Darkness

Ravenpaw had de Thunderclan geur ergens opgepikt. En toen was hij nieuwsgierig geraakt, want het was erg dicht bij. Maar of het volgen ervan nou zo'n slim plan was. Het kon zo maar is zijn dat hij op een warrior stuitte en dan had hij het voor elkaar. Maar toen hij richting Highstones kwam wist hij dat het wel oké was. Dit was Starclan gebied, en daar mocht hij ook gewoon komen.
Een raaf streek neer voor hem, en hij bleef kijken. Het beest bewoog niet, zelfs niet toen hij een stapje dichterbij zette. Wow. Misschien kon hij hem wel vangen. Maar toen Ravenpaw de aanzet wou maken vloog het beest op en dook hij op de grond af. Shit.
Zijn blauwe ogen opende zich weer en hij krabbelde overeind, maar toen hij voor zich keek zag hij een kat staan. Eigenlijk meer een poes, door de bouw van haar lichaam. Ook droeg zij de Thunderclan geur die hij eerder had geroken. "Hallo?" vroeg hij toen.

Nimble's bruine ogen speurden de omgeving af. Het duurde lang voordat ze de kater herkende, want zijn zwarte vacht verdween tegen de grauwe achtergrond. 'Hallo,' zei de kater. Ze snoof. Het was een Shadowclanner. Zijn stem klonk lager dan de meeste katten waar ze mee praatte, en concludeerde daaruit dat het een apprentice was die al tegen het warriorschap aanzat. Hij zag er ook een stuk ouder uit, en groter. "Hallo," zei Nimblepaw. Ze glimlachte lichtjes, maar hield in gedachten dat niet alle clankatten openstonden voor ontmoetingen met katten uit andere clans. Hij had niet geklonken alsof hij kwaad in de zin had, maar ze nam het zekere voor het onzekere. "Wie ben je?" vroeg ze, toch benieuwd wie deze kat was. "En wat doe je hier?"

Er klonk een begroeting van de poes tegenover hem. "Wie ben je?" vroeg ze hem, wat een logische eerste vraag was. "En wat doe je hier?" werd er meteen op vervolgd. Zo dan, die liet er geen gras over groeien. Ravenpaw keek haar eventjes aan, probeerde zo veel mogelijk van haar te onthouden. Want iets vertelde hem dat hij nog veel meer van deze poes zou zien.
"Ik ben Ravenpaw, van Shadowclan. En ik kom hier eigenlijk niks doen." legde hij kalm uit. "En wie ben jij dan wel niet en wat kom jij hier doen?" de vragen ketste hij gewoon meteen terug. Als zij het kon, kon hij het ook.

Fair enough. Ravenpaw ketste de vraag terug. Dat goedrecht had hij. "Ik ben Nimblepaw, uit de Thunderclan," stelde ze zichzelf voor. "En ik kom hier omdat ik het een bijzonder gebied vind." Het was waar. Geen enkel ander gebied zag eruit als deze. "Ik vind het leuk om hier rond te lopen en ineens een verborgen grot te vinden. Je weet nooit wat je te wachten staat als je erin gaat." Laatst was ze in een van die grotten een poes tegen gekomen die net haar clan had verlaten en een solitair leven was gaan leiden. De poes had haar wat bijzondere vechttechnieken laten zien. Niet dat ze ooit had geoefend, want een gevecht was er nog nooit geweest.
Ze keek de kater met een schuine kop aan. Hij leek intelligent en niet snel op zijn pootjes getrapt. Ze mocht het dat hij zijn mond open durfde te trekken. 

"Ik ben Nimblepaw, uit de Thunderclan," Nimblepaw. Een apprentice nog dus, net zoals hij. "En ik kom hier omdat ik het een bijzonder gebied vind." Ravenpaw knikte. "Daar heb je gelijk in, het is hier heel bijzonder." Medicine cats gingen hier heen als ze dromen gingen delen met Starclan en nieuwe clanleaders ontvingen hier ook hun negen levens. Ravenpaw vond het zelf net zo bijzonder als Nimblepaw. "Ik vind het leuk om hier rond te lopen en ineens een verborgen grot te vinden. Je weet nooit wat je te wachten staat als je erin gaat." Er zat zeker een bepaald avontuur gevoel aan vast ja, aan die grotten onderzoeken.
"Daar heb je ook gelijk in. Maar ik weet niet, ik denk dat je ook snel verdwaald kan raken in bepaalde grotten en als je dan de weg niet meet terug vind ben je er geweest."

Meteen knikte toen Ravenpaw zei dat je er makkelijk verdwaald kon raken. "Zeker," gaf ze hem gelijk. "Ik ben nog maar een keer een grot ingegaan, en toen kwam ik een andere kat tegen. Ik ben nog nooit zo diep een grot ingelopen dat ik de ingang uit het oog verloor." Ze merkte hoe het een beetje ongemakkelijk was om met zo'n grote afstand tussen hun twee te praten, dus begon ze naar Ravenpaw toe te lopen. Toen ze nog een meter van hem vandaan was, schoof ze haar poten onder zich en ging zitten. "Heb je zin om er anders een te gaan bekijken?" De kater leek haar aardig. Ondanks dat ze merkte dat de spanningen tussen de clans behoorlijk opliepen, kon ze niet anders dan eerlijk toegeven dat dit een ontspannen, aardige kat leek.

Nimblepaw vertelde over haar eerste aanvaring met een grot. En dat ze een andere kat tegen was gekomen. "Heb je dan mooi geluk mee gehad." grijnsde hij naar haar. Toen ze wat dichter bij hem kwam zitten, ging hij zelf ook maar zitten. Het vijandige was er nu wel van af, al was dat nooit echt aanwezig geweest bij hem. Nimble leek hem wel een aardige poes, zeker iemand waar hij goed bevriend mee kon raken.
Toen stelde ze voor om samen een grot in te gaan. Hoewel hij het gevoel had dat ze zouden gaan verdwalen, zei iets in hem dat hij het wel moest proberen. Wat voor zwakke warrior zou hij later wel niet zijn als hij niet die grot in durfde. "Ik vind het goed, laten we het doen!" miawde hij met enig enthousiasme.

Een twinkeling verscheen in Nimble's ogen toen Ravenpaw instemde. "Leuk!" zei ze enthousiast. Het idee dat ze met een veel oudere apprentice - bijna een warrior - een grot in zou gaan, gaf haar een wat veiliger gevoel. Mochten ze op iets onverwachts stuiten, dan wist hij vast hoe hij moest handelen.
Ze keek om zich heen, op zoek naar een grot. Maar die waren natuurlijk niet zo makkelijk te vinden, wat het eigenlijk leuker maakten. "Zullen we die kant op lopen?" vroeg Nimblepaw. Maar al voordat ze antwoord had gekregen, liep ze al in oostelijke richting. De bergen waren daar hoger, en het leek erop dat er meer inhammen in de rotsen waren. Ze keek achterom, afwachtend of Ravenpaw haar zou volgen.
"Je zal zeker binnenkort wel warrior worden," vroeg ze benieuwd, om het gesprek op gang te houden.

Ravenpaw vond het leuk om te zien dat Nimble zo enthousiast werd van hun avontuurtje. Hij grijnsde. De rode poes vroeg waar ze heen zouden gaan, maar voordat hij nog om zich heen had kunnen kijken was ze al weg gegaan en Raven moest met een iets snellere pas achter haar aan lopen.
Het was wel slim, waar ze heen liep. De inhammen waren dieper boven op, dus er was meer kan dat ze daar ergens tussen de rotsen konden slippen dan dat dat beneden zou lukken. Nimble vroeg hem wat en hij knikte. "Tenminste, ik hoop dat Shrewstar me binnenkort een warrior wilt maken. Ik denk dat het wel tijd is." Shrewstar was hun clanleader en ook zijn mentor. Wat eigenlijk best wel dubbelop was. "En jij? Wordt jij al bijna warrior of zit je nog middenin je training?" Al schatte hij dat Nimblepaw nog wel even bezig was met het warrior worden. Al moest hij toegeven dat ze er toch ietsjes ouder uit zag dan hij dacht, maar dat kon komen doordat het midden in de nacht was.

Met haar ogen wagenwijd open om zo veel mogelijk licht op te vangen, sprong Nimblepaw van de ene inham naar de andere, op zoek naar een grot waar zij en Ravenpaw in konden. "Shrewstar is je mentor?" herhaalde ze verrast, terwijl ze haar snuit in een gat in een rotswand stak. Niks. "Is het niet raar als je clanleider je traint?" Ze kon zich niet voorstellen dat Firestar iemand zou trainen. Hij was zo negatief tegen apprentices.. Ze had respect voor haar clanleider, natuurlijk, dat moest je in alle gevallen houden. Maar de twee keer dat ze hem had gezien, had hij heel chagrijnig geleken. Ze hoopte dat het snel om zou slaan.
"Nee, ik ben voorlopig nog wel apprentice. Ik ben bij de vorige ceremonie pas mijn mentor aangewezen gekregen, en die is in een gevecht ernstig gewond geraakt. Ik heb pas één training gehad. M'n moeder leert me nu jagen, zodat ik mee kan helpen tijdens nieuwblad als er nieuwe prooi komt. Maar dingen als vechten... Nee, daar kan ik nog helemaal niks van." Tenminste, daar ging ze vanuit. Ze had nog nooit een vechttraining gehad, maar had het ook nog nooit uitgeprobeerd. Ze was snel, en kon goed boomklimmen. Ze wist niks van vechten, maar dat leken haar twee handige eigenschappen die nuttig konden zijn mocht dat vechten ooit nodig zijn.
"Ik heb wat!" riep Nimblepaw opgewekt. Ze draaide zich vlug om, om te zien waar Ravenpaw achter haar was. Het was een kleine ingang, maar voor zover ze kon zien, was de grot erachter redelijk ruim. Dit zou een mooi begin kunnen zijn.

Ravenpaw knikte op Nimblepaw's vraag. "Ja? Heeft Firestar bij jullie nooit iemand getraind dan?" vroeg hij haar toen. Wat raar. Het was toch best normaal dat een clanleader soms ook 'gewone' dingen wou doen en zo nu en dan een apprentice kon trainen?
"Jammer van je mentor, ik hoop dat hij snel beter is.." Het was nooit leuk als je mentor geen tijd voor je had, maar helemaal niet als hij ook nog is zwaargewond was. Ravenpaw dacht eventjes na en liep ondertussen nog steeds naast Nimblepaw, die zo nu en dan weg dook om even in een inham te kijken of ze er in konden kruipen.
"Weetje, als je echt zoveel moeite hebt me-" Hij werd afgekapt door Nimble die opeens een inham had gevonden waar ze door konden. Ravenpaw knikte en liep achter haar aan. Hij zou het later nog wel een keer omhoog brengen, als hij er aan dacht.
"Ziet er goed uit! Ik ben benieuwd wat we er gaan vinden, ik loop in elk geval vlak achter je." toch wel een beetje heel erg enthousiast liep hij achter de rode poes voor hem aan, de smalle ingang in.

"Ik weet niet of hij nooit een apprentice heeft getraind," gaf Nimblepaw eerlijk toe, "maar volgens mij heeft hij nu geen apprentice en het lijkt er niet op alsof hij daar wel geïnteresseerd in is." Ze merkte dat ze net iets te negatief over haar clanleider praatte, en besloot dat het niet netjes was om zich zo te gedragen.
"Kom je mee naar binnen?" vroeg ze enthousiast, deels om het onderwerp te veranderen. Ze ging Ravenpaw voor, de grot in, en wachtte binnen tot hij haar volgde. Toen hij naast haar stond, nam ze even de tijd om de grot te bekijken. Het was inderdaad veel groter dan je aan de buitenkant had kunnen zien. Het was er donker, en met de minuut was er minder te zien omdat de zon onderging. Het was eigenlijk niet het beste moment om een grot te ontdekken.. Maar het hield haar niet tegen, dit vond ze té leuk! "Kom," grijnsde ze, ondanks de duisternis was de twinkeling in haar ogen te zien. "Blijf wel naast me, asjeblieft." Ze was niet bang in het donker, maar ze vond het toch best spannend.

Het ging van Firestar snel weer over de grot. Hmmn. Daar zat toch wel iets gevoeligs, als ze zo negatief over haar clanleader praatte was er toch wel iets aan de hand? Of Firestar was gewoon een beetje belast met zware taken de laatste tijd en dat viel hem niet goed. Ravenpaw wist het niet, en hij durfde er geen oordeel over te vellen aangezien het niet zijn clanleader was. Ravenpaw keek nog een keer naar de zon de bijna onder was en de donkere wolken die daar hingen. Daar gingen ze dan.
Hij liep achter Nimblepaw aan tot hij naast haar in de grot stond. "Ligt het aan mij, of lijkt het veel groter hier?" vroeg hij haar. Vanaf buiten had dit niks geleken. Niet iets wat zoveel groter van binnen kon zijn. Grotten waren wel weer een ding apart. "Ik blijf dicht bij je, ik ga echt nergens heen. Dan raak ik nog eerder verdwaald dan jij denk ik." grijnsde de zwarte kater en liep met haar verder de grot in.
"Maar, nog even over dat hele 'geen-mentor-trainings' gedoetje. Als je wat dingetjes wilt leren, wil ik het je wel een keer leren?" miauwde hij. Hij bood het nu aan voor haar, dan kon ze kijken of ze er iets mee wou. Niet dat hij hier haar ging leren vechten. Daar was de grot dan net weer iets te klein voor.

Met een glimlach bedankte Nimblepaw Ravenpaw, al vroeg ze zich af of het wel te zien was in deze duisternis. Ze tastte een beetje om zich heen, en liet haar ogen langzaam wennen aan het donker. Ze miauwde kort, en met de galm kon ze horen dat de grot behoorlijk ver doorliep. Een kriebel ging door haar maag; wat als ze de uitgang niet meer konden vinden? Toen Ravenpaw sprak, weetkaatste de woorden terug via de rotswand. "Echt?" zei Nimblepaw enthousiast. "Dat zou ik echt super leuk vinden!" Opgewekt trappelde ze op haar plaats, waarvan de geluiden ook weer terugkaatsten. "Dank je," lachte ze. Ze had hem pas net ontmoet, en was van een andere clan, maar toch bood hij aan haar te trainen. Het verbaaste haar, zeker nu de spannigen tussen de clans opliepen. Misschien moesten ze het in het geheim doen, op neutraal terrein, zodat ze beiden niet in de problemen zouden komen.
Ze liep dieper de grot in, waar het muffer begon te ruiken. Het rook alsof er al een tijdje wat weg lag te rotten. Misschien had groepje konijnen zich hier schuil gehouden, of misschien een kat? De nare gedachte dat er hier een dode kat lag, veroorzaakte een rilling over haar ruggengraad. "Ruik jij dat ook?" vroeg ze, gissend naar wat Ravenpaw erover dacht.

Zo te horen was Nimblepaw enthousiast over zijn aanbod. Hoewel de clans in moeilijkere tijden schenen te komen, geloofde Ravenpaw dat nu juist de tijd was om elkaar te helpen. Natuurlijk moest de clans in het bos samenwerken, anders kwamen ze nergens doorheen. En dat was een beetje zijn keerpunt geweest om haar dat aan te bieden. Het was een goede beslissing geweest, want de rode poes stond blij op haar plek te trappelen. "Geen dank, ik doe het graag. Maar dan moeten we nie al te veel aandacht naar ons toe trekken, dus geheim trainen wordt het dan." legde hij kalm uit. Al zou Nimble daar zelf misschien ook al wel aan gedacht hebben.
Hoe dieper ze de grot kwamen, hoe muffer het rook. Vreemde geuren waren het. Nimblepaw scheen het ook te ruiken. Tja, dat kon ook niet anders. "Ja, ik ruik het ook. Echt heel ranzig, wat is het?" vroeg hij zich hardop af. Misschien als ze verder kwamen dat ze het zouden vinden.

Nimblepaw knikte. Daar zat ze zelf net ook aan te denken. "Lijkt me een goed plan," stemde ze in. "Het is niet gebruikelijk dat een Shadowclankat een Thunderclanner traint, dus laten we het niet van de daken schreeuwen."
Ravenpaw gaf aan dat hij het ook rook, die muffe, dode geur. Nimblepaw vroeg zich af waar het vandaan kwam, en nu ze haar ogen gewend waren aan het donker, kon ze ernaar op zoek. Ze volgde haar neus en liep verder de grot in. Soms moest ze bukken, om dat een puntig stuk steen naar beneden stak, of omdat de doorgang wat nauw werd. Intussen waren ze zo diep, dat er nauwelijks nog licht naar binnen viel en ze de uitgang ver achter zich hadden gelaten. Hier en daar hingen spinnenwebben, die Nimblepaw met alle macht probeerde te ontwijken. Door haar lange vacht bleef er makkelijk iets inhangen, en ze had er geen behoefte aan om spinnen over haar rug te voelen lopen.
Plots stokte Nimble's adem in haar keel en bleef ze abrupt staan. "Raven?" vroeg ze geschrokken. Ze waren uitgekomen op een ligplaats; een grote opening in het midden van de grot waar makkelijk een kat kon huisvesten. En dat was duidelijk ook gebeurd. In het midden van de open plaats lag een kat, uitgemergeld en vies. Ze kon niet zien of de kat nog leefde...

(We kunnen iemand vragen te reageren? )

Hoe meer ze het midden naderde, hoe ranziger het rook. Ravenpaw trok dan ook zijn neus op voor deze lucht. Het was vies en rook sterk naar Carrionplace.
"Raven?" vroeg Nimble toen aan hem. Hij keek eventjes naar haar en knikte, hij zag het ook. Het was een grote open plaats met in het midden.. een lijk? Hij wist niet zeker of de kat nog leefde of niet. Voorzichtig liep hij erheen en tikte hij de kat aan. "Ik weet niet... of hij nog leeft." zei hij, proberend de lichte angst in zijn stem te verbergen. Ravenpaw keek achterom naar Nimblepaw en stapte wat achteruit van de kat. "Wat moeten we doen?" vroeg hij aan haar. Niet dat Nimble iets wist. De kat rook niet bepaald naar een clan of iets, maar dat kwam ook omdat de geur van dood en rottend vlees veel, veel sterker was dan dat. "Zou hij van een clan zijn?" Dan had iemand hem wel gemist toch? Raven twijfelde.

Verstijfd bleef Nimble staan, niet wetend wat ze moest doen. Raven liep er op af en onderzocht te zaak; ze moest er niet aan denken dat zij dat moest doen. "Ik weet het niet," antwoordde ze twijfelend op hem. "We kunnen hem hier laten liggen, dat is wel zo makkelijk. Dood is hij toch al. Maar als hij gemist wordt en anderen naar hem op zoek zijn.." Ze wist het niet. Aan de geur kon ze niet afleiden of het een clankat was, of dat hij al een tijd solitair leefde. "Ook dat weet ik niet," zuchtte Nimble. Ze schoof op haar pootjes heen en weer, en beet op haar wang, zoals ze altijd deed als ze peinzend nadacht. Het liefst zou ze zich omdraaien en vergeten dat ze dit had gezien, maar dat kon ze niet. Ze wilde de kat mee naar buiten nemen, maar aan de andere kant wilde ze zo ver mogelijk van het stinkende, dode karkas vandaan blijven. "Wat denk jij dat we moeten doen?" Haar blik zocht die van Raven, hopend dat hij een plan in gedachte had.

Zoals verwacht, wist Nimble ook niet wat ze moesten doen. Raven liet zijn hersenen snel werken om met een plan op de proppen te komen. Ze moesten iets doen. Of misschien... "Uhm, niet om het een of het ander, maar ik denk dat we hem hier moeten laten," miauwde hij naar haar. "We kunnen niet weten of het een clankat is of niet, en ik denk persoonlijk dat het een rogue is die de koude leaf-bare niet overleefd heeft." concludeerde hij.
Hij liep naar Nimble toe. "Laten we snel gaan, ik denk dat we via die kant er wel uit kunnen." Want precies aan de overkant van de grot was nog een opening die naar een andere tunnel leed. Misschien dat hij Nimblepaw nog wel wat af kon leiden door haar mee te nemen een nieuw stuk grot in, zodat ze dit snel vergeten was.