Defending my (old) territory [Claw] [FINISHED]

Moonwhite richtte haar oren direct op toen de kater sprak. Zijn woorden waren hakkelig en elk woord duwde zijn energiepijl omlaag. Zonder verder iets te zeggen knikte Moon en verdween de doornstruik uit. Ze kon best eerst die kruiden terug zoeken, voordat ze zijn wond begon schoon te maken, want anders zouden ze toch maar terug beginnen bloeden. De poes kwam niet veel later terug met haar mond vol met kruiden. Haar wonden waren nu niet belangrijk. Ze staken dan wel, maar dat waren maar enkele klauwscharen. De witte kat ging vlak naast de kater zitten en begon met het likken van zijn ergste wonden, waarna ze er kruiden op legde tegen een mogelijke ontsteking. Als ze de kater nu had achtergelaten, zou hij zeker zijn dood gegaan. Ergens vervloekte ze haarzelf om dat, maar toch kon ze het niet toelaten om een hulpeloze kat achter te laten. En, ja, nu was hij wel degelijk hulpeloos in haar ogen. Maar wel met een goede reden.

Claw kneep zijn ogen tot spleetjes toen hij Moonwhite zag verdwijnen. Hij had het hulpeloze gevoel dat ze hem hier achter zou laten. Na alles wat ze tot nu toe samen hadden beleefd was dat niet zo gek, maar hij vond het toch wel heel fijn als hij hier nu niet voor dood werd achergelaten. Hij wist dat hij met veel momenten een vreselijke zak kon zijn, maar wilde dat dan ook meteen zeggen dat hij zo niet zijn goede kanten had? Anyway, als Moonwhite terug zou komen, zou hij niet meer boos op haar mogen zijn. HIj zou niet meer spottend mogen reageren en haar niet meer mogen pesten, want dan was ze immers wel terrugekeerd om hem te redden. Hij had zichzelf daarnet in de problemen gebracht door haar te redden, maar zij kon nu zo makkelijk weglopen als ze dat wilde. Maar goed, dat had hij ook kunnen doen. Hij schrok op toen hij een geluidje hoorde en keek verrast toen hij Moonwhite zag. Hij legde zijn kopje neer en sloot zijn ogen zodat hij niet zou zien of ze zijn wonden zou verzorgen of hem af zou maken. Wat het ook was, hij kon er niks meer aan veranderen. Hij opende zijn ogen toen hij een verlichting voelde en keek opzij. Het was niet het soort verlichting dat hij verwacht had. Zijn blik werd niet troebel en hij werd niet meegesleurd in de duisternis, dus hij nam aan dat Moonwhite hem daadwerkelijk geholpen had. Hij volgde nauwkeurig haar daden en merkte dat ze hem écht aan het helpen was. Hij haalde opgelucht adem toen de kruiden eindelijk begonnen te werken. Zodra de kruiden begonnen te werken, merkte hij hoe moe hij wel niet was. Zijn ogen begonnen al dicht te vallen en het laatste wat hij tegen haar kon zeggen voor hij in een diepe slaap viel waar hij van zou herstellen was: 'Bedankt.' Hij wist dat hij met die woorden haar ook meteen geaccepteerd had als iets wat meer als een vijand was. Het kon zelfs in de buurt komen van iets wat een 'kennis' zou zijn en wat later meer kon worden, zoals het begrip 'vriend'. En na die gedachten viel hij weg.

Moonwhite reageerde niet op wat hij nog als laatste zei, voordat hij zijn ogen sloot. Zelf bleef ze wakker en hield zich bezig met het wassen van haar vacht. In haar ooghoek hield ze de zwarte kat in het oog. Ze moest toegeven dat hij goed gevochten had. Hij was de eerste kat die echt een uitdaging was geweest in een gevecht. Ze liet haar tong over haar voorpoot gaan en haalde deze dan langs haar kopje. De plekken op haar schouder zouden nog wel een tijdje rood blijven zien, maar dat zou met der tijd wel vervagen. Uiteindelijk legde ze zichzelf toch maar neer. Haar ogen gingen naar de hemel. Het zou niet lang meer duren voordat de nacht zou vallen, en ze was nu niet bepaald dicht bij haar eigen territorium. Ze legde haar kopje neer om haar krachten toch nog wat te sparen. In slaap vallen deed ze echter niet.

Het duurde lang voordat Claw wakker werd. Eén lange nacht om precies te zijn. De kater werd 's morgens wakker en voelde dat zijn wonden al iets beter waren. Hij wierp een blik op Moonwhite. Haar kopje lag op haar poten en hij kon haar gezicht niet zo heel goed zien. Hij kwam een beetje overeind en kreunde lichtelijk van de pijn, maar het grootste deel was weggetrokken en hij kon alweer een beetje meer bewegen, hoewel zijn spieren wel nog stijf waren. Het waren echt wonderkruiden die op zijn wonden waren gedaan. Hij draaide zijn kopje heen en weer en wist zichzelf toen helemaal op zijn poten te hijsen. Hij had geen zin om Moonwhite wakker te maken, had geen zin om zichzelf te verantwoorden voor wat hij gisteren had gezegd voordat hij in slaap viel. Hij was haar dankbaar, maar hij hoefde er nu even niet meer gepest te worden. Hij had wel betere dingen te doen dan in haar buurt rond te blijven hangen. Hij besloot om maar eens terug naar zijn eigen territorium te gaan. En dus begon de kater zo goed en zo kwaad als het kon weg te strompelen, maar het viel nog niet mee. Deze keer zou hij zich echter niet omkeren om haar te helpen als er iets gebeurde. Nee, deze keer ging hij terug naar zijn eigen territorium. Hij zou herstellen en dan weer op jacht gaan. Hij had nog wat dingen te voltooien voor de nieuwe ceremonie zou beginnen. Hij had nog wat dingen te bewijzen aan zijn Clanleader Lítill. En dat ging niet als hij bij Moonwhite bleef. Maar hij zou haar ooit nog tegenkomen. Misschien. Hoogstwaarschijnlijk.

OOC: Als je verder niet echt iets meer te zeggen hebt, dan stel ik bij deze voor om dit topic te sluiten (: Mocht je een nieuwe willen met Claw, kun je me altijd PM'en :3