It'll be okay [&Creamypaw]

Een gelukkige glimlach brak op zijn gezicht door toen ze zei dat het bijna perfect was en dat hij snel leerde. Hij werd er helemaal verlegen van en keek even naar zijn voorpoten, omdat hij voelde dat hij rood werd onder zijn vacht. Toen hij zichzelf weer in de hand had, keek hij weer op in Whisperwind haar ogen. “Dankjewel Whisperwind. Ik doe daar ook altijd heel erg mijn best voor. Ik wil graag leren en ik wil de tijd inhalen die ik gemist heb toen ik buiten bewustzijn was. Ik hoop dat ze dan zien dat ik het wel kan.” Hij lachte naar haar, met een warme blik in zijn lichtblauwe ogen. Hij mocht haar graag en dat kon je duidelijk aan hem zien.''Zeg wat vind je van het uitzicht zo?'' Meteen keek hij weer om hem heen. Het was prachtig. Hij kon veel meer zien, dan wanneer hij op de grond stond. Hij besefte dat hij iemand zo kon zien aankomen op deze manier en dan precies kon zien waar iemand was. “Het is prachtig. Wanneer ik het goed kan wil ik ook wel eens hoger. Kun je dan ook alles zien, het hele territorium?” Hij keek Whisperwind weer aan met een nieuwsgierige blik in zijn ogen. “Whisperwind?” Vroeg hij toen opeens. “Wil je vrienden zijn?” Hij hoopte echt dat ze ja zou zeggen. Hij wist eigenlijk niet zo goed waarom hij dat vroeg, maar opeens vond hij het belangrijk om het te weten. Waarom wist hij eigenlijk ook niet zo goed. Hij keek weer naar zijn voorpoten terwijl hij zijn nagels wat dieper in de tak zette.

Zijn ogen begonnen te fonkelen toen ze hem nogmaals prees. “Dankjewel Whisperwind, dat betekend heel veel voor me. Mijn moeder en Stormwise zijn de enige katten die dat ook tegen mij gezegd hebben.” Meteen waren zijn voorpoten weer interessant en staarde hij er verdrietig naar. Hij miste ze, meer dan dat hij soms aan zichzelf toegaf. Toen ging hij maar snel over op een ander onderwerp en hij glimlachte weer toen ze zei dat ze inderdaad alle territoria konden zien. “Wil je me dat op een dag laten zien? Wanneer ik het goed genoeg kan. Alsjeblieft?” Dat leek hem zo mooi en hij zou dat echt heel graag willen zien.''Natuurlijk wil ik dat zijn Creamypaw,'' Meteen keek hij haar weer aan en knikte bij haar volgde woorden. “Ik maak nooit ruzie, dus dat komt goed uit.” Het had hem goedgedaan dat ze had gezegd dat ze vrienden konden zijn. Hij ging weer op de tak zitten en keek om hem heen. Opnieuw ontstond er een windvlaag, maar dat was een behoorlijke rukwind. Die keer lukte het hem niet om de wind uit te zitten, dus begon hij te wiebelen. Niet veel later tuimelde hij van de tak af. Hij gaf een kort gilletje toen hij naar beneden viel. De schok door zijn poten was best heftig en hij bleef even beduusd staan. Hij realiseerde zich nog niet zo goed dat hij daarnet uit de boom gevallen was en dat zijn rechterachterpoot lichtjes klopte.

Een waterig glimlachje sierde zijn lippen toen ze zei dat het moeilijk was om katten te missen. Hij knikte een beetje droevig en sloeg zijn blik neer, dat was zeker niet makkelijk. Dat was voor niemand makkelijk en toch ging het leven door alsof er niets gebeurd was. Daar moest je je dan maar aan aanpassen en zelf ook verder gaan en dat deed hij ook, maar soms kwam het besef dat ze in Starclan waren hard aan. Vooral als hij het gevoel had dat hij ze nodig was. Waarschijnlijk was dat bij Whisperwind ook zo, waarschijnlijk bij elke kat die een ander moest missen. Hij sloeg zijn blik weer op toen ze zei dat ze uiteindelijk wel een keer boven in een boom zouden klimmen, dat leek hem echt geweldig. Hij hoopte dat hij snel goed genoeg was, dat ze hoger konden klimmen. ''Gelukkig maar dan, ik zou liever geen kant willen kiezen tussen al mijn vrienden.'' Even trok er een frons in zijn voorhoofd, daaraan kon je zien dat hij nadacht. Daarna werd zijn blik weer helder en keek hij haar recht aan. “Volgens mij als iemand je voor die keus zou stellen, dan is het al geen echte vriend meer. Je moet elkaar respecteren.” Hij dacht aan de woorden die zijn moeder ooit tegen hem gezegd had toen een andere kitten niet meer met hem had willen spelen, omdat hij hem stom vond. Wanneer jij zelf respect had voor een ander, dan kreeg je dat terug bij een echte vriendschap. Toen ging alles opeens heel snel en voor hij het wist stond hij beneden. Hij hoorde dat Whisperwind zijn naam riep, maar hij moest even met zijn kop schudden om weer bij zinnen te komen.''Heb je je bezeerd?'' Pas toen drong het tot hem door dat ze ook uit de boom gesprongen was. Hij voelde een lichte pijn in zijn achterpoot, waarschijnlijk doordat hij er verkeerd op terecht was gekomen. Hij slikte en schudde toen zijn kop. “Nee hoor, het gaat goed.” Hij zette zijn kaken op elkaar om de pijn te verbijten en zette toen een glimlach op. “Maak je geen zorgen hoor Whisperwind.” Hij wilde sterk zijn.

Hij zag dat ze hem onderzoekend aankeek, natuurlijk deed ze dat. Hij had ook niet anders verwacht van een oud medicine cat. Toch kwam hem dat op het moment niet zo goed uit. Hij wilde niet dat ze zag dat zijn rechterachterpoot pijn deed. Hij was bang dat het erg was en dat hij daardoor weer niet kon trainen, dat was zijn grootste nachtmerrie. In zijn ogen kon hij dan beter niks zeggen, dan beet hij gewoon wel door de pijn heen. Hij deed even zijn bek open toen ze vroeg waarom ze zo koppig waren, maar klapte zijn bek toen weer dicht. Hij sloeg even zijn blik neer, niet zo goed wetend wat hij moest zeggen. “Sorry Whisperwind.” Zei hij zachtjes. Het laatste wat hij wilde was dat hij niet eerlijk was, maar wat als het ernstig was? Was het dan geen leugentje om eigen bestwil, maar diep in zijn hart wist hij ook wel dat het niet goed was wat hij deed. Toen ze hem een por tegen zijn schouder gaf, schoot er een pijnscheut door zijn achterpoot. Hij sidderde even en liet zich toen snel op zijn zij vallen. Hij bleef even liggen om weer op adem te komen en tilde toen zijn kop op om Whisperwind aan te kunnen kijken. “Het is mijn rechterachterpoot.” Vervolgde hij toen nog steeds met een zachte stem. “Het is niet ernstig toch?” Er lag bijna een smekende blik in zijn lichtblauwe ogen. Ooh als het maar niet ernstig was. Hij wilde niet opnieuw zijn trainingen staken. Hij had al veel te veel gemist. Hij pakte het dan wel weer snel op, maar toch moest hij ook nog veel nieuwe dingen leren. Hij trok even met zijn rechterachterpoot en zette zijn kaken op elkaar. Hij legde zijn kop weer op de grond en staarde voor zich uit, in afwachting van wat Whisperwind ging doen.

Hij zette zijn kaken strak op elkaar toen ze zei dat het pijnlijk kon zijn. Hij kneep zijn ogen dicht en onderging haar onderzoek. Het deed inderdaad pijn, behoorlijk pijn. Hij liet de ademtuig die hij ingehouden had weer ontsnappen toen ze klaar leek te zijn en zei dat het meeviel, tenminste dat kon hij eruit concluderen. Hij deed zijn ogen weer open en tilde zijn kop op. “Dankjewel Whisperwind.” Hij glimlachte naar haar. “Ik zal er straks om vragen en Honeypaw wil er vast nog wel een keer naar kijken.” Hij dacht even aan de sneeuwwitte poes waar hij het goed mee kon vinden. “En anders vraag ik het over een paar dagen aan jou.” Vervolgde hij. “Ik zal proberen rustig aan te doen.” Er lag alweer een klein grijnsje om zijn lippen terwijl hij overeind krabbelde. “Misschien kunnen we dan beter terug gaan?” Hij keek haar vragend aan. Hij kon wel op zijn poot staan, maar hij merkte wel dat hij het niet te veel zou moeten belasten. Hij was allang blij dat hij wel mocht blijven trainen, gewoon wat rustiger. Dat kon wel, dat was niet zo erg. Hij wilde het liefst hard doortrainen, maar hij zou zijn best doen om zich in te houden. De dag begon ook alweer ten einde te lopen, dus waarschijnlijk konden ze sowieso beter terug naar het kamp gaan. “Wanneer mijn poot geen pijn meer doet wil je me dan weer helpen in de boom?” Hij keek naar boven, naar de plek waar ze eerst gezeten hadden. Er lag een vastberaden blik in zijn ogen. Ze snel hij genezen was dan wilde hij weer.

Hij knikte even ernstig toen ze zei dat hij dan niet moest zeggen dat zij al gekeken had. “Ik begrijp het. Ik zal het niet zeggen.” Zijn blik werd nog ernstiger toen ze zei dat ze geen medicine cat was. “Dat weet ik ook wel.” Hij schoof even wat zenuwachtig met zijn voorpoten wat bladeren opzij. “Maar ik vind jullie alle drie goed en jij weet wat er gebeurd is.” Hij keek haar weer aan. Nightstream en Honeypaw hadden hem verzorgd toen hij in coma had gelegen en dat hadden ze perfect gedaan. Ze hadden er voor gezorgd dat hij weer wakker was geworden, maar hij vertrouwde Whisperwind ook. Zij had het zien gebeuren en hij mocht haar heel graag. Ook al was ze dan niet de medicine cat van de Riverclan, ze wist wel wat ze deed. Hij wilde zijn vertrouwen naar haar toe laten zien en hij hoopte dat ze het zag.''Proberen? Je doet het maar of ik trek je aan je staart terug naar het kamp.'' Hij trok even een pruillipje, maar je kon zien dat hij haar aan het plagen was. “Oké oké Whisperwind.” Hij wilde het haar wel beloven, maar of hij zich echt in kon houden dat kon hij niet helemaal beloven. Het pruillipje ging over in een grijs toen ze zei dat ze hem de boom in zou jagen. “Goed idee.” Hij grinnikte. Hij was meteen weer vrolijk. Hij volgde haar in de richting van het kamp. Het ging niet zo heel snel, omdat hij bij elke stap zijn poot voelde. Toch ging het naar zijn mening best goed. Hij kon er op lopen, want het deed niet zo’n pijn dat het niet zou kunnen. Dat was een goed teken toch? “Kijk het lukt wel.” Sprak hij toen tegen Whisperwind terwijl hij achter haar aan hompelde.

Je zag aan hem dat hij na aan het denken was over de woorden die ze uitgesproken had terwijl hij terug hompelde naar het kamp. “Het is toch eigenlijk gek…” zei hij toen opeens, maar stopte toch met praten niet goed wetend of hij wel mocht zeggen wat hij wilde zeggen. “Het is toch eigenlijk gek dat je je er niet mee mag bemoeien?” Hij wist niet zeker of hij nou allemaal rare dingen zei, die hij niet hoorde te zeggen. Hij hoopte dat het niet het geval was, want hij wilde het toch eigenlijk even kwijt. “Al die kennis die je hebt. Ik ben juist blij dat je mij geholpen hebt.” Ging hij voorzichtig verder. “Dan is het toch juist goed dat je mij geholpen hebt.” Er lag een serieuze blik in zijn ogen en zijn blik gleed van het pad voor hen naar Whisperwind en weer terug. Hij snapte niet zo goed waarom ze zich er dan niet mee zou mogen bemoeien. Het was toch alleen maar goed wanneer zij op de plek was waar iets gebeurde, dat ze hielp? Hij kon niet zo goed bevatten waarom dat niet zou mogen. Hij wilde niemand in twijfel trekken, dat was zijn insteek niet. Hij wist dat iedereen heel erg zijn best deed om alles vlekkeloos te laten verlopen, maar toch vond hij dat vreemd. Waarschijnlijk had hij het ook niet hardop mogen zeggen, maar hij vertrouwde Whisperwind. Hij wist zeker dat ze het tegen niemand anders zou vertellen. “Whisperwind?” Vroeg hij toen zachtjes om haar aandacht te trekken. “Wat nou als je ooit medicijn kat zou worden van de Riverclan? Zou je je dan prettiger voelen?” Weer zo’n vraag waar hij eigenlijk niet over na hoorde te denken en toch gebeurde het. Hij keek haar niet aan, maar naar het pad. Hij was bang dat hij nou echt te ver was gegaan. Waarom vroeg hij het ook? Waarom was hij soms zo nieuwsgierig naar de gevoelens van andere katten en kon hij dan zijn bek niet houden?

Hij zei niets toen ze zei dat het de wil van de Starclan was. Hij beet alleen maar op zijn lip terwijl hij zijn blik op de grond gericht hield. Ja, de wil van de Starclan. Net als dat zijn ouders waren gestorven en andere katten waar hij van hield. Hij vond het altijd moeilijk dat dat de wil van de Starclan was. Hij vond het moeilijk dat de Starclan soms zo hard kon zijn, al kon het vaak niet anders en was er een hele goede reden voor. Makkelijk was anders. “Ik vind het gewoon gemeen.” Zei hij zacht na haar volgende woorden over dat ze het pad niet meer mocht volgen. Hij sloeg even zachtjes met zijn staart tegen haar zij, als teken dat hij met haar meeleefde. “Misschien… Misschien dat Starclan ooit besluit dat je weer Medicine cat mag zijn. Dat je weer kan zijn wie je wilt zijn.” Ging hij zacht verder. “Kon je je zusje echt helemaal zien? Kon je haar ook aanraken?” Hij keek weer naar Whisperwind. In zijn ooghoek zag hij dat ze in de buurt van het kamp kwamen. Hij zag het liggen en waarschijnlijk was dat ook maar goed ook. Het begon al wat donker te worden, dus ze hadden ook echt niet later weg moeten gaan. Zeker niet in het tempo waarin hij op het moment vooruit kwam.

Er lag even een verdrietige gloed in zijn ogen toen Whisperwind uitlegde waarom dat niet zou gebeuren. “Ik begrijp het, maar ik vind het wel erg voor jou.” Hij keek haar weer aan. “Dan moet je mij maar vaak helpen met jagen en met bomen klimmen.” Hij glimlachte naar haar. Hij zou het leuk vinden als ze vaker mee zou gaan. Ze leek zich op haar gemak te voelen bij hem en dat was wederzijds, dus waarom niet? Silvercloud was hem niet altijd nodig, dus kon hij best soms met Whisperwind op pad. Toen ze over haar familie begon trok hij even met zijn oren. Het leek hem bijzonder om op die manier herenigd te worden met je familie en contact te kunnen houden. Soms wenste hij dat hij dat ook kon, maar soms ook weer niet. Je moest ze dan elke keer weer los laten. Hij wist niet of hij dat zou kunnen. “Het lijkt me moeilijk om ze dan elke keer los te moeten laten. Vond jij dat niet lastig?” Hij keek even naar het pad voor hem, omdat hij bijna op een takje stond. Om zijn poot niet meer te belasten liep hij er voorzichtig omheen.''Maar er is niks dat ik er nu nog aan kan veranderen Creamypaw, hoe graag ik het ook wil. Na al deze manen heb ik nu geaccepteerd dat mijn poten een ander pad afgaan.'' Door die woorden gleed zijn blik opnieuw naar haar ogen. “Ik hoop dat je het uiteindelijk net zo leuk gaat vinden Whisperwind.” Hij keek haar meelevend aan en stopte even voor de ingang van het kamp, daarna liep hij het kamp binnen. “Wil je nog iets eten?” vroeg hij toen weer op een vrolijke toon aan haar.