Darkness

Nimble beet nadenkend op haar wang. Raven's broer had geen band willen opbouwen omdat hij bang was dat hij in verdriet zou achterblijven als ze zouden sterven. Je kon het opvatten als teken van liefde, maar nu Raven het overleefd had, was het een pijnlijk verhaal. "Dat lijkt me heel moeilijk.." zei ze. "Ik heb geen broertjes of zusjes. Ik ben de enige uit het nest. Ik ken pas sinds twee weken mijn moeder en m'n vader, uit een andere clan, veracht me en ziet me liever dood omdat ik zijn 'bloedlijn verpest'. Ze verachtte haar vader ervoor. Hij haatte haar voor wat ze was, maar hij vergat dat hij zelf de reden is dat zij bestond. "Dus als ik jou was zou ik proberen een band met hem op te bouwen."

Als enige in een nest met ouders uit een andere clan die je zo verachtten. Raven rilde een beetje. "Dat lijkt me al helemaal niks. En bloedlijnen worden pas echt verpest met volk zoals dat." Hij was een beetje boos dat ze dat hadden kunnen zeggen tegen Nimble. Geen enkele ouder mocht zo over zijn kind praten. Al zouden ze in een andere clan zitten.
"Ik ben ook van plan om sowieso meer met mijn familie om te gaan, het gaat nu allemaal veel beter. Ik hoop voor jou dat jij ook genoeg vrienden vind in Thunderclan, en daar om heen." Ja, want als je het niet van je ouders had, dan moest je het maar van al je vrienden hebben. Raven keek weer evn omhoog naar de sterren. Hij was eigenlijk heel erg blij met alles wat hij mee had gemaakt vandaag.

~ Oeps foutje, Nimble's mams is wel uit Thunderclan

Nimble glimlachte dankend. "Ach, ik ben uit m'n vader gekomen," zei ze. "Ik doe m'n best voor de clan en ben volgens mij niet onvriendelijk tegen anderen. Dus volgens mij is het best oké wat hij voort heeft gebracht. Of klinkt dat heel arrogant?" Nimble wilde niet over zichzelf zeggen dat ze een goede kat was, maar ze wist wel dat de clan bij haar bovenaan stond, en dat ze er alles aan deed om een zo goed mogelijke warrior te worden. "Ja, dat moet je echt doen. Ik vind het heel fijn dat ik sinds kort een band opbouw met m'n moeder, want ik kan haar op een heel ander soort manier om hulp vragen."

"Zo arrogant klinkt het helemaal niet hoor. En ik denk dat je vader niks te klagen heeft over wat hij op de wereld heeft gezet." legde hij rustig uit. "Want volgens mij staat bij jou de clan ook gewoon bovenaan, en dan kan ik niet van je denken dat je een slechte kat bent. In tegendeel zelfs, ik heb vandaag wel gemerkt dat je je hart op de goeie plek hebt zitten." Want niet elke kat zou zomaar blindelinks een kat uit een andere clan vertrouwen. Niet dat hij wou zeggen dat Nimble hem vertrouwde. Maar ze waren wel samen op een avontuur geweest, dat was best wat.
"Ik had altijd al een goeie band met mijn moeder, ik was heel verlegen als kit en ik heb heel vaak rond haar gehangen omdat ik bang was om vrienden te maken of te praten tegen andere kittens." Gelukkig was hij daar wel overheen gekomen.

Nimble glimlachte liefjes. "Dank je," zei ze terwijl ze haar ogen neersloeg. Haar moeder vertelde haar vaak hoe blij ze met haar was, maar het was fijn om het eens van iemand anders te horen dan je moeder. "Ik probeer altijd goed te leven. Het doet me goed om te weten dat dat in ieder geval door jou gezien wordt." Ze luisterde naar zijn verhaal, over zijn familie en hoe hij vroeger dicht bij zijn moeder bleef. "Ach, wees er maar blij mee dat je moeder er was om je te beschermen en om je door de clan te leiden. Wie zijn je ouders?" vroeg ze benieuwd. Ze kende nauwelijks Shadowwarriors, maar misschien had ze de namen van zijn ouders toevallig ergens opgevangen.

Het was goed om goed te leven. Wat best raar klonk. Maar een leven zoals de moordende Bloodclan katten wou hij nooit laten gebeuren bij zichzelf. Daar was Raven ook veels te lief voor. "Goed leven is het beste wat je kan doen, voor jezelf en je clan." Natuurlijk was het ook zo dat Raven uiteindelijk naar Starclan wou gaan om daar voor altijd te jagen tussen de andere katten.
"Mijn vader is Flamepath en mijn moeder is Innerghost." vertelde hij Nimble nadat ze naar de namen van zijn ouders vroeg. Flamepath was waarschijnlijk minder bekend als Innerghost, de deputy van zijn clan. "En jouw ouders dan?" Niet dat hij heel veel katten buiten Shadowclan kende. Het was ook meer uit interesse naar Nimble toe.

Nimble dacht even na, maar ze had nog nooit van Flamepath gehoord. Van Innerghost wel, maar zij had dan ook een hoge rang. "Wauw, dan ben je een kat van adel," lachte ze. "Als je moeder zo'n functie heeft.. Er is dan vast veel aandacht voor je geboorte geweest." Dat was bij haar wel anders geweest. Haar moeder had de zwangerschap zo onopvallend mogelijk voorbij laten gaan. "Hmm, mijn moeder is Honeydew. Ik ken haar pas een paar weken, omdat ze me had achtergelaten in de clan. Het klinkt alsof ze een slechte kat is, maar dat is ze niet. Ik was kwaad op haar, woest, maar ik ben erachter gekomen dat het de liefste, meest zorgzame poes is bij de Thunderclan. Mijn vader, de reden waarom m'n moeder me achterliet, is een player uit de Windclan. Hij probeerde me te vermoorden, net als m'n moeder." Wat raar dat ze zo open was. "Ik ben dus geen volbloed Thunderkat."

Raven lachte. "Kat van adel? Ik ben dat in de verste verte niet eens." Adel was niet echt het gene wat hij was. Hij was meer gewoon... Ravenpaw. "En mijn geboorte was best stil hoor. Zoals ik al had verteld, onze vorige leader was geen lieverdje met kittens. Dus mijn moeder hoorde je niet uit de nursery gillen dat we geboren waren." Hij keek eventjes naar de grond, Raven was blij dat hij nog leefde en dat hij vanaf 3 maanden trainen gewoon overleefd had.
"Klinkt alsof je vader een prijs moet krijgen voor grootste Furball van het hele woud. Ik ben blij dat je moeder goed voor je zorgt nu." Je eigen vader die je om zeep wou helpen. Hij moest niet denken dat Flamepath dat bij hem zou doen. "Maar gelukkig heb ik je een beetje geleerd te vechten, dus je kan hem best wel aan! En anders gil je maar naar mij, dan kom ik je helpen." Een grijnsje kwam op de mond van de zwarte kater te staan.

"Hmm," dacht Nimble even na. "Maar je moeder moest toch toestemming vragen voor kittens? Dus dan moest je vorige leider het toch wel goed vinden?" Het idee dat een clanleider kittens niet leuk vond, kon ze niet begrijpen. Het was de toekomst van de clan; daar moest je toch goed mee omgaan? Maar nu ze er zo over nadacht, leek Firestar het ook niet zo te hebben op jongere katten.
"Hmm, ja hij is een behoorlijk Furball," gaf ze toe. "Ik heb hem pas twee keer gezien, maar allebei de keren waren niet zo fijn. Maar helaas," lachte ze. "Hij is een behoorlijke vechtersbaas. Ik denk niet dat ik hem nu al aan zou kunnen. Maar misschien.. ooit..." Ze glimlachte dankbaar toen Raven haar zei te beschermen. "Dat is lief van je."

Nimble knikte begrijpend, zonder er verder op in te gaan. Ze strekte haar poten uit en liet zich op de grond zakken. Ze legde haar kop op haar poten en keek naar de lucht. De sterren waren mooi te zien, en lieten de omgeving er wat minder duister uitzien. Ze merkte dat ze moe werd en gaapte even. "Hmm, ik ben denk ik toch meer van de dag," antwoordde Nimble. "'s Nachts is fijn, en het heeft wat rustigs. Maar overdag zie ik gevaarlijke prooidieren aankomen. Zolang ik nog niet volleerd ben en bijvoorbeeld een slang aankan, voel ik me overdag wat veiliger." Ze kon zich nog goed herinneren hoe ze op een adder stuitte toen ze nog maar een kitten was. Ze was zo bang geweest omdat ze zichzelf niet kon beschermen, dat ze nooit meer zoiets wilde meemaken. "En nu wordt het nog zo koud als de zon onder is." Ze had haar staart om haar middel geslagen om warm te blijven. Ze vond het fijn zo, maar ze miste de warmte van de den nu. Maar het was vredig zo, met de sterren, Raven naast zich. Het was een mooie dag geweest.

Raven liet zijn blauwe ogen langs de sterren in de hemel glijden. Het was zo'n mooi gezicht en hij was zo blij dat hij op dit moment niet in het clankamp zat. Ergens voelde hij dat het daar veel minder mooi was. "Overdag is wel oké en de zon en warmte ookwel. Maar zodra het echt warm wordt en ik vol in de zon zit kook ik levend." voor zomer weer was hij niet echt gezegend met zijn zwarte vacht. "Klopt, kan niet zeggen dat ik het nu echt heel warm heb..." Hij had zijn staart ook bij zich liggen voor warmte, maar dat werkte niet echt goed. Hoewel hij ook nog wel een dikke vacht had was het toch zo dat de kou van de stenen door trok naar zijn lichaam toe. Nimble had er vast ook last van, al leek haar vacht wel een stukje dikker dan die van hem. "Hopen dat het snel warmer wordt als de zon ondergaat. Dan kunnen we nog wel een keertje bij fourtrees afspreken."