Defending my (old) territory [Claw] [FINISHED]

Moonwhite had zichzelf een weg gebaand langs de twoleg houses, in de hoop haar oude territorium nog eens op te kunnen zoeken. Ze was dan wel weggejaagd door het grote aantal wilde honden, maar daardoor liet ze zich niet tegenhouden om af en toe nog eens te gaan kijken. Haar huidig territorium was een stuk kleiner als haar vorige, iets waar ze trouwens nog aan moest werken. De omliggende territoria moesten maar wijken. Ze zette haar nagels in de eerste beste boom en klom omhoog, waar ze op een laaghangende tak ging zitten. De geur van hond was nu wel vaag, maar je wist maar nooit. Na een tijdje hoorde ze het gekraak van droge takken. De geur die de wind met zich meenam was geen hondengeur. Moonwhite's oren gingen direct plat liggen. Het instinct om dit territorium te verdedigen was er nog steeds. Ze hield zich toch nog even stil, wachtend tot de vijand in zicht kwam.

Terwijl Claw op het karkas van een muis knauwde, wierp hij een minachtende blik op de kater die woedend naar hem keek. Een bloederige streep liep over de wang van de kater. Slechts een druppeltje bloed kleefde nog aan Claws nagel, maar hij had het expres niet aan het gras afgeveegd om de kater nogmaals te laten zien wie hier ook alweer de baas was. De kater was minstens vijf manen jonger dan hem en veel had hij zich dus dan ook niet verweerd. Claw vond het wel bewonderingswaardig dat de jonge kater zich nog altijd niet uit de voeten had gemaakt. Langzaam stond de kater op. Hij draaide zich naar de kater toe, maar deze wendde zijn blik af toen hij de groene ogen van Claw ontmoette. Juist. Zoals het moest. Claw grinnikte. Zie je. Zo sterk waren ze in BloodClan nog niet eens. Hij liep naar de kater toe. 'De plek is voor jou. Ruim het karkas even op, wil je?' Hij keek de kater minachtend aan, snoof toen en liep weg. Het laatste restje bloed van de kater verdween van zijn grote klauw toen hij deze in de aarde begroef bij een stap die hij zette. Hij draaide zijn kop op en zijn spieren rimpelden onder zijn huid terwijl hij zijn oren alert sperde. Hij had het gevoel alsof hij de in de gaten werd gehouden. Hij keek links. Rechts. Nog eens links. Dan weer rechts. Hij besloot om een paar stappen naar voren te doen, daar vlakbij die boom. Hij keek naar boven. 'Ik weet dat je daar ergens bent,' zei hij met zijn zware stem. 'En je hebt precies vijf seconden om je zichtbaar te maken. Als je binnen vijf seconden nog niet voor mijn neus staat, moet ik je zelf komen halen, helaas.' Zijn grijns werd vals en hij ging kalm zitten.

Moonwhite vernauwde haar ogen toen een kater in haar gezichtsveld verscheen. Haar staart zwiepte uitdagende heen en weer, ook al kon niemand dat zien. De zwarte kater leek te weten dat iemand hem in de gaten hield. Behoorlijk laat, aangezien ze hem al had kunnen aanvallen. Kort haalde ze een oor op, toen de kater sprak. De poes trok zichzelf recht zodat ze zichtbaar was voor de kater onder zich. 'Jullie katers houden er wel van om andere te commanderen hé.' Mompelde ze geïrriteerd. Ze had hem ook deels gelijk gegeven door zich zichtbaar te maken, maar ze zou de kater niet zijn zin geven. In plaats daarvan legde ze zich terug neer en legde haar kop op de tak, kijkend naar de kater wat hij eigenlijk wilde doen. Precies of hij kon haar uit deze boom halen. Dat wilde ze wel eens zien.

Verveeld begon Claw te tellen. 'Eén... Twee...' Hij grijnsde toen hij een stem hoorde. Hij kon niet horen wat de stem zei, maar hij kon wel van de stem afleiden dat het hier ging om een poes. Hij wist wel dat zijn dreigement zou helpen. Hij keek omhoog en zag een witte vacht verschijnen. Oh, great. Een witte poes. Altijd leuk om mee te maken. Hij gromde even en bedacht zich hoe mooi rood bij haar vachtje zou staan. Hij grijnsde weer vals. 'Oké, je hebt er zelf om gevraagd!' riep hij naar haar. Hij sprong naar de boom en klauwde moeiteloos zijn klauwen in het schors. Langzaam klom hij naar boven terwijl hij zijn blik zo nu en dan op de poes richtte. 'Weet je,' zei hij, terwijl hij de boom verder beklom, 'ik denk dat rood echt ongelooflijk mooi bij je vacht zou staan, denk je ook niet?' Hij probeerde haar alleen te intimideren, voor nu dan. Hij vond het leuk om andere katten te kwellen, te pesten of pijn te doen. Dat gaf hem een goed gevoel. Wat hem nog een beter gevoel gaf was wanneer hij een kat kon vermoorden. Het duurde niet lang voor hij zich op de tak bevond waar zij was en hij liep kalm over de stam naar haar toe. Slechts een meter van haar af ging hij zitten en keek haar kil aan met zijn groene ogen. 'Nog een laatste paar woorden voor ik je deze boom uit duw?' vroeg hij pestend. Natuurlijk ging hij het niet echt doen. Dan zou hij gegarandeerd mee vallen en hij wist niet of het zo fijn zou zijn om daar beneden terecht te komen. Maar een beetje intimidatie kon geen kwaad, wel dan?

Moonwhite bleef gewoon rustig liggen waar ze lag, toen de kater uit haar zicht verdween. Ze kon al wel raden wat hij aan het doen was. Ze boog zich een beetje naar voren, zodat ze de kater goed in de gaten kon houden. Ergens voelde ze zich op haar gemak, omdat ze op haar eigen territoy was. Ook was de kater niet veel groter als haar, dus dat was ook al een pluspuntje. 'Rood is niet bepaald mijn favoriete kleur.' zei ze luchtjes. Deze kater had een grote mond. Er was een reden dat Moonwhite indringers normaal direct wegjaagde uit haar gebied. Toen de zwarte kat een meter verder van haar ging zitten, zette ze zichzelf recht. 'Ik kan hoogstens een poot bezeren als je me hieraf duwt en kan je makkelijk met me meenemen.' Merkte ze op, toen hij vroeg of ik nog een paar laatste woorden wilde zeggen. Deze laaghangende tak was niet bepaald 'gevaarlijk'.

Claw grinnikte lichtelijk toen hij het antwoord van de poes hoorde en keek haar nog killer dan van te voren aan met zijn groene ogen. 'Ik denk dat de kleur je juist fantastisch staat. We kunnen het straks uitproberen, als je wilt.' Zijn stem klonk niet pestend meer, maar eerder kil. Hij had het zichzelf makkelijk gemaakt op de tak die, wat hij nu pas zag, niet echt gevaarlijk genoeg was om echt levenslang verwond te zijn als je naar beneden viel. Het was maar hoe je het bekeek en hoe je terecht zou komen. Als hij zijn spieren aan zou spannen en tegen haar zou springen, was hij er vrij zeker van dat zij niet zo'n zachte landing zou hebben als hij. Hij besloot echter niet tot dat niveau te zakken en bestudeerde zijn klauw. 'Dat kun je doen natuurlijk,' zei hij met een gevaarlijk lage stem. 'Of we kunnen het ook beneden uitvechten op een fatsoenlijke manier. Een manier die niet beneden het gemiddelde niveau zakt.' Zijn valse grijns was weer teruggekeerd en hij bewoog een beetje heen en weer op de tak zodat deze op en neer bewoog, puur om de poes te pesten.

OOC: Laatste post van vandaag. Tot morgen! (:

De witte poes kneep haar ogen tot spleetjes. 'Wie weet staat de kleur rood je ook wel.' Ze zette haar nagels in de tak toen hij deze liet bewegen. Deze kater vond zichzelf wel heel wat. Ze vroeg zich af hoeveel katten dit al wel niet gedacht zouden hebben. Het bloed langs zijn kop was haar ook niet ontgaan. Maar het was zowieso van een prooi. Voor kattenbloed leek het nogal weinig. Zonder verder nog te antwoorden sprong ze naar een iets hogere tak waar ze vervolgens naar beneden klom. Eenmaal op de bosgrond zette ze zichzelf weer neer. Eigenlijk was dit wel wat slaapverwekkend. Al goed dat er wat actie zou komen.

OCC: Okey & slaapwel. Ik ga er ook maar eens vandoor.

Claw grinnikte toen de poes antwoordde. Zijn ogen keken echter emotieloos toe hoe ze naar een tak hoger ging en zich daarna naar de grond verplaatste. Claw klom via dezelfde weg naar beneden. Zijn scherpe klauwen bleven goed in het boomschors haken zodat hij niet om kon vallen. Hij was trots op zijn klauwen. Het waren de parels voor zijn naam. Hij draaide zijn kop om naar de poes. 'Ik denk dat rood toch makkelijker valt te zien op wit dan op zwart. Wie weet staat het mooi bij ons allebei,' zei Claw. Hij begon zich kalm te wassen en wierp zo nu en dan een blik op de poes. 'Maar voor we tot actie overgaan..' Hij hield even een dramatische stilte. '... wat is je naam?'

Haar oren had ze geen enkel moment recht gezet, enkel nu liet ze er kort één omhoog gaan. Ze kneep haar ogen tot spleetjes toen de kater zei dat hij eerst nog iets anders wilde. 'Wat is je naam.' De poes keek de kater eerst onderzoekend voor ze antwoordde. 'Moonwhite.' gaf ze als simpel antwoord. 'En met welke kater heb ik het voorrecht?' Een kleine grijns speelde om haar lippen. Ze bleef nog even zitten. Moest hij haar plots aanvallen, kon ze direct in de tegenval gaan. Haar uitgestrekte nagels zaten tussen de dorre bladeren van vorige bladkaal, dus zien was een ander woord.

Het deed hem goed om te zien dat de poes zijn vraag kennelijk niet had zien aankomen. Het was haast schattig te noemen hoe haar oortje naar boven kwam. Haast, ja. Want hij was niet de persoon om een poes 'schattig' te noemen en dat zou nogal grappig klinken na al wat hij tot nu toe had gedaan, maar al wat zijn binnenste zei kon zij niet weten, right? Hij luisterde met een half oor naar haar naam. Moonwhite. Een toepasselijke naam, hij moest het eerlijk toegeven. Haar witte vacht had inderdaad iets weg van de witte kleur van de maan. En dan dat achtervoegsel. Heel toepasselijk. Als je hem zou zien, zou je eerder denken aan de naam 'Shadow', maar niemand had dan ook echt een goede blik op zijn klauwen geworpen. Dat deden ze nooit. Ze waren altijd afgeleid door zijn groene ogen. Ze waren lichtgroen van kleur en in het duister viel hij er makkelijk door op. Als hij zijn ogen sloot, zou je hem eigenlijk gewoon niet zien in het duister. Hij keek haar aan. 'Mijn naam is Claw,' zei hij op een valse charmante manier. Hij kon charmant zijn, heus waar. Als hij dat wilde dan toch. Hij deed echter niet aan liefde of aan kleffe woorden, dat ging hem te ver. Bovendien dacht hij niet dat hij ooit iemand zou ontmoeten die door zijn donkere masker heen zou kunnen prikken zonder eerst zwaar geïrriteerd te zijn door hem of minstens een gevecht te zijn aangegaan met hem. Hij hief zijn poot op en liet Moonwhite zijn klauw zien. 'Vandaar dus,' zei hij, waarna hij even grinnikte. Hij zat er nog steeds ontspannen bij, maar niets was minder waar. Hij zou, als ze er aanstalten tot zou doen, even goed mee kunnen vechten als dat nodig was. Maar voor nu hield hij het nog even rustig, even afwachten waar het gesprek heen leidde. Alles op z'n tijd.

Moonwhite luisterde in stilte naar de naam van de kater. Zijn naam gaf natuurlijk al een duidelijk hint naar zijn klauwen, iets wat hij vervolgens zelf nog benadrukte. 'Dat had ik nog niet door.' zei ze sarcastisch op zijn laatste opmerking. Het puntje van haar staart bewoog nu zachtjes heen en weer. Niet omdat ze zenuwachtig was, nee helemaal niet, maar eerder afwachtend. Ze vond de kater vreemd en zag hem op dit moment toch als haar enemy. Haar har was wat recht gaan staan. Langer wachten was nogal onnodig. Ze ging rechtstaan en liet nu een grijns haar gezicht sieren. 'Het ziet ernaar uit dat Claw hier, tijd probeert te rekken. Of heb ik het mis?' Haar grijns was uitdagend, net als de woorden die ze uitsprak.

OCC: Effe lijstje van Moon aanpassen. Claw staat (voorlopig) in het rood, ghehe

De opmerking die volgde had Claw eigenlijk wel kunnen verwachten en hij keek een tikje emotieloos naar haar grijns. Zijn charmante grijns van daarnet was totaal verdwenen en al wat achterbleef was een minachtende blik. Hij trok zijn klauwen, voor nu, weer in. Hij zou wel zien wat hij dadelijk zou doen. Hij had al zo veel gevechten gehad zonder echt met de katten te praten. Het maakte het vechten... persoonlijker. Hij grijnsde smalend om zijn eigen gedachten en keek haar aan. Hij trok wat met zijn oren toen hij hoorde wat ze zei. 'Nah, ik wil mijn slachtoffer alleen wat beter leren kennen. Mijn klauwen zijn namelijk zeer geschikt om figuren in het zand te tekenen. Ik denk dat ik een maantje teken op de plek waar ik je begraaf als je dood bent. Lief, hè?' vroeg hij vals grijnzend. Zijn staart bewoog slechts zachtjes heen en weer en zijn oren bewogen zich amuserend. 'Maar als jij wilt vechten,' ging hij kalm verder, 'ga je gang, ik houd je niet tegen. Ik zeg alleen dat ik me niet ga inhouden.' Zijn stem werd steeds lager en toen hij zijn zin eindigde, was zijn toon alleen nog maar bot en kil.

OOC: Lijstje, huh? Wat bedoel je? Explain to me Razz

Hij ging zich niet inhouden, fijn, dan kon zij zich ook eens laten gaan. 'Inderdaad lief.' zei ze plots op een poeslieve, maar duidelijk kille manier. 'Misschien moet ik bij jouw dan eerst ook een maan achterlaten, kan je altijd aan me denken.' Haar ogen stonden scherp en haar rijzende vacht maakte haar wat groter. We zouden wel zien wat er wel en niet zou gebeuren. Moonwhite was misschien dan wel een tikkeltje kleiner, maar dat wilde niets zeggen over haar kracht en technieken. Zonder er ook maar één woord verder aan vuil te maken, sprong ze naar de kater toe. Haar nagels liet ze langs zijn flank gaan in het voorbij gaan. Ze stond nu achter hem en keek hem uitdagend aan. Klein katje, grote krassen.

OCC: In m'n onderschrift staat 'Meet Moonwhite', kijk daar en alles zal duidelijk worden ;D

De verandering in haar stem was duidelijk op te merken en met een ruk draaide Claw zijn kop naar haar toe. Hij wist dat het nu ging gebeuren. Het zou niet lang duren voordat ze zouden vechten. En hij was er helemaal klaar voor, daar kon je van op aan. Zijn spieren rimpelden onder zijn vacht terwijl hij zich klaarmaakte voor het gevecht. 'Daar zal ik niet veel aan hebben als ik dood ben,' wist hij nog droog te antwoorden op haar woorden. Hij klapte zijn klauwen uit toen hij zag hoe haar houding veranderde. Haar stem en houding waren zo erg veranderd dat hij, als hij een bange kater was geweest, nu op de vlucht zou zijn geslagen. Als slechte kater zijnde maakte hem dit echt niet bang. De kras in zijn flank deed echter wel pijn en Claw blies nijdig. Met een ruk draaide de kater zich om zodat hij neus aan neus stond. Hij haalde flink uit met zijn poot, recht op haar gezicht af. 'Dacht je nu echt,' blies hij, terwijl hij naar haar sprong en zijn klauwen ontblootte tegelijkertijd, 'dat je een kans maakte?'

OOC: Wauw, ik heb m'n char nog niet eens twee dagen en hij is al in een slecht blaadje verschenen, haha xD

Bij het voelen van nagels onder haar oog, deinsde ze kort achteruit. Zulke dingen kon ze nu eenmaal moeilijk ontwijken. Claw zei iets in het vuur van de strijd. Ze ving het vaag op. Toen hij tegelijkertijd naar haar toe sprong, glipte ze onder hem door, terug naar de andere kant. 'Dat heb ik je nooit gezegd. Jij denkt gewoon dat je onoverwinnelijk bent, maar die littekens op je flank zeggen wel wat anders.' siste de poes en liet zich zakken in jachthouding. Zonder op antwoord te wachten sprong ze naar voren en klemde zich vast aan Claw's voorpoot. Haar tanden zette ze stevig in zijn schouder, totdat ze zeker wist dat ze er diep genoeg inzat om z'n spier te raken.
OCC: Het is dan ook een geweldig karakter. Jammer genoeg denkt Moonwhite daar op dit moment anders over. x3

Claw voelde voldoening door zich heen gaan toen hij het bloed onder haar oog zag verschijnen. Het was een teken dat hij haar goed had geraakt. Zijn flank was slechts lichtgeraakt en het deed, op wat steekjes na, bijna geen pijn meer. Hij vroeg zich af of de paar moons jongere poes niet beter kon. Hij vermoedde dat ze niet veel jonger was dan hem, maar ze was wel wat kleiner, wat in zijn voordeel werkte. Of juist in zijn nadeel, want ze kon heel zijn aanval wel ontwijken, maar hij had haar ook nog lichtelijk kunnen raken. Hij wist dat een klauw onder het oog gewoon vreselijk veel pijn deed, maar dat was ook precies zijn bedoeling geweest. 'Die littekens op mijn flank bewijzen anders wel dat ik nooit heb opgegeven,' siste hij haar nijdig toe. Hij krijste van de pijn toen ze zijn schouder wist te raken met een vreselijke beet die zich tot diep in zijn schouder drong. Hij wierp zich opzij, weg van de beet, zodat hij op zijn zij terechtkwam en gaf Moonwhite een harde trap, mikkend op haar buik, met zijn achterpoot. Hij gaf zichzelf of Moonwhite geen kans om naar adem te happen, want daar vloog zijn klauw al naar voren voor een nieuwe aanval. De pijn in zijn schouder werd alsmaar erger en Claw hijgde lichtelijk. Ondanks dat ze jonger en kleiner was, was ze een goede vechter, dat moest hij toegeven. Maar ze zou hem niet wegjagen. Nooit.

OOC: Aww, thanks voor je complimentje <3 Ik vind Moonwhite ook heel leuk. Het RPG'en gaat me goed af :3

De greep op zijn schouder liet ze los toen hij zichzelf er uit wist te krijgen en niet veel later kort op de grond lag. De poes siste kort bij de trap in haar onderbuik. Ze zei niets op zijn opmerkingen. Dat hij zijn energie daar maar aan verspilde. Moonwhite hield kort haar ene oog wat dicht, toen zand haar snee onder haar oog had bereikt. Het pikte eerst, maar nu was de pijn wel dubbel zo groot. Voordat ze zelfs maar op adem kon komen, sloeg Claw weer toe. De kater wist niet van ophouden. In plaats van de klauw te ontwijken liep ze regelrecht naar Claw toe. Ontwijken was niet haar grootste noodzaak nu. Ze had iets anders op het oog. Haar doel was de kater zijn gewonde schouder. Als die schouder eruit lag zou zeker de overwinning op haar lijstje hebben. Hij kon beter zelf ook nadenken, want met me op verschillende plekken te verwonden verzwakte hij me niet. Wel een beetje, maar ik was toch nog helemaal in orde op het lichamelijk vlak. Op enkele sneeën na dan. Zijn klauw raakte haar ook stevig, maar ze probeerde dat zoveel mogelijk te negeren. Zijn nagels gingen langs haar wang en gingen verder door tot in haar nek. Nadat ze nog eens goed haar tanden in z'n schouder had gezet, deinsde ze terug naar achteren aangezien de snee in haar hals toch groter leek te zijn dan ze eerst dacht. Nu had ze ook een kort moment om even op adem te komen. Iets wat wel nodig was nu.

OCC: np c:

Claw was in eerste instantie verbaasd omdat Moonwhite zijn klauw niet ontweek, maar juist leek op te willen vangen. Het was dan ook voor de hand liggend dat zijn klauw zijn doel raakte en een heuse snee van haar hals naar haar nek leek te gaan. Hij zag dat haar vacht niet snel daarna daar ook rood kleurde en plotseling viel het hem in waarom ze zo'n grote snee zou willen opvangen, maar het was al te laat om er nog iets aan te doen. Hij voelde haar tanden in zijn schouder en krijste het nogmaals uit van de pijn. Hij liet zich nog net niet zakken op de grond, maar zijn poten leken te weigeren om hem nog langer te dragen. Zijn ogen waren half gesloten van de pijn en zijn gehijg werd naarmate het gevecht verder ging zwaarder. Hij besefte zich dat als hij zijn schouder niet kon genezen, deze zou kunnen onsteken, wat zware gevolgen zou hebben. Hij voelde ook dat het bloed van zijn schouder naar zijn poten aan het druipen was. Eén blik op zijn schoude was genoeg: haar tanden waren net niet tot zijn bot gedrongen, wat de stekende pijn in zijn schouder verklaarde. Tot zijn voldoening zag hij dat hij niet de enige was die er slecht aan toe was. Zij stond echter nog overeind en hij was al half naar de grond aan het zakken. Het was zijn rechterschouder die getroffen was en hij kon zijn rechterpoot niet meer naar de grond brengen zonder zelf naar de grond te zakken. Goed. Dan moest hij het maar doen met drie poten. Maar hij zou niet opgeven. Niet nu. Hij wilde niet als een zwakke kater overkomen. Hij was dan ook van de BloodClan, BloodClan-katten gaven niet snel op na een klein sneetje in hun schouder. Op drie poten hinkte de kater gauw naar voren om gebruik te maken van de rustpauze van de witte poes en hij zette zijn tanden niet al te zacht in haar hals. Het was zijn bedoeling nog net niet om haar te vermoorden, maar hij wilde haar wel flink wat bloed laten verliezen, net zoals ze dat hem nu liet doen.

OOC: We laten ze wel nog leven neem'k aan? Razz

De kleur van haar vacht was ondertussen drastisch veranderd. De witte kleur die er nog was week eerder naar de grijze kant. Het was vooral de rode kleur die overheerste. De poes liet haar blik naar de zwarte kater gaan. Hij zag er niet veel beter uit als haar. Ze had even haar aandacht laten verslappen, waardoor de de hinkende kater niet direct had opgemerkt. Al snel voelde ze zijn tanden in haar hals. Natuurlijk juist op de plek waar hij eerder de snee had gemaakt. Ze kreeg zich niet direct los, maar uiteindelijk lukte het haar toch door de kater een duw tegen zijn kop te geven. De snee was groter en ze voelde dat een stukje huid niet mee op z'n plaats zat. Ze stond nog op haar poten, maar niet bepaald stevig meer door het bloedverlies. Die laatste aanval was er toch een beetje teveel aan geweest. Ze blies nog kort naar de kater, als waarschuwing uit haar buurt te blijven. Dit gevecht liep tot z'n einde. Beide katten hadden dat allebei wel door.

OOC; Natuurlijk laten we ze nog leven. Anders kunnen ze elkaar later niet meer plagen x3

De aanval, die meteen ook zijn laatste was, was een voltreffer geweest. De duw week hem terug naar achteren en dankzij bloedverlies en pijn in zijn schouder verloor hij zijn evenwicht en voel op de grond. De kater wilde weer snel overeind komen, maar zijn kop duizelde te veel en deed ongelooflijk veel pijn. Zijn schouder droop nu echt van het bloed en de pijnlijke steken maakten hem duidelijk dat hij niet verder kon gaan. Als hij nu verder ging, riskeerde hij het risico dat hij dood zou gaan. Beter zou hij wat kruiden kunnen gaan zoeken om zijn schouder te genezen, maar niet voordat hij zeker wist dat het gevecht ten einde gelopen was. Hij zag dat Moonwhite ook niet echt meer kon vechten. Tot zijn voldoening moest hij haar nu echter Moonred noemen. Haar eens zo witte pels was rood gekleurd van het bloed, om nog maar niet te spreken over haar hals. Waar hij op één plek vreselijk gewond was geraakt, was zij op meerdere plekken met kleine beetjes even hard gewond geraakt als zij op die ene plek. En de hals was een gevaarlijke plek, want daar bevond zich een slagader. Als hij die geraakt had en het was maar een beetje verkeerd geraakt, dan zou het einde verhaal voor haar zijn. Hij zag dat zij haar evenwicht ook niet langer kon houden. De kater probeerde overeind te komen, maar zijn schouder weigerde dienst en dus kon hij niks anders doen dan blijven zitten. Als de poes hem zou komen afmaken, zou hij zichzelf verweren. Zo niet, zou hij opzoek gaan naar kruiden om zichzelf te genezen. Hij moest toegeven dat het een goed gevecht was en dat hij tijdens het gevecht onder de indruk van de poes was geraakt, niet dat hij dat ooit ging vertellen aan haar natuurlijk.

OOC: Worden ze later opeens zo de beste vriendjes, haha xD