Defending my (old) territory [Claw] [FINISHED]

Moonwhite was gaan zitten, aangezien ze niet door haar poten wilde zakken zoals Claw eerder had gedaan. De meeste katten die zij tegenkwam waren niet zo'n doorzetters als de zwarte kater die voor haar op de grond lag. Het was nogal onnodig om hem te doden. Hij zou het nu wel begrijpen. Zonder verder iets te zeggen begon ze haar schouder schoon te likken, zodat een snee zichtbaar werd. De wondde in haar hals zou ze niet snel proper krijgen, aangezien ze daar zelf niet aankon. Nadat ze haar op één na ergste wond haar proper gelikt, liet ze haar blik naar de kater gaan. 'Je moet anderen niet altijd onderschatten. Er zijn altijd een paar katten die sterker zijn als een ander.' Mompelde ze kort. De poes trok zichzelf recht en verdween uit het zicht van Claw. Even later verscheen ze weer terug en liet een hoopje bladeren naast hem vallen, waarna ze terug op haar plek ging zitten. 'Verzorg je. Beviel ze de kater en ging vervolgens zelf voort met het schoonlikken van haar sneeën, krabben en beten.

OOC; Zowieso x3

Claw voelde zich aan de ene kant goed omdat hij van zich afgebeten had en haar had verzwakt, maar aan de andere kant ook een tikkeltje vernederd omdat hij diegene was die op de grond was gevallen. Toch was het al bij al een goed gevecht geweest en had hij geleerd dat ze een geduchte tegenstander was die van zich af kon bijten. 'Wat jij wilt,' reageerde hij geërgerd op haar woorden. Hij was nog altijd de sterkste. Hij zou zich door niemand iets wijs laten maken en dat hij na het gevecht omgevallen was betekende helemaal niets, want zij was eveneens opgehouden met vechten. Er was geen echte winnaar uit het gevecht gekomen en dat was voor Claw genoeg. Hij begon over zijn schouder te likken en kromp in een toen hij een stekende pijn voelde. Hij keek op toen hij een hoop bladeren voor zijn neus zag vallen. Hij bewoog verbaasd met zijn oortjes. Hij kende de bladeren wel. Het waren bladeren die een ontsteking zouden voorkomen, maar waarom zou zij hem helpen als hij diegene was die het gevecht uitgelokt had? Hij keek verbaasd toe hoe ze haar eigen wonden verzorgde en wierp een blik op haar hals. Hij wist dat ze er niet bij kon en stond even in een dubio. Hij pakte de bladeren en legde deze op zijn schouder. Zodra de bladeren contact maakten met zijn huid voelde hij een verlichting door zich gaan. Koppig schudde hij de bladeren van zich af en schoof ze daarna weg. Zo had hij wel weer genoeg gebruikt. Hij krabbelde overeind en ging, ondanks de pijn, naar Moonwhite toe. 'Kop omhoog,' beval hij haar, waarna hij naar de snee keek. Het was een flinke, hij had haar goed geraakt. Met een nietszeggende blik begon hij de wond voorzichtig te likken. Hij had geen idee waarom hij het deed. Misschien omdat zij hem ook geholpen had door hem die bladeren te geven. Nadat hij klaar was deed een paar stappen naar achteren. 'Nu staan we quitte,' zei hij kil om zijn dankbare gevoel te verbergen en gaf een lik over zijn borst.

OOC: Verwacht maar niet te veel van 'm, zelfs als je vriend kan hij nog altijd bot en gemeen doen Razz

Haar pijn had ze goed weten te verbergen. Zelfs bij het likken van de snee op haar flank wist ze zich in te houden. Ze draaide zich weg van haar flank en zag Claw plots naast haar staan. Met die voorpoot van hem kon hij beter blijven liggen waar hij lag. Ze liet haar oren wat zakken, maar legde ze niet direct plat tegen haar hoofd, toen de kater haar beval om haar kop omhoog te houden. Ergens wist ze wel wat hij wilde doen. Met tegenzin hield ze haar kop omhoog. Haar ogen richtte ze weg van Claw toen ze zijn tong langs haar wonde voelde gaan. Enkel het puntje van haar staart verraadde dat haar hals wel degelijk pijn deed. Als Claw een stap naar achteren doet en zegt dat ze quitte staan, liet Moonwhite haar kop weer zachtjes zakken. Ze keek Claw met priemende oogjes aan. Ze vertrouwde hem nog steeds niet, maar verwachtte nu toch niets meer van hem. Ze knikte instemmend als antwoord en liep vervolgens naar de boom toe waar ze eerder in had gelegen. Haar poten konden haar nog net dragen. Meer verlangde ze ook niet van hen. Ze legde zich neer aan de stam van de boom en legde haar kop op haar voorpoten. Haar blik hield ze op Claw gericht, hem in de gaten houdend. Bloodclan katten waren nooit te vertrouwen, zelfs als ze gewon waren. Op dit moment wilde ze gewoon even terug op krachten komen.

OOC; Dat had ik al gedacht. Moon vertrouwd ook niet snel katten, dus het kan nog wel even duren xD

Ook al bloedde het nog een klein beetje, de wond in haar hals was nu in elk geval schoon en niet echt vatbaar meer voor infecties. Dat was zijn doel geweest. Hij had het echter alleen schoongemaakt zodat ze nu quitte zouden staan en hij later niks voor haar terug hoefde te doen als haar iets overkwam. De kater zakte meteen terug door zijn poten, maar hij besloot dat het verstandiger was om deze keer te blijven liggen. Hij likte nog een paar keer over zijn schouder en keek met een vieze blik naar de wond die zich daar bevond. Zijn vacht was weggerukt en er zat een gaatje in zijn schouder waar Moonwhite flink had doorgedrukt met haar tanden. De wond was open en zag er vies uit, maar de verlichting dankzij de bladeren was wel degelijk te voelen. Hij zag dat Moonwhite het zich makkelijk had gemaakt en het zag er niet naar uit dat ze hem nog eens zou aanvallen. Hij legde zijn kop op zijn poten en maakte zijn lichaam lang, zodat de dreiging wel van hem af bleef stralen als ze hem nog eens mocht gaan aanvallen of voor als er andere katten in de buurt waren die het nodig vonden om hun aan te vallen. 'Je vecht niet slecht voor een Rogue,' zei hij zo neutraal mogelijk. Hij wilde haar niet complimenteren, maar hij wilde ook weer niet liegen tegen haar over haar vechtkunsten. Dan zou hij tot een erg laag niveau zakken en dat was niet wat hij normaal deed. Hij gaf een paar likken over zijn schouder. 'Heb je al meer gevochten?' Zijn stem was kil en klonk nauwelijks nieuwsgierig, maar diep vanbinnen wilde de zwarte kater altijd wel een antwoord hebben als hij een vraag stelde aan een andere kat.

OOC: Zou ook nogal onrealistisch zijn als ze meteen zo zijn like: Hey, we're best friends now!! XD

Moonwhite liet haar kop liggen op haar poten toen de kater iets zei tegen haar. Haar ene mondhoek ging kort omhoog in een grijns. Herkende ze daar een compliment? 'Als Rogue moet je wel leren vechten om je territorium te kunnen verdedigen. Maar dit is mijn territorium niet meer.' mompelde ze erachter en tilde kort haar kop op, omdat het toch wat moeilijk was om zo te praten. Verder zei ze niets over dit territorium. Ze zou dit territorium later zowieso terug krijgen, daar was ze zeker van. Ze spitste haar oren bij het horen van een monster, maar legde vervolgens haar kop terug neer. Twolegs hadden hier in de buurt een zwarte weg gemaakt, iets wat ze wel gewoon was. Ze weken toch nooit van hun pad. 'Jij bent de eerste indringer die niet is weggelopen van de strijd.' zei ze vervolgens. 'Bloodclan katten geven ook nooit op. Ze sloot even haar ene oog toen de wond eronder een scherpe pijnscheut door haar kop liet gaan.

OOC; Ghaha, van vijanden naar vrienden in één dag, zeer onrealistisch idd xD Heb je btw nog andere acc's?

Claw trok geïrriteerd met zijn oren toen een grijns verscheen op het gezicht van Moonwhite. Natuurlijk had ze het opgevat als een compliment. Ach, whatever. Zolang hij maar wist dat het dat niet was, toch? Hij richtte zijn blik op haar toen ze verder praatte. 'Als dit vroeger je territorium was en hij is nu overgenomen door andere katten, dan zul je moeten vechten om dit territorium weer tot je eigendom te maken. Soms moet je vechten voor de dingen in plaats van ze zomaar op te geven, weet je.' Hij keek haar kil aan, maar hij besefte dat zijn woorden eigenlijk als advies bedoeld waren. Hij duidde ook aan dat ze niet zo zwak mocht zijn en zich niet moest terugtrekken van een strijd die nog gevochten moest worden. 'Als je dat maar weet. Al was ik geen BloodClan, dan zou ik nog niet opgegeven hebben. Ik kom nauwelijks in de BloodClan, alleen als ik zin heb of als mijn Clanleader me iets te melden heeft.' Hij keek haar kalm aan. 'In tegenstelling tot die andere duffe Clans mogen wij staan en gaan waar we willen en moet je vechten voor het beste plekje in het Camp om te slapen. En geloof me, ik heb al meermaals het beste plekje veroverd.' Hij grijnsde uitdagend naar haar, waarna hij nog een keer over zijn schouder likte. Hij merkte aan haar dat ze pijn had, maar gaf er niet zo veel om. Ze had zich terug moeten trekken als ze geen pijn wilde leiden. 'En trouwens, niet alle BloodClan-cats zijn zoals mij. Er zijn er genoeg die het wél opgegeven zouden hebben of die wel gewoon aardig vanaf het begin zijn tegen Rogues. Ik ben er gewoon niet één van.' Zijn stem klonk emotieloos en hij richtte kil zijn blik op haar. Dat ze beiden het gevecht hadden gewonnen wilde niks voor hem zeggen. Het was gewoon weer een gevecht die hij moest uitvechten om aan te tonen dat hij best zijn mannetje kon staan, niets anders.

OOC: Riverpaw (: En jij?

De poes richtte haar ogen op de bosgrond toen de kater haar zei dat ik moest vechten om dit territorium te behouden. 'Katten kan ik aan, die zijn het probleem niet.' mauwde ze geïrriteerd en keek hem nu even kil aan dan hijzelf. Hoe hij zijn volgende woorden op een rij zette, in haar ogen was Bloodclan, Bloodclan en was er geen verschil tussen die katten. Maar wat wist zij ervan, ze was maar een rogue kat. Ze wilde toch niets weten van eender welke clan of kittypet. Moonwhite liet haar blik naar de hemel gaan, die ondertussen donkerrood zag. De zon had zichzelf laten zakken, zodat enkel een rode gloed nog van haar overschoot. De poes trok zichzelf recht. Ze had nu wel genoeg gerust. En ze kon hier ook niet voor eeuwig blijven liggen als een luie kat.

OOC: Kheb er een paar meer, Silvercloud, Dapplepelt, Barkpaw en Darkmoon. Allemaal even actief, ookal heb ik nu niet veel met hen te doen.

Claw probeerde een grijns te verbergen toen hij haar kribbige antwoord hoorde waarbij haar toon net zo kil was als hemzelf. Leuk, ze begon de slechte dingen van hem over te nemen. Goedzakken waren namelijk zo irritant. Zo van die katten die altijd enthousiast waren en overal het goede van in zagen. Hij had liever een echte moordenaar om zich heen. Een kat waarvan hij wist dat hij of zij zou moorden zonder zij of hij dat een probleem zou vinden. Zijn blik bleef hangen op haar en hij dacht na over een antwoord. 'Wat is het probleem dan wel?' vroeg hij even kil aan haar. Hij liet zijn oortjes even opzij gaan toen de wind hem tegemoet kwam. Zijn vacht streek zachtjes heen en weer en Claw voelde zijn schouder weer steken. Moonwhite had hem erg hard geraakt op die plek en hij vroeg zich af hoe lang het zou duren tot zijn schouder genezen zou zijn. Zijn lichtgroene ogen richtten zich op haar. 'Zijn het de Twolegs soms? Want die kun je ook aan, weet je. Het is gevaarlijk, maar als je hun op de juiste plekken weet te raken...' Hij had één keer met een Twoleg gevochten. Het was een jonge Twoleg geweest die hem had opgepakt. Claw had direct uitgehaald naar zijn gezicht en was toen redelijk hard op de grond gevallen. De Twoleg had tegen hem gebruld, maar hij had zich na een hoop geblaas snel in veiligheid kunnen brengen. Zoals hij al zei: als je geluk had en je wist de juiste plekken te raken, kwam je echt wel van een Twoleg af.

OOC: Dat zijn er nogal (: Ik heb mijn oud-account Blowsoul ook weer 'in dienst' genomen, maar dat is speciaal voor 'n verhaallijn (:

'De twolegs zijn het probleem niet. Het zijn de wilde honden die zich bij elkaar voegen.' zei ze bot. Twolegs waren gemakkelijk voor haar, die had ze al lang onder controle. Een beetje logisch, aangezien ze zowat in hun buurt leefde. De zwarte kater dacht blijkbaar dat zij vele minder wist als hem. Hij moest eens weten. Moonwhite draaide haar kop kort om toen de wind in haar hals waaide. Het was vooral de plek waar ze wat huid miste, die wat lastig deed. En haar oog natuurlijk, maar daar had ze al minder last van dan eerst. De poes spitste haar ogen bij het horen van geritsel. Ze draaide zich automatisch naar het geluid toe. Als haar wonden het toe zouden laten, kon ze deze avond misschien nog iets te pakken krijgen. Ze trok zichzelf recht en liep naar het overige hoopje kruiden toe. Die kon ze misschien beter onder haar oog leggen, zodat deze al zeker niet kon opzwellen.

OOC; khad het gezien. Claw heeft btw z'n Bloodclankleur gekregen ;D

Zijn kop draaide zich om toen hij het antwoord hoorde. Ook al wilde hij het niet, een lichte rilling ging door hem heen bij het idee van grote honden die in het woud rond zwierven en de boel onveilig maakten. Honden waren nog gevaarlijker dan Twolegs. Hij zou voor zijn leven vechten als hij er een zou tegenkomen en hij zou waarschijnlijk niet terug deinzen, maar hij zou er wel geen tegen willen komen. Soms moest je echter vechten om jezelf te beschermen, of je dat nu wilde of niet. 'Die zijn niet eens zo eng,' zei hij overdreven op zijn gemak tegen Moonwhite, alsof de honden hem niets konden schelen. Hij draaide zich om toen hij het geluid hoorde. Het zou voor hem niet zo'n probleem zijn als daar iets uit zou schieten. Moonwhite was dichterbij, dus zij zou als eerste geraakt worden. Dan was het haar probleem en niet het zijne. Dan zou hij gewoon weggaan en moest ze het zelf maar uitzoeken. Hij gaf een paar likjes over zijn schouder en wierp een blik op haar. 'Ik wist wel dat ik je goed geraakt had,' grijnsde hij vals toen hij zag dat ze naar de kruiden liep. 'De hals is een dodelijke plek, weet je. Ik had je zomaar kunnen vermoorden.' Hij keek haar grijnzend aan met de bedoeling om haar te intimideren, maar hij wist niet of het wel zou lukken. Moonwhite had ondertussen al wel duidelijk gemaakt dat ze niet makelijk te intimideren was. En ook al zou hij dat nooit of te nimmer toegeven aan haar, maar dat karaktertrekje aan haar was iets wat hij respecteerde.

OOC: Ja, leuk hè? ;D En'k kan jouw geen PM's terug sturen :O Je hebt dat volgens mij geblokt of zo (:

Moonwhite zorgde ervoor dat zowel haar hals als haar oog wat van het kruiden mengsel kregen. Toen Claw zei dat honden niet zo eng waren, grijnsde ze. Ze wilde hem graag voorstellen aan de groep honden. Eens zit wat hij daar van vond. Ze zei er maar verder niets op en legde een laatste blad in haar als. Ze beet kort op haar tanden bij de pijnscheuten die door haar lichaam schoten. 'De hals is een dodelijke plek, weet je. Ik had je zomaar kunnen vermoorden.' Moonwhite draaide zich naar de kater toe en keek hem met een priemende blik aan. 'Maar dat heb je niet.' zei ze met een uitdagende grijns en legde zich terug neer waar ze eerder lag.

OOC: korte post, omdat ik nu moet gaan eten xD

Claw wierp een blik op haar toen ze antwoordde op wat hij zei en grijnsde vals. 'Daar kan ik wel voor zorgen,' zei hij kil, waarna hij net deed alsof hij op zou staan. Zijn schouder begon te protesteren en zachtjes, om niet zwak te lijken, zakte Claw weer naar de grond. Voor de vorm begon hij zichzelf te wassen om vooral niet te tonen dat hij pijn had. Hij was een kater die weigerde om zwakte te tonen. Hij zou dat vooral niet doen naar een poes toe. Hij draaide zijn kop om en keek haar aan. 'Waarom ben je trouwens nog niet weg?' vroeg hij verwonderd. 'Normaal gaan katten die met elkaar gevochten hebben al spoedig genoeg uit elkaar. Ik kan nergens heen met mijn schouder, dat heb je zelf al wel gemerkt. Maar jij kunt makkelijk weglopen.' Hij keek haar kalm aan. Hij gaf eerlijk toe dat hij niet kon bewegen omwille van zijn schouder. Hij zou straks wel moeten, anders zou hij het beste plekje in zijn Clan niet kunnnen bemachtigen. Hij was echt niet van plan om omwille van zijn schouder zwakte te tonen naar die zwakke katjes daar. No way.

OOC: Smakelijk, ook al ben je nu al klaar wss xD

Moonwhite grijnsde even toen hij die vraag stelde. Die zat er ook aan te komen. 'Ik heb alle tijd van de wereld. Ik heb geen clan om me druk over te maken.' Ze zei het met een grijns, maar ook met een duidelijke afschuw naar clans toe. Welke kat wilt nu afhankelijk zijn van een clan? Moon merkte dat de kruiden hun werk deden. Gelukkig, want ze was niet van plan om hier heel de tijd te blijven liggen. Er moest nog veel te veel gedaan worden. Dat was dan toch een klein nadeel van het rogue leven, maar dat nam ze er met plezier bij. 'En anders laat ik een zwakke kat alleen. Voegde ze er nog aan toe, spottend om zijn 'handicap'.

OOC: Inderdaad xD

Claw keek kil naar haar toen ze haar woorden sprak. 'Ik heb liever dat je oprot,' zei hij nijdig tegen haar, waarna hij zijn vacht weer begon te wassen. Zijn opmerkingen werden alleen nog maar gemener toen ze haar woorden uitsprak. 'Mijn zicht wordt aardig verpest door je. Het bloed is een beetje weg aan het gaan, wat wel jammer is. Ik zie je toch liever met de kleur rood op je vacht.' Hij keek haar spottend aan. 'En noem me ooit nog één keer zwak en ik zweer dat ik je vermoord in je slaap.' Zijn schouder begon weer pijnlijk te kloppen omdat hij zijn spieren spande terwijl de woorden zei. Geërgerd kwam de kater overeind. Zijn wond begon meteen weer te bloeden, maar hij stichtte er geen aandacht aan. 'Ik ga,' bromde hij tegen haar. 'Adios. En veel plezier hier in je eentje.' Hij grijnsde naar haar toen hij de struiken nog eens hoorde ritselen en begon moeizaam te lopen naar het pad dat hem weg leidde van haar, maar hij zakte onderweg weer ineen. De kater gromde en probeerde het opnieuw. Hij moest en zou van haar weggeraken en op eigen poten naar zijn kamp kunnen gaan. Dat moest gewoon!

'Ik kijk er al naar uit.' merkte ze droogjes op. Ze keek de kater na toen deze zichzelf recht trok en zei dat hij weg ging. 'Fijn.' Zei ze terug op haar kille toon. Ze spitste direct haar oren bij het geritsel. Claw was uit haar zicht verdwenen, wat goed was. Maar langs de andere kant in de struiken leek toch nog iets of iemand anders te zitten. Moonwhite sprong direct recht en zette haar vacht op toen een das uit de struik verscheen. Ook dat nog. Ze negeerde de stekende pijn van haar vorige wonden en liet zich zakken in jachthouding. Een kleine grijns verscheen op haar gezicht bij het zien van een gat, in het oor van de das. Een oude bekende dus. Ook fijn om hem weer eens te zien. De das was blijkbaar niet zo blij om haar te zien. Hij gromde humeurig, maar viel niet aan. Dassen waren geduldig. Maar aanvallen zou hij sowieso doen.

Claw was nog geen vijf meter verderop toen hij een bekende geur rook die zich diep in zijn neusgaten drong en een rilling over zijn rug liet lopen. Het was namelijk de geur van das. En aan de richting van de geur te bepalen was deze afkomstig van Moonwhite. Hij draaide zijn kop om en voelde zijn schouder protesterend steken. Hij zuchtte. Hij kon twee dingen doen. Hij kon weglopen en zich niks aantrekken van haar problemen, of hij kon zich omdraaien en haar gaan helpen. Hij moest eerlijk zijn: ze zou het niet halen met die wonden om alleen tegen die das te vechten. Met hun tweeën zouden ze veel meer kans maken. Hij grauwde geïrriteerd en besloot om zich om te draaien. Niet omdat hij haar wilde redden, hield hij zichzelf voor, maar omdat hij wilde bewijzen dat hij best tegen zo'n das kon vechten. En dus stond Claw nog geen twee minuten later bij Moonwhite. Hij zag dat ze in jachthouding gezakt was. Diep in zijn borstkas voelde hij bewondering voor haar omdat ze dit zo deed. Hij schudde het van zich af en liep naar haar toe. 'Need some help?' vroeg hij droog. Net toen hij dat had gezegd, zag hij uit zijn ooghoeken de das bewegen. 'Kijk uit,' zei hij. Hij zag geen andere keus dan zichzelf tegen Moonwhite werpen zodat ze niet geraakt zou worden. Hij voelde klauwen langs zijn flank strijken en moest moeite doen om niet te krijsen van de pijn. Hij stond, ondanks de pijn, echter op en liet zich hijgend in jachthouding zakken. De verwondingen van zijn vorige gevecht hadden hem verzwakt, maar hij weigerde om op te geven en Moonwhite te laten zien dat hij het dan toch niet kon. Nee, dit zou hij doen. Met of zonder haar hulp, maar hij zou het doen. Hij gromde, schatte zijn kansen in en sprong toen op goed geluk naar de das toe.

OOC: Because secretly you wanted this (:

Moonwhite hield de das goed in het oog. Ze spitste haar oren toen Claw plots naast haar verscheen. Automatisch draaide ze haar hoofd naar haar toe toen hij iets zei. Moon draaide haar hoofd direct bij zijn woorden en zag de das al op haar afkomen, toen Claw haar wegduwde. Ze lande half tegen een boom, maar was gespaard gebleven van de das zijn klauwen. Dat kon Claw niet zeggen. Moonwhite ging direct terug staan toen ze zag dat Claw direct de aanval inzette. Domme kater. Een klein grijnsje verscheen toch op haar gezicht. Hij wilde niet opgeven, een belangrijk iets voor een kat. Moonwhite bleef niet langer staan en sprong zelf ook op de das. Ze zette haar tanden in de schouder van de das en werkte zich een weg naar de ogen van de das. Van Claw trekte ze zich niet veel aan. Hij zou het wel redden, daar was hij sterk genoeg voor. Moonwhite wist het rechter oog te raken, toen ze werd weggeslagen door een grote poot van de das. 'De ogen! Riep ze en trok zichzelf met wat moeite recht. 'Raak de ogen en je hebt het gevecht gewonnen. Dassen hadden slechte oren, dus als je de ogen had, was de overwinning er.

De kracht waarmee de das hem van zich af probeerde te werpen was enorm. Claw wist zichzelf maar met moeite vast te houden. Opeens hoorde hij de das krijsen van de pijn en zag vaag dat Moonwhite door een poot geraakt werd. Het was niet zijn poot. Hij keek een tikkeltje verstijfd naar Moonwhite's lichaam, maar ze bewoog. Ze riep zelfs iets naar hem. Claw verstond het op het moment toen de klauwen van de das hem bij zijn oortje raakten. Hij schudde woest zijn kop en boorde zijn nagels nijdig in het andere oog van de das. De das sprong nu woedend omhoog, waardoor Claw zijn grip verloor en op zijn schouder terechtkwam. Juist. Recht op zijn pijnlijke schouder. Gejaagd haalde de kater naar adem toen hij overal pijn voelde en hij keek zwakjes naar de das die om zich heen aan het kijken was, blind opzoek zijnd naar zijn aanvallers. Hij kon niks doen. Hij kon zich niet meer bewegen. Zijn flank lag open, zijn oor was waarschijnlijk gescheurd en uit zijn schouder stroomde bloed. Er was geen mogelijkheid om te kunnen ontsnappen. De das zou of rustig moeten worden en weg moeten gaan, of hij zou Claws angstgeur niet moeten ruiken en blindelings de verkeerde kant opgaan. En als hij dat niet deed, zou Claw zo goed als dood zijn. De kater legde zijn kopje neer toen hij misselijkheid op voelde komen en zijn flanken zwoegden terwijl hij zuurstof op moest pikken, maar het ging moeizaam. Ging hij nu dood?

Moonwhite stond wat onstabiel op haar poten, maar wist zich gelukkig op tijd te herpakken. Op dat moment werd Claw van de das geworpen. De das liep woest heen en weer en maakte gebruik van zijn neus om de kater te vinden. Moon sprong sierlijk over een boomwortel, die tussen hen in lag. De angstgeur van de kater merkte ze direct op. Zonder enige twijfel zette de poes haar tanden in Claws nekvel, toen de das hun richting uitkwam. Ze wist de kater een doornstruik in te slepen. De das zou snel genoeg weten dat het een doornstruik was. Enkele seconden later hoorde zou gegrom. Hij had het dus ontdekt. Ze liet Claw los en zette zichzelf neer. Liggen deed ze niet. In plaats daarvan boog ze zich naar Claw toe. Leefde hij nog? Voor haar zag hij er dood uit, maar zij was dan ook geen medicijnkat of iets dergelijks. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht toen ze zijn borst zag rijzen en dalen

Claw gromde lichtelijk toen hij tanden om zijn nekvel voelde. Alsof hij een kitten was werd hij meegesleurd over de grond naar een veilige plaats. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de nu blinde das woest om zich heen kijken. Pas toen het vermoeden begon te dagen dat de twee katten er vandoor waren gegaan, begon de das in beweging te komen. Claw grinnikte lichtelijk toen hij de das zag die hun niet meer kon bereiken. Hij draaide zijn kop om naar Moonwhite. 'Bedankt,' zuchtte hij omdat hij veel pijn had en zijn woorden niet fatsoenlijk kon uitspreken. Hij sloot zijn ogen en hoorde het gegrom van de das afnemen, ten teken dat hij het maar opgegeven had. Nu zou hij kunnen genieten van een leven vol blinde wendingen. Hij probeerde om niet te lachen om zijn eigen flauwe grap omdat dat alleen maar pijn zou doen en keek naar Moonwhite. Deze keek hem aan alsof hij drie maanden te vroeg geboren was. Hij deed een uiterste krachtinspanning om bij zijn wonden te komen zodat hij ze kon likken, maar zijn kopje viel weer zwak opzij. Hij kon er niet bij. 'Lik...' Hij keek Moonwhite aan en deed een nieuwe poging om te praten. '... mijn wonden.' Hij hijgde licht na de moeite die het hem gekost had om de woorden te spreken. 'En gebruik....' Zijn stem viel weer weg en Claw slikte. '... kruiden.' Hij was te moe om verder te praten en liet zijn kop op de grond zakken. Ze zou de boodschap wel begrepen hebben nam hij aan.