Sleep, denied {Open}

"Kunnen we vanaf nu vrienden zijn.. denk je..?" Thrushdive keek Snowynight aan bij die woorden, die zijn hart omringde met warmte. "Ja, wat er ook gebeurd," miauwde hij vastberaden. Zijn ogen begonnen te stralen. Het gene wat hij kwijt was geraakt, was terug, en dat deed hem goed, heel goed.

Snowynight boog haar kopje als reactie. "Dank je.." Miauwde ze zachtjes en ze zweeg weer even. Maar de onzekerheid kwam weer terug na een aantal hartslagen en ze keek weer op. "Zullen ze ons niet gaan missen in het kamp..? Misschien moeten we terug gaan.. Misschien dat ik nog even met Ashdrizzle kan gaan praten.. Ik weet niet.." Miauwde ze wat afwezig, twijfelachtig.

"Zullen ze ons niet gaan missen in het kamp..? Misschien moeten we terug gaan.. Misschien dat ik nog even met Ashdrizzle kan gaan praten.. Ik weet niet.." Bij die woorden wou Thrushdive meteen zeggen: 'Nee, is niet nodig, nee, is ook niet slim. En laat die zak maar, hij is het niet waard.' Maar dat was onredelijk. En inderdaad, ze konden wel eens gemist worden in het kamp. En oh, wat zouden de anderen wel niet denken als ze er achter kwamen dat Snowynight én Thrushdive weg waren. Het waren roddelkoppen, en Ashdrizzle was waarschijnlijk ook nogal kwaad het kamp in gekomen. Hij zuchtte en maakte zich langzaam los van Snowynight terwijl hij die negatieve gedachten weg duwde. Hij zou bewijzen dat hij wel een waardige warrior was, en geen kopie van de slechte nep-leader. "We zouden inderdaad wel gaan missen ja," mompelde hij terwijl hij zijn rug rechtte.