{Tallpaw & open}Hear me roar!

De reis duurde deze keer langer dan ze had gedacht. Territoria liepen zo aan haar voorbij. Het was op een razend tempo dat ze hierheen gekomen was. Eerst had ze een rustige wandeling door het territorium. Totdat één of andere hondsdolle das haar op de hielen had gezeten. Gelukkig had ze het dier weten af te schudden. Maar daardoor was de kattin nu even de weg kwijt geraakt. Sterker nog. Was ze nu verdwaald en wist de weg naar het kamp niet meer terug te vinden. De poes snoof de lucht op. Ondanks dat het bewolkt zat voelde ze nog steeds enkele van de zwakke straaltjes van de zon. De dieren om haar heen leken het ook op te merken want hier leken de dieren niet bang te zijn voor een kat. Een kraai lande zelfs 3 meter van haar vandaan.

Op een hoopje wat vast het karkas van één of ander dood dier was. Wat er van over bleef. De poes trok even haar neus op. Ze vertrouwde het voedsel niet uit deze vreemde plaats. Alles leek hier wel opgedeeld te zijn in vakjes. Houten dingen die terreinen afbakenden moesten een omheining voorstellen. Dan één of andere vreemd uitziend hol. Zou dit het hol zijn van die vreemde tweebenige dieren? Nieuwsgierig sloop de poes op het hol af. Haar kopje duwde de poort die het hol dicht hield open op een kiertje. Voorzichtig glipte ze door het spleetje in de opening naar binnen waarbij een hond blaffend en grommend op haar afschoot. Geschrokken sprong Slender een halve meter achteruit waardoor de deur tegen haar dichtsloeg door de slag. De hond kwam blaffend op haar afgestapt. Haar grote bange ogen moesten het dier afschrikken want met zijn staart tussen zijn poten stapte hij gebukt steeds meer achteruit. Verward keek de apprentice om zich heen waarbij ze tevreden een vreemd gemiauw uitte die dicht aanlag tegen de hond zijn geblaf.

Geschrokken sprong ze terug overeind waarbij ze met haar rug tegen de poort aanstootte. Het ding viel open waardoor opnieuw een spleet ontstond die breed genoeg was om twee katten doorheen te laten. Vlugger als ze binnen was glipte ze weer naar buiten. De frisse lucht kon haar misschien goed doen. Veels te goed dat ze de schaduw die zich over haar heen wierp niet op merkte.

Nooit meer nederlandse teksten vertalen en posten~

Blijkbaar was de schrik nog niet ten einde want toen de tabby apprentice tegen haar begon te praten sprong ze geschrokken een meter achteruit. "Tall..." Nog steeds buiten adem van de schrik. De poes kneep haar ogen tot spleetjes waarna ze in lachen uitbarstte. Het ergste leek nu geweken. Maar voor alle zekerheid controleerde de apprentice toch nog even de omgeving. Niets leek er fout mee te zijn. Behalve het feit dat het onbekend terrein voor haar was. "Dusss.. wat had je precies gezien?" Niet zeker over het feit dat hij misschien wel de enige was die haar mislukte gemiauw aangehoord had. Diep beschaamd over het feit dat misschien wel híj zou weten dat ze niet goed kon miauwen.

De stilte was akelig. Het gaf haar de rillingen over haar lichaam die ze dat moment wel kon missen. Haar gezicht liep rood aan waarbij ze het verborg onder haar voorpoot. "H..heb je m..me gehoord?" Duidend op het feit van de mislukte poging tot miauwen. Het voorval met de hond daarbinnen leek ze even te vergeten. Al was het maar om te weten of Tall haar nu werkelijk wél had horen 'miauwen' of niet. Ze zuchte even waarbij ze haar staart voorzichtig om haar flank drapeerde.

Kon niet meer dan dit er uit krijgen~

Met lange uitgestrekte stappen draafde de sealpoint she-cat vooruit. Ver weg van het kamp waar haar zusje en Wolfpaw waren. Voor nu kon ze die twee even niet zien, ze was flink pissig op ze. Petalpaw moest nu even alleen zijn, of op zijn minst zo ver mogelijk weg van Thistlepaw en Wolfpaw. Van waar ze ondertussen al wel niet was had ze geen flauw benul. Wat ze wel al de hele tijd rook was een lichte Shadowclan geur. Dus had ze het gevoel dat ze nog ergens aan de rand van hun territorium rond liep. Ondertussen kwam ze al wel dingen tegen die ze nog nooit had gezien. Na een tijdje rondgelopen te hebben op de rare plaats was ze wel uit waar ze was. Ze was helemaal naar Twolegplace gelopen. Wat verward keek ze in het rond en ontweek de twolegs die er rondliepen zo veel mogelijk. Tot er op een gegeven moment eentje haar probeerde aan te raken. Zo hard als ze kon sprintte ze er van door, wie weet wat die beesten haar aan zouden doen. Petalpaw keek achterom of ze achterna werd gezeten door die beesten. Tijdens deze actie sloeg ze ook nog een hoekje om. Dat was misschien niet het slimste plan ooit, de sealpoint knalde vol tegen een andere kat aan. "Auw" kreunde ze zachtjes. Met haar voorpoot wreef ze even over haar kop. Een sterke Shadowclan geur drong haar neus binnen, wat deed een Shadowclan kat nou weer hier?

OOC: Hope ya don't mind that I'm joining! Er staat open in de titel. Oh ja aan jullie de keuze tegen wie Petal zo onhandig aan rent.

Nerveus schudde de poes haar kop toen hij niet echt antwoord leek te geven op haar vragen. Ongewillig haalde ze haar schouders op. Wat kon het ook voor kwaad. Ze kon altijd de schuld op leaf-bare of zo steken. "M..maar weet j..je waar..." Een andere kat die duidelijk ook verdwaald was botste tegen haar op en verbrak haar zin. Slender haalde haar poot over haar kop heen. "Hé, wat is j.." Ze schudde even haar kop. "S..sorry. Ik ben Slender." De over duidelijke shadowclan geur was niet te missen. "Ook verdwaald?" De poes liet haar blik op de grond zakken waarna ze Tall even lachend van schaamte aankeek. "Wat een dag. Nu zijn we hier met z'n drietj.." Een zwarte, gespierde kater kwam op hen afgewandeld. "Dat kunnen we even goed aan jou vragen." Kaatste ze als tegen antwoord naar de kater.

Anouk; sure no prob ^^

Op eens gebeurde er erg veel tegelijkertijd. Ze was tegen een andere Shadowclan kat aangebotst, die ze herkende als Slenderpaw de andere apprentice van Innerghost. Ook zat Tallpaw, de zoon van Shrewstar en een apprentice die ze al eerder was tegengekomen, er bij. Ook kwam een grote zwarte kater naar de drie apprentices toe lopen, die er ook niet al te vriendelijk uit zag. "Zijn jullie niet een beetje ver van huis?" was het eerste wat ze weer helemaal verstond. Het kwam van de zwarte kater af, kort keek ze deze aan waarna ze zich weer tot de andere apprentices wendde. Wat Slenderpaw zonet tegen haar had gezegd was niet bepaald binnengekomen. "Dat kunnen we even goed aan jou vragen." antwoordde Slender op de vraag van de kater. Petalpaw bleef er maar even stil bij zitten, ze kon nu beter maar even afwachten wat er zou gaan gebeuren.

Het leek wel alsof de twee clangenoten versteven van angst. Dat gevoel kreeg ze. Maar eigenlijk was het zij die een nogal felle mond had tegen onbekenden. Hoewel ze altijd vriendelijk was en ze niet onbeleefd wilde overkomen was dit een karaktertrek van haar. "Nou, dus. Waar is je territorium dan?" Deze keer klonk haar stem minder brutaal als voorheen. Maar een tikkeltje sarcasme weerklonk er in. 'Waar komen jullie eigenlijk vandaan?' Slender snoof even. Was dit een valsstrik? Ze waagde het er maar op. Elke mogelijke getuige had je misschien beter te vriend. "Een.. Eind hier verderop. Voorbij het Thunderpad?" Ze wist niet of de kater het kende, maar het viel te proberen. Slender zuchte waarbij ze haar achterwerk op de grond plaatste en haar staart om haar lichaam heen sloeg.

Kort liet de creme-kleurige poes haar blik over de drie apprentice's gaan. Teminste, zo zagen ze eruit. Te oud voor kits en te jong voor warriors. Ze had wel wat aangehouden van haar tijd in een clan. Ze sloeg haar staart even van de linker naar de rechterkant en andersom. Ze had enkel geen idee welke clan het was. Het rook in ieder geval niet al haar oude clan, Thunderclan. De wind stond in haar richting enn daarbij zouden die katten toch niets kunnen onderscheiden van een kattengeur en de stinkende geur van het asfalt. Ze wou net op staan om naar ze toe te lopen toen en een andere kat aan kwam lopen. Eentje die ze licht herkende. Ook een volger van Gravepath in ieder geval. Rustig bleef ze zitten, even naar de show kijkend. Teemo, dat was zijn naam. Tot zo ver was het zwarte poesje de enige die haar bekje leek open te trekken. Hun terretorium, voorbij Thunderpath. Even hees Sushi haar kop maar stond uiteindelijk toch op, het waren toch echt geen Thunderclaners. Langzaam verscheen ze uit de schaduwen en liep op de vier katten af. Ze gaf enkel een korte knik naar Teemo en bekeek de drie apprentice's even wat beter met haar helder blauwe ogen. Ze snoof hun geur wat beter op, het kwam bekent voor. Shadowclan misschien, of Windclan. Nee, die stonden hoger op hun poten. En de  bouw als die visvreters hadden ze ook niet echt. "Zeg, mist de arme Shadowleider deze drie kleine apprentice's niet?" vroeg ze met haar eigen sluwe stem. Ze wist echt te veel over clanleven als je het haar vroeg, maar at kon enkel handig uitpaken.

{I needed to}

Drie apprentices ontbraken, waaronder twee van haar apprentices, Slenderpaw en Petelpaw, net wanneer ze hen mee uit wou nemen om gevecht technieken door te nemen. De derde apprentice die ontbrak was Tallpaw, iets waar ze niet raar van op keek. De vertrouwen die ze in hem had gehad, de grootse warrior die ze in hem had gezien... dat verdween bij elke dag dat voorbij ging. Ze volgde de drie geursporen die verschillend waren qua tijd, ze waren hoogstwaarschijnlijk niet samen gegaan, maar wel de zelfde kant op gegaan. En dat leidde naar over de grens.
Innerghost stak de grens over en volgde de geursporen van de drie apprentices, en naarmate de geuren verser werden begon ze zich zorgen te maken, omdat ook een andere geur haar neus gaten vulde. Rogues. Ze versnelde haar tempo en begon stemmen te horen. Ze kon nog net de sluwe stem van een rogue poes horen. "Zeg, mist de arme Shadowleider deze drie kleine apprentice's niet?" Vroeg de poes, en toen kwam de deputy in beeld. "Inderdaad, de Shadowclan leader míst deze apprentices, en de deputy dus ook," miauwde ze, de twee rogues waarschuwend aan kijkend, en vervolgens de apprentices met een bestraffende blik. "Daarom vertrekken wij nu ook metéén," miauwde ze terwijl ze naast de apprentices ging staan, zodat ze, als het nodig was, hun verdedigen kon. De apprentices zelf waren dan wel sterk, en al aardig goed getraind... Toch waren ze voor haar weten nog niet in staat twee volgroeide volwassen katten aan te kunnen, met hoogstwaarschijnlijk meer ervaringen.

OOC: If you don't mind~

Lullaby volgde haar groepsgenoten. Toch was het verbonden gevoel voor haar niet aanwezig. In een clsn had iederen hetzelfde doel en streefde ernaar. Hier was er een algemeen doel, zeker. Maar iedereen volgde zijn eigen redenen. Nu deden ze hun eerste slag, de geur vab Shadowclan heerste zwaar. Maar ook dd geur van Terrors begon sterker te worden. De rossig witte kattin liep hooghartig verder. De geureb werden sterker en geluiden kwamen er ook nog bij. Ze hoorde Gravepath wat zeggen tegen de deputy toen ze aan kwam lopen. Vanaf de afstand die ze nu had bekeek ze iedere aanwezige. Drie apprenticejes, een bijna warrior. Toch leek de man van het gezelschap ook niet iemand om je aandacht op te verzwakken. Dan natuurlijk de zwarte kattin, een zichtbaar sterke tegenstander. Maar haar leider hielt zich daarmee al bezig. Zelf ging ze steun geven waar nodig, dat was meestal haar plek in gevechten geweest. En een gevecht leek nu te komen. Ze liet zich aan de rechterkant van Grave zakken, bijna nonchalant. Echter waren haar spieren ondee haar dikke en lange pels gespannen, al zag ze er ontspannen uit. Haar donker blauwe ogen gleden over het gezelschap. Teemo, een van de knappe leden van hun groep was samen met Sushi aanwezig. De laaste was een medekattin en er leek wel wat spanning tussen hun in te zitte. Maar zo waren vrouwen. "Je gaat nu toch niet weg nu het zo gezellig word?" sprak ze toonloos, ietswat kil. Misschien zelfs wat geamuseerd. Ze kwamen steeds dichterbij, dichter bij haar zoon.

OCC; Tablet post D:

Toen een tweede; cremekleurige; rogue kwam aanzetten werd het even benauwd. Slender schudde vastberaden haar kop naar de poes. Maar een antwoord uit onverwachte hoek deed haar vreemd, maar opgelucht, opkijken. Innerghost. De poes die ze kenden als hun deputy en evenals haar mentor. Slender durfde niet in te gaan tegen de poes dus bleef ze maar wijselijk zwijgen. Ook al voelde het benauwd voor haar aan toen de poes beschermend voor hen kwam staan. Slenderpaw kon nog net een glimp opvangen van één of andere roodharige kater die het schijnbaar leuk leek te vinden dat ze hier waren. Maar zij daarentegen ging liever nu weg. Ze voelde zich hier allang niet veilig meer. Zelfs niet met Innerghost aan hun zijde. "Neen, hebben jullie haar niet gehoord, we gaan hier weg!" Haar best proberen te doen om haar stem niet te laten trillen. En dat lukte behoorlijk door de angst die zich omvormde tot, vreemd genoeg, adrenaline.

Sushi had haar woorden net uitgesprokken toen er een zwarte poes bij kwam. Nog eenn clanpoessie, nog een shadowclanner. Enkel was die net iets ouder dan haar zelf. Sushi hees har kop trots een keek naar de blauwe ogen in de zwarte pels. De deputy du, oh, dit kon leuk worden. Ze sloeg haar staaart van de ene naar de andere kant terwijl ze haar blik even op de drie apprentice's legde. "Daarom vertrekken wij nu ook metéén," miauwde de poes. Oh nee, echt niet zo snel. Zij zelf stond op om haar weg te gaan blokkeren maar voor ze een stap kon zetten verscheen Gravepath al, hun leider. Ze volgde hem vooral omdat zij hetzelfde wouden, wraak op de clans. En daarbij was hij een best knappe kater maar dat terzijde. Hij vroeg precies wat zij wou zeggen en een lichte spark van plezier van in de ijzig blauwe ogen van Sushi wel te vinden. En toen kwam er nog iemand bij Lullaby, ze keek niet echt naar haar. Ze was  de enige andere poes in de groep misschien daarom niet. Heel even wachtte ze tot ze de zwarte apprentice weer hoorde spreken. Even grijnste ze. Je moest pit hebben om voor je deputy te spreken, al boeide het haar nu helemaal niet meer voor wie ze sprak. Gingen ze hier nou gezellig lopen babbelen of gingen ze hun sporen laten zien. Ze knikte even naar Gravepath, zowel als begroeting als dat hij de aandacht van die deputy een beetje bij zich moest houden. Snel verplaatste ze haar poten en zette haar tanden in de vacht van de zwarte apprentice haar nek en trok haar een stukje mee. "How cute, such a cute face, and still such a big mouth" siste ze en keek op het dingetje neer. Hiermee zocht ze eigenlijk meer een reactie vaan de deputy maar een reactie van wie dann ook was goed genoeg voor haar. Ze had geen zin in al dat gepraat.

Kom aan, kom aan. De konijn zigzagde snel over het veld, maar niet ver achter hem was een zwarte kater. Zijn klauwen sloegen constant in de aarde, die dan weer opvloog door een nieuwe sprong te maken. Het vlugge beestje sprong opzij en Never volgde, maar opnieuw draaide ze om en rende ze de andere richting uit. De blauwzwarte kater stopte wel meteen, die bocht kon hij nooit maken en als hij een grotere zou nemen zou de prooi al lang verdwenen zijn. Hij beet even op zijn lip, een beetje teleurgesteld dat die er vandoor was gegaan. Het was een mooi doorvoed konijn geweest, één die hij samen met Aury had kunnen delen. Ze zou het vast lekker gevonden hebben. Hij snoof lichtjes en keek even rond. Rogue gebied... Ugh... Had hij zo ver gelopen? Fijn, nu moest hij ook nog eens helemaal terug gaan lopen. Hij schudde even zijn pels uit, waardoor kleine zandkorrels in het rond vlogen. Even keek hij rond en opeens viel zijn blik op een groep bekenden en onbekenden. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en zag nu wie het was: Tall en Inner, de andere kende hij niet. De kater spande zijn spieren op en wandelde met grote passen op hem af. Zijn ogen koel, leeg. Opeens sprong één van de katten op en nam de Shadowclan apprentice op bij haar mond. "How cute, such a cute face, and still such a big mouth" Nevermind gromde, stormde naar voren en sloeg de kattin weg met zijn gigantische klauw. "Inderdaad," siste hij en met koele ogen keek hij naar de klauw die hij net had uitgeslaan naar de kattin. Daarna plaatste hij zijn poot terug neer en keek even naar de vier katten die daar stonden. Die rode zag er nog sterk uit, maar hij zou hem waarschijnlijk wel aankunnen. Hij wierp even een snelle blik op Innerghost en knikte even ter begroeting naar haar, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was.