I have to do this on my own [+Hawkscream]

Met iets wat trillende poten had ze alle kruiden klaar gelegd. Snel schoten haar blauwe ogen naar haar mentor, die rustig lag te slapen. Ze had Nightsteam net nog even nagekeken en haar ziekte leek eindelijk een beetje te zakken. Jammer genoeg niet op tijd voor Half Moon, waarbij zij naar de Highstones toe moest. Dat moment was nu en omdat haar mentor niet mee kon gaan, had ze aan een andere warrior gevraagd of die haar wilde begeleiden. Ze wist dat hij dan niet mee mocht geen naar de Moonstone, maar het gaf haar een wat veiliger gevoel op de reis er naar toe. Natuurlijk wist ze dat een Medicine Cat, ook als het nog maar een apprentice was, niet zo snel zou worden aangevallen, maar door de hoge spanningen de laatste tijd wilde ze geen risico's nemen. Honeypaw pakte de kruiden op en wandelde naar de Warrior Den toe. Daar keek ze eventjes rond en maakte toen Hawkscream wakker met een zachte por. "Hawkscream," miauwde ze zachtjes, om de rest van de warriors niet wakker te maken. "Ik ben zo ver," vervolgde ze. Ze had de reis hopelijk goed ingeschat. Ze moesten immers voor Maanhoog bij de Moonstone zijn, maar het was vroeger donker geworden dan normaal en de meeste warriors waren al naar hun nest toe gegaan. Ze ging zitten buiten de den en wachtte totdat de tabby kater naar buiten toen kwam en ze de kruiden kon innemen om te gaan. Zij moest immers vasten voordat ze naar Starclan kon gaan, en dat begon ze inmiddels wel te voelen. De honger ...

Zou ze Sallowkit daar ontmoeten? Dat was de vraag die zijn kop binnen was geschoten toen Honeypaw aan hem had gevraagd of hij haar wilde begeleiden naar de Highstones. Natuurlijk had hij zo'n verzoek van de Medicine cat Apprentice niet afgewezen, maar deze vraag brandde op zijn lippen. Wat nou als..? Weinig nachtrust had hij ervan gekregen en dus kostte het hem ook niet veel tijd om echt wakker te worden toen iemand hem porde. "Hawkscream," Zijn bruine oortjes schoten omhoog en warrig hief hij zijn kop op. "Ik ben zo ver," De kater gaf een knikje en wachtte totdat Honeypaw naar buiten was gegaan, voordat hij overeind kwam. Oké dan. Zijn maag maakte gespannen sprongetjes. Hij zou zo dichtbij de toegang tot StarClan komen, waar Sallowkit zich hopelijk bevond, maar nooit zou hij er komen. Nadat hij zijn vacht een paar likken had gegeven verliet hij de Warrior's Den en trof door Honeypaw aan. "Moet ik.. eh.. die opeten?" Vroeg hij licht aarzelend, doelend op de kruiden die op de grond lagen. Hij was nooit een ster geweest in kruiden, maar van een Warrior werd dat ook niet verwacht.

Terwijl ze zat te wachten in de frisse avond lucht, probeerde ze zich zo goed mogelijk te herinneren wat ze moest doen en waar ze naar toe moest. Ze merkte van zichzelf dat ze begon te trillen en hoe eerder Hawkscream zou komen, hoe eerder ze dit achter de rug had. Toch was ze best wel een beetje bang, wat nou als er dingen mis gingen? Wat nou als Starclan zelf haar niet zou accepteren vanwege de daden van haar moeder? Nog steeds deed het haar pijn om er aan te denken dat haar moeder, die ten eerste tegen haar en haar broer had gelogen, nu een apprentice van Riverclan zelf had vermoord. "Moet ik.. eh.. die opeten?" Honeypaw zat zo in gedachten verzonken dat ze niet eens had gemerkt dat Hawkscream erbij was gekomen. Ze schudde wat verward haar hoofd en keek de oudere warrior aan. "Nee, je mag een prooi van de stapel halen, het is een aardige reis die we moeten maken. Deze kruiden zijn voor mij, ik mag niets eten als ik met Starclan moet praten," legde ze op een wat nerveuze toon uit. Ze keek eventjes naar de kruiden, haalde diep adem en at ze daarna vluchtig op. Ze huiverde eventjes en liep achter de warrior naar de uitgang van het kamp en wachtte daar op hem.
"Zullen we dan maar?"

"Nee, je mag een prooi van de stapel halen, het is een aardige reis die we moeten maken. Deze kruiden zijn voor mij, ik mag niets eten als ik met Starclan moet praten," De kater glimlachte wat ongemakkelijk, maar knikte wel kort bij deze woorden. Snel glipte hij langs de prooistapel, koos een simpel muisje en werkte het iet wat snel naar binnen. Zijn maag protesteerde tegen de snelle toevoer van voedsel, maar hij was liever even misselijk dan hongerig voor een lange tijd. "Zullen we dan maar?" Klonk het en de tabby Warrior knikte. "Ja, lijkt me een goed idee. Ga jij maar voor." Glimlachte hij rustig naar Honeypaw en wierp even een blik op de Nursery. Petal zou wel voor een nachtje veilig zijn, bij Missingkit.

"Ja, lijkt me een goed idee. Ga jij maar voor." Honeypaw knikte, wierp nog eventjes een blik op de Medicine Den, daar waar ze Nightstream had achtergelaten, en draaide zich toen om.
Gelukkig had haar mentor haar precies uitgelegd hoe en waar ze naar toe moest, dus daar hoefde ze zich geen zorgen over te maken. Ze keek eventjes over haar schouder heen toen ze bij de grens kwamen. "We kunnen het beste langs de grens blijven lopen. Als Medicine Cat Apprentice heb ik en katten die ik mee neem, het recht om het territorium te doorkruisen, maar met de huidige spanningen wil ik zo min mogelijk problemen krijgen," miauwde ze naar Hawkscream, terwijl ze hem, toch nog lichtelijk onzeker, aankeek. Ze keek eventjes om zich heen en richtte zich toen op de maan. Ze moesten tempo maken, als ze er voor Moonhigh wilde zijn. Honeypaw zuchtte zachtjes en begon langs de grens te wandelen. Stiekem vroeg ze zich af of ze nu al over het Thunderpath zouden gaan en door via Shadowclan territorium, of dat ze langs Windclan bleven lopen en daarna pas over het gevaarlijke stinkpad moesten gaan...

De tabby kater volgde de witte Apprentice en stak zijn oortjes wat alerter omhoog toen ze een van de Clangrenzen betraden. "We kunnen het beste langs de grens blijven lopen. Als Medicine Cat Apprentice heb ik en katten die ik mee neem, het recht om het territorium te doorkruisen, maar met de huidige spanningen wil ik zo min mogelijk problemen krijgen," Er werd een wat vreemde blik op hem geworpen en de Warrior fronste voor een klein momentje. Wat was er aan de hand? Had hij iets verkeerds gedaan? "Klinkt goed, ik zal voor de zekerheid wel naast je lopen, voor het geval een Rogue of andere Clankat niet zo vredelievend is." Antwoordde hij maar om toch een reactie te geven en viel in Honeypaw's pas naast haar. "Ben je nieuwsgierig naar.. je weet wel, daarboven?" Vroeg hij nadat hij even de woorden door zijn kop had gehaald en wierp een wat curieuze blik op de Apprentice.

Honeypaw knikte toen Hawkscream aanbood om naast haar te komen lopen in verband met eventuele aanvallen. Ze was blij dat ze hem had uitgekozen om met haar mee te reizen, ze voelde zich toch wel een stukje zekerder met de kater aan haar zijde. Toch wist ze dat dit waarschijnlijk een van de weinige keren zou zijn dat ze een kater naast haar zou hebben. Zodra ze geaccepteerd was als Medicine Cat Apprentice mocht ze immers geen partner noch kittens krijgen. Ze richtte haar blauwe oogjes maar gewoon voor haar, terwijl ze er een stevige pas in hielt, ze moesten wel wat tempo gaan maken.
"Ben je nieuwsgierig naar.. je weet wel, daarboven?" Honeypaw dacht eventjes na over het antwoord. Daarna knikte ze langzaam. "Eigenlijk wel, het is toch iets wat niet iedereen te zien krijgt," gaf ze daarna eerlijk toe. "Al ben ik ergens ook wel bang, wat nou als ze me niet accepteren? Hoe moet ik dat tegen de clan zeggen? Dan zou ik Nightstream en m'n familie alleen maar teleurstellen," haar stem werd steeds zachter en uiteindelijk stopte ze maar met praten. Zachtjes begon het puntje van haar staart te trillen en dat gleed door over haar hele lichaam. Ze was bang, als de dood, voor wat haar stond te wachten en dat drong nu pas tot haar door.

De maan stond hoog aan de hemel, maar nog niet op het hoogste punt, toen ze bij de grot aankwamen. Honeypaw haalde diep adem, het was nu of nooit. Ze moest voor dat het moonhigh was bij de steen komen, anders kon ze niets meer doen. Gelukkig had Nightstream haar uitgelegd hoe ze er moest komen. "Sorry Hawkscream, dit moet ik alleen doen. Zou je hier op me willen wachten totdat ik terug ben?" vroeg ze vriendelijk aan de kater. Ze keek hem eventjes aan en maakte een respectievelijke buiging met haar kop, voordat ze zich omdraaide en de grot in ging.
Duisternis, dat was alles om haar heen. Ze moest haar snorharen gebruiken om de weg te kunnen vinden en had van Nightstream gehoord dat ze de geur van water en verse lucht achterna moest gaan. Dus dat deed ze maar.
Voor haar bevond zich een grote ruimte, met in het midden een steen, die op het moment dat ze binnen kwam zetten begon op te gloeien. Moonhigh was aangebroken en dit was haar moment om naar Starclan te gaan. Honeypaw trilde van top tot teen, maar ze haalde diep adem. Met een stevige sprong kwam ze op de rand terecht, ze twijfelde eventjes, maar drukte toen toch haar snuit tegen de steen aan, om vervolgens in een diepe slaap terecht te komen.