{Tallpaw & open}Hear me roar!

Ze hield de apprentice tussen haar tanden terwijl ze naar de kater keek. Het was maar een klein poesje dus erg veel moeite hoefde ze niet te doen om die vast te krijgen, daarbij was ze de hele tijd al weggedoken dus moest ze nu wel verlamd van schrik zijn. Ze wachtte op het punt dat de kater dichterbij kwam maar dat deed hij niet, hij ging zitten. Met een kalmte die haar dood ergerde. Ze zette even kracht op haar kaken maar zou niets breken. Pijn zou ze echter wel voelen. Waarom wachtte hij. Ze keek om zich heen tot ze de hond dichterbij zag komen. Ze liet de apprentice los en achter voor de hond voor ze zichzelf af zette en weg liep. Helaas had die kater de kleine kattin nog voor de hond bij haar was. Even gromde ze en keek om naar de rest van haar groep en de tegenstanders, het werden er nu behoorlijk veel en eigenlijk wat ze wouden hadden ze al. Een dode als waarschuwing voor de clan. En hierdoor gingen de andere echt wel over hun horen. "Sushi, Teemo, Lullaby!" hoorde ze haar leider roepen. Meteen keek ze om, naar op het hek. Ze liep eropaf en sprong achter hem aan. De krassen op haar kop staken maar het was niets dat ze niet zou overleven. Haar poot daarin tegen kon rust best gebruiken maar ook dat zou ze makkelijk overleven. Dit was een teken dat ze zouden vertrekken. Ze hadden hun tekenen achter gelaten, dit was goed genoeg. "Adios, furballs!" miauwde Gravepath triomfantelijk. Logisch ook, zij waren niemand verloren, en enkel zij zelf was goed gekregen in haar poot maar hun, zij hadden een dode en ook hun hadden hun klappen gehad. En dat terwijl niet iedereen van hun groep hier was. Ze keek naar de zwarte kater waar ze vrijwel de hele tijd mee gevochten had en knipoogde even naar hem. Hem kreeg ze nog wel. Hierna zette ze zich af en volgde haar leider terug, haar hoofd nogsteeds trots hoog geheven terwijl ze aan zijn rechter zij liep.

OCC: Topic uit ~

De kater die ze had gebeukt ving haar klap prima op en wierp haar richting de hond. Niet bepaalt volgens plan dus. Al snel riep deze ook al een commando uit voor een van de andere Rogues om haar te vermoorden. Meteen hielp Tallpaw haar overeind en ging weer verder met vechten. Kort slikte Petalpaw toen een van de rogues ook daadwerkelijk op haar af kwam lopen. Weer werd het even wazig waardoor ze niet zag wat er gebeurde. Een van de katten van haar clan zorgde voor wat vertraging. Alles werd echter weer helder, twee poten van de kat die haar moest vermoorden hingen rond haar nek. "Kom hier en ik breek het" sprak te she-cat tegen Tall. Verbaast keek ze naar hoe de andere apprentice er bij ging zitten. Petal merkte pas wat er gebeurd was na dat ze even een paar keer over de kop was gerold. De hond had de she-cat te pakken gekregen en deze een stuk meegesleurd. Omdat de she-cat haar nog vast had werd zij dus ook een stukje mee geleurd. Al snel lag ze aan de rand van het gevecht, Tallpaw had haar er uit gesleept. "Gaat het?" vroeg hij hijgend. Kort knikte Petal, waarna de kater meteen weer verder ging naar het gevecht. Wat Petal niet had gezegd was dat ze niet zo goed meer op een van haar achterpoten kon staan. Deze was door de val een klein beetje opgezwollen en het deed ook flink pijn zodra ze er op probeerde te staan. "Dat mag dan wel zo zijn, Innerghost, maar toevallig leven wij nog, en een van jouw katten is dood." hoorde ze de leider van de rogues tegen hun deputy zeggen. Daar had hij eerlijk gezegd wel een soort van punt. Maar dat zou ze zeker niet gaan toegeven. "Sushi, Teemo, Lullaby!" riep hij zijn groep bij een. De andere Rogues waren gehoorzaam en kwamen net kittypets naast hem staan. "Adios, furballs!" riep de kater waarna deze met zijn groep weg liep. Petalpaw zuchtte en stond moeizaam op. Haar achterpootje een beetje van de grond houdend, keek ze voorzichtig in het rond. "H-het spijt m-me..." bracht ze moeizaam uit zodra ze de schade van het gevecht zag.

Ze werd op de grond geduwd en kreeg een klauw op haar keel. Innerghost spande haar spieren aan, klaar om de kater van zich af te duwen, maar ze luisterde eerst naar zijn woorden. "Dat mag dan wel zo zijn, Innerghost, maar toevallig leven wij nog, en een van jouw katten is dood." Innerghost gromde, en wauw de kater van zich af duwen met haar achterpoten, maar hij sprong zelf al van hem af. Innerghost kromp een beetje in elkaar van de druk die ze daardoor in haar buik kreeg. Ze kwam overeind en keek hem kwaad na. Innerghost hield wijselijk haar bek om niet nog een gevecht uit te lokken. Intussen hoorde ze in de verte een twoleg schreeuwen, waardoor de hond maakte dat hij weg kwam. "Sushi, Teemo, Lullaby!" Teemo moest dan die zwarte kater zijn, en Lullaby de andere poes. Innerghost zwaaide met haar staart naar haar katten. "Adios, furballs!" en toen verdween de kater. Innerghost hoorde Petalpaw nog wat zeggen, maar ze reageerde er niet op. Aan een sorry hadden ze nu niets. "We gaan terug naar het kamp. Tallpaw en Slenderpaw, jullie mogen Soulpaw mee nemen," miauwde ze, licht vermoeid, maar nog steeds straalde ze kracht uit. Hier en daar had ze zeker wat flinke wonden, maar ze was niet geblesseerd. Langzaam begon ze in de richting van hun territorium te lopen, om vervolgens terug te gaan naar het kamp met haar warriors en de apprentices.

OOC: Topic uit, ik maak wel een vervolg in het kamp.

De langharige, zwarte kater zette door, wetend dat hij niet zou kunnen winnen. Maar opgeven was geen optie, hij zou deze kater eens laten zien wat hij in zijn mars had. Teemo's tanden boorde in de schouder van de kater en een schreeuw liet blijken dat de kater het wel degelijk voelde. De kater vechtte terug, maar Teemo liet de schouder niet los, voelde hoe de kater ook zijn tanden in Teemo's lijf zette. De kater duwde hun naar de hond toe, iets waardoor hij harder begon te bijten. Hij zette zijn poten strak op de grond, proberend de duw tegen te houden. Teemo was ongeveer even sterk, iets minder, dan de kater en kon daardoor nog wat tijd winnen om te bedenken hoe hij de hond ging ontwijken. In zijn tijd als kittypet had hij met een hond geleefd, wist dus bijna hoe die beesten dachten. De zwarte kater slingerde hem naar de hond, maar Teemo liet niet los. Hierdoor werd de kater zelf mee getrokken, en samen belandde ze bij de hond. Teemo liet op dat moment los om de kop van de hond weg te slaan, richting de kant van de zwarte kater. Veel effect had het niet echt, de kater haalde uit naar Teemo's gezicht. Hij voelde hoe bloed zijn neus vulde en grauwde vol woedde, haalde flink uit naar het achterwerk van de kater. "Sushi, Teemo, Lullaby!" De stem van Grave deed de zwarte kater laten omkijken, waarna hij zich aan de zijde van Grave voegdde. "Adios, furballs!" Teemo grijnsde -voor zover zijn verwondingen op zijn gezicht dat toelieten- en verdween met Grave mee naar de andere kant van het muurtje. Terug naar hun gebied. Dit gevecht was nog niet geklaard, Teemo zou nog wel eens afrekenen met die zwarte kater.

Opeens, verdwenen ze allemaal. Razend keek Nevermind ze na, zijn zicht troebel van woestheid, zijn ogen leeg en verwilderd als dat van een beest. Het was dan ook niet raar dat hij zich omdraaide en zich op Tallpaw smeet. Zijn nagels trokken stukken vacht uit zijn pels, zijn ogen niet langer die van Nevermind. Tot hij opeens de ogen van de jonge kater ontmoette. Geschrokken deinsde hij achteruit, zijn vacht dik opgezet. Verwilderd keek hij rond, zijn ogen groot en rond alsof hij bang was... Ja, van zichzelf...

OCC:: even een snel postje ^^

Tall gromde diep toen de katten weggingen, en schrok zich volledig te pletter toen Never ineens op hem dook. Zijn ogen stonden echter acuut vrolijk, want hij had zijn vriend te lang niet gezien. Natuurlijk hadden de omstandigheden beter kunnen zijn, but still. Tall duwde zijn vriend gemakkelijk van zich af en duwde hem speels met zijn poot, waarna hij knikte naar Innerghost en in diepe stilte het lichaam van het poesje pakte, wat verschrikkelijk. Ze hadden verloren.

Crystalmoon volgde de katten met haar ogen toen deze wegliepen. Ze wilde er namelijk zeker van zijn dat ze zouden vertrekken, want straks gingen ze weer aanvallen. "We gaan terug naar het kamp. Tallpaw en Slenderpaw, jullie mogen Soulpaw mee nemen" Hoorde ze de stem van Innerghost. Ze keek nog een laatste keer in de richting van de katten voor ze zich omdraaide en de andere katten volgden naar het kamp. Dit gevecht voelde niet echt als een overwinning. De rogues hadden zich wel als eerste teruggetrokken, maar zij waren degene die iemand hadden verloren. Namelijk de apprentice Soulpaw en dat was iets dat ze die rogues niet zou kunnen vergeven.

Een witte poes die zich tot nog toe afzijdig had gehouden, had haar door gehad. De poes had er niet aan gedacht dat ze misschien wel door één van hen kon ontdekt worden. Zodra ze de poort ook weer uitgelopen kwam had de poes haar al stevig in haar greep. Slender gromde machteloos. De poes was wel wat sterker, maar door enkele van haar trainingen met Innerghost, en een gevechtje met Tallpaw wist ze de poes toch nog rake klappen te bezorgen met haar poot in haar gezicht. Het waren geen harde klappen, en haar klauwen waren er nog niet toe aan de pas gekomen, maar door de poes haar zicht te verblinden met haar poten ze haar gemakkelijk een trap onder haar buik geven en zich van haar afwerpen. Kitty..pet. Veel tijd om na te denken had ze niet. Wel onmiddellijk keek de apprentice om zich heen waar ze kon helpen. Toen ze Tallpaw haar mede-apprentice zag wegdragen naar de rand van het gevecht, kon ze deze twee even laten varen. Dat was goed. 3 apprentices tegen 1 wellicht volwassen kattin, zou misschien nadelig zijn voor de apprentices. Toen ze de leider van de groep, en de zwarte kater die ze eerst ontmoeten hadden, één van hun warriors zag aanvallen en richting de hond slepen, was haar beslissing gemaakt. Zonder erbij na te denken sprong de apprentice voor de twee katten heen, zoals ze toen in de training met Innerghost achter de kauw had gedaan, en wist tussen de hond en de katten terecht te komen. De keuze lag nu wie haar slachtoffer ging worden. Maar gezien de situatie verkoos ze liever om de hond aan te vallen die ze toen ook al had durven wekken. Er was geen moed voor nodig gezien de situatie en de adrenaline die nog door haar lijf heen gierde. Gauw sloeg de poes haar klauwen uit naar de hond die even piepte maar uiteindelijk zijn kop gevaarlijk dicht bij haar bracht, maar toen door geroep van zijn vreemde tweebeners gauw weer de schuur in liep. Slender vervloekte zichzelf. Nu kon ze eens helpen en dan was de enige prooi waar ze zich mee bezig hield weer weg. En niet veel later bleven ook alleen zij over. De warriors en apprentices van shadowclan. Slender kon wel lachen van onmacht, maar deed het niet. Het was geen overwinning geweest. Helemaal niet want door haar schuld waren zij een dierbare apprentice verloren aan die kittypet's. Slender gromde waarna ze knielend neerviel en haar kop verborg onder haar poten. "Starclan, I'm so sorry."

Innerghost vroeg haar en Tallpaw om het lichaampje van de apprentice naar het kamp te brengen. De weinige tranen die dit moment over haar wangen waren gevallen branden als zonnebrand plekken op haar gezicht. Met hangende kop hielp ze Tallpaw met het dragen van het lichaam van de apprentice. Haar pas versnelde zich om toch naast Innerghost te kunnen lopen. "I'm.. so sorry. Het was allemaal mijn schuld. U hoeft niemand behalve mij te straffen. Ik was het die zo dom was om het territorium te verlaten." Haar kop liet ze nog hangen, evenals haar staart. Toch wierp ze haar betraande ogen nog op Inner. Oogcontact was het laatste wat ze vergat. Zelfs in situatie's als deze.

Tags;; Tallpaw & Innerghost