We've come to do your dirty work {ThunderClan Attack}

En opeens zat er een wel héél bekende gestalte op de grijze rug van Silverfang. Icyrose. Zijn hart bleef even stilstaan, maar hij besloot niet te twijfelen aan de kracht van de gevlekte poes. Hij zocht eventjes haar ijsblauwe ogen en vocht verder. Hij sprong naar voren en beet in de voorpoot van de grijze kater. Maar die was blijkbaar niet bereid om zo snel op te geven, want hij wierp Icyrose van zich af en hapte naar de nek van de witte kater. Whitelion grauwde en zag nog net hoe een Thunderclan poes op Icyrose afsprong voor hij achteruit sprong. De scherpe tanden van Silverfang schaafden langs zijn nek. Whitelion hijgde en zijn twee verschillend gekleurde ogen keken woedend naar de zilveren kater. Hij sprong naar voren, deed een schijnbeweging naar onder en hapte naar zijn oor, hopend er een grote scheur in te krijgen.
Tag; Silverfang (Icyrose, Applenose)

De poes rolde om, zodat hij onder haar verpletterd was. De lucht werd uit zijn longen geblazen en zijn rug deed pijn, maar gelukkig stond de poes snel op. De witte Thunderclan kat bleef staan, waarschijnlijk om te wachten tot hij iets zou doen. Dyingblack maakte hier gebruik van en schatte de situatie wat in. Ze waren even oud. Hij was waarschijnlijk sneller, maar hij was waarschijnlijk ook minder goed in vechten. Hij was nooit goed geweest in vechten. Ze had een wond aan haar schouder en eentje aan haar zij, en dan nog de vele krassen. Hij had een wond aan zijn zij, en dan nog de vele krassen. Hij was hier niet op voorbereid maar gewoon als ene wilde uit zijn nest gerend om zich te verdedigen. Ze had tijd gehad om zich klaar te maken voor ze naar binnen stormden. De kansen waren gelijk wat hem betreft, maar hij wou haar niet vermoorden. Hij moest blijven vechten tot ze opgaf of tot ze zich terugtrokken.
Met een wilde grauw sprong de donkere kater weer op haar af. Zijn vacht was bedekt met bloed, waardoor het eruitzag alsof hij vele meer wondes had. In het wilde weg probeerde hij haar te raken, waar dan ook, als ze maar opgaf.

Tag; Wintersong

Lang kon ze niet van haar overwinning genieten, de zilveren kater had haar al snel genoeg door en ze moest haar nagels dieper in zijn vacht zetten om grip te houden. Jammer genoeg werd ze er al snel vanaf gegooid en kwam met een plof op de grond terecht. Een zacht gekerm kwam uit haar bek, terwijl ze eventjes bleef liggen zodat de zwarte vlekken voor haar ogen verdwenen.
Toen ze weer overeind kwam en aanstalte maakte om Silverfang weer aan te vallen, voelde ze een scherpe pijn in haar achterpoot. Blauwvuur stond in haar ogen toen ze zich omdraaide en woedend naar een jongere Thunderclan kat keek. "Blijf van me af, vuile haarbal," siste ze pissig. De adrenaline die door haar lichaam schoot had gelukkig de meeste pijn weten te verdoven, maar ze wist dat ze niet goed op haar poot zou kunnen staan. Daarom liet ze zich op haar zij vallen en haalde met haar klauw uit naar het gezicht van de kattin, hopend een oog te raken, of misschien een oor. In ieder geval waarmee ze haar los zou laten.

Tag Applenose [Whitelion & Silverfang]

De krijger greens even bij de woorden van de vijandige kat, waarna hij wegdook en lenig de aanval van zijn tegenstander ontweek. Windclan katten mochten misschien snel zijn, maar dat was hij ook. Dat was wel het domste dat ze konden maken, hem onderschatten. Opnieuw vloog hij op de kat af, zijn nagels uit hun hulsjes gestoken en zijn ogen strijdlustig. Hij voelde het vel van zijn tegenstander scheuren toen hij met zijn klauwen eroverheen kraste. Vervolgens sprong hij weer naar achter en wierp hij een zelfverzekerde blik op de kater.

Tag; Quietspell

Dapplepaw - Silverpaw

De poes trapte tegen zijn achterpoten, waardoor hij uiteindelijk een stuk naar achter ging. Voor hij het wist zag hij de poot van de poes naar hem toe vliegen, en kon hij nog net een stapje naar achter doen, zodat het geen fatale klap kon worden. Hij veerde meteen weer naar voren, met uitgestrekte nagels gericht op de borst van het poesje. Als het goed viel, kon het fataal worden, als het slecht viel kon het alsnog veel pijn doen.

Jaytail - {Twilightmoon} No one

Het gevecht tussen de twee katers duurde niet lang, want de kater rende weg, "Lafaard!" riep hij hem nog achterna, de andere warrior negerend. Meteen richtte hij zich op een nieuwe warrior, en liet hij zijn poot meteen naar de kat slingeren, hopend dat het raak was.

Haar tegenstander was slimmer. Hij maakte gebruik van haar actie en schoof zich onder haar, opdat hij zijn achterpoten kon gebruiken om in haar buik te krassen. Iciclespirit liet een kreet horen. "Maak dat je weg komt, vieze Thunderclan poes, of ik zorg dat je hier nooit meer uitkomt!" De deputy gromde het naar haar, niet stoppende met zijn schoppen. "Wegwezen!" Het klonk nu meer als een schreeuw, die weerklonk door het hele camp. Maar toen bleef zijn blik ergens steken. Zijn aandacht verliet hun gevecht. Gaf een deputy zo snel op? De grijze kattin vroeg het zich af. In ieder geval nam ook zij de tijd om een kleine blik rond het camp te werpen. Het leek erop dat Lionroar niet verder ging vechten, en ze verliet hun gevecht om een wat - voor haar - wat waardiger tegenstander te kiezen. Het was een apprentice, die samen met een grote warrior één ThunderClankat te lijf gingen. "Vind je dat kunnen?" gromde Icicle, en besprong de tabby kater. "Twee tegen één. Die konijnenvretertjes zijn lekker bezig vandaag." Ze zei het meer tegen Lostdream, de warrior die door de twee WindClanners was belaagd, ookal was ze er zeker van dat hij het niet hoorde.
(Tags: Echopaw, Avalanche Demon, Lostdream | Words: 203)

Tanden boorden in haar poot, ze wist zich zelf er van te weerhouden om een kreet te slaken, enkel kon ze de flits van pijn niet uit haar ogen laten. Die flits van pijn werd echter al snel vervangen door een flits van razende woedde. Haar andere klauw had er enkel wel in geslaagd de apprentice te verwonden, en dat gaf haar het gevoel van voldoening. Alle gevoelens van onzekerheid en angst waren vervangen door vechtlust, het voelde goed, zó goed. De kat uit haar dromen had gelijk gehad. De greep om haar poot verslapte, waardoor Mothpaw en in slaagde haar poot los te trekken. Ja, ze was gewond, ja het deed pijn, echter wist ze die gevoelens uit te schakelen. Toen ze los was, herstelde ze zich volledig en sprong achter uit. "Kom dan, pidgeon-brain!" Daagde ze haar uit. Veel tijd gaf Mothpaw de Thunderclan apprentice niet, en al snel sprong ze. Ze maakte een draai in de lucht, waar bij ze haar staart zo hield dat het geen slordige draai werd. Haar linker poot was uitgestoken, bedoeld om hard tegen de rechter zij kant van de apprentice aan te komen, hopend een flinke wond achter te laten. Haar rechter poot gebruikte ze om netjes op de grond terecht te komen. De bedoeling was dat deze aanval volledig verrassend aan kwam, gezien het geen gebruikelijke Windclan techniek was. Slecht in vechten was ze nooit geweest, enkel had ze het nooit gedurfd.

De kater ging haar flink te lijf en zette zijn tanden weer in haar schouder. "Flikker op!" schreeuwde een hoge kater stem er door heen. Een apprentice van haar eigen clan besprong de kater waar zij mee in gevecht was. Hier door liet de tabby kater haar met rust en focuste zich even op het kleintje. AvalancheDemon schudde even met haar kop om goed wakker te blijven. Zodra ze weer naar de kater en de apprentice keek zag ze dat er nog een grijze she-cat van de ThunderClan bij was gekomen. Dat maakte haar pas echt boos, hoe durfde ze met twee warriors tegen één apprentice te gaan vechten. Meteen rende AvalancheDemon er op af en sprong vol tegen de she-cat aan. "Ik had beter verwacht van jullie dan twee warriors tegen een apprentice." siste ze duidelijk boos naar de grijze she-cat. Meteen zette ze haar klauwen weer uit en begon de rug van deze grijze she-cat flink te bewerken. AvalancheDemon hoopte dat de apprentice het vol kon houden tegen die warrior. Die rode tabby was zeker een goede vechter.

Tag: Lostdream, Echopaw & Iciclespirit