It'll be okay [&Creamypaw]

Ze vond het eigenlijk heel diep van binnen geweldig om samen met iemand anders te lachen om kleine stomme acties die ze als apprentice nooit had uitgevoerd. Ze had zich altijd zo gefixeerd op haar taken dat ze vergat een apprentice te zijn en ook plezier te hebben. Vanaf jongs af aan had zij zich serieus opgesteld in het leven, iets wat ze wellicht nooit echt had moeten doen. Maar het was iets wat ze nu niet kon veranderen, hoewel ze wist dat het verlies van haar familie haar het meest had veranderd. Wat niemand werkelijk zou zien was de schuld die ze werkelijk diep op haar hart droeg. En toch leek dat voor even vervaagd te zijn naar een hoekje. Een glimlach ontstond rond haar snuit terwijl ze even haar passen vertraagde om beter te kunnen kijken waar ze liep. Haar gele ogen zagen het kamp al en haar oren schoten iets naar voren voor ze verrast opzij keek zodra ze Creamypaw hetzelfde zag overkomen als dat haar net overkwam. Ze gniffelde zacht omdat er niet meer uit kon met die vissen tussen haar kaken. Langzaam volgde ze de jonge kater en legde met een trots gebaar haar eigen vangst ook neer en kon het niet laten er even bewonderend naar te kijken voor ze opkeek en in de lach schoot. ''We hebben geen zand in onze neus nee.'' Antwoordde ze met een grijns en likte langs haar lippen voor ze zich kort uitrekte, haar volledige lengte tonend. ''Ze hebben geen keus.'' Antwoordde ze vrolijk en snorde zacht voor ze haar ogen even sloot. ''En als ze wat te klagen hebben doen ze het lekker zelf maar.'' Haar toon was niet boos maar eerder gewoonweg vrolijk. Even liet de gitzwarte poes haar kop zakken en glimlachte in zichzelf. ''Het is echt lang geleden dat ik zoveel plezier heb gehad in simpele taken,'' Murmelde ze zacht en keek de kater naast zich aan voor ze haar neus zacht tegen zijn wang duwde. ''Dankjewel,'' Zei ze zacht en glimlachte weer voor ze langzaam het kamp rond keek.

Hij grijnsde toen ze zei dat ze geen keus hadden en dat ze het anders zelf maar moesten doen. “Daar heb je helemaal gelijk in Whisperwind.” Het grijnsje lag nog steeds om zijn lippen. “Maar ik denk niet dat ze het aan zullen durven om er iets van te zeggen.” Grapte hij. “Ze zijn veel te bang dat we ze dan zelf maar opeten. Terwijl ze ze er eigenlijk wel lekker uit vinden zien, want dat is toch zo?” Hij knikte in zichzelf. Ja, ze zagen er best lekker uit dus dat zouden hun clangenoten vast ook vinden. Hij werd echter serieus toen ze verder praatte en haar neus zacht tegen zijn wang duwde. “Ik ben blij dat ik daar bij heb kunnen helpen en ik vond het zelf ook hartstikke leuk.” Hij stopte even en staarde voor zich uit. “Soms ben ik misschien wat te serieus en vergeet ik te genieten.” Er verscheen een kalme glimlach om zijn lippen terwijl hij ook het kamp rondkeek. Het was lang geleden dat hij zich echt gelukkig gevoeld had, maar hij wist dat hij dat nou wel was. Hij was tevreden met wie hij was en dat was de eerste keer in zijn leven. Hij sprong overeind en gaf haar een zachte stomp tegen haar schouder. “Jij bent hem.” Hij keek haar ondeugend aan, daarna spurtte hij vooruit het kamp uit. “Pak me dan!” Riep hij uitdagend achterom. Er lag een gelukkige fonkeling in zijn ogen terwijl hij tussen wat bomen door zigzagde. Hij wende zijn kop ietsje zodat hij achter zich kon kijken om te zien of ze überhaupt wel achter hem aankwam.

Ze keek even opzij en lachtte zacht voor ze knikte. Natuurlijk had ze gelijk, ze mochten blij zijn dat ze geen stiekeme wraak nam wegens hun gedrag. Ze kende wel een aantal trucjes om ze een flinke pijn in hun buik te geven. ''Moeten ze ook niet wagen, ik heb genoeg kennis om iets terug te doen.'' Antwoordde ze en schoot in de lach. ''Nou nou, zoveel eet ik echt niet hoor.'' Antwoordde ze warm en bleef glimlachend kijken. Pas nu voelde ze zich thuis in haar nieuwe clan. Zijn antwoord deed haar even verbaasd opkijken maar ze knikte begrijpelijk. ''Ik ben blij dat het ons beide goed heeft gedaan. En ik ken het gevoel, je bent niet de enige die altijd maar serieus was. Maar pas later besef je hoe saai het leven eigenlijk word dan.'' Antwoordde ze zacht en sloot haar ogen even voor ze opschrok van een stomp. haar oren zakte speels in haar nek en ze grinnikte. ''Wacht maar jij!'' Riep ze en sprong overeind om achter hem aan te sprinten. Ze was hem dan wel uit het zicht verloren maar ze volgde zijn geur tussen de bomen door. Voor nu kwam haar grote bouw van pas want ze kwam met elke pas dichterbij de kater die voor haar wegrende. Een zachte lach klonk tussen de bomen door voor ze naar hem keek. Ze bleef rennen tot ze niet al te ver was en zette zich zonder waarschuwing af met haar krachtige achterhand. Maar haar ingetrokken klauwen probeerde ze hem vanaf zijn schouder om te gooien. ''Wie was hem ookalweer?'' Vroeg ze terwijl ze weer normaal op haar poten stond en bijna heen en weer sprong als uitdaging.

Toen hij achter zich keek zag hij dat ze hem al begon in te halen. Hij probeerde harder te rennen, maar dat kon simpelweg niet met zijn korte pootjes. Hij zou alleen maar over zijn eigen poten struikelen als hij het zou proberen. Lachend rolde hij over de grond toen ze hem neerhaalde. Hij rolde nog een stukje door voordat hij tot stilstand kwam. Hij bleef even grinnikend liggen. “Oké oké.” Maar zonder waarschuwing sprong hij overeind en schoot razendsnel naar haar toe. Wie niet sterk was moest andere tactieken verzinnen en daar werd hij steeds beter in. Hij sloeg zijn voorpoten om haar linkervoorpoot en zijn achterpoten om haar linkerachterpoot. Hij gaf een ruk aan haar poten om haar omver te krijgen. Toen sprong hij overeind en ging er weer vandoor. “Nou volgens mij ben jij hem weer hoor.” Riep hij plagerig. “Probeer mij nog maar een keer te pakken te krijgen. Ik ben zo snel als het licht.” Er klonk joligheid door zijn stem terwijl hij onder een bosje schoot om zich te verstoppen.

Haar ogen glansden terwijl de grond onder haar voeten voorbij ging. Nee dit was beter dan wat ze kon herinneren. En al was ze minstens twee keer de leeftijd van de kater kon zij ook nog genieten van haar leven zo, dat had hij haar laten inzien. Ze keek grijnzend op hem neer en wiebelde met haar oren voor ze haar balans verloor en de grond raakte. ''Hé dat is gemeen.'' Mekkerde ze maar sprong snel weer overeind voor ze grinnikte en omhoog keek. ''Dat zullen we zien!'' Riep ze maar sprintte niet achter hem aan. In plaats daar van schoot ze omhoog langs de dichtsbijzijnde boomstam met een bijna lugubere grijns. Als ze geluk had verwachtte hij niet dat ze ook nog van boven kon komen en dat was haar voordeel. Geruisloos bewoog ze zich van tak tot tak, zoekend naar zijn vacht op de ondergrond. Zodra ze hem spotte ging ze een andere kant op, hopend dat hij uit zijn schuilplaats kwam en ze hem kon laten schrikken door van boven ter verschijnen. Ze had altijd van klimmen gehouden en had die trainingen mee gedaan met haar zusje maar zelfs daarna liet ze haar vaardigheden niet verslappen. Ontspannen balanceerde ze op de tak waar ze op stond en staarde naar de plek waar de jongere kater verstopt zat. ''Kom maar tevoorschijn,'' Fluisterde ze voor zichzelf maar grijnsde er breed bij.

Hij veegde afwachtend met zijn staart door de blaadjes. Hij hield zijn kop iets scheen en zijn oren gespitst, maar hij hoorde haar niet meer. Hij trok verbaasd met zijn snorharen en opende zijn bek een stukje om haar geur op te kunnen vangen. Hij rook haar wel, heel vaag. Verrast fronste hij terwijl hij verwoed nadacht. Hoe kon dat nou weer? Hij speurde zijn omgeving af, maar geen teken van Whisperwind. Hij wist dat ze in de buurt was, maar hij kon niet goed bedenken waar ze dan was. Hij bleef nog even onder het bosje zitten, maar hij werd langzamerhand ongeduldig. Waar bleef ze nou? Hij wist dat ze hem kon vinden als ze haar best deed, dus dat ze hem kwijt was geraakt was onmogelijk. Hij waagde het er maar op want hij kon moeilijk de hele tijd onder het bosje blijven zitten. “Waar zit je?” Fluisterde hij zacht terwijl hij onder het bosje vandaan kroop. Hij kwam omhoog en ging weer recht staan terwijl hij nogmaals zijn omgeving afspeurde. Hij rook haar wel, maar hij zag haar niet. Dat was toch raar, was ze opeens een worm geworden? Dat ze opeens onder de grond vandaan kwam. Hij grinnikte om zijn eigen gedachte en dacht na over wat hij nou moest doen. “Whisperwind!” Riep hij toen maar.

Haar ogen glansden terwijl ze naar beneden bleef kijken, wachtend tot hij in beweging zou komen. Hij wist zo te zien nog niet genoeg van haar oude Clan, dan had hij geweten om omhoog te kijken. Ze kon hem eerst niet verstaan maar bleef zitten. Hij moest volledig uit de begroeiing zijn voor ze kon toeslaan. Ongeduldig schoten haar oren heen en weer en ze moest zich inhouden om niet nu al toe te slaan. Ze hoorde hem grinniken en vroeg zich af wat hij nu weer in zijn hoofd had bedacht, ze zou het willen weten. Zodra hij riep ontstond er een grijns op de snuit van de zwarte poes en ze sloop iets naar voren. Geruisloos liet ze zich vallen van de tak om met een plofje achter de kleinere kater landde. Ze sloeg met haar voorpoot tegen zijn achterhand en lachtte. ''Zocht je mij toevallig?'' Vroeg ze onschuldig en schoot in de lach. Ze vond het leuk om haar sterke punten voor plezier te gebruiken. ''Ben je toevallig vergeten waar mijn Clan goed in was?'' Vroeg ze met een brede grijns en zwiepte kort met haar staart voor ze zich afzette en over hem heen sprong zonder moeite. Er was een vonk van trots in haar gele ogen te vinden , trots om hetgeen wat haar speciaal maakte van de rest van de Clan.

Hij schrok zich wild toen hij haar opeens achter zich hoorde. Hij wilde zich nog omdraaien maar was al te laat hij voelde haar poot. Hij schoot in de lach toen hij omdraaide en haar aankeek. “Ja inderdaad, eigenlijk zocht ik jou.” Grijnsde hij, voordat hij een beetje beschaamd naar de grond keek.''Ben je toevallig vergeten waar mijn Clan goed in was?'' Hij keek haar nog steeds een beetje beschaamd aan. “Ik was het even vergeten.” Toen grijnsde hij weer. “Maar een goede tactiek.” Hij had één keer in een boom gezeten toen hij nog een kitten geweest was en er een vos verschenen was. Toen had Wolfeye hem een stukje in een boom geholpen, maar hij had dat behoorlijk lastig gevonden. “Kun je het mij ook leren?” vroeg hij toen enthousiast. Hij keek naar boven naar de boom waarin ze net gezeten had. “Of kan ik dat niet leren? Het ziet er behoorlijk ingewikkeld uit.” Vervolgde hij met een denkrimpel in zijn voorhoofd. Hij was benieuwd wat ze ging zeggen.

Ze zag dat hij schrok en grinnikte even zacht, hij had geluk dat ze hem geen kwaad wilde doen anders had hij nog best een probleem gehad. Maar zijn grijns deed haar lachen terwijl hij antwoordde. ''Nou in dit geval heb je me nu gevonden.'' Merkte ze lachend op en zwiepte met haar pluizige staart voor ze glimlachte. Hij was nog jong en ze had het hem ook niet kwalijk genomen als hij niet had geweten van haar specialiteit. Hij was nog heel jong toen haar Clan uit elkaar viel. ''Zo konden ze altijd een geplande aanval plegen. Een paar zou de tegenstander lokken naar waar de rest van de patrouille wachtte zodat ze een nederlaag tegemoet gingen.'' Sprak ze, nog herinnerend hoe het haar was uitgelegd toen zijn nog een apprentice was en ze weer eens een zag met haar zusje was meegegaan. Ze keek op van zijn vraag en knikte met een lach op haar snuit. Toch schudde ze even haar kop bij zijn laatste vraag. ''Ik weet bijna zeker dat zelfs jij het kan leren. het zal niet makkelijk zijn maar ons is het van jongs af aan geleerd. Het belangrijkste waar je op moet letten is je balans.'' Antwoordde ze bijna te enthousiast en sprong op haar poten. ''Maar het klimmen zelf zal niet al teveel problemen geven, ik wil het je best leren.'' Bijna was ze aan het ratelen, gewoon vanwege het feit dat er iets was wat zij een ander wel gewoon kon leren zonder dat het tegen haar nature inging.

Hij grinnikte weer toen ze zei dat hij haar nu in ieder geval gevonden had. “Dat is zo, maar alleen maar omdat je dat zelf wilde.” Lachte hij. Hij bewoog zijn oren toen ze uitlegde hoe ze op die manier katten in een hinderlaag hadden kunnen laten lopen. “Dat is echt heel slim.” Riep hij enthousiast en dat meende hij ook echt. Er zou dan vast niet gedacht worden aan de katten in de bomen. Zoals zij het water konden gebruiken hadden hun de bomen kunnen gebruiken. “Echt heel handig.” Daarna wachtte hij af toen hij gevraagd had of hij het ook kon leren. Hij hoopte dat Whisperwind ja zou zeggen en dat ze het hem ook wilde leren. Er ontstond een enthousiaste en ongeduldige fonkeling in zijn ogen toe ze zei dat hij het best zou kunnen leren. “Nu?” Vroeg hij meteen. “Wil je het mij nu leren Whisperwind?” Hij trippelde naar de boom waar zij net in geklommen was. Hij ging er voor staan met een denkrimpel in zijn voorhoofd. Hoe had hij dat als kitten ook alweer gedaan? Hij had één keer in zijn leven in een boom gezeten, maar toen had hij zich vastgehouden aan de boomstam. Hij deed zijn nagels uit en kneedde even de grond. Toen sloeg hij de nagels van zijn voorpoten in de boom, maar verder kwam hij niet. Hij wist het eigenlijk gewoonweg niet meer. “Ehm…” Zei hij vragend. “En nu?” Hij keek achterom naar Whisperwind.

Zijn antwoord deed haar grijnzen en ze knikte. Het was wel waar, hij had haar niet gevonden als ze niet naar beneden was komen zetten. Maar waarschijnlijk als hij had geweten dat ze een klimmer was had hij wel omhoog gekeken en haar gespot. Ze schoot even in de lach en keek hem aan. ''Ja, we waren wel slim.'' Grapte ze even voor ze haar dikke vacht even opschuddend. Ze schaamde zich een beetje om haar uitbarsting toen hij had gevraagd of zij het hem ook kon leren maar haar kop schoot op en neer in een knik als antwoord op zijn vraag. Ja, ze wilde hem best nu leren hoe je moest klimmen en hoe je je het best kon verbergen tussen de bladeren. ''Sure!'' Antwoordde ze bijna meteen en volgde hem bijna stuiterend als een kitten. Ze keek even geamuseerd toe hoe hij zijn klauwen in de boom zette maar niet verder kwam. Ze lachtte zacht en kwam naast hem staan. ''Wij zijn geboren met een krachtige achterhand waardoor wij hoger kunnen springen, kijk maar.'' Zei ze en spande haar spieren op om op een behoorlijke hoogte haar eigen klauwen in de boom te slaan en meteen met haar achterpoten kracht te zetten om zich op de laagst hangende tak te duwen. Ze keek even naar beneden voor ze weer terug sprong naast hem. ''Maar dat voordeel heb jij niet, de basis is simpel. Ik adviseer wel om eerst te springen zodat je ruimte hebt om met je achterpoten ook in de stam te komen.'' Legde ze verder uit en keek hem aan voor ze weer een stap naar achteren zette. ''Het is eigenlijk net alsof je verticaal langs de boom omhoog springt. Niet te letterlijk natuurlijk maar ik denk dat je mijn punt snapt.'' Ging ze door en grijnsde even voor ze haar staart om haar poten krulde. ''Het belangrijkste is vooral dat je vaart houdt, je wil niet ergens halverwege zijn om niet verder te kunnen toch?'' Ze grinnikte en knikte naar hem. ''Probeer maar, als je niet verder komt, laat je niet zomaar vallen. Zet je af met je achterpoten zodat je naar achteren springt.'' Zei ze en zette nog een pas achteruit voor ze ging zitten. ''Heb je liever dat ik hier beneden blijf of zal ik op de eerste tak op je wachten?'' Vroeg ze toch maar, niet wetend of ze hem ander het laatste stuk kon optrekken mocht hij het niet halen.

Hij zag aan haar dat ze het echt leuk vond om hem te helpen. Hij vond het fijn dat hij deze dag voor haar zo goed had kunnen maken, misschien voelde ze zich dan meer thuis in de Riverclan, dat hoopte hij tenminste. Hij vond haar heel erg aardig en wilde haar laten zien dat zij hun ook kon helpen. Hij kon van haar leren door in bomen te klimmen en op dieren te jagen. Hij dacht dat ze dat nu ook inzag en dat deed hem dan ook weer goed. Hij kon wat leren en hij had haar blij gemaakt, dat was toch een hele mooi win win situatie. Hij luisterde aandachtig naar haar terwijl hij de boom weer los liet. Ze legde hem uit hoe hij het beste in de boom kon klimmen, dat klonk nog best wel lastig. ''Heb je liever dat ik hier beneden blijf of zal ik op de eerste tak op je wachten?'' Hij dacht even na en keek naar boven, daarna keek hij Whisperwind weer aan. “Wil je op de eerste tak wachten?” Hij glimlachte naar haar en wachtte af totdat ze op de tak ging zitten, daarna keek hij geconcentreerd naar de boom. “Nou daar gaan we dan.” Ach, als hij zou vallen dat was ook niet erg. Hij wist nu hoe hij goed kon vallen en dan kwam hij toch wel op zijn poten terecht. Hij sloeg zijn nagels weer uit en sprong toen omhoog in de boom. Zijn nagels boorden zich in de stam en ook zijn achterhand raakte de boom. Meteen begon hij omhoog te klimmen, zo snel mogelijk zoals ze hem geadviseerd had. Hij merkte wel hoe hij steeds minder vaart kreeg en hij vroeg zich af of hij het wel zou redden. Hij was bijna bij de eerste tak terwijl het steeds moeizamer leek te gaan. Hij zette zijn kaken op elkaar en deed zijn best om de eerste tak te bereiken.

Haar ogen glansden van opwinding voor ze knikte bij zijn antwoord. Zonder langer te wachten zette ze zich af en klom in een soepele beweging naar de eerste tak waar ze even balanceerde voor ze ging zitten, met haar staart signaleren dat Creamypaw het kon proberen. Haar grote lichaam was nu waarschijnlijk een voordeel mocht hij er net niet komen. Ze had waarschijnlijk wel genoeg kracht om de jonge kater omhoog te hijsen mocht dat nodig blijken. Ze glimlachte bij zijn woorden en knikte even kort, het was wellicht simpel als je keek maar als je niet wist wat je moest doen kon het nog best wel moeilijk zijn. Zij had zelf leren klimmen samen met haar zus en diens mentor, gezien haar eigen mentor Dreamwave vond dat het ook iets zou moeten zijn wat zij moest kunnen. Ze vroeg zich nog wel af of dat met opzet was besloten door de poes. Zou haar oude mentor hebben geweten dat het zo zou eindigen? Ze werd uit haar gedachtes getrokken zodra ze hoorde hoe zijn klauwen in de boom terecht kwamen. Ze richtte haar gele ogen op de jonge kater en zag dat hij al vaart begon te minderen, daar had ze hem al voor gewaarschuwd. ''Je bent er bijna.'' Zei ze nog wel bemoedigend maar zag dat het hem heel veel moeite ging kosten hoe verder hij kwam. Zonder dat ze er over nadacht bewoog ze naar voren en greep zijn nekvel vast om hem het laatste stukje te helpen. Ze tilde hem niet naar boven maar het zou hem zo minder kracht kosten en hij zou het halen. ''Het is nog best wel moeilijk nietwaar?'' Vroeg ze terwijl ze zelf achteruit bewoog op de tak, ruimte makend zodat hij kon zitten. ''Nu moet je goed opletten dat je je balans niet verliest anders sta je alsnog weer beneden.'' Zei ze en keek hem met een grijnsje aan.

Hij was opgelucht dat ze hem bij zijn nekvel greep om hem te helpen, omdat hij bijna op het punt had gestaan om zichzelf te laten vallen. Hij was inmiddels veel te veel vaart verloren, maar door haar extra steuntje redde hij het. Hij klom naast haar op de tak terwijl hij van plan was om te ontspannen, maar daardoor wiebelde hij vervaarlijk. Snel concentreerde hij zich weer om te kunnen blijven zitten. ''Het is nog best wel moeilijk nietwaar?'' Hij grinnikte. “Ja, behoorlijk ja. Bedankt dat je mij het laatste stukje hielp anders had ik het echt niet gered.” Hij wiebelde weer, waardoor de tak een beetje schudde. Snel boorde hij zijn nagels in de tak en ging iets verzitten zodat hij precies in het midden kwam te zitten. Hij blies de adem uit die hij even gespannen ingehouden had toen de tak stopte met bewegen. ''Nu moet je goed opletten dat je je balans niet verliest anders sta je alsnog weer beneden.'' Hij schoot in de lach. “Ja, dat merk ik.” Maar dat lachen had hij beter niet kunnen doen, want daardoor schudde de tak opnieuw en schoof hij naar de zijkant. Hij siste geschrokken toen zijn poten van de stam afgleden en hij met zijn neus op de tak terecht kwam. Hij bleef even beduusd liggen en keek toen omhoog naar Whisperwind. “Juist ja.” Hij lag nou op zijn buik op de tak, maar erg comfortabel vond hij dat nou ook weer niet. Nou durfde hij al helemaal niet meer te bewegen. “Hoe kan ik die balans vinden? Want volgens mij lukt dat nog niet zo heel goed.” Er verscheen een droog glimlachje om zijn lippen terwijl hij doodstil bleef liggen.

Ze gebruikte dezelfde methode als dat bij haar was gebruikt, zij had er zo het best van geleerd. Zoveel mogelijk nog zelf blijven doen is altijd het beste, voor wie dan ook. Zodra hij op de tak stond voelde ze hoe deze onder har poten bewoog maar ze bleef soepel en ontspannen staan op haar plek. Ze grinnikte zacht en knikte even. ''Geen probleem, maar je hebt het nog altijd zelf gedaan verder. Ik heb niet zo heel veel geholpen.'' Sprak ze warm maar wiebelde met haar oren zodra hij de tak weer deed bewegen. Ze had haar klauwen wel in de tak staan maar haar gehele lichaam was ontspannen, ze begreep ook wel dat dat de jonge kater niet zou lukken. Zij was het gewend, het was voor hem waarschijnlijk de eerste keer dat hij zo in een boom hing om te oefenen. Ze schoot zelf in de lach zodra hij viel en op zijn buik op de tak lag. Langzaam liet ze zichzelf ook zakken en liet een van haar poten naast de tak bungelen terwijl ze hem aankeek. ''Het zal lastig zijn want je moet ontspannen. Als je gespannen staat kan je lichaam niet zacht meedeinen met de bewegingen van de takken. Als je ontspant zal het wel vreemd voelen maar je kan dan heel zacht mee deinen terwijl de tak onder je beweegt en zelfs wanneer er een kat in hangt.'' Legde ze langzaam uit en stond weer op om haar klauwen in te tak te slaan maar buiten dat zich helemaal te ontspannen. ''Kijk ik sla wel mijn klauwen in de tak voor de zekerheid maar kijk naar mijn spieren en probeer de tak eens te bewegen. je zal zien dat, omdat ik ontspannen ben, mijn lichaam automatisch al het werk voor mij doet.'' Ging ze verder en glimlachte warm. Misschien kon ze eens de gehele clan dit leren, ze wist zeker dat Wolfgaze en Dawnstar er een voordeel in konden zien.

Hij glimlachte toen ze zei dat hij het zelf gedaan had, dat vond hij lief van haar. Ze wilde hem er een goed gevoel over geven en dat was gelukt. Er lag een blije blik in zijn lichtblauwe ogen, maar toen was hij weer druk met te zorgen dat hij op de tak bleef en niet ergens beneden belande. Hij tilde zijn kop iets op toen ze bij hem kwam liggen en hij haar weer aan kon kijken, nog steeds waren zijn spieren strak gespannen, bang dat hij zou vallen. Toen ze begon over ontspanning keek hij haar bedenkelijk aan. “Maar dan ben ik juist bang dat ik val. Straks ontspan ik te veel en glij ik eraf.” Hij keek even naar beneden en dat was toch nog best een stukje. Niet dat hij dacht dat hij niet goed terecht zou komen, maar hij had er nou niet bepaald zin in om beneden te belanden. Toen ze verder ging met haar uitleg knikte hij even. “Oké dan, ik zal het proberen.” Hij temperde zijn ademhaling naar een normaal niveau en dwong zichzelf zijn spieren te ontspannen. Meteen voelde het een stuk minder wiebelig op de tak. Hij glimlachte en krabbelde voorzichtig overeind. Nog steeds had hij zijn balans nog niet helemaal gevonden en moest hij soms zijn nagels gebruiken om iets te gaan verzitten, maar de tak wiebelde niet meer zo erg. “Misschien voelt dit inderdaad wel beter ja.” Er lag een trotse blik in zijn ogen toen hij gewoon kon blijven zitten. Hij had zijn spieren ontspannen en ook al bewogen zijn oren geconcentreerd hij zat niet meer alsof hij niet wist wat hij daar deed. Het was eigenlijk best wel leuk. “Wat grappig.” Grinnikte hij toen. “Ik zit in een boom net als een vogel dat kan.” Hij keek Whisperwind aan. “Kun je hier ook makkelijker vogels vangen?” vroeg hij nieuwsgierig.

Ze zag zijn glimlach en voelde een vlaag van voldoening door haar heen gaan. Het moest voor hem toch echt een positieve ervaring worden. Ze knikte begrijpelijk en glimlachte nadat hij haar had verteld dat hij juist bang was dat hij zou vallen. ''Dat snap ik, maar het werkt tegenover gesteld. Hoe raar het ook klinkt maar je lichaam moet lichtelijk kunnen meedeinen wil je je balans houden en dat gaat gewoon niet zonder je te ontspannen.'' Zei ze en grijnsde breed voor ze knikte en allen toekeek hoe hij langzaam maar voor haar zichtbaar ontspande. ''Goed zo,'' mompelde ze zacht maar bleef rustig staan. Ze grinnikte bij zijn opmerking en knikte langzaam. Ze wist precies hoe het voelde, voor haar was het een te vertrouwd gevoel. ''Gebruik je klauwen zoveel als je wilt, zolang je je maar niet gaat opspannen.'' Zei ze maar grijnsde breed. ''Je doet het goed voor een eerste keer, ik stond al sneller weer met mijn poten op de grond.'' Zei ze, de trots opmerkend in zijn ogen voor ze lachend knikte. ''Ja dat kan hier ook maar het zal niet makkelijker zijn. Je moet zorgen dat de tak zo min mogelijk beweegt, je zal van tak naar tak moeten komen zonder teveel herrie en buiten zicht blijven.'' Zei ze en grinnikte. ''Je kan beter vanaf de grond jagen en het laatste stukje pas uit de hoogte halen. Een eekhoorn kan je dan wel laten schieten in een boom maar als je snel genoeg bent kan je hem nog van een tak of zelfs de stam vissenvoor hij buiten je bereik is.'' Legde ze nu uit keek even verder omhoog, de neiging onderdrukkend om zelf verder omhoog te klimmen. ''Of als je met meerdere bent zorg je ervoor dat er een in de boom is en de weg blokkeert zodat een of twee anderen de eekhoorn naar de boom kunnen jagen zodat hij omhoog gaat maar daar de ander tegenkomt en dus geen kant meer op kan.'' Ze vond dat zelf altijd de leukste techniek omdat je kon samenwerken met anderen.

“Dankjewel Whisperwind!” Zei hij vrolijk toen ze zei dat hij het goed deed voor een eerste keer. “Dat idee had ik eerst niet, maar volgens mij lukt het me wel.” Vervolgde hij meer tegen zichzelf dan tegen haar. “Maar dat is alleen maar dankzij jou. Je kunt het goed uitleggen en ik weet zeker dat je ook een goede mentor zou zijn.” Sprak hij toen zijn vertrouwen over haar uit. “En dat meen ik.” Hij keek haar aan terwijl hij dat zei. ''Gebruik je klauwen zoveel als je wilt, zolang je je maar niet gaat opspannen.'' Soms spande hij zijn spieren wel ietsje omdat het zo onwennig voelde, maar hij spande zichzelf niet meer helemaal. “Ik doe mijn best.” Grinnikte hij toen hij weer zijn nagels in de tak zette, doordat de tak lichtjes bewoog. Hij wiebelde met zijn oren toen ze uit begon te leggen op welke manieren je dieren in de bomen kon vangen. Toen ze klaar was knikte hij wat moeilijk. “Ja, dat klinkt nog best wel ingewikkeld. Ik weet ook niet of ik überhaupt wel op een wiebelige tak kan springen, dat lijkt me best spannend.” Zei hij toen. “Een eekhoorn de boom in jagen moet nog wel lukken.” Grapte hij er achteraan. “Een beetje kabaal maken en opjagen kan ik wel.” Hij stak even plagerig zijn tong naar haar uit, daarna keek hij naar de tak. Die opnieuw onder hem bewoog, dus boorde hij zijn nagels wat dieper in de tak om te blijven zitten. Hij zorgde ervoor dat hij zijn spieren niet te veel gebruikte.

Ze lachtte even naar de jonge kater en knikte weer even voor ze luisterde naar zijn woorden. Ze neeg haar grote kop even langzaam onder zijn compliment. ''Dankje, en misschien wel. Ik weet het niet.'' Antwoordde ze zacht en keek hem weer aan. ''Misschien kan ik aan Dawnstar of Wolfgaze het idee voorleggen om anderen dit ook te leren. het kan de Clan een groot voordeel geven.'' Zei ze langzaam en bedenkelijk voor ze in zichzelf knikte, haar eigen idee wel leuk vindend. Ze grinnikte toch weer en bekeek zijn houding goed. ''Ik zie het,'' Antwoordde zodra hij zei dat hij zijn best deed en daar kon ze hem niet op tegenspreken. Haar uileg leek duidelijk te zijn voor hem maar zelfs als hij vragen had zou ze proberen om het op een andere manier uit te leggen.''Het is een kwestie van oefenen en aanpassen. Als jij je balans op een tak goed te pakken hebt is het niet te moeilijk om naar een ander te springen. Maar ik heb zelf nooit in een boom zelf op een vogel gejaagd.'' Zei ze toch en grijnsde breed, zich maar al te goed herinnerend hoeveel plezier ze erin had om in paren zo te jagen. ''Maar je moet nog wel zorgen dat hij de juiste boom in gaat anders doe je al je werk voor niks.'' Merkte ze grappend op maar lachtte zacht. ''Misschien als er eens eekhoorns hier komen kunnen we het proberen. We kunnen niet in ThunderClan gebied jagen maar ook mijn oude thuis huist denk ik geen eekhoorns meer gezien er niks is teruggegroeid.'' Zei ze langzaam maar schudde haar kop om het aanblik weg te werken. ''We vinden wel een manier om dat een keer in werking te zetten, het is namelijk best wel leuk om te doen.'' Zei ze en liet zich toch weer zakken op de tak, haar borstbeen op het hot rustend en haar poot weer bungelend ernaast. Het voelde voor haar gewoon veel te natuurlijk om zo te kunnen liggen.

Hij werd helemaal enthousiast bij het idee om de clan in bomen te leren klimmen. “Ooh ja Whisperwind wat een goed idee!” Riep hij meteen. “Ik wil je wel helpen als ik het een beetje onder de knie heb.” Door zijn enthousiasme werd hij bijna van de tak afgetrokken toen een windvlaag door de takken ritselde. Snel boorde hij zijn nagels in de tak. “Trotseer de windvlaag.” Grijnsde hij daarna. “Dus heel veel oefenen en nog eens oefenen. Wil jij me wel helpen met oefenen? Ik durf het sowieso nog niet alleen.” Hij keek haar een tikkeltje vragend aan. “Ik vind het leuk om te doen en het kan inderdaad nog wel eens handig zijn.” Hij verzonk even in gedachten, maar hij luisterde weer toen Whisperwind verder praatte over het vangen van een eekhoorn. “Ik heb hier nog nooit een eekhoorn gezien, maar misschien zijn ze er wel in leaf bare. Ik heb er nooit echt op gelet. Ik hoop in ieder geval dat we een keer samen kunnen jagen op die manier.” Toen ze ging liggen keek hij even naar de tak. Zou hij het ook op een normale manier proberen? Hij vroeg zich alleen af hoe dan. Hij probeerde zijn poten iets voor zich uit te steken, maar daardoor wiebelde hij weer en gleden zijn poten weg. Voor de tweede keer belande hij met zijn neus op de tak. Lachend bleef hij liggen. “Is hier ook een speciale manier voor, zonder dat mijn neus straks knalrood is?” Vroeg hij nog steeds grinnikend aan Whisperwind.

Onderwerp: Re: It'll be okay [&Creamypaw]