We've come to do your dirty work {ThunderClan Attack}

Het duurde even voor ze de kater van haar af kreeg, want hij wilde blijkbaar nog niet zo snel opgeven, maar zodra hij van haar af was kwam ze wat wankelend overeind. Ze wist zelf ook wel dat het beter was om dit gevecht te stoppen en gelukkig leek het erop dat de kater niet van plan was om haar als eerste aan te vallen. Zelf had ze er alleen ook niet de puf voor om hem aan te vallen en ze wachtte af wat de kater zou doen tot deze wegging naar een ander gevecht. Het maakte haar nu even niet meer uit en ze zakte uitgeput door haar poten heen. Haar wonden waren nog steeds niet gestopt met bloeden, maar toch bleef ze alert voor het geval ze nog aangevallen zou worden. "THUNDERCLAN! Terug naar het kamp!" Ze voelde ergens opluchting toen ze die woorden hoorde. Dat zou namelijk betekenen dat er als het goed is geen gevecht meer zou komen en daar was ze blij mee, want ze had echt geen kracht meer om nog een gevecht aan te gaan. Ze verzamelde de laatste krachten die ze nog had en gebruikte het om door het kamp heen te rennen en door de uitgang te verdwijnen. De wond op haar buik deed pijn en het bloeden was nog steeds niet helemaal gestopt, maar ze was niet van plan om haar mond erover open te trekken. Er waren tenslotte meer katten die gewond zouden zijn. Eenmaal buiten het kamp merkte ze dat er al een paar katten stonden te wachten en ze ging er zelf bij staan.

"Het is niet mijn schuld dat jullie een Apprentice hebben verloren, dan hadden jullie maar naar ons moeten luisteren. Whitelion is een verkrachter en moordenaar, en we hebben hartstikke veel bewijs." hoorde Timberleaf haar tegenstander zeggen. "Thunderclan is Thunderclan! En iedereen van de Windclan zou loyaal blijven aan de Windclan. Dat er iemand was die niet loyaal was bij de Thunderclan, betekend het niet dat wij dezelfde fout hebben!" siste ze. Opeens hoorde ze Firestar roepen dat de Thunderclan terug moest trekken. Nog even haalde ze stevig uit naar de poes en boorde haar nagels in haar pels. Daarna liet ze haar los en keek haar vervloekt aan. "Als je niet snel weg bent, zal ik er nog voor zorgen ook..." siste ze en liep grommend richting de Warrior Den. Dit was nog niet over, wist ze... Nog lang niet...

_{Everstar zag hoe het leven Firestar verliet. Hij bewoog niet meer. Hij ademde niet meer. Everstar wist dat dit niet zijn laatste leven kon zijn, zo lang was hij nog geen leider. Zijn wonden werden als vanzelf kleiner, tot het niet meer dan krassen waren. En inderdaad, na een korte tijd kwam de eerste moeizame ademhaling weer. Everstar was gefascineerd, ze had nog nooit een leider weer tot leven zien komen. De ThunderClan leider stond op, maar zijn poten trilden nog. Everstar keek hem aan, haar ogen nog steeds ijskoud, maar ze viel hem niet opnieuw aan. Dit was het einde van het gevecht, dat wist ze. "Ik hoop dat je, je lesje hebt geleerd Everstar. Geef je verloren apprentice een waardig afscheid," siste Firestar. De verzachting van zijn stem bij die laatste woorden merkte Everstar nauwelijks op. "Verdwijn, Firestar", beet ze terug. Aan haar stem was te horen hoe zeer ze zich nu moest beheersen om hem niet opnieuw naar de keel te vliegen. Hij was nog zwak, het zou kunnen. Hij zou opnieuw kunnen sterven. Maar dat was niet de manier, dat wist zij ook wel. "Verdwijn, en neem je clan van moordenaars met je mee." Firestar riep zijn clanleden op om te vertrekken en rende zelf naar de uitgang van het kamp. "Wij zijn nog niet klaar met jou, verrader," riep hij nog naar Whitelion. Van Everstar mocht hij het proberen. En ze hoopte dat hij een leven zou verliezen bij iedere poging die hij deed.
De ThunderClan katten vertrokken en nu de adrenaline van het gevecht Everstar verliet, voelde ze zich moe. De pijn van haar wonden, vooral haar poot, die ze net nog had kunnen negeren, kwam nu in volle hevigheid terug. Maar naar de medicine cats den gaan moest nog even wachten. Andere katten waren vast in groter gevaar dan zij en ze moest nog dingen doen. Op Whitelion lette ze niet meer. Ze liep eerst naar Sparkshade toe. "Moge StarClan je verwelkomen met de eer die je verdient", mompelde ze. Daarna sloot ze voorzichtig haar tanden om zijn nekvel en sleepte het lichaam naar het midden van het kamp. Ze liep naar Willowpaw. "Je hebt gevochten als een warrior", zei ze tegen die, waarna ze haar optilde en naast Sparkshade neerlegde. Daarna liep ze weg, zodat vrienden en familie de ruimte zouden hebben bij hen te komen. Aan de rand van het kamp bleef ze zitten. Haar hele lichaam deed pijn en ze was doodop. Maar haar verwondingen waren niet levensbedreigend. Op het bloed dat ze verloor na. Maar toch. Minder ernstig dan sommige andere katten eraan toe waren. Zij kon wel wachten. Ze zou misschien nog wel naar Brindlepool of Sparrowpaw gaan als de anderen geweest waren. Misschien. Ze zou nog wel zien. Voor nu probeerde ze rechtop te blijven zitten en de pijn van haar gezicht te weren. Ze moest er nu sterk uitzien. Haar clangenoten mochten niet denken dat ze een zwakke leider hadden.}

Het was opeens erg stil geworden. Hij had zichzelf verstopt waar hij al een dag ofzo lag. De Medicine Den, zwak en veel te gevoelig voor de minste beweging was hij. Hij sperde zijn ogen open toen hij iets hoorde. Hij keek even rond, maar vond geen Medicine cat die hem in de gaten hield. Nieuwsgierig trok hij zichzelf recht. Hij kneep even zijn ogen dicht toen een pijnscheut door hem trok. Maar hij wandelde toch koppig verder. 'Serieus?' Lachte de stem. Ja, ik ben serieus. Antwoordde hij koppig in zijn kop. 'Hmmm, zo zie je er anders niet uit... Je kan het nog niet eens maken tot de uitgang,' vervolgde hij al honend. Hij klemde zijn kiezen op elkaar en strompelde verder. Langzaam kwam hij verder en verder. Uiteindelijk verscheen de gestreepte gestalte aan de ingang van de Medicine cat's den. Hij zag hoe katten door elkaar liepen, andere zaten neer. De geur van bloed was overwelvend. Hij zuchtte zachtjes en keek even rond. Opeens was er een opening tussen de katten, daar, naast een ander bewegingloos lichaam, lag ze. Wel meteen werden zijn ogen groot. "Willow...?" Fluisterde hij zwakjes. Hij spande zijn spiertjes op en strompelde snel naar voren, al zijn zenuwen gierden van de pijn toen hij dat deed. "Willow!" Zijn stem werd luider. Ookal had hij de kattin ergens irritant gevonden, ze was wel één van de weinige die er altijd voor haar was... En waarschijnlijk ook de enige die iets om hem gaf. Hij voelde hoe tranen ontsprongen in zijn ooghoeken. Hij struikelde onhandig door zijn wonden, maar kwam snel overeind. Met een paar onhandige passen maakte hij het tot haar lichaam. Hij verborg haar neus in haar nog warme pels en snoof haar geur op. Ze was een vriendin van hem geweest, ze had hem altijd gesteund, hoe irritant ook. "Nee, nee..." Fluisterde hij zachtjes. Hij richtte zijn kop op, tranen gleden over zijn wangen toen hij naar de kop keek van de gestreepte kattin. Hij neeg zijn kop en begon zachtjes haar oren te likken. "Kom op Willow," fluisterde hij zachtjes. "Dit is niet grappig meer," Maar zelfs hij wist dat dit geen grap was... Toen er enkel een lange stilte volgde, staakte hij het likken en tilde hij zijn kop op. Zijn ogen stonden glazig en ongeloofwaardig. Toen sloot hij zijn ogen, langzaam. Tranen gleden als zilveren parels over zijn wangen en sierde haar pels samen met het scharlakenrood bloed dat haar bruine vachtje bevuilde. "Ik zal ze vinden," murmelde hij duister. "Ik zal ze vinden en dan..." 'Dan wat?' "Dan zal ik ze geven wat ze verdienen," Zijn duistere blik gleed over haar lichaam heen en hij voelde hoe de tranen niet langer uit zijn ooghoeken lekten. Langzaam stond hij op. Zijn duistere blik gleed even van Willowpaw naar Everstar. Hij keek haar lang aan, waarom juist zij? Na enkele tellen keek hij terug naar het levenloze lichaam van zijn vriendin, daarna draaide hij zich om en met een slepende staart en hangend hoofd hinkte hij terug naar de den waar hij hoorde te zijn... Ze gaan er allemaal aan...

Vaag was Coralwater zich er van bewust dat de Windclanpoes iets tegen haar snauwde, maar ze was te zwak om het te kunnen verstaan. Ze bleef liggen en keek haar tegenstander fel aan. Opeens hoorde ze een bekende stem, die van Firestar die iets riep. Iets van terugtrekken? De zwakke lapjespoes hoopte het. Opeens voelde ze een stekende pijn door haar heen gaan, haar tegenstander sneed met haar klauwen door haar pels. Er ontsnapte een gil uit haar mond."Als je niet snel weg bent, zal ik er nog voor zorgen ook." vervloekt keek de grijze poes naar haar en liep weg. Coralwater strompelde overeind, ze had overal pijn, pijn en nog eens pijn. Vechten was nooit iets voor haar geweest. Haastig hinkte ze naar haar clan die het camp uitvluchtte. Dit was nog maar een begin, het einde was nog lang niet in zicht..

Nog steeds was AvalancheDemon opzoek naar een fatsoenlijke tegenstander. Tot nu toe werd elk gevecht dat ze aanging weer ruw onderbroken of gestaakt door de tegenstander. Met de rode kater had ze een prima gevecht, tot die kleine apprentice met zijn hoge stem er tussen sprong. Zodra een van de kater's maatjes ook mee ging doen, vocht ze tegen deze. Het duurde ook al weer niet lang of deze was al van hun gevecht weggelopen. Daarna had ze ook nog aan wat andere katten schade toegebracht maar nog geen goed gevecht gehad. "THUNDERCLAN! Terug naar het kamp!" Galmde de stem van de Thunderclan leader door het kamp. Nee hè, niet nu al. Snel zocht de zilveren tabby nog naar iemand die wilde vechten, echter was alles al snel gedaan. "Geweldig! Mag ik een keer vechten, krijgen we dit?!" Riep de kattin duidelijk geïrriteerd door het kamp. Met haar klauw sloeg ze tegen de grond, kijkend hoe alle Thunderclan katten hun kamp verlieten.

Hoewel ze diep had liggen slapen, schrok Carrotpaw toch meteen wakker toen ze geschreeuw hoorde. Haar haren gingen recht overeind staan en al haar spieren waren instinctief gespannen. Paniekerig keek ze om zich heen, maar de meeste katten waren al naar buiten gerend. Zij zelf begaf zich ook naar buiten, met bonzend hart. Ze werden aangevallen... Aangevallen! Carrotpaw merkte dat ze helemaal niet voorbereid was op een aanval en dat ze geen flauw idee had wat ze moest doen. Haar ogen schoten heen en weer en zagen flitsen van bekenden: haar vader... Was dat haar moeder, daar? En haar zusjes... Haar broertje... Ze zag hoe Tinder ergens heen rende en tegen een kat op liep en dat benam haar de adem. Ze wilde er heen rennen, maar toen werd haar zicht geblokkeerd door een Windclankat, die even stil bleef staan, om zich heen keek en toen weer verder rende. Toen de kat weer weg was, was de chaos nog groter geworden en zag Carrot haar familie niet meer.

Volledig in paniek begon Carrotpaw van hot naar her te rennen, meer bezig met het ontwijken van zowel Thunderclankatten als Windclankatten, dan dat ze meedeed aan het gevecht. Ze wist dat ze de clan moest verdedigen en dat ze haar ouders trots moest maken, maar het was zo eng! Hier hadden de trainingen haar niet op voorbereid! Ze sloeg naar een Thunderclankat die wel erg dicht bij haar in de buurt kwam, maar hoewel ze hem raakte, was hij te druk bezig met een andere kat om haar aandacht te schenken. Maar goed ook. Carrotpaw had dat zelf echter niet door, want haar blik was al weer op een andere plek in het strijdtoneel gericht. Zag ze daar Willowpaw vechten? Ze stormde erheen, maar zag dat het niet Willowpaw was, maar een andere kat, met dezelfde vachtkleur. Carrot wist niet of ze opgelucht of teleurgesteld moest zijn, maar tijd om daarover na te denken had ze niet, want een andere kat stormde op haar af. Ze dook aan de kant en snelde weg en wist de kat al gauw af te schudden in de chaos.

Hoe lang het gevecht duurde kon Carrotpaw niet zeggen. Het kon een nacht zijn, maar ook een halve nacht of zelfs maar een fractie van de nacht. Maar het voelde als manen, als een pad zonder einde. Onvermoeibaar wist Carrot de ene na de andere uithaal te ontwijken, maar de twijfel sloeg toch toe. Ze moest vechten, niet ontwijken, ze moest die Thunderclankatten wegjagen! Ze was toch zeker geen muis die zich op liet jagen? Die gedachten vervlogen echter meteen toen ze vanuit haar ooghoeken zag hoe een kat die sterk leek op Willow ter aarde stortte. Ze slaakte een kreet en wilde erheen rennen, maar er waren teveel vechtende katten tussen haar en de poes. Haar blik viel op Everstar en Whitelion en de leider van de Thunderclan en haar hart maakte een sprongetje toen ze zag hoe de twee de vijand neer hadden gehaald. Hij bloedde uit zijn keel en ging vast sterven en dan was het gevecht voorbij!

Hoe groot was de teleurstelling dan ook toen ze zag dat de vijand weer overeind kwam. 9 levens, dacht ze verbitterd. Wie had dat ook alweer bedacht? En verdorie, waarom hadden gewone katten geen 9 levens?! Haar gedachten waren abrupt weer terug bij Willowpaw en ze zocht met haar ogen haar kameraad op, maar kon haar niet vinden in de chaos. Ze was ook zo moe... Ze merkte dat het rustiger werd, in een rap tempo maakten alle Thunderclankatten zich uit de voeten. Ze had niet gehoord dat ze terug waren geroepen, maar dat maakte niet uit, als ze maar weg waren. Ze slaakte een opgeluchte zucht toen ook de laatste weg was, ging kort zitten om op adem te komen en bedacht zich toen weer wat ze eigenlijk aan het doen was: Willow!

Nu zag ze Willow wel liggen en langzaam en onzeker liep ze naar de poes toe. Er was al een andere kat bij de apprentice, Brokenpaw. Carrotpaw bleef op gepaste afstand wachten tot Brokenpaw afscheid had genomen van de kat die inderdaad Willow bleek te zijn. Ze voelde een brok in haar keel en tranen welden in haar op, maar ze probeerde ze in te houden. Ze moest laten zien dat ze wel degelijk een krijger was. Ze had er dan wel niets van gebakken tijdens het vechten, ze kon laten zien dat ze sterk van geest was en... en... en... Tranen rolden over haar wangen. Nee, ze was het niet. Ze was niet sterk van geest, noch van lichaam. Als ze wel een goede vechter was geweest, en zich had kunnen focussen... Oh, wat zou het dan anders zijn geweest! Misschien had ze dan Willowpaw kunnen beschermen!

Ze keek toe hoe Brokenpaw opstond, nog even bij het lichaam van Willowpaw bleef staan en toen langzaam wegliep. Dit was voor Carrot het teken om afscheid te nemen van haar vriendin. Schuchter liep ze naar het levenloze lichaam toe en drukte ze haar snuit in de nog warme vacht van Willow, terwijl de tranen over haar wangen bleven rollen. ‘Oh Willow...’ zei ze zacht. ‘Ik zal je zo missen... Het spijt me zo.... Het spijt me zo dat ik geen betere apprentice ben... Ik had hier moeten liggen... Niet jij... Die stomme... Die stomme...’ De woorden bleven in haar keel steken en de tranen werden nu zo hevig, dat ze helemaal niets meer zag. Zo bleef ze enkele minuten bij Willowpaw staan. Na enige tijd gaf ze Willowpaw snotterend nog één laatste kopje en met hangende schouders draaide ze zich om en slofte ze bij het lichaam weg. Zo diep verdrietig om het verlies van haar goede vriendin, dat ze het niet op kon brengen opgelucht te zijn om het welzijn van haar familie.

~~OOC: Laat? Welnee! Stijlvol getimed.~~

De poes stierf. De glazige blik die in katten hen ogen kwamen als ze zich bij de StarClan voegde, nam ook plaats in haar ogen. Hij durfde te wedden dat ze heel blij was dat ze hem nog een keertje Poesipoes had kunnen noemen, voor ze stierf. "Uitschot." Laag, oh het was laag van hem om op een lijk te schelden. Een kille blik verscheen in zijn ogen toen hij besefte wat hij gedaan had, en daarna volgde een pijnlijke blik. "THUNDERCLAN! Terug naar het kamp!" De verdragende, luide stem van Firestar galmde door het Camp van deze idioten, maar Lost hief zijn blik nog niet van het Apprentice lijk af. Zijn Leader stoof weg, maar hij zat daar maar wat te staren. Seconden die uren leken drukte op zijn schouders, en zijn lichte adem-probleem kwam weer op. Met diepe, moeilijke teugen nam hij adem. Hij had een Apprentice vermoord. Hij haate zichzelf. Waarom had hij dit gedaan .. De doffe, kille, gepijnigde glans verliet zijn blik, en hij keek naar het laatste bloed dat uit de poes' hals stroomde. De stem van Firestar dreunde nog in zijn hoofd, en nadat hij, met het laatste beetje respect dat hij had, naar de poes gebogen had, richte hij zijn ogen op de StarClan. "I'm sorry .. Light her path there, please," fluisterde hij schor, en vertrok naar de ingang van het Camp. Maar, voordat hij daar aangekomen was, werd hij aangevallen door een kwade WindClanner, die "Moordenaar!" naar hem schreeuwde. Dyingblack. God, wat een vervelende kater, hij probeerde Lost te bijten. Met een geërgerde grauw duwde hij die stomme kater van hem af, voorkwam dat de kater hem kon bijten. "Laat me gaan, stomme konijnenjaagster!" Een laffe poging de kater te beledigen door 'jaagster' te zeggen, vermits nou ja, die WindClanner een kater was, geen poes. De ThunderClan kat ontbloote zijn tanden, en deed nog een vruchteloze poging om Dyingblack te raken. Toen besloot hij écht naar de Camp uitgang te gaan. Hij zocht naar de bekende, rode vacht van zijn Leader, en Lost vond die ook. Daar ging hij, samen met de al reeds aangekome katten, wachten op de rest van de Clan. Hij haalde stotterend adem. Het gevoel dat hij terug moest lopen en zich aan de klauwen van Dyingblack te geven wou zich meester maken van hem. "Nee, zit en blijf zitten, sukkel, je bent een mislukkeling, een loser, je moet jezelf pijnigen door in leven te blijven! Zwakkeling! Grote nul! Moordenaar, laffe, LAFFE moordenaar!"

_{Everstar keek rond. Ze was uitgeput, maar ze zou vannacht niet gaan slapen. Zo heel veel van de nacht was er niet eens meer over en ze zouden een wake moeten houden voor de twee doden. Bovendien wilde ze niet dat ze verrast zouden worden als Firestar besloot toch nog terug te komen. Ze keek naar Sparkshade en Willowpaw en ze zag dat Brokenpaw haar aanstaarde. Waarom zij? vroeg zijn blik. Everstar knipperde met haar ogen. Ik weet het niet.
"Geweldig! Mag ik een keer vechten, krijgen we dit?!" Everstars blik gleed van Brokenpaw naar de poes die had gesproken, Avalanchedemon. In een paar passen stond ze tegenover de poes. "Wees niet zo teleurgesteld dat het voorbij is, Avalanchedemon", snauwde ze. "Zie je niet wat dit gevecht heeft aangericht?" Zonder op een reactie te wachten, beende ze weg, een pijnlijke steek voelend bij ieder stap die ze zette. Ze zou zo toch nog maar naar de medicine cats den gaan, zodra de anderen geholpen waren...}

Hij had verder niet veel gedaan, en nu vervloekte de kater zichzelf daarom. Dit was zijn clan, hij had het beter moeten doen, hij had harder moeten zijn, hij had die Thunderclanners stuk voor stuk de strot door moeten bijten. Dan was dit niet gebeurt, dan waren de twee lichamen in het midden er niet geweest. Maar ze waren er wel, en helemaal zijn schuld was het nu ook weer niet besloot de kater, het was namelijk ook gewoon hun eigen schuld geweest, ze waren niet goed genoeg geweest, en Starclan had ze daarvoor gestraft. Tenminste, zo leek het. Uiteindelijk besloot Echo maar gewoon dat dit alles veel te lastig was om te begrijpen, hij trok zich terug in de schaduwen en bekeek alles van een afstand, proberende het te begrijpen. Waarom zou Starclan dit doen? Het boeide hem niet veel, hij had de twee niet eens echt gekend, en de kater stond ook niet bekend als het emotionele type, maar de reden was hij wel benieuwd naar. Ze konden niet zomaar levens nemen toch? Nee, naar zijn idee niet, dat was niet awesome.