I'm buried a l i v e (Blackpaw - SPT)

Ravenheart lag op een afstandje onder een struik, te kijken naar de blije jonge poes die tegen de andere calico kat stond te praten over haar vangst. Ze leek super enthousiast erover, ondanks het ongelukje wat gebeurd was onderweg. Gelukkig was Blackpaw niet bang geworden erdoor en wou ze nog steeds naar buiten. Al zou hij wel moeten checken of ze misschien niet te eng ervan ging dromen, anders zou hij nog wel is praten met haar. Maar toen draaide Blackpaw zich om en liep naar hem toe. Oh help. "Moet je niet met je denmates eten? Of hebben ze het druk?" Daunt zou haar vast volgen. Oh man. Paniek.

Dauntrose kwam naast hem staan, hij keek schuin omhoog. "Ben je bang van je eigen dochter?" merkte Dauntrose naar hem op. Hij schudde zijn hoofd en kwam ondertussen omhoog. "Nee, maar ze heeft ook nog vrienden. Misschien had ze afgesproken met iemand?" Hij wist het ook niet zeker. "En waar is dat groot konijn van je?" Ohja zijn konijn! Hij stond op en ging naar de prooistapel en trok daarachter het konijn weg. Hij legde hij voor haar neer en ging zitten. "Hier is mijn enorme konijn." zei hij met een grijnsje om zijn mond.

Ravenheart was net terug gekomen en wachtte tot Blackpaw met haar muis erbij ging zitten. Maar dat was niet wat er gebeurde. Ze pakte de muis op, vertelde dat ze nog met vrienden af had gesproken en peerde hem. Oh. "Zo. Vertel me alles." miauwde Dauntrose naar hem toe. Hij ging zitten, en keek Blackpaw nog eventjes na. "We waren met z'n tweeën naar buiten gegaan. Om te jagen," vertelde hij eerst. "Ik weet niet of je nog erg vond dat ik haar soort van geleend had." lachtte hij en beetje. "Maar ja, ik ving onderweg dat konijn, dat Blackpaw had gevonden overigens. En daarna zochten we door. Maar we kwamen een vossenhol tegen en dat had ik te laat door. Dus moesten we rennen voor ons leven. We zijn een boom in geklommen en daarna toen alles weer rustig was hebben nog even doorgejaagd. En daar ben ik dan!" hij grijnsde erbij. Meer was er niet echt te vertellen.

"Zijn jullie ergens gewond ofzo." werd er meteen gevraagd. "Natuurlijk niet. Ik heb ervoor gezorgd dat we beide veilig de boom in kwamen. Al had Blackpaw daar iets meer moeite mee." Hij had sterke schouders en genoeg spieren die hem omhoog konden trekken, de boom in. Maar Blackpaw moest dat allemaal nog krijgen en daar moest nog veel training aan te pas komen. "Goed dat jullie zijn weggerend. Misschien moeten we dat vertellen aan Shrewstar." Hij knikte. "Straks als ik gegeten heb zal ik Shrewstar of Innerghost is opzoeken om het door te geven." Innerghost was zijn moeder, dus die zag hij bijna dagelijks wel om met haar te kletsen. "Wat heb jij vandaag allemaal gedaan?" Ravenheart ging er ook maar bij liggen en scheurde ondertussen het vel van het konijn er af, zodat ze zometeen konden eten.

"Niets speciaals. Ik heb vandaag gejaagd en omdat iedereen zo druk is met trainen ben ik de prooi naar de elders gaan brengen." Ravenheart knikte. Sinds al die trainingen werden gewone apprentice taken overgenomen door de jongere warriors. "Ja, het is nu een beetje lastig met al het trainen dat moet gebeuren. Daarom ben ik vandaag ook gaan jagen met Blackpaw, dan heeft ze een keertje iets anders." Shadowclan was zeker niet zwak, en nu helemaal niet. Windclan zou het nog wel voor hun kiezen krijgen. "Zullen we beginnen?" vroeg hij met een blik op zijn konijn en toen weer naar Dauntrose. Hij had zoveel honger gekregen van al het jagen en doen. "Misschien kunnen we vanavond nog buiten een patrol lopen? Of gewoon ergens zitten?" vroeg hij aan haar.

"Eet jij maar eerst." Hij nam een hap van het beest. Het was alweer een tijdje geleden dat hij zo lekker had gegeten van prooi. Hij voelde dat het langzaam aan weer warmer werd. Het zou niet lang meer duren. "We kunnen samen de borders checken en daarna ergens zitten." Hij knikte en slikte zijn eten weg. "Klinkt als de perfecte combinatie." glimlachte hij naar haar. "Ik had trouwens nog gehoord dat Blackpaw gezien was uit het kamp, al vlak bij Highstones," begon hij rustig. "Innerghost was laaiend dat de apprentices zo ver buiten konden komen. En ik kreeg ook nog op mijn flikker omdat ik mijn dochter niet in bedwang hield en de code goed leerde..." eindigde hij met een nieuwe beet in het konijn. Ja, dat was nog is wat geweest. Hoewel hij het wel knap vond dat Blackpaw zo ver was gekomen.

"Ze moet mij ook de schuld geven... Ik zal haar aanspreken." Hij grijnsde. Hij moest haar ook eigenlijk erop aanspreken maar al Dauntrose het deed was het al goed. Ze moesten samen een beetje de ouder rol op zich nemen en één iemand die Blackpaw aansprak was wel genoeg. Ravenheart trok zijn kop iets naar haar toe. "Tussen jou en mij.. ik vind het een hele prestatie dat ze zo ver is gekomen." maar ze moesten wel prioriteiten stellen. Ze konden niet zomaar elke apprentice buiten het territorium laten rotzooien als ze daar zin in hadden. "Misschien kunnen we haar wat klusjes laten doen bij de elders als straf." Teken en vlooien plukken bij ze. Of ze eten brengen en hun nesten opnieuw maken. Ravenheart nam weer een hap en sloot zijn ogen eventjes. Hij was toch wel erg blij dat hij al deze tijd met Dauntrose door mocht brengen.

"Ik stem voor de muizengal." Hij rilde bij de gedachte. Dat was met recht het goorste prutje wat hij ooit in zijn poten had gehad. "Ieuwwll, daar moet ik echt niet meer aan denken." zei hij tegen haar. Hij keek naar het konijn, zijn honger was weg en hij zat vol. 'Ik zit vol, maar eet rustig door hoor." hij ging liggen om eventjes rustig zijn eten te laten zakken. Straks als het echt donker was zou hij nog naar buiten gaan met Dauntrose.

"Hmmpff... Ik denk dat ik morgen een maaltijd ga overslaan." Hij knikte. Zelfde voor hem. Hij had zoveel gegeten dat hij dacht dat hij heen bareleaf door zou kunnen komen. "Zullen we gaan?" Ravenheart stond op en ging naast haar staan. "Goed plan! Laten we dat maar is doen." zei hij terwijl hij met Dauntrose naar de uitgang van het kamp liep. "Waarheen gaat onze weg vanavond?" vroeg hij toen.