Darkness

Nimblepaw knikte, stiekem opgelucht dat ze niet met het verrotte lichaam hoefden te gaan slapen. Ze keek de kant op waar Raven naartoe wees; een gang, die misschien aan het uiteinde een opening naar buiten was. "Ja, goed plan. Laten we dat doen." Ze wilde hier zo snel mogelijk weg. Het hele avontuur dat ze met Raven hoopte te hebben was niet zoals ze had gehoopt. "Kom," zei ze en ze begon weg te dribbelen, hopend dat het haar humeur een beetje zo verbeteren.
De gang waar Nimble in terecht kwam, was nog nauwer dan de vorige. Ze moest haar kop laag houden om die niet te stoten, en ze voelde hoe de uitstekende rotspunten in haar vacht prikten. "Zullen we de volgende keer een wat grotere grot zoeken?" lachtte Nimblepaw.

Nimble dribbelde voor hem uit en ging richting de gang die hij aan had gewezen. Ze moesten dit zo snel mogelijk maar vergeten. De gang vernauwde toen ze er in wrongen. Lekker dan, nauwe gangen waren juist wat hij nu nodig had. Uitstekende rotsen staken hier en daar in zijn lijf.
"Lijkt me een goed plan denk ik. Ik heb geen zin om elke keer zoiets tegen te komen in een grot." Al had Raven wel het idee dat dit gewoon puur toeval was geweest en ze gewoon pech hadden gehad met deze ontdekking. "Misschien dat er een grot is die groot genoeg is dat ik je wat kan leren vechten." stelde hij voor met een grijns. Ja, dat was misschien wel een idee. Zo konden ze niet gezien worden en ook niet zo makkelijk gevonden worden.

Nimblepaw knikte. "Nee," lachtte ze zuur. "Dit is niet bepaald het leukste wat ik heb gezien." Raven was een Shadowclanner. Niet dat ze de vooroordelen wilde geloven, maar toch vroeg ze zich af of dat betekende dat hij al vaker dode katten had gezien. Als ze de verhalen moest geloven dan waren de Shadowclanners een stuk agressiever dan de Thunderclanners. Zou dat betekenen dat hij al eens iemand vermoord heeft zien woorden? Of.. dat zelf al eens had gedaan?
"Ja leuk!" waakte ze op uit haar gedachtes. "Laten we proberen hier uit te komen en iets groters te vinden." Ze kreeg er helemaal zin van.
Ze moesten een eindje doorlopen, zich door nauwe bochten wringen, maar uiteindelijk leek het wat lichter te worden en werden de gangetjes wat minder nauw. Ze stapte snel verder en zag niet ver van haar vandaan een opening. Ze rende er naartoe en sprong naar buiten. Het was al heel erg gaan schemeren. Ze hadden geluk dat ze niet veel later pas de grot in waren gegaan; dan hadden ze de uitgang niet kunnen vinden. "We kunnen ook hier wat trainen?" stelde Nimble voor. "Volgens mij komt hier nooit iemand." De geur van kat was hier ver te zoeken, en de meeste katten waren al terug naar hun kamp gegaan nu het donker werd. Dit leek een veilige plek.

Voor hem rook het lijk niet anders dan de geuren op Carrionplace, maar als nog was het aanzicht van een dode kat nooit zo prettig. Raven knikte instemmend, ook hij wou het nooit meer zien. Al zou hij er niet aan ontkomen.
De uitgang was in zicht en Raven rende achter Nimble aan naar buiten toe. Hij grijnsde. Eindelijk. "Frisse lucht!" zei hij opgelucht. Halleluhja, frisse lucht. Hij bedankte Starclan dat ze er uit waren gekomen. Toen werd er voorgesteld om hier wat te trainen. Waarom ook niet. "Dat kan, ik zou niet weten waarom niet." Een grijns kwam op het gezicht van de zwarte kater. "Laat maar is zien wat je al kan dan." Nimble mocht hem aanvallen met alles wat ze had, hij kon er wel tegen.

Zodra Raven buiten stond, zei hij dat ze mocht laten zien wat ze al kon. Ze aarzelde. "Ehh," stamelde ze. "Ik kan nog niet echt veel." Ze ging diep door haar poten, hield haar kop laag, trok een sprintje en duwde zich tegen Raven aan. Ondanks dat ze elkaar pas vandaag hadden leren kennen, voelde ze zich genoeg op haar gemak om hem om te beuken. Ze duwde met haar schouder tegen Raven aan. Ze voelde aan de klap tegen haar eigen lichaam dat het niet veel voorstelde, maar ze deed haar volle best om Raven omver te krijgen. 

Nimble leek hem een beetje ontzet door zijn plotselinge voorstel. Oh oeps. Hij ging er van uit dat ze wel iets wist. Uhm.. ja. Er kwam een beuk tegen hem aan, maar hij gooide zijn gewicht terug en bleef goed staan. Er was een begin. "Dat is in elk geval iets!" zei hij, om haar toch enthousiast te maken. Maar hij merkte wel dat het een heel nieuw concept was voor haar.
Hij stapte achteruit, om Nimble iets voor te doen. "Wat je wilt doen is je tegendeel als je voordeel gebruiken. Als je niet veel brute kracht hebt, zoals ik, kan je het beste je tegenstander verwarren. Met schijnbewegingen of door luid tegen hem te praten." legde hij uit. Daarna maakte een zwarte kater een snelle beweging naar links maar kwam via rechts op Nimblepaw af en gaf haar een duw. "Als je die niet ziet aankomen, lig je zo omver. En de buik is wat je wilt hebben in een gevecht op leven en dood. Buik en strot zijn de dingen die je open moet halen dan." De harde realiteit, maar wel wat ze nodig had om te overleven.

Onzeker lachtte Nimble. Was Raven serieus? Voor haar gevoel had het nergens op geleken.. Maar hij had hele nuttige tips. Ze had nauwelijks spierkracht of massa om in te zetten, dus ze moest het van andere dingen hebben. Die schijnbewegingen waren een goed idee. Die had ze ook al in kunnen zetten bij het jagen. Raven deed het voor op haar. Ze schrok, maar kon zich op tijd opvangen door een poot te verzetten. Ze was snel, dat moest ze leren te gebruiken. En slim, maar ze wist nog niet zo goed hoe ze dat in kon zetten. "Hmm, best onsmakelijk," zei ze toen Raven vertelde over de strots en de buik. Maar hij had gelijk; het waren hele kwetsbare delen van iedere kat. "Als je het niet erg vindt ga ik dat niet op je oefenen," lachtte ze, maar ze was zeker van plan om andere tactieken op Raven te proberen. Uit het niets gaf ze hem vanaf de zijkant een duw.

Raven lachtte wat. "Onsmakelijk? Misschien. Handig? Dat zeker wel." hij was wel een beetje slim. Hij wist hoe hij anderen moest verwarren zodat hij zelf aan kon vallen. Toen Nimble het had over uitproberen geijnsde hij een beetje en schudde zijn kop. "Liever niet nee, ik wil mezelf graag heel houden deze keer. Anders komt er een boze Shadowclan op je af, en dat zie ik niet graag gebeuren met je."
Toen kreeg hij opeens een duw. Onthutst en verbaasd met ogen zo groot als de maan herstelde hij snel door zich te laten meevoren en rollen om daarna terug te komen naar Nimble en haar een duw ket zijn schouder te geven. Als het een kat was geweest die zijn vijand was had hij zijn nagels gebruikt, maar dat was nu niet zo. Raven keek haar aan en lachte. "Oké die was echt goed! Die zag ik totaal niet aankomen." stiekem was hij wel een beetje trots dat ze ht zo snel op had gepakt.
(Sorry voor de zee aan typfouten. Posten met een iphone is niet zo super)

~ Hahaha dat je er nog een layout bij hebt gemaakt op je phone xD

"Mwah, nee. Liever geen clan achter me aan," lachtte ze. "Ik zie dat het liefst ook niet met mezelf gebeuren." Ze was laatst al perongeluk in het Shadowclangebied terecht gekomen, omdat ze had moeten vluchten voor een das. Toen was er maar net mee weg gekomen.
Ze begon te lachen toen ze merkte dat Raven de duw niet aan had zien komen. "Há, je snelste leerling," lachtte ze. "Voor je het weet ben ik beter in vechten dan jij." Maar voor ze het wist kreeg ze een beuk terug. Omdat ze nog steeds aan het lachen was, viel ze meteen om en rolde over de grond. Ze stond snel op, hield haar poten ver uit elkaar en nam een aanvallende houding aan. Nu zou ze wat terug doen.. Maar wat? Plots had ze een idee. Ze rende met haar kop laag naar voren om Raven te laten denken dat ze tegen hem aan zou beuken. Maar op het laatste moment sprong ze op en landde ze met haar volle gewicht - al was dat niet bijzonder veel - op Raven. Even was ze de weg kwijt. Ze schudde haar kop heen en weer en zag dat ze bovenop Raven zat. "Há!" zei ze weer.

Nee, clans achter katten aan in deze tijden leek hem ook niet zo handig. Raven had wel gemerkt dat de hele clan wat prikkelbaarder was en dat was vast ook geen uitzondering voor de leaders en hun beslissingen. Maar Shadowclan leek dus niet de enige clan te zijn, als hij ze de uitleg hoorde van Nimble over Firestar's chagrijnigheid.
Raven keek haar eventjes aan. "Beter in vechten? Dan mag je nog wel heel wat oefenen." grijnsde hij naar haar. Maar hij moest zich weer klaarmaken, want ze kwam nu recht op hem af gerend. Alleen toen ze sprong kon hij alleen maar snel omhoog kijken en voordat hij het wist lag hij op de grond met de rode poes bovenop hem. Het duurde even voordat hij het door had, maar begon toen te lagen. "We zijn een zwart-rode hoop vacht." lachte hij. Raven moest toegeven dat hij het heel erg leuk had met Nimble. Zo veel lol had hij de laatste tijd in Shadowclan niet gehad.

"Hmm, heel wat oefenen zei je?" Ze sloeg haar vacht arrogant naar achter. "Maar volgens mij ben ík toch echt degene die bovenop ligt in deze zwart-rode hoop vacht." Ze vond dit leuk! Het was de eerste keer dat ze vocht  - al zou ze het nu meer stoeien dan echt vechten noemen. Ze gaf Raven nog een duwtje na, en krabbelde daarna van hem af. "Heb je nog meer tips?" vroeg ze leergierig. Nu ze eindelijk iemand had gevonden die haar wilde trainen, wilde ze er zo veel mogelijk gebruik van maken.

"Oké, jij bent dan wel degene die bovenop ligt, maar nog steeds ben ik de echte winnaar hoor." Ja vast. Niet dus. Nimble kroop van hem af en Raven kwam ook weer omhoog. "Meer tips.." herhaalde hij, nadenkend over meer tips. "Je kan je omgeving ook in je voordeel gebruiken trouwens! Ik heb wel eens van dat losse zand wat omhoog stuift gebruikt om zand in de ogen van mijn tegenstander te gooien. Al kreeg ik het ook een beetje in de mijne.." Ja, dat was ook niet zo slim geweest.
"Verder nog tips.. hmmn," Raven liet zich neervallen op de grond en ging gemakkelijk liggen. "Ik stel je nu voor dat je rustig even gaat liggen en ons hele avontuur laat bezinken?" Hij stelde het als een vraag omdat hij niet zeker wist of Nimble daar wel zin in had. Maar eigenlijk was Raven best wel doodop door alles vandaag.

Dat was echt een vét handige tip. Zand gebruiken om iemand te verblinden! Als ze ooit nog eens voor een kat stond die veel sterker en ouder was dan zij, dan kon hem op die manier afleiden om weg te komen. "Dat ga ik onthouden," knikte ze. Daarna stelde Raven voor om even te ontspannen en de gebeurtenissen van die avond te laten bezinken. Hmm, ze was de overleden kat in de grot alweer vergeten. Ze beet even op haar wang, maar ging daarna naast hem liggen. Door het plezier dat ze had en de adrealine die door het vechten door haar lichaam ging, voelde ze zich nog niet moe. Normaal zou ze nu wel richting haar nest gaan; het was al donker geworden en het was duidelijk al later op de avond. De sterren waren mooi zichtbaar, en ze vroeg zich af of het echt waar was dat alle overleden katten daar naartoe gingen. "Is dat waar?" vroeg ze, maar realiseerde zich dat Raven natuurlijk niet wist waar ze over aan het nadenken was. "Dat overleden katten sterren worden?" Ze was benieuwd hoe het daar was, en hoe het in Starclan was.

Nimble knikte. Dat katten die niet volgens de Warrior Code leefden niet naar Starclan gingen, had Honeydew haar ook al verteld. "Ja ik ben daar ook benieuwd naar. Maar laten we hopen dat we het nog een tijdje niet zullen weten." Hoe zou het daar zijn? Ze wist het niet. "Misschien is er een heel groot bos? Met het hele jaar lang genoeg prooien? Misschien leven de katten van verschillende clans in vrede met elkaar?" Of zouden ze er niet als katten rondlopen, maar meer als een soort geestjes? "Ik ben benieuwd hoe het is als de Starclan tegen je praat. Wat zouden ze je vertellen?"

Raven knikte. Hij dacht wel dat Starclan het hele jaar lang prooidieren had. Zou fijn als dat hier ook zo was, maar helaas was dat niet zo. "Ja, ik denk wel dat ze allemaal met elkaar in vrede samenleven met het hele jaar door prooien en zo." Zo'n leventje wou hij ook hebben, uiteindelijk tenminste. Nu wou hij graag nog blijven leven met zijn moeder en vader en zusjes in Shadowclan.
"Ik heb gehoord dat Starclan in hele moeilijke woorden tegen je praat. Met allemaal raadsels die je zelf op moet zien te lossen." Eigenlijk leek het hem wel wat om zo'n raadsel te krijgen. Raven was best slim, dus hij zou het wel kunnen oplossen. Dat dacht hij tenminste. "Hoe is leven in Thunderclan eigenlijk?" vroeg hij aan haar. Hij wist niet echt hoe het dagelijks leven van andere clankatten waren. Al was het vast een beetje hetzelfde als wat hij in Shadowclan deed. Patrouilles, jagen, grenzen markeren.

Raadsels? Dat leek Nimble wel wat. Ze vroeg zich af wat voor boodschappen ze dan doorgaven. Zou het gaan over wie de volgende clanleider zou worden? Of wat er met Firestar aan de hand is? "Hmm," begon ze toen Raven naar de Thunderclan vroeg. "Het is oké. Ik train een beetje en het is altijd wel gezellig, maar soms is het ook wel saai. Iedereen is alleen maar aan het jagen om de prooistapel aan te vullen, en veel katten zijn chagrijnig door het weinige eten en de kou." Ze merkte dat ze daardoor soms zelf ook een beetje nukkig kon worden. "Maar ik begin wel steeds meer katten in de clan te leren kennen. Intussen kan ik altijd iemand vinden om mee te praten. Dat was vroeger wel anders." De periode dat ze zich altijd in hoekjes verstopte, bang voor het clanleven omdat ze geen ouders had en er alleen voor stond. "Hoe is de Shadowclan? Heel anders?"

Raven luisterde aandachtig naar wat Nimble te vertellen had. Momenteel was het dus een beetje hetzelfde als Shadowclan. Het zou in meerdere clans nu wel zo er aan toe gaan. Het kwam wel goed, Leaf-bare werd eindelijk minder en snel zou de warmte er zijn en de prooidieren ook.
"Nee, momenteel is het wel een beetje hetzelfde als Thunderclan. Chagrijnige katten en een lege prooistapel. Alleen het gebied is anders, denk ik," lachte hij een beetje. "Wij hebben zo'n gore plek waar alleen maar kraaienvoer ligt. Ik was er laatst nog met mijn zusje omdat we eten moesten zoeken daar." Dat was goor geweest. Rook net als de grot waar ze de dode kat hadden gevonden.
"Het is fijn als clangenoten tegen je praten. Bij mij praat ik niet veel met anderen, al heb ik laatst wel een eerste gesprek gehad met mijn broer uit een ander nest."

Verafschuwd haalde Nimble haar neus op. "Kraaienvoer? Waarom ligt dat daar?" Ze moest er niet aan denken dat zij daar zou moeten jagen. Dan had ze toch een stuk liever de geur van nat hout en jong gras dat ze in het Thunderclanterritorium iedere dag rook. En ze keek Raven verbaasd aan toen hij over zijn broer vertelde. "Waarom heb je nog nooit eerder met hem gepraat? Het is je broer." Nimble had geen broertjes of zusjes. Ze was de enige uit een nest en het leek er niet op dat haar moeder binnenkort een nest zou krijgen. En Whitelion.. Tsja, hij had vast wel al kittens, zeker als hij echt de schranselaar was die Nimble dacht dat hij was. Maar ze beschouwde hem niet als vader, en zijn kittens niet als broertjes en zusjes. Ze wist niks over ze, niet eens hun namen. Dus nee, ze had voor haar gevoel geen broertjes en zusjes.

"Geen idee waarom het er ligt, maar soms is het wel handig." vertelde hij. Als je prooien had die nog niet zo oud en verrot waren was het best te eten. Al was het een groot risico om ziek te worden als je het probeerde.
En tja, zijn broer. Dat was weer een onderwerp apart. "Ik heb nooit met hem gepraat omdat hij dat niet durfde. In de tijd dat ik nog een kitten was hadden we een leader die de kittens met 3 maanden al forceerde om te gaan trainen om warrior te worden. En dat overleefde veel natuurlijk niet," Hij stopte eventjes om te ademen en woorden bij elkaar te rapen. "En daarom had mijn broer Brokenhowl besloten om zich niet aan ons te hechten, omdat we zouden kunnen sterven. En daarna was hij gewoon te bang om nog contact met ons op te zoeken." Het was wel een beetje raar geweest van Broken, maar Raven moest zich ook in hem inleven, het was niet makkelijk geweest.