We've come to do your dirty work {ThunderClan Attack}

"Hoe durven jullie ons kamp aan te vallen!" snauwde haar tegenstander, terwijl zij Coralwater van haar rug afwierp. "Jullie hebben een verrader in jullie midden, en geloven dat niet. Nu moeten jullie daar voor boeten!" snauwde Coralwater terug terwijl ze een van de halen van haar tegenstander ontweek. Ze sprong weer in de aanval maar sprong perongeluk over de Windclanpoes heen zodat ze tegen een ander aan botste en haar evenwicht verloor. Ze sprong wel weer direct overeind en focuste zich weer op haar tegenstander, en besteedde geen aandacht aan diegene waar ze tegen was opgebotst. Nu dook ze ineen en keek uitdagend naar de Windclanpoes.

Tag; Timberleaf

"Jullie hebben een verrader in jullie midden, en geloven dat niet. Nu moeten jullie daar voor boeten!" hoorde Timberleaf haar tegenstander snauwen. De Thunderclanpoes haar bespringen, maar Timberleaf dook snel ineen. Snel stond ze weer op met een dik opgezette staart. "Dan zou ik me afvragen wie onze clan zo graag wilt verraden!" siste ze gevaarlijk en tijgerde een stukje heen en weer. Daarna sprong ze in de aanval en sloeg ze haar nagels in de vacht van de poes, ze moesten verdwijnen! Doordat ze zichzelf alleen maar meer opfokte in haar hoofd deed ze een poging om in de vacht van haar tegenstander te bijten. Niemand zou er zomaar mee wegkomen om hun territorium binnen te vallen!

Whitelion
Knipperend deed hij zijn ogen weer open. Hij wist niet hoe lang hij buiten westen geweest was, maar het strijdgewoel was nog steeds bezig. Voorzichtig stond hij op. Zijn hoofd was draaierig en zijn ogen wouden zich niet scherpstellen. Hij was zwak door het bloedverlies, maar de woede in zijn ogen was duidelijk merkbaar. Een rode schim vloog hem voorbij, de geur van Thunderclan vloog zijn neus in. Het was Firestar, en hij zat bovenop Everstar. De woede werd zo mogelijk nog groter en met een grauw stortte hij zich bovenop de twee. Nog steeds zag hij amper meer dan kleuren en hij was minder sterk door het bloedverlies, maar hij was altijd sterk geweest. Zijn klauwen sloegen in het wilde weg, want ondanks dat hij Everstar haatte bleef ze zijn clanleader, en niemand (behalve hijzelf) mocht haar aanvallen!

~Toestemming van Waz (a)

Dyingblack
De poes probeerde hem van haar af te duwen, maar Dyingblack probeerde stand te houden. Hij voelde dat ze verzwakte, maar ook bij hem begon het gevecht zijn tol te eisen. Hij had diverse wonden, overal op zijn lichaam, en natuurlijk was hij ook midden in de nacht wakker gemaakt zonder ook maar enige vorm van waarschuwing of voorbereiding. En hij was sowieso nooit goed geweest in vechten. De donkergrijze, bijna zwarte kater kon het amper uithouden en sprong van haar af, geholpen door de kracht die ze op haar poten zette. Het enige wat hij dacht was "overleven", dus aanvallen deed hij nog niet. Hij moest zijn krachten sparen voor als ze iets probeerde.

De jonge kater had zich in het begin vooral op de achtergrond gehouden. Hij had nog geen mentor gekregen, sinds hij hier was ingetrokken en was ook niet helemaal mee met het strijdgewoel. Grauwende en grommende katten sprongen langs hem heen en wisten hem af en toe een klap te verkopen. Zijn oren lagen plat op zijn hoofd. Hij kon zichzelf beter eens verdedigen. Barkpaw sprong direct op bij het zien van een vijandige kat die hem passeerde. Opgeven stond zeker en vast niet in zijn karakter. Hij duwde de kat omver, niet wetend of het een leerling of een krijger was. Wie het ook was, het was de vijand. Zijn tanden zochten direct een weg naar de hals van de donderclankat.

Tag; Geen specifieke tag c:

Applenose letten even niet op en ze werd omver geduwd door een Windclankat. Het was een Apprentice. Ze voelde dat hij zijn tanden in haar hals wilde zetten. Applenose duwde de kater van haar af. "Ga weg, ga andere gewonde katten helpen. Ik ga je niet aanvallen." zei Applenose vastberaden. Ze ging geen Apprentice aanvallen. Zo was ze niet. Ze keek de apprentice doordringend aan met haar heldere groene ogen.

Tag: Barkpaw?

Met grote cyaanblauwe ogen keek de zilvergestreepte poes naar de kater boven haar, zijn voorpoten gleden keer op keer langs haar keel. Vacht, vlees en bloed meenemend. "Nee nee nee, stop" zei ze bits toen ze zag dat het de verkeerde richting op ging. Met al haar kracht haalde ze dubbel zo snel, en dubbel zo hard haar voor- en achterpoten langs Lost's buik. Willowpaw keek hijgend naar haar poten, ze durfde haar nek niet aan te kijken. Met moeite haalde ze adem, dit moest stoppen! Licht flakkerde zo nu en dan uit, dan weer aan, terwijl de klauwen van de Thunderclanwarrior haar keel blootlegde. Het bloed stroomde harder, de kater stopte niet. "Stop!" De nagel van Lostdream bleef ergens achter haken, zo voelde het dan toch. Haar keel voelde brandend aan, verscheurd en gemold. Met een knak ging er een flits door haar heen, haar poten verstijfden en bang keek ze omlaag.. haar bloed stroomde nu als een waterval uit haar nek en bleef enkel maar lopen, het was gedaan met haar dat wist ze wel. Met diepe haat keek ze omhoog naar de kater, haar heldere ogen werden langzaam dof. Ze trilde over heel haar lijf, pijnscheuten waren niet te verdragen. "Poesipoes" siste ze nog net voor ze haar hoofd uitgeput liet vallen en met geroggel bloed begon op te hoesten. Nu deed haar keel nog meer pijn, ze rochelde en keek de kater aan. Ze ging haar ogen niet sluiten, nee.. ze zal tot het einde naar deze kater blijven kijken, vol haat in haar ogen.

De benauwdheid en pijn hielden op, haar lijf stopte met trillen en haar poten vielen met een plof in de grond. Het geroggel hield nog even vol, liet de aarde verkleuren tot een rode poel, maar stopten weliswaar. Willow's ogen staarden onbewegenlijk naar de kater.
Het licht doofde, de jonge apprentice lag levensloos op de harde grond.

Tag; Lostdream, Iciclespirit

Barkpaw sprong half van jonge krijger af toen zij hem van haar af duwde. Hij dacht altijd dat thunderclan katten niet twijfelden bij een aanval, en toch spoorde hij achter die vastberadenheid een spikkeltje onzekerheid op. Hij blies kort naar de poes en legde zijn oren plat bij het horen van haar uitspraak. 'Geen spraken van.' siste hij op haar eerste opmerking. Ergens was hij wel blij dat ze niet met hem wilde vechten, maar toch kon hij dit niet zomaar laten zeggen. Hij was niet zo iemand die zomaar over zich heen liet lopen. 'Echte krijgers twijfelen niet.' vervolgde hij op een uitdagende toon en liet kort een kleine grijns op zijn gezicht verschijnen.

Tag: Applenose

Timberleaf sprong van Coralwater af en zag vol afschuw hoe Willowpaw stierf. Al haar nekharen gingen overeind staan en haar staart werd dik. Nu gingen ze te ver! Snel rende ze als een gek naar Willowpaw toe en pakte hem voorzichtig bij zijn nekvel, Willowpaw was eervol gestorven. Ze verdiende het niet om in het strijdveld vertrapt te worden. Snel sleepte ze de Windclanpoes naar een rustiger plekje en liet haar daar los. "Moge Starclan je pad verlichten" murmelde ze en rende snel weer terug met pijn in haar hart. Het was een apprentice die tegen twee warriors moest vechten, dat zou voor ieder teveel zijn. Ze stortte zich weer in het gevecht, nu zou ze harder vechten dan ooit. Ze zou vechten voor elke kat die verloren ging, voor elke bondgenoot, voor Starclan! Ze wierp nog even een vervloekte blik op de twee warriors die Willowpaw hadden vermoord en vond haar eigen vechtmaatje weer terug, ze was een kat die afmaakte waar ze aan begon. Nu dus ook. "I'm back Thunderclankitty" miauwde ze uitdagend en drukte Coralwater tegen de grond. Snel zette ze haar tanden in de vacht van haar tegenstander, nú moest de Thunderclan van hun territorium afgaan! Ze zórgde er wel voor!

Tag; Coralwater

'Geen spraken van.' zei de jonge kater. 'Echte krijgers twijfelen niet.' vervolgde de kater op een uitdagende toon en liet kort een kleine grijns op zijn gezicht verschijnen. "Echte krijgers vallen geen apprentice aan." zei Applenose vastberaden. "Ga gewonde helpen." zei ze nog een keer. Ze keek met haar heldere groene ogen in de ogen van de jonge kater. "Maar als je toch wilt vechten. Moet je het maar zeggen, maar dat is dan niet slim van je." gromde Applenose. Ze wilde niet met de kater vechten. Ze deed geen apprentices pijn... Maar als hij haar toch aan zou vallen dan ging ze wel terug vechten.

Tag: Brakpaw

Barkpaw's koppigheid had vandaag de overhand. 'Een krijger van een andere clan hoort niet bevelen te gooien naar apprentices van andere clans.' In mijn ooghoek ving ik een andere leerling op, Willowpaw, die levenloos neerviel op de grond. Barkpaw's oren gingen een beetje zenuwachtig heen en weer bij het zien van Willowpaw's lichaam. De jonge kater zette een klein stapje naar achteren en richtte zijn blik vervolgens op Applenose. Twijfel was te zien op zijn gezicht. Zonder verder iets te zeggen, verdween hij de struiken in. Echt weg ging hij wel niet. Hij had gewoon iemand nodig die hem kon leiden. Hij zorgde ervoor dat hij zich laag bij de grond bevond. Hij voelde zich belabberd. Hij had de strijd gewoon verlaten zonder verder nog iets te doen, wat laf.

'Een krijger van een andere clan hoort niet bevelen te gooien naar apprentices van andere clans.' zei de jonge kater. Applenose zag dat de kater naar het lichaam keek van een apprentice. Zonder nog wat te zeggen verdween de kater de struiken in. Opeens herkende Applenose het lichaam van de poes. Het was Willowpaw de apprentice die ze had laten gaan omdat ze te gewond was... Had een Thunderclan warrior haar vermoord? Applenose wist het niet... Misschien zou ze daar wel een andere keer achter komen. Ze keek rond of ze een Thunderclankat in nood kon helpen.

Tag: Nog niemand.

Het puntje van Barkpaws staart bewoog zenuwachtig heen en weer. Hij wilde zich zo graag mengen tussen de krijgers en oudere leerlingen. Hij zette zijn gedachten snel aan de kant en liet zijn blik terug gaan naar het lichaam van Willowpaw, die ondertussen een eind verder lag. Barkpaw sloop tussen de struiken door richting haar lichaam. Ze had haar niet echt persoonlijk gekend, maar toch. Na een tijdje verzette hij zich er toch over en stapte uit de bescherming van de struiken.

Tag: Niemand

F I R E S T A R

The fire that saved our Clan

Deze keer was ze niet snel genoeg. Ondanks de nagels die zich in zijn rug hadden geboord voelde hij iets van triomf. Een WindClan kat te snel af zijn was altijd een goede prestatie. Het was echter wel lastig om haar daar te houden. Haar achterpoten schopten hard tegen zijn rug, wat de krassen daar niet minder pijnlijk maakte. Hij wist dat ze niet veel meer hoefde te draaien voor ze los was. Zelf zou hij op moeten staan voor zij er de kans toe kreeg, anders lag ze binnen een seconde weer bovenop hem. Firestar deed een poging zich omhoog te hijsen, maar voelde plots hoe een ander lichaam zich mengde in de strijd. Een waas van wit gooide zich op hem en Everstar en voor hij besefte wat er precies gaande was, voelde hij de nagels van zijn tweede tegenstander door zijn huid snijden. Het waren geen gecoördineerde aanvallen, maar onverwachts waren ze wel. De ThunderClan leider had simpelweg geen tijd gehad om zijn zwakke plekken te beschermen en dus voelde hij de klauwen door de zachte huid van zijn keel glijden. Met groene ogen wijd opengesperd probeerde hij zijn belager met zijn laatste kracht van zich af te duwen. Een poging die werd gevolgd door de scherpe ijzersmaak van bloed in zijn mond. De rode kater ademde met moeite, een aantal keer hoestend wanneer het bloed van zijn wond dreigde verder zijn luchtpijp in te sijpelen. "Moordenaar," ratelde hij schor.

WORDS ### TAGS Everstar NOTES None

_{Everstar voelde haar nagels contact maken met Firestars rug. Ze wilde net opstaan toen een witte wervelwind over haar heen sprong en zich op de ThunderClan leider wierp. Whitelions slagen waren wild en ongestuurd, maar hij had Firestar compleet verrast. Everstar gromde geïrriteerd terwijl ze overeind krabbelde. Ze kon Firestar wel alleen aan, ze had geen hulp nodig van de kat die dit hele gevecht veroorzaakt had. Ze kon nu echter niet tussenbeide komen. Whitelion viel Firestar niet bepaald gecontroleerd aan en als zij zich er nu weer in mengde, kon ze net zo goed een krab krijgen van de witte kater. Effectief was de aanval zeker. Té effectief. Firestars keel kleurde bloedrood en toen hij probeerde Whitelion weg te duwen, hoestte hij bloed op. "Whitelion!" riep Everstar. Ze zag Firestars ogen groot worden, zijn adem raspte. "Moordenaar", bracht hij schor uit. Everstarblik gleed naar een kat een eind achter hem en wat ze zag, bracht haar bloed aan het koken. Willowpaw, een apprentice nog maar, haar ogen open, starend in het niets, haar vacht rood van haar bloed. Ze richtte haar blik weer op Firestar, haar blik was kil als bladkaal. "Zeg dat maar tegen je warriors zodra je weer terug bent", siste ze. Ze had hem op dat moment zelf wel kunnen vermoorden, ware het niet dat Whitelion de hoogstwaarschijnlijk fatale wond al had toegebracht.}

Coralwater:
Geschrokken keek ze naar de dode Apprentice van de Windclan waar haar tegenstander even bij zat. Met glazige ogen keek ze op naar haar tegenstander die weer plotseling op haar zat. Ze hoorde nauwelijks wat die tegen haar zei. Heel even zag ze alleen maar zwart, maar toen ze weer bij postitieven kwam, sprong ze direct overeind met zo'n kracht dat haar tegenstander wel van haar af moest gaan. Ze stond tegenover de Windclanpoes, die razender en feller naar haar staarde. "Het is niet mijn schuld dat jullie een Apprentice hebben verloren, dan hadden jullie maar naar ons moeten luisteren. Whitelion is een verkrachter en moordenaar, en we hebben hartstikke veel bewijs." beverig sprak ze dit uit, niet overtuigend, nee hoor, daar was de lapjeskat nu niet in voor staat.
Tag; Timberleaf
OOC; Als ze weer gaan vechten mag je haar flink verwonden.
(Flutpostje^)verkeerde account

Dyingblack
En toen viel zijn oog op een grijs, levenloos lijf. Al zijn spieren verslapten, en zonder ook nog maar één keer om te kijken naar de witte poes vluchtte hij naar het lichaam. Hij zakte door zijn knieën. "Nee", murmelde hij. Niet Willowpaw! Waarom nam Starclan iedereen van wie hij hield af? Zijn blik richtte zich op de twee Thunderclankatten die haar vermoord hadden. Zijn blauwe ogen spuwden vuur en vol blinde woede vloog hij op de kater af. "Moordenaar!" Zijn stem klonk hoog toen hij het door het camp gilde. Hij had net zo goed één van zijn kittens kunnen vermoordden, en dit was net zo erg. Het was zijn apprentice, en ondanks dat ze vervelend kon zijn was hij haar gaan beschouwen als een kind. De donkergrijze kater keek om zich heen. Hopelijk.. Hopelijk waren zijn kittens veilig. Maar hij zag ze niet, het was te druk. Hij stortte zich dan maar op de Thunderclan kater. Zijn bek ging naar de keel van de Thunderclan RAT, hopend dat hij hem door kon bijten.

Tag; (Wintersong, Iciclespirit), Lostdream (Willowpaw†)

Whitelion
Een grote grijns gleed over zijn gezicht toen hij zag dat hij waarschijnlijk diep genoeg had kunnen krabben in zijn nek. De grote leader hoestte bloed op en probeerde hem van zich af te duwen. Met zwoegende flanken sprong Whitelion van hem af. Hij was trots op zichzelf, trots dat hij deze rode rat had kunnen straffen voor het aanvallen van zìjn clan! Want dat was hoe hij het zag. Het was niet Everstars clan, het was zijn clan. De grote witte kater keek vanuit zijn ooghoekjes naar haar. "Moordenaar!", zei Firestar schor, maar Whitelion hoorde hem amper. Hij zag de woede in Everstar's ogen, hoe ze hem zelf zou kunnen vermoordden. "Zeg dat maar tegen je warriors zodra je weer terug bent", siste ze. Misschien had deze beslissing wel goede gevolgen, bedacht hij zich. Misschien zou ze wel inzien dat hij veel en veel beter geschikt was voor de rol van deputy dan Lionroar. Waar was die lafaard eigenlijk? Misschien kon hij gebruik maken van het strijdgewoel om hem te vermoordden. Dan zou hij de beste kandidaat zijn om deputy te worden...

~Everstar, Firestar

F I R E S T A R

The fire that saved our Clan

Everstar siste hem nog wat toe en Firestar wist zijn kop nog net wat te draaien om te kunnen zien wat haar zo op haar teentjes had getrapt. Ergens verderop, tussen alle bewegende poten van de katten door, zag hij een jonge kat liggen. De kat bewoog niet meer en hij wist dat het niet van zijn eigen warriors of apprentices was. Dammit, ik heb ze er nog op gewezen geen domme dingen te doen. Een nieuwe hoestbui overrompelde hem, waardoor hij zijn kop weer van het tafereel afwendde en met glazige ogen in de eerste de beste richting tuurde. Zijn zicht werd wazig, de randen van zijn blikveld werden langzaam zwart. De stekende pijn in zijn keel vlamde op als een vuur dat brandde in zijn luchtpijp. Zwarte vlekken begonnen zijn wereld te verduisteren, tot het moment waarop alles zwart werd en hij in een duisternis wegzakte waar zelfs de donkerste nacht niet tegenop kon.

Op het moment dat hij zijn ogen weer opende bevond hij zich op een bekende plaats. De zachte velden en de helder twinkelende sterren boven hem had hij al eerder meegemaakt. De katten van StarClan zouden komen om hem een leven te ontnemen en zijn gewonde lichaam daar beneden enigszins te helen. Ondanks de kalme omgeving was hij doodsbenauwd. Hij had Icestorm niet meer gezien nadat hij van Sabrefang had gehoord dat haar liefde voor hem slechts een leugen was geweest. De kans dat ze hier was, was klein. Hij wilde haar zien en ook weer niet. Vermoeid liet hij zijn staart hangen, wachtend op katten die niet leken te komen. Was er iets mis? En toen, een waas aan de horizon. Een vaag silhouet van een kat was zichtbaar. Een kat die op hem af kwam rennen en vlakbij hem stil bleef staan. Het was geen duidelijk beeld zoals hij van StarClan gewend was. Hij kon zo door haar heen kijken, maar ondanks dat wist hij donders goed wie het was. Niemand, zelfs een verschijning die leek alsof ze elk moment in rook op kon gaan, kon hem voor de gek houden. "Icestorm!" zijn stem was een mengeling van opluchting en woedde. Wat hij ervoor terug kreeg was een wanhopige blik. Hij zag haar mond openen en sluiten, alsof ze tegen hem sprak maar hij haar niet kon horen. "Ice?" Zijn stem was nu onzeker. Het leek alsof ze hem iets heel belangrijks wilde vertellen, maar het was niet mogelijk. Was dit misschien omdat hij aan haar twijfelde? Dat ze daarom niet meer zo helder bij hem verscheen?

Het volgende moment leek het alsof hij een trap in zijn buik kreeg, waardoor de lucht uit zijn longen werd geperst en hij naar adem snakkend op de grond zakte. Alles begon opnieuw zwart te worden, enkel een paar sterretjes uit Icestorm's vacht bleven twinkelen. "Fire??!" Haar stem echode na in de duisternis. Hij kon geen antwoord meer geven, want even later toen hij zijn ogen weer open kreeg, keek hij naar dezelfde rotzooi die hij had achter gelaten. Hij voelde geen bloed meer in zijn keel, zijn wonden teruggebracht tot sneetjes die geen kwaad meer konden. Het enige wat hem ervan weerhield om direct op te springen was de vermoeidheid die hem overviel. Hij kende deze vermoeidheid, hij had het ook gevoeld toen hij voor het eerst een leven verloor. Zijn spieren trillend van inspanning, kwam hij overeind. "Ik hoop dat je, je lesje hebt geleerd Everstar. Geef je verloren apprentice een waardig afscheid," beet hij haar toe, hoewel zijn stem iets verzachtte bij de laatste zin. "THUNDERCLAN! Terug naar het kamp!" Zijn stem galmde door het WindClan kamp, waarna hij zelf op de uitgang af rende. "Wij zijn nog niet klaar met jou, verrader," riep hij nog na naar Whitelion. Vervolgens stoof hij door de kampingang en wachtte iets daarbuiten tot de rest van zijn Clan hem zou volgen.

WORDS ### TAGS Everstar NOTES None

"THUNDERCLAN! Terug naar het kamp!" riep Firestar door het Windclankamp. Applenose was opgelucht dat het gevecht klaar was. Ze had het overleeft en was niet ernstig gewond geraakt. Ze zag Firestar het Windclankamp uitrennen. Applenose rende naar de uitgang van het kamp en zag Firestar wachtte op de rest van zijn clan. Applenose zag dat Firestar niet heel erg gewond was geraakt, zijn wonden waren allemaal kleine sneetjes... Had hij een leven verloren?

Met een duivelse grijns klemde ze haar kaken rond de poot van haar tegenstander en klemde haar kaken zo hard op elkaar, met de intentie elk vies WindClan botje in de poot te breken. Deze poes had haar zoveel aangedaan, dat haar wraak zoeter dan zoet moest zijn. Maar nu werd haar kaak belaagd met trappen van sterke WindClan poten en grauwend liet ze los, voordat ze straks tanden achter zou laten. "Vies beest, ik zal je!--" Grauwde ze, bebloede tanden ontbloot, met gespande spieren om haar prooi te pakken, toen er een bekende stem weerklonk. "THUNDERCLAN! Terug naar het kamp!" Haar groene ogen werden groot en haar vacht kwam overeind. Wat?! Nu? Wat was dit voor een aanval dan! Met een wat geïrriteerde blik zag ze Firestar naar de uitgang van het kamp rennen, maar ze was niet zo dom om hier te blijven. Starlingpaw deed nog een poging goed en pijnlijk uit te halen met haar voorpoot, voordat ze haar Leader achterna rende.

Tegen het einde van de strijd had Barkpaw toch een waardige tegenstander gevonden die ongeveer gelijk stond met hem. Hij was nog maar net apprentice, dus veel had hij nog niet kunnen leren. Gelukkig hield hij van schijngevechten. Dat was zijn hulp geweest in deze strijd. En iedereen van ons kamp was zeker nodig geweest. Zowel Queens als ouderen stonden paraat. Barkpaw stond wat wankel op zijn pootjes, toen de leader van de Thunderclan de aanval afblies. Net op tijd. Zijn blik ging direct naar Willowpaw, de apprentice die deze strijd had moeten betalen met haar leven. De kater liet zijn oren automatisch wat zakken bij de gedachten. Het was altijd erg om een clangenoot te verliezen en al zeker als ze in dezelfde den sliepen. Hij liet zijn blik naar de oudere krijgers gaan. Barkpaw zette zich neer op de plek waar hij nu stond en likte de wond zijn bebloede voorpoot schoon.

Tag; Niemand speciaal