It'll be okay [&Creamypaw]

Ze had verder niet meer gereageerd op de andere onderwerpen, voor nu even zou ze het opzij zetten. Toch knaagde het gemis aan haar hart en ze hoopte dat de jonge poes zich kon redden in haar eentje. Het antwoord dat Creamypaw haar gaf deed haar glimlachen. Nee ze zou ieder altijd in zijn waarde laten en respecteren voor wie ze waren. Welk recht had zij te oordelen over anderen terwijl ze zelf ook niet altijd even perfect was. Haar snorharen trilde even en voor het eerst voelde ze zich niet de volledige buitenstaander meer. Natuurlijk was ze vaker meegegaan op patrouilles voor de jacht maar het liefst ging ze alleen. Creamypaw was de eerste die haar echt gewoon uitnodigde. Met haar staart licht heen en weer zwiepend volgde ze de jongere kater om te knikken bij zijn voorstel. ''Klinkt goed, ik kan wel wat oefening gebruiken met vissen.'' Antwoordde ze en grinnikte even zacht. Ze zou er nooit aan wennen dat ze haar poten nat zou krijgen, maar het was niet meer zo heel erg onprettig. Eenmaal buiten het kamp versnelde ze haar passen en kwam naast hem lopen, haar schouders ontspannen. ''Hoe doen jullie dat eigenlijk?'' Vroeg ze en keek hem kort aan. ''Ik bedoel jullie vinden het geen van allen erg om natte poten te krijgen. Zelfs de warriors met een lange pels vinden het niet al te erg.'' Vervolgde ze en glimlachte langzaam voor ze haar kop iets liet opzakken en even haar omgeving inspecteerde. Al wist ze dat de RiverClanners het liefst vis aten.

Hij zigzagde tussen wat bomen door terwijl hij naar de rivier liep. Zijn houding veranderde sinds ze bij het kamp vandaan waren. Hij ontspande zichtbaar en trippelde zelfverzekerd richting het water. Nou anderen hen niet in de gaten konden houden en hij alleen met haar was. Er stond een enthousiaste blik in zijn lichtblauwe ogen te lezen en opeens zag je de kitten in hem terug. Het enthousiasme en de leergierigheid. Zo snel hij in de buurt was van andere katten, vooral katten die hij niet goed kende, werd hij serieus en een beetje gespannen. Bij Whisperwind voelde hij zich op zijn gemak, misschien niet zo als bij Bravesoul maar het kwam in de buurt. Hij keek even achterom toen haar stem zijn oren bereikte. Hij bewoog ze kort om haar opmerking goed op te kunnen vangen, daarna glimlachte hij. “Vissen is ook niet makkelijk, zeker niet als je dat niet gewend bent. Ik heb er ook nog steeds moeite mee, maar nou met Greenleaf zitten er wel weer meer vissen in de rivier, dus hebben we best kans om er één te vangen.” Hij vertraagde zijn pas iets zodat hij naast haar kwam lopen. ''Hoe doen jullie dat eigenlijk?'' Hij wende zijn kop en keek haar vragend aan. Er verscheen een grijnsje om zijn lippen toen ze de uitleg erbij gaf. “Volgens mij is dat iets wat iedereen buiten de Riverclan zich afvraagt. Ik hou van water, misschien komt dat wel omdat wij er mee opgroeien. Je leert al vroeg zwemmen en onze vacht is volgens mij wat anders als bij andere katten. Ik denk dat dat komt door de vis die wij eten, maar zeker weet ik dat niet.” Hij stopte vlak voor de waterkant en keek de rivier over. De rivier kabbelde rustig en het bleke zonnetje aan de horizon verlichtte het water, waardoor er een schittering ontstond. Er verscheen een gelukkige glimlach om zijn lippen en zijn ogen begonnen te glinsteren. Hij was graag bij de rivier. Hij ging zitten en staarde kort in het water, daarna keek hij Whisperwind aan. “Kun je al een beetje wennen aan de smaak van vis?” vroeg hij toen vriendelijk.

Zwijgend volgde ze de jonge kater, het territoria kende ze zo onderhand prima, zeker na vele manen te hebben gespendeerd hier. Ze hield met een schuin oog haar gezelschap in de gaten en knikte tevreden zodra ze de verandering zag in zijn gehele houding. Een glimlach kroop rond haar snuit terwijl ze haar kop even ronddraaide om om zich heen te kijken voor ze Creamypaw weer aankeek. ''Dat is waar, het is behoorlijk lastig. Ik heb geleerd om mijn prooi zelfs uit een boom te trekken maar niet uit het water.'' Merkte ze grappend op voor ze haar pas iets versnelde en dichter bij hem kwam lopen. Ze luisterde naar het antwoord wat hij gaf en knikte langzaam met haar kop. Ze bleef naast hem staan en staarde even naar het water. ''Ik denk niet dat ik het ooit zal snappen. Het duurt veel te lang voor al mijn vacht is opgedroogd. Ik heb het eigenlijk nooit zo erg gehad met water.'' Zei ze en slikte even voor ze haar poten stevig neerzette en zich zo verplaatste dat haar schaduw niet op het water terecht kwam. Ze had heus wel iets opgestoken maar ze wist dat ze pas echt haar eigen jachttechnieken kon gebruiken in leaf-bare. Ze keek op van zijn vraag en knikte. ''Het is anders en eerst moest ik echt honger hebben wilde ik eten. Maar nu begint het langzaam toch gewoon te worden en lijkt mijn niet water prooi gewende maag eraan te wennen.'' Antwoordde ze met een lachje voor ze haar staart iets naar zich toe trok. ''Niet dat ik ooit echt zal wennen maar nog even en leaf-bare word mijn favoriete tijd van het jaar.'' Zei ze en schudde haar kop even. Ze zou waarschijnlijk gewoon gek klinken.

Pas toen hij aan de rivier was gaan zitten gaf hij antwoord op haar opmerkingen. “Ik kan begrijpen dat het lastig is wanneer je gewend bent om je prooi op een andere manier te vangen. Ik vind het al heel lastig en als je het dan helemaal op een andere manier moet leren. Nee, ik wil daar niet aan denken.” Hij liet zijn kop wat zakken en nam een slok water, voordat hij verder ging. “Misschien ga je water ooit wel lekker vinden. Ik kan me niet voorstellen dat iemand water niet fijn vind, anders moet je het zoveel mogelijk mijden dat je helemaal het water in moet. Je poten nat is eigenlijk niet te voorkomen. Ik hoop dat je steeds meer aan water kan wennen. Ik vind het heerlijk, vooral als het regent. Dan is de wereld stil, echt stil.” Zijn blik werd kort afwezig, daarna keek hij haar weer aan. “Gelukkig dat je vis nou beter kan eten, zeker als je bedenkt dat dat is wat wij het meeste eten.” Hij keek weer even over het water en staarde naar een vis die voorbij zwom, maar voordat hij de vis kon grijpen zei Whisperwind weer wat. ''Niet dat ik ooit echt zal wennen maar nog even en leaf-bare word mijn favoriete tijd van het jaar.'' Hij keek haar vragend aan. “Waarom?” Hij klopte met zijn staart op het plekje naast hem. “Kom je naast mij zitten?” Vroeg hij toen vriendelijk. Zijn blik ging van vragend naar afwachtend.

Ze bleef hem in stilte volgen en keek op zodra ze zijn reactie hoorde. Ja lastig was het zeker vooral omdat ze niet hield van natte poten. Toch lachtte ze even zacht en schudde haar kop. ''Gelukkig zijn we allemaal nooit te oud om te leren.'' Zei ze en gaf haar schouder een korte lik voor ze zich helemaal oprekte en haar lange vacht uitschudde. Haar gele ogen gleden even over de gehele omgeving terwijl ze een van haar oren naar de kater richtte om te luisteren naar wat hij zei. ''Ik heb slechte ervaringen met water, en dat is de grootste reden dat je mij nooit voor de lol zal zien ronddobberen.'' Antwoordde ze zacht en zuchtte zacht voor ze de jongere kater aankeek en vervolgens naar haar eigen reflectie in het water. Een lichte glimlach brak door en ze knikte langzaam. Veel keus had ze niet, als ze geen vis at had ze geen eten en ging ze dood. Maar zelfs zij zou nooit echt van de smaak gaan houden, iets wat haar niet veel deerde. ''Klopt,'' Zei ze zacht en trok haar blik weg van de reflectie in het water voor ze iets naar achteren schoof. Ze keek op van zijn vraag en schoot even in de lach. ''Dat zal het enige seizoen zijn dat ik mijn eigen jachttechnieken weer kan gebruiken. Het enige seizoen waarin ik met meer prooi terugkom dan nu.'' Antwoordde ze en knikte langzaam voor ze weer opstond. ''Tuurlijk, kun je tips geven als ik iets verkeerd doe.'' Antwoordde ze vriendelijk en liep naar hem toe om geruisloos naast hem te komen zitten. Haar bleke ogen gleden naar het water, wachtend tot ze iets zou spotten zodat ze een poging kon wagen.

Hij glimlachte toen ze zei dat ze nooit te oud waren om te leren. “Dat lijkt mij ook, al kan ik daar niet zo over mee praten. Zo oud ben ik nog niet. Jij trouwens ook niet.” Zei hij lachend. Hij keek naar haar toen ze zei dat ze slechte ervaringen had met water. “Wat is er gebeurd dan, of heb je het daar liever niet over?” Ze hoefde het er van hem niet over te hebben, maar als ze haar verhaal kwijt wilde kon dat altijd. Hij was goed in luisteren en hij wilde graag andere helpen en als ze daar alleen maar een luisterend oor voor nodig waren dan bood hij die graag aan. ''Dat zal het enige seizoen zijn dat ik mijn eigen jachttechnieken weer kan gebruiken. Het enige seizoen waarin ik met meer prooi terugkom dan nu.'' Hij was even in gedachten verzonken geweest en hij bewoog even zijn oren om de tekst die ze net uitgesproken had terug te halen. “Het gaat vast vanzelf beter Whisperwind. Ik denk niet dat je je daar te druk over hoeft te maken.” Terwijl hij het zei wist hij hoe dom dat eigenlijk klonk uit zijn bek. Hij maakte zich daar wel degelijk druk om bij zichzelf, dat hij het nooit goed zou leren. “Zou ik dan een keer met jou mee mogen jagen? Daar kan ik ook van leren.” Toen ze naast hem kwam zitten glimlachte hij naar haar. “Ik weet niet of ik zo veel tips kan geven, maar ik kan het proberen.” Hij keek naar het water of er een vis langs zou zwemmen. “Je moet zo snel mogelijk zijn en soms dan denk ik te lang en is de vis alweer weg. Wil jij de eerste proberen die dicht genoeg langs zwemt?” Hij had het nog niet gezegd of een vis zwom in hun richting van de waterkant.

Bij het zien van zijn glimlach ontspande ze langzaam en neeg haar kop even met een geamuseerde blik in haar ogen. Nee hij was jong en zij had ook nog vele manen te leven, en die zou ze niet zomaar vergooien. ''Ik weet het.'' antwoordde ze warm maar haar blik vulde zich met verdriet terwijl ze naar de rivier keek. ''Toen ik nog maar een moon oud was besloten mijn nestgenoten en ik stiekem het kamp uit te gaan. Iets wat we nooit hadden moeten doen.'' Begon ze zacht en schudde haar kop. ''We lette niet op en Whiskerkit, mijn broertje, viel in de rivier. We waren te klein om iets te doen en mijn zusje en ik konden niks doen behalve toekijken hoe onze broer verdronk. Het is iets wat ik nooit zal vergeten.'' Fluisterde ze en liet haar kop hangen. ''Maar het enige wat mijn familie heeft meegemaakt was ellende.'' Haar stem klonk niet bitter, alleen maar gevuld met verdriet en de pijn kwam als een doorn in haar poot terug. Iedereen dacht altijd wel dat ze zich er overheen had gezet maar ze kon het niet vergeten. ''Het was mijn idee om het kamp uit te sluipen, tot op deze dag heb ik spijt van de woorden die ik toe heb uitgesproken.'' Ze slikte en schudde langzaam haar kop weer even, proberend de herinneringen weg te duwen. Zijn stem deed het werk voor haar en ze keek hem langzaam aan. Ze knikte langzaam en sloot haar ogen voor ze haar kop omhoog richtte en haar ogen weer opende. ''Ik weet het, StarClan zal altijd mijn poten begeleiden. Zelfs al beloop ik een ander pad, ik weiger op te geven.'' Zei ze langzaam en glimlachte zwakjes voor ze hem even verbaasd aankeek. Het idee fleurde haar iets op, zou hij werkelijk haar jachttechnieken willen leren bovenop hetgeen wat hij al kende? Ze knikte en haar snorharen trilde even. ''Tuurlijk, lijkt me leuk en dan weet ik zeker dat ik je goed kan begeleiden.'' Antwoordde ze warm maar grinnikte. Hij hoefde niet alles voor haar te weten, maar het zou beter voor hem zijn om te zien dat hij niet de enige was die het moeilijker had voor nu. ''Elk kleine beetje helpt, nietwaar?'' Antwoordde ze en volgde zijn blik naar het water voor ze langzaam beter ging zitten. ''Snel denken lukt me wel, denk ik.'' zei ze en lachtte zacht voor ze knikte. ''Is goed, misschien is er een stom genoeg om zich te laten vangen door mij.'' Grapte ze maar haar aandacht was nu volledig gericht op de vis. ''Wachten, dan toeslaan en je klauw opkrullen zodra je de schubben voelt.'' Mompelde ze zacht tegen zichzelf en had haar poot al in het water bungelen zonder teveel te verstoren. Ze voelde de schubben van de vis maar wachtte net te lang met het opkrullen van haar nagels en hij schoot langs haar gitzwarte poot terwijl ze hem optrok. ''Bah,'' Zei ze maar schoot in de lach. ''Okee laat het snel denken maar even zitten,'' Grapte ze. Ze vond het niet al te erg dat ze deze had gemist, zolang ze straks maar met iets terug kwam kon ze het accepteren.

Hij luisterde naar haar toen ze vertelde waarom ze een slechte ervaring met de rivier had. “Wat erg.” Zei hij zacht. “Ik ken dat gevoel, dat schuldgevoel. Het is erg om daar mee te moeten leven.” Hij duwde haar even troostend tegen haar schouder. “Ik hoop dat dat schuldgevoel snel verdwijnt Whisperwind, dat het in ieder geval niet te veel pijn meer doet.” Een waterig glimlachje sierde zijn lippen. Even gleed er een flits van pijn door zijn ogen, maar die verdoezelde hij snel weer. “Je was toen nog heel jong en kende de gevaren van de wereld nog niet. Misschien had je er over gehoord, maar hoe kan je dat geloven als je het nog nooit zelf meegemaakt hebt.” Zijn blik werd even afwezig, maar daarna keek hij Whisperwind weer aan. Het enthousiasme kwam terug in zijn ogen toen ze zei dat het haar leuk leek als hij een keer meeging met haar jagen. “Dankjewel Whisperwind.” Hij grijnsde naar haar. ''Elk kleine beetje helpt, nietwaar?'' Hij aarzelde even, maar knikte toen. “Ja, daar heb je eigenlijk ook wel weer gelijk in.” Hij wachtte af totdat er een vis lang zou zwemmen en daar hoefde ze niet lang op te wachten. Hij keek toe hoe Whisperwind de vis probeerde te vangen. ''Okee laat het snel denken maar even zitten,'' Hij lachte even niet om haar uit te lachen, maar om de opmerking die ze maakte. “Maak je niet druk Whisperwind. Ik vond dat al heel goed. Bij mij gebeurd het ook vaak genoeg dat ze op dat moment weten te ontspannen. Ik vind het knap van je dat je de vis al in je poot weet te krijgen.” Nou hing hij zelf zijn poot in het water, wachtend op een volgende vis. Toen er eentje langskwam sloot hij zijn poot eromheen en trok zijn poot in een ruk omhoog, dat deed hij alleen ietsje te snel, waardoor de vis er weer uit kon springen. “Of dat, dat gebeurd mij ook nog wel eens.” Grinnikte hij. “Niet te snel, niet te langzaam, maar de goede middenweg. Die balans is behoorlijk moeilijk om door te krijgen. Oefenen zeggen ze dan altijd.” Hij glimlachte naar haar en gebaarde naar het water. “Het is jou beurt weer.”

Ze hoorde zijn reactie maar keek toch weg, het was voor haar meer dan erg geweest. Misschien was ze er met de tijd overheen gekomen maar ze bleef zich ergens waardeloos voelen en het maakte niet uit wat ze deed. ''Ik heb er heel lang mee gezeten, en het is de reden dat ik altijd zo extreem hard werkte als apprentice van Dreamwave. maar zelfs dat hielp me niet.'' Zei ze langzaam en staarde voor zich uit. ''Ik weet dat zowel mijn broer als zus mij hebben vergeven voor mijn daden en wat ik niet kon doen. Net zoals mijn ouders, ik weet dat ze altijd over mij zullen waken waar ik ook heen ga.'' Zei ze zacht en zuchtte even voor ze hem kort aankeek. Ze neeg enkel haar kop even, geen antwoord meer kunnen geven aan hem. het feit dat hij het leuk zou vinden om eens later met haar te gaan jagen op haar natuurlijke manier leek haar echt leuk. Hij had dan wel niet haar bouw maar wellicht dat hij wel iets kon oppaken van haar jachttechieken. Zijn woorden vrolijkte haar toch best wel op en voor de tweede keer kreeg ze ergens het gevoel dat ze toch wel iets van welkom was. Ze glimlachte zodra hij met haar instemde. Gelukkig hoefde ze zich niet te schamen dat ze haar vis niet kon vangen en keek hem aan zodra hij lachtte. Een kleine grijns verscheen op haar snuit en ze tikte met haar staartpunt tegen de grond. ''Dit ging beter dan de meeste pogingen die ik waag dus ik klaag niet.'' Zei ze, eigenlijk alleen maar vrolijker wordend. Ze keek naar zijn bewegingen, alles stilletjes opslaand in haar hoofd. ze leerde niet alleen van haar eigen fouten maar ook van de kleintjes die hij maakte en daar was ze blij mee. Ze grinnikte zacht mee maar niet om hem ongemakkelijk te maken, hij had net zoveel recht om om haar acties te lachen als hij dat wilde. ''Oefenen, moet je maar net de tijd voor hebben. Maar we blijven het proberen, tot we in ieder geval iets hebben om mee terug te nemen.'' Antwoordde ze met een vastberaden blik in haar ogen voor ze knikte en zich weer liet zakken om haar poot in het water te hangen. Ze voelde hoe een vis langs de andere kant van haar poot zwom maar liet hem ontspannen hangen in het water, wachtend tot hij naar de juiste kant keerde. Ze durfde haar blik niet af te wenden naar Creamypaw naast haar en voor ze kon denken voelde ze de schubben aan de binnenkant van haar poot en krulde haar klauwen snel op. haar poot schoot uit het water met de vis half bungelend aan haar klauw voor ze hem neergooide en nog net snel een poot erop kon zetten voor hij terug spatterde in de rivier. ''Nee dacht het niet, hier blijven.'' Mompelde ze tegen het dier voor ze het doodde en in stilte haar voorouders bedankte. ''Nou die had soepeler gekund.'' Zei ze met een bijna schaapachtig lachje rond haar snuit.

Hij richtte zich nou helemaal op het jagen en ging niet meer op haar verhaal in, maar concentreerde zich op de rivier. ''Dit ging beter dan de meeste pogingen die ik waag dus ik klaag niet.'' Hij glimlachte naar haar. “Nou ik vond het echt goed van je.” Je kon horen dat hij dat ook echt meende. “Voor oefenen moet je inderdaad tijd hebben, maar dat lukt ook wel. Elke keer als ik ga jagen oefen ik weer.” Hij keek toe hoe zij nog een poging deed om een vis te vangen. Hij grijnsde breed toen ze een vis op het land kreeg en dood beet. “Ooh wat super Whisperwind!” Hij duwde haar vriendschappelijk met zijn poot tegen haar schouder. ''Nou die had soepeler gekund.'' Hij lachte naar haar. “Alles in stapjes. Het is je gelukt, dat is het belangrijkst.” Hij ging zijn eigen poot weer in het water. “Nou ik nog.” Na een tijdje zwom er weer een vis langs de kant. Hij sloot zijn poot er weer omheen en trok zijn poot omhoog, maar opnieuw wilde hij te snel waardoor de vis kon ontsnappen. Er lag een geconcentreerde blik in zijn blauwe ogen toen hij zijn poot in het water hing. Zo zat hij soms wel een uur, maar hij was koppig en hij bleef zitten totdat het hem lukte. “Nog een keer.” Zei hij vastberaden. De volgende vis die langs zwom kreeg hij te pakken en hij wierp hem op de grond tussen zijn poten. Hij zette zijn linkerpoot op de vis, zodat hij niet weg kon spartelen en beet hem toen dood. Er lag een trotse blik in zijn ogen toen hij Wisperwind weer aankeek. Hij glundere van oor tot oor. “Nou hebben we er allebei eentje.” Riep hij vrolijk. Hij legde zijn gevangen vis naast die van haar en bewonderde hun vangst. “Ze zijn nog best groot ook, daar kan de Riverclan mooi van eten.” Hij gaf haar nog een zetje tegen haar zij.

Ze keek zwijgend toe, hem niet willen storen. Ergens bewonderde ze de jonge kater, net terug en hij werkte bijna harder dan de meeste warriors. Anderen hadden het recht niet op hem neer te kijken ookal was hij weg geweest. Hij deed zijn best voor de gehele Clan en dat zou het belangrijkste moeten zijn. Ze neeg haar kop bij zijn woorden, niet precies wetend hoe ze moest reageren maar blij was ze er wel mee. Veel anderen vergaten vaak dat een positieve aanpak meestal leidde tot de beste uitkomst. ''Dankje,'' antwoordde ze zacht en keek weer even naar het water voor ze grinnikte. ''Jij als apprentice zou meer dan genoeg tijd en hulp hebben om je vaardigheden weer op te krikken.'' Zei ze warm maar begon bijna te glanzen bij zijn lof. Het was de warmte die je vaak van een clangenoot moest verwachten maar haar nauwelijks tegemoet kwam. Ze knikte bij zijn woorden, wetend dat hij ook echt wel gelijk had. ''Ik weet het, eerst zorgen dat ik succesvol blijf voor ik aan de fijnere dingen ervan ga werken.'' Antwoordde ze met een lachje, maar zweeg zodra hij zich concentreerde op het water. Haar staart zweefde iets over de grond heen en weer in afwachting. Ze wilde iets zeggen zodra de vis hem ontglipte maar zijn woorden hielden haar tegen. ''Je vastberadenheid zal gewaardeerd worden door iedereen.'' Murmelde ze zacht en begon weer toe te kijken. Er was genoeg in de rivier om door te blijven gaan daar was geen twijfel aan. Zodra hij een vis eruit trok keek ze even met grote ogen naar de soepelheid die hij erin had. ''Wow dat was echt een mooie beweging.'' Zei ze en grijnsde breed, de trots in zijn ogen ziend. En die trots ging ze niet neerhalen, Hij had het recht om trots te zijn op zijn vangst, zeker gezien sommige warriors nou niet echt teveel moeite deden. Ze knikte enthousiast zodra hij zijn woorden had uitgesproken en keek lachend neer op de twee vissen. ''Daar kunnen inderdaad een aantal flink van eten, en ik zou van dit formaat er maar twee kunnen tillen.'' Zei ze en haar staart schoot even opgewonden heen en weer. ''Zullen we er allebei nog een vangen?'' Vroeg ze, voor het eerst zin hebbend om echt te werken en zonder gezeur bereid zijnd haar poten nat te laten worden.

Hij zag aan haar dat het haar goed deed dat hij haar prees, maar volgens hem had ze dat gewoon verdiend. Hij vond het knap van haar dat ze toch vissen ging vangen ondanks alles wat ze meegemaakt had en ondanks dat ze water niet prettig vond. Ze deed het toch, voor de Riverclan en dat bewonderde hij aan haar. “Whisperwind, ik meen het.” Zei hij zacht. “Ik vind het knap van je dat je het toch doet en daarin bewonder ik je.” Hij glimlachte naar haar en richtte zich toen weer op het water, totdat hij een vis tussen zijn poten had. ''Wow dat was echt een mooie beweging.'' Hij lachte en keek naar haar. “Ja, dat ging best wel goed. Meestal spartelen ze eerst over de grond voordat ik ze dood kan bijten.” Hij legde de vis naast die van haar. “Misschien hebben wij positieve invloed op elkaar.” Grapte hij. Hij werd er helemaal enthousiast van dat het grote vissen waren. Dawnstar zou vast blij zijn met hun vangst. ''Zullen we er allebei nog een vangen?'' Hij knikte meteen. “Ja goed idee, het gaat lekker zo. Misschien lukt het wel nog een keer.” Vervolgde hij blij. Hij legde de vissen één voor één onder een bosje, zodat ze niet zomaar voor het oprapen lagen. Het bosje stond vlak naast de plek waar ze zaten en zo konden ze ze goed in de gaten houden. Hij ging weer aan de waterkant zitten en keek Whisperwind aan. “Jij eerst? Net als net.” Hij wachtte haar antwoord af terwijl hij van het water naar haar keek en weer terug.

Zelfs na alle manen voelde ze zich nu pas een beetje op haar plek al zou haar pad nooit meer zo lopen als dat gepland was. Als iedereen zich nu zo tegen haar opstelde, precies zoals Creamypaw en Riverspring deden kon ze dit werkelijk haar thuis gaan noemen. Ze keek even op bij zijn woorden en knikte kort. ''Dankje, maar ik kan moeilijk helemaal niks doen gezien ik absoluut niet wil vechten tenzij ik geen andere keus heb. Maar als er anderen zoals jij waren die met me mee gingen dan heb ik er ook geen moeite mee.'' Zei ze zacht en slikte even voor ze naar haar zwarte poten keek en er een korte lik over gaf, wetend dat ze vanzelf ook wel zouden drogen. Toch zou een ding zeker blijven, ze zou altijd blijven wensen dat ze had kunnen blijven in de Clan waar ze geboren was. Ze wist zelf ook wel dat ze iets te vaak terug ging maar er hingen teveel herinneringen nog die ze niet kwijt meer wilde. Ze lachtte even bij zijn opmerking en knikte. ''Dat vind ik het lastigste van vissen.'' Zei ze voor er een grijns rond haar snuit ontstond. ''Nou daar heb je nog wel eens gelijk in.'' antwoordde ze lachend en keek toch weer even naar de twee vissen die ze hadden. Niemand kon haar iets maken zolang ze maar wat deed voor de Clan. Haar staart zwiepte even heen en weer zodra ze hem zag knikken na haar voorstel. ''Nou laten we hopen dat het lukt kunnen we terug strompelen.'' Grapte ze voor ze hem nakeek. Wat de kater nu onbewust voor haar deed zou ze hem altijd dankbaar voor zijn. Hij mocht dan wel jong zijn maar zij wist dat hij veel meer wijsheid droeg dan doordrong tot anderen. Ze knikte bij zijn vraag en liet zich langzaam weer even zakken. ''Is goed, eens kijken of het niet gewoon een lucky shot was.'' Zei ze en liet haar poot ontspannen in het water zakken, haar blik zoekend naar de kleinste beweging in het oppervlak. Zodra ze weer het gevoel kreeg dat er iets langs haar poot kwam krulde ze haar klauwen op, maar alleen om een lading water omhoog te brengen. ''Wow die was snel.'' Mompelde ze en schudde haar poot uit. ''Zijn ze wel vaker zo snel of ben ik gewoon veel te langzaam?'' Het was een vraag geweest maar ze maakte er toch een grap van.

Hij luisterde naar haar verklaring waarom ze toch ging vissen, omdat ze niet wilde vechten. “Vechten is inderdaad niet leuk en ik begrijp dat het voor een kat die Medicine cat is geweest nog lastiger is. Ik vind het al echt niet leuk om iemand pijn te doen, maar ik doe het wel, voor de Riverclan anders zou ik het nooit doen. Dat neemt alleen nog niet weg dat ik het knap vind.” Hij glimlachte vriendelijk naar haar en er stond respect in zijn lichtblauwe ogen te lezen. “En ik ben blij dat je het fijn vind dat we samen zijn gegaan, dat vind ik namelijk ook. Ik durfde eigenlijk nooit zo goed iemand mee te nemen omdat het nog niet vlekkeloos gaat, maar daar help je mij mee om over mijn angst heen te komen. Dus daar wil ik jou voor bedanken.” Hij gaf haar een dankbaar kopje tegen haar borst. “Dus dankjewel.” Vervolgde hij zacht en verlegen. ''Dat vind ik het lastigste van vissen.'' Hij moest er ook om lachen en knikte. “Dat is het ook wel. Ze zijn zo glibberig en bewegelijk, dan moet je echt heel snel zijn.” Zei hij toen. ''Nou laten we hopen dat het lukt kunnen we terug strompelen.'' Daardoor schoot hij nog harder in de lach. “Ja, met onze kop bijna op onze poten denk ik met die zware vissen in onze bek.” Hij grinnikte nog na. Hij zag het al helemaal voor zich en dat was eigenlijk een best wel grappig beeld. Hij schudde zijn kop en stopte met lachen toen ze over een Lucky shot begon. “Nee joh, daar geloof ik niks van. Het lukt je nog wel een keer.” Moedigde hij haar aan. Hij keek toe toen ze haar klauw in het water hing en op een vis wachtte. Hij zag dat ze de vis net miste.''Zijn ze wel vaker zo snel of ben ik gewoon veel te langzaam?'' “Jij bent niet langzaam hoor Whisperwind vissen zijn inderdaad heel erg snel. Je moet het juiste moment kiezen om hem boven water te krijgen en dat is gewoon lastig.” Hij gebaarde naar het water. “Gewoon nog een keer proberen.”

Ze draaide haar kop naar hem toe terwijl hij inging op haar eerste woorden. Ze was opgelucht dat hij begreep waarom ze zich niet naar vechten wilde keren. Voor haar zou het echt een laatste redmiddel mogen zijn anders kon ze wel een andere manier vinden. ''Als ik echt geen keus heb zal ik ook mijn klauwen uitslaan naar een andere Clan, maar Dawnstar heeft er gelukkig wel rekening mee gehouden de laatste manen.'' Antwoordde ze zacht maar neeg haar kop toch weer even, niet kunnen uiten hoe zijn woorden haar raakte. Langzaam ontmoette ze zijn blik met wederzijds respect glanzend in haar eigen gele ogen voor deze verbaasd openschoten maar ze liet haar kin even zacht rusten op zijn kop. ''Ik ben blij dat ik iets voor je kan betekenen in deze situatie. Wellicht omdat we allebei nog wat te leren hebben dat de fouten minder opvallen.'' Antwoordde ze warm. Even kreeg ze het gevoel alsof ze terug was gegaan in de tijd en haar eigen apprentice of een van de clan bij haar kwam. ''Je hoeft me niet te bedanken.'' Zei ze zacht maar grinnikte toch weer voor ze knikte. ''Nou glibberig zijn ze zeker, maar ik durf te wedden dat zodra ik me omdraai ze me hard uitlachen.'' Zei ze en lachtte zacht voor ze haar eigen woorden in beeld in haar kop kreeg. Met zijn opmerking erbij lachtte ze harder met hem mee. ''Ik zie ons dan eerder over de kop duikelen omdat we op een staart trappen en onze koppen naar beneden trekken.'' Voegde ze erbij toe en grijnsde voor ze even diep adem haalde en glimlachte. ''Ik weet het, gewoon blijven proberen.'' Zei ze maar staarde de vis die ze gemist had even na voor ze opkeek en grijnste. ''Geef maar toe ik ben gewoon een slome duikelaar.'' Grapte ze maar liet zich weer zakken om haar poot weer te laten meezweven op de deining van het water. ''Dat doe ik zeker, ik ga het toch niet verliezen van een paar schubben.'' Antwoordde ze maar begon zich weer te concentreren. Ze had geen idee hoelang ze had gewacht maar langzaam kwam er een nieuwe vis op haar poot af. Ze was heel dankbaar in de lessen geduld die ze vroeger had gehad anders had ze allang met haar poten in het water geslagen omdat de vis geen haast had bij haar klauwen te komen. Maar zodra deze dat wel was krulde ze haar klauwen zo snel als ze kon om en trok de vis weer uit het water. Zonder lang na te denken drukte ze hem met een poot tegen de grond en doodde het met een triomfantelijke grijns. ''Ik win.'' Zei ze en schoot even in de lach zodra ze doorhad dat ze klonk als een kitten.

Hij knikte toen ze zei dat Dawnstar daar rekening mee hield. “Daar ging ik ook wel van uit. Ik ken Dawnstar nog niet zo heel goed, maar ik weet wel dat Stormwise alleen de beste opvolger zou uitkiezen. Dawnstar lijkt mij heel aardig.” Hij verbaasde zich over het respect wat ook in haar ogen stond. Hij werd er bijna verlegen van, maar ergens deed het hem ook wel goed. “Ik weet wel dat ik je niet hoef te bedanken, maar ik wil dat zelf graag.” Vervolgde hij toen. Hij schoot opnieuw in de lach toen ze begon over glibberige vissen. “Eigenlijk om eerlijk te zijn heb ik een vis nog nooit zien lachen.” Grinnikte hij. “Maar wie weet, misschien wel.” Hij beeldde het zich dan ook altijd meteen in en hij had moeite om niet de slappe lach te krijgen.''Ik zie ons dan eerder over de kop duikelen omdat we op een staart trappen en onze koppen naar beneden trekken.'' Door die opmerking proestte hij het weer uit. “Goh, dat scenario had ik nog niet bedacht, maar inderdaad dat kan ook.” Daarna keek hij naar de rivier. Geconcerteerd volgde hij de vis die richting haar klauw zwom. Toen ze hem op het de grond kreeg en doodbeet grijnsde hij breed. “Jij wint zeker, zie je wel jij kan die mooie beweging ook.” Grapte hij. Toen hing hij zijn poot in het water. Het duurde even voordat er een vis voorbij zwom. De vis zwom recht zijn poot in, dus het koste hem die keer niet zo veel moeite om de vis boven te halen en dood te bijten tussen zijn poten. “Gelukje.” Toch klonk hij blij. Deze vis was misschien iets kleiner, maar veel scheelde het niet. “Zullen we ze dan maar meenemen naar het kamp en kijken of we overeind blijven?” Er lag een lollige blik in zijn lichtblauwe ogen.

Ze luisterde naar zijn woorden en dacht er even over na. Ja, Dawnstar was een goede en rechtvaardige opvolger voor de leider wiens kant zij koos toen ze moest kiezen. Hoewel ze toch had gewenst dat de oudere kater langer aan het hoofd van zijn Clan stond kwam voor ieder een tijd dat StarClan je riep. ''Ze is begripvol en denkt na over haar keuzes. Hij had geen betere opvolger kunnen kiezen, ze heeft alles wat een leader moet hebben.'' Zei ze langzaam maar keek hem even geamuseerd aan. Het was zijn keus als hij haar wilde bedanken voor iets wat elke Clangenoot zou moeten doen. Ze ging niet verder tegen hem in, wetend dat ze hem toch niet kon overtuigen. Ze lachtte om zijn opmerking en sloot haar ogen even. ''Het zou denk ik een vreemd aanzicht zijn om dat te zien.'' Zei ze en grinnikte zacht. Het was heel lang geleden dat haar fantasie zo een loopje met haar kon nemen maar ze vond het niet erg. Ze keek geamuseerd naar het katertje, blij dat hij nog wel zo kon lachen. ''Pas maar op, zodra mijn fantasie begint te werken gaat het bijna alle kanten op.'' Zei ze lachend. Zijn lach was voor haar aanstekelijk en ze tikte met haar staartpunt tegen de ondergrond. Ze was voor een moment trots op haar eigen vangst gezien het voor een keer soepel ging. Ze glimlachte tevreden voor ze Creamypaw aankeek. ''Nog even en ik kan zwemmen.'' Antwoordde ze grappend voor ze naar hem bleef kijken. Ze deed haar best om niet nog door te grinniken zodra hij zich concentreerde op het vissen, maar de beelden stonden nog altijd op haar netvlies en het bleef er leuk uitzien. Ze keek verbaasd naar zijn bewegingen en de manier waarop het in een keer perfect ging. ''Wauw dat was gewoon perfect geen gelukje!'' Bracht ze uit maar keek even neer op haar vis voor ze knikte en weer in de lach schoot. ''Laten we hopen van wel en anders dat niemand het ziet. We moeten wel een beetje trots over kunnen houden al gaan we neer.'' Grapte ze voor ze opstond en nu op haar beurt de twee vissen erbij pakte die hij net had weggelegd. Ze tiltte haar kop ver naar achteren en legde ze even neer voor zijn poten. ''Nou daar gaan we, op hoop van zegen.'' Zei ze en greep haar eigen twee vissen en tilde haar kop ver op, wachtend tot hij zijn vissen had en in beweging kwam.

''Nog even en ik kan zwemmen.'' Hij glimlachte en knikte. “En weet je, misschien is dat nog waar ook. In ieder geval als je er klaar voor bent, maakt niet uit wanneer. Ik zou het je met plezier leren Whisperwind.” En dat meende hij. Hij mocht haar graag. Ze was aardig en deed er alles aan om wat voor de Riverclan te betekenen. Als zij ooit klaar was om te leren zwemmen dan zou hij haar met alle liefde willen helpen. Hij wist dat ze het als grapje bedoeld had, maar wie weet wilde ze het op een dag wel en dan wilde hij dat ze wist dat hij haar daar wel bij wilde helpen. Daarna keek hij naar de vissen en grinnikte toen ze zei dat het perfect was wat hij gedaan had. “Geloof me ik doe dat geen tweede keer.” Grijnsde hij. Hij ging zitten bij de vissen en wachtte totdat Whisperwind terug kwam met de andere twee vissen. Hij probeerde steeds het beeld van hun van zijn netvlies te krijgen, waarbij ze over de kop duikelden. Dat wilde alleen niet echt, dus bewogen zijn mondhoeken steeds omhoog terwijl hij zijn best deed zijn lachen in de houden. “Weet je, dan heeft de clan ook wat te lachen als we over de vissen vallen.” Hij grinnikte kort en stond toen weer op. ''Nou daar gaan we, op hoop van zegen.'' Hij proestte het weer uit en hij moest zichzelf dwingen om te stoppen met lachen. Toen dat eindelijk gelukt was pakte hij ook zijn vissen in zijn bek. “Ach joh, we hebben een goede vangst. Ze zullen het ons vast vergeven als we omvallen.” Het klonk best apart toen hij praatte terwijl hij de vissen in zijn bek had, maar het lukte hem wel, half. Er lag een vrolijke fonkeling in zijn ogen en hij liep terug in de richting van het kamp. De vissen waren best zwaar en ze hingen bijna op de grond. Hij had maar korte pootjes en hij moest inderdaad moeite doen om niet over de staarten van de vissen te struikelen.

Hopelijk had hij ook wel begrepen dat het een grap was, ze was diep van binnen veel te bang om te zwemmen. Ze wilde niet hetzelfde lot ontmoeten als haar broertje al was ze een heel stuk groter nu. Ze had het wel een keer geprobeerd maar de herinneringen hadden haar vol in haar gezicht geslagen waardoor ze was gevlucht. Sindsdien had ze niet meer geprobeerd te zwemmen en ze was het eigenlijk ook niet van plan. Ze keek op van zijn antwoord maar kreeg het niet over haar hart om hem te vertellen dat ze ook echt bang was. ''Dankje, ik zal het onthouden.'' Antwoordde ze vriendelijk, maar wist eigenlijk dat het wellicht wel vele manen kon duren voor ze op zijn minst met alle vier haar poten in het water kon staan. Ze schudde haar kop langzaam zodra hij beweerde dat het hem geen tweede keer ging lukken. ''Echt wel, je zou het heus nog een keer kunnen. En als je een warrior bent kun je het elke keer perfect.'' Antwoordde ze bemoedigend en keek hem onderzoekend aan voor ze licht grinnikte. Zodra hij lachtte na haar opmerking grijnsde ze even schaapachtig voor ze haar kop wegdraaide om zelf ook niet in het lachen uit te barsten. Ze wierp een blik opzij zodra hij zijn vissen op had geraapt en schoot bijna in de lach zodra ze hoorde hoe het klonk nu hij sprak. ''Dat hoop ik maar.'' Antwoordde ze en grinnikte zodra ze haar eigen stem hoorde. Ze kon zich eigenlijk niet meer herinneren wanneer het was geweest dat ze zo had gelachen met iemand om zulke onnozele dingen. Ze keek hem even aan en zag de blik in zijn ogen, ze was blij dat deze jacht met haar hem goed had gedaan. Het was beter voor hem als hij kon blijven zien dat dit was zoals het hoorde te zijn, niet uitmakend wat hij had gedaan. Ze probeerde haar passen aan de buitenkanten van de vissen te zetten om contact zo veel mogelijk te voorkomen. Maar ze kon het niet stoppen om toch half haar poot op een staart te zetten en nog net niet voorover te duikelen. Toch lachtte ze diep van binnen om deze stuntelige actie. Onschuldig keek ze even naar Creamypaw en probeerde te grijnzen.

Hij grinnikte om haar blik toen ze bijna over haar vissen struikelde. Hij had er ook moeite mee om niet te vallen. Soms moest hij zijn pas inhouden omdat er een staart pal voor zijn poten terecht kwam, dan tilde hij zijn kop ietsje hoger en liep hij weer wat sneller. Zo schoot het niet heel erg op, maar dat interesseerde hem niet ze zouden er wel komen en beter heel dan dat ze ergens op de grond belanden. Hij zei tijdens de terugweg verder niets, dat kwam doordat hij moest opletten maar ook omdat de stilte aangenaam voelde. Het was geen gespannen stilte, gewoon een tevreden stilte tussen twee katten. Hij trippelde door de ingang van het kamp toen die voor hun verscheen. Hij werd bijna te enthousiast waardoor hij op een staart stond en zowat voorover kukelde. Hij kon het net voorkomen door zijn gewicht naar zijn andere poten te verplaatsen. Hij liep daardoor weer wat langzamer richting de prooistapel. Hij legde zijn vissen erop en draaide zich om naar Whisperwind. “Nou dat ging soepel.” Zei hij grappend. “We hebben ze in ieder geval in goede staat hier gekregen.” Er verscheen weer een grijnsje om zijn lippen. Hij ging zitten en likte zijn poten en zijn borst schoon. Er lag een trotse blik in zijn ogen toen hij Whisperwind aankeek. “Dat hebben we even goed gedaan. Ik denk dat ze trots op ons zullen zijn.” Vervolgde hij toen vrolijk. Hij gaf Whisperwind een dankbaar kopje tegen haar schouder.

Onderwerp: Re: It'll be okay [&Creamypaw]