Zeker niet in sommige weersomstandigheden. Blackpaw gaf hem een kopje en hij voelde zich warm vanbinnen, ondanks het koude weer. Het ging dus weer goedkomen tussen hun twee, daar was hij zeker van. Blackpaw gaf aan dat ze klaar was om naar beenden te gaan. Goed dan. "Oké.. uhm, hoe doen we dit het slimste.." hij keek eventjes naar beneden. Hij zou via de boom naar beneden kunnen rennen met behulp van zijn nagels. "Ik ga wel eerst, als je niet zeker bent of je valt kan je jezelf op mij gooien en dan vang ik je wel op." Beter dat Ravenheart Blackpaw haar val brak dan gewoon de keiharde grond. De zwarte kater rende via de stam naar beneden, gebruikte zijn nagels om de boom goed vast te houden en stond toen op de grond omhoog te kijken. "Kom maar!"

Ravenheart liet haar los en nog bibberend klampte Blackpaw zich vast aan de tak. Ravenheart ging soepel naar beneden en stond binnen een paar tellen stevig op de grond. Top, zo zou dat dus nooit bij haar gaan. Maar Black wilde echt naar beneden, en voorlopig niet mere in een boom te hoeven klimmen. Dus ze schoof zichzelf naar de grote stam toe, zette haar nagels stevig in de schors en ging stapje voor stapje naar beneden. De laatste meter liet ze zich vallen. Die hoogte was ze wel gewend, en Blackpaw wist dat ze instinctief op haar pootjes terecht zou komen. Ze landde vlak naar Ravenheart, en ze schudde zich even snel uit. "Oke.. En nu?" grijnsde ze, al was de angst nog deels in haar ogen te lezen.

Zijn blauwe ogen keken omhoog naar Blackpaw, die nog bang op de tak zat. Maar ze kwam wel naar beneden en het ging beter dan verwacht. Ze kwam op haar pootjes naast hem terug. Ravenheart drukte zijn kop tegen haar aan. "Ik ben trots op je." zei hij zachtjes tegen haar. "Oke.. En nu?" Ja... nu.. Ravenheart keek eventjes om zich heen. "Terug lopen naar ons konijn? En onderweg nog kijken of we een goeie prooi voor jou kunnen vinden! Als je nog wilt jagen tenminste.." miauwde hij en keek eventjes. Hun voetsporen waren nog in de sneeuw te zien, van waar ze gerend hadden en waar ze gelopen hadden toen ze van het konijn af kwamen.

"Ik ben trots op je." Een glimlach verscheen op Blackpaw's gezicht, en ze gaf Ravenheart een kopje terug. "Klinkt goed," antwoordde ze. "Ja, ik wil nog steeds graag jagen. M'n doel was om vandaag met een prooi thuis te komen, en dat ben ik nog steeds van plan." Bovendien zou het jagen haar op andere gedachten zetten, en zou ze de bijna dood ervaring van net - want zo had ze het ervaren - vergeten. "Dus," ging Blackpaw verder terwijl ze haar kop in de lucht stak en nieuwe geluiden op probeerde te vangen, en diep snoof om nieuwe geuren te ontdekken. "Ik ruik mos, ergens. Het is nat van het sneeuw, maar wie weet maken we kans om daar iets te ontdekken wat ook op de geur van mos af is gekomen?"

Blackpaw stemde in met zijn plan om het konijn te halen. En natuurlijk zelf daarna nog op jacht te gaan. "Ik ruik mos, ergens. Het is nat van het sneeuw, maar wie weet maken we kans om daar iets te ontdekken wat ook op de geur van mos af is gekomen?" Hij keek eventjes rond, meestal zat mos op de wortels van bomen. "Ik denk dat het die boom daar is," Hij wees met zijn staart naar een boom. "Misschien dat daar een muis of spitsmuis onder schuilt? Die beesten maken hun nestjes ook van mos en soms schuilen de onder mos." zei hij tegen haar. Hij had wel is muisjes gezien toen hij als apprentice mos van de bomen af moest halen voor de nesten van de elders.

Blackpaw knikte instemmend. "Sounds like a plan," mauwde ze, en ze nam meteen haar jachthouding aan, voor het geval dat daar inderdaad muisjes te vinden waren. Ze hield haar staart weer netjes vlak boven de grond, zoals ze manen geleden van Lovetear had geleerd toen ze nog een kitten was. Ze had een geconcentreerde jachtblik in haar ogen, en ze bewoog langzaam en zachtjes haar poten over de sneeuw, zodat ze niet gehoord zou worden. Langzaam maar zeker sloop ze naar het mos toe, en zodra ze dichterbij kwam, hoorde ze inderdaad wat beweging onder het mos. Ze had al een plan in haar hoofd, en wist precies hoe ze dit aan zou pakken. Zodra ze dichtbij genoeg was, sprong ze vlak naast het mos. Twee kleine muisjes schrokken zich dood en renden via de andere kant onder het mos vandaan. Blackpaw, die intussen weer stevig op haar achterpoten stond, kon zich meteen afzetten en een volgende sprong richting de muizen doen. Eén ontsnapte, want ze had zich niet op beide muisjes kunnen focussen, maar de ander lag geplet onder haar twee voorpoten. Blackpaw beet meteen toe, greep het muisje in zijn nek en draaide het om. Het was niet zo zwaar geweest als bij het konijn, die een stuk groter was geweest, maar het was effectief en het levenloze lichaam van het hapje vlees bleef onder haar poten liggen. "HET IS GELUKT!" gierde Blackpaw, en ze keek trots om naar Ravenheart.

Ravenheart bleef geduldig wachten terwijl Blackpaw naar het stukje mos toe kroop om de muisjes te gaan pakken. Hij grijnsde en ging zitten. Hij was zo trots op zijn dochter, die nu haar eerste prooi ging vangen. Tenminste, dat hoopte hij voor haar. "HET IS GELUKT!" klonk er toen over blij en Ravenheart kwam op een drafje naar haar toe. "Goedzo! Laat is zien!" zei hij met een grijns en keek naar de muis. "Wat een vangst!" grijnsde hij. "Laten we die muis en het konijn meenemen naar het kamp." het konijn lag iets verderop.

"Goedzo! Laat is zien!" Blackpaw nam haar vangst weer in haar bek en hield het voor Ravenheart's neus. "KWIJK, dwit is toch wel een wele wangst!" Het liefst zou ze willen dat de hele clan kon zien wat ze mee terug nam. En dan met name Innerghost, die toch een beetje ontevreden was geraakt nadat ze het territorium uit was gegaan, waarbij die creep van een Lurkingpaw haar had gevolgd. "Ik kan niet wachten tot Dauntrose dit ziet," grinnikte ze, en gaf Ravenheart een knipoog. Ze had gemerkt dat de twee elkaar vaker zagen. In het begin had Blackpaw gedacht dat dat omwille van haar was, omdat ze nu allebei haar ouderfiguren waren. Maar soms kreeg Blackpaw het idee dat er wat meer was. En eigenlijk.. Dat zou haar best leuk lijken.

"KWIJK, dwit is toch wel een wele wangst!" Ravenheart moest lachen om hoe ze alles uitsprak nu. "Ja, dat is inderdaad een hele vangst." Hij schudde licht zijn kop en wenkte haar mee met zijn staart. Ze zouden maar is terug lopen naar het kamp. "Kom mee, voordat onze vacht eraf vriest." hij was blij dat ze van de vos af waren, maar hij zou Innerghost of Shrewstar nog wel inlichten over het hol. Misschien konden het beest nog ingraven en des noods konden warriors er op letten. Hij hoopte alleen dat die vos zich niet meer liet zien. "Ik kan niet wachten tot Dauntrose dit ziet," Ravenheart dwaalde eventjes af toen hij die naam hoorde. Hij had Dauntrose een paar keer vaker gezien, buiten het kamp om, dat waren best gezellige momenten geweest. "Huh? Oh ja! Ik denk dat ze supertrots op je zou zijn!" Antwoordde hij toen hij eindelijk uit zn gedachte ontwaakte. Ze kwamen langs de struik met het konijn er in en Ravenheart pakte die op. Misschien kon hij dit konijn in het kamp wel delen met Dauntrose. Zou ze dat leuk vinden? Hij schudde zijn kop, hij moest echt stoppen met nadenken.

Blackpaw knikte, en trippelde weer terug richting het kamp. Halverwege pakte Ravenheart nog het konijn op dat hij eerder had gevangen. Even leek hij in gedachte verzonken, en een grijns verscheen op Black's snuit. Jaa, ze wist het wel! "Huh? Oh ja!" Van onderaf keek Blackpaw hem met een brede grijns en wiebelende wenkbrauwen aan. "Nou mister romanticus, ik zou maar een paar kaarsjes vinden, gebraden konijn bereiden en een dineetje voor twee organiseren," knipoogde ze hem toe.

"Nou mister romanticus, ik zou maar een paar kaarsjes vinden, gebraden konijn bereiden en een dineetje voor twee organiseren," Hij keek met opgetrokken wenkbrauwen naar onderen toe. "Waar heb jij het over dan?" vroeg hij schijnheilig. Hij wist niet zeker of Blackpaw doorhad wat er op zijn gedachtes speelde. Maar volgens mij kon zijn dochter zijn gedachtes lezen. "Ik snap niet waar je het over hebt hoor." zij hij en keek weer vooruit met toch een klein grijnsje rond zijn snuit.

Nog even bleef Blackpaw haar vader aankijken met haar ikhebjeweldoor-blik, maar draaide uiteindelijk haar kop van hem weg. "Oke, dan zal ik het wel fout hebben," mauwde ze, al had ze dondersgoed door dat Ravenheart aan het grijnzen was. Ze had hem een duw in de goede richting gegeven; de rest moest ze aan hem overlaten.
De weg naar het kamp was niet ver meer, en Blackpaw kon de spelende kittens al horen. Met de muis nog steeds in haar bek liep ze uiteindelijk de ingang door, en keek wild om zich heen of ze Dauntrose zag. Ze wilde dit laten zien - en ze had natuurlijk nog de geheime agenda van Ravenheart en Dauntrose vanavond bij elkaar te laten zijn, maar dat hoefde Ravenheart nu niet te weten.

Dauntrose wurmde zich weer uit de Elders Den. Nu dat Innerghost de nadruk had gelegd op meer vechten, trainen enzovoort waren er minder apprentices voor de normale taken. Ze had zelf initiatief genomen om naar de Elders Den te gaan. Ze mopperde veel, maar waren wel dankbaar. Haar lange vacht was warrig en ze probeerde het plat te likken. Een plotselinge beweging deed haar opkijken. Ze zag Blackpaw met een muis in haar bek. Verbaasd stond ze op. Glimlachend wandelde ze op de vrolijke apprentice af. "Wat krijgen we nu?!"

♥ Isa

Ravenheart grijnsde toen hij Blackpaw naar Dauntrose zag rennen met zijn eerste prooi. Hij was heel trots op haar. Zelf legde hij zijn konijn achter de prooistapel en hij hoopte dat die er nog lag tegen de tijd dat ze gingen eten met z'n allen. Al wist hij dat wel zeker, zometeen zouden de laatste patrols binnenkomen en dan was het voedertijd. Hij ging half onder de struik liggen, zodat zijn zwarte vacht de laatste streepjes zon op kon vangen. Hij durfde eigenlijk niet zo goed zometeen naar Dauntrose te stappen met het konijn dat hij had gevangen.

En zoals altijd wist Dauntrose Blackpaw te vinden. "Wat krijgen we nu?!" riep ze uit. "Uhu!" mauwde Blackpaw trots, en ze stak haar snuit met de muis in haar bek trots omhoog. "Zelf gedaan!" De blik in Daunt's ogen was geweldig, en Black merkte dat ze het leuk vond om haar trots te maken.

"Uhu!" Dauntrose lachte. Ze zag Ravenheart niet veel later binnenkomen. "Zelf gedaan!" Glimlachend gaf ze een lik over de gestreepte kop. "Wou, dat is echt prachtig. Heb je dat samen met je vader gedaan?" Ze hoopte dat ze 'vader' niet verkeerd zou opvatten. Haar blik gleed naar de zwarte kater die onder een struik van de laatste zon genoot.

♥ Isa

Onderwerp: Re: I'm buried a l i v e (Blackpaw - SPT)