Sleep, denied {Open}

Het voelde onecht, zo tegen Snowynight aan liggen, zijn vroegere beste vriendin, en nu? Nu wist hij niet zo goed wat zij was van hem. Was ze weer zijn vriendin? De gene waar hij lol mee zou gaan maken, de gene die hij zou troosten in nare tijden, zoals nu, de gene die hem zou troosten, de gene die hem zou helpen, de gene waar hij om zou geven, en zij om hem. Of was dit allemaal een droom, een mooie, maar tegelijkertijd droevige droom? Het speet hem, wat hij had gedaan, en dat ze hem niet wegstuurde, toen hij tegen haar aan ging liggen, voelde als acceptatie, en vergiffenis. "Ik snap het niet meer... Ik snap het allemaal niet meer.." mompelde ze zachtjes. Thrushdives stembanden zaten vast gekneed, en hij wist niet goed wat hij moest antwoorden. "Close your eyes… and go back to sleep…" fluisterde hij zacht. Het leek hem het beste om de kop even leeg te maken, en proberen uit te rusten, en morgen verder te kijken, al wist Thrushdive van zich zelf, dat hij niet zou gaan slapen, dat hij Snowynight zou behoeden, voor alle narigheden die op de loer lagen…

De vraag die Snowynight hem stelde gaf hem een warm huiverend gevoel, een goed gevoel. Hij knikte, "Ja, ik blijf," murmelde hij. Hij keek naar haar terwijl hij zag hoe haar ogen langzaam dicht gingen. Hij glimlachte warm en bleef naar haar kijken. Slapen zou hij niet, haar behoeden, dat zal hij doen deze avond. Hij keek naar haar, en nog steeds voelde dit aan als een droom, een nare, maar mooie droom.

Hij zou bij haar blijven, hij beloofde haar in gedachten dat hij goed zou maken met wat hij gedaan had, hij beloofde haar te beschermen, ongeacht wat er gebeuren zou, het was een stille belofte maar een belofte die hij niet breken zou. "Dank je..." hoorde hij haar murmelen, waarna haar ademhaling zacht en regelmatig werd, op een slaap tempo. Thrushdive legde zijn kop op haar schouders terwijl hij haar zo warm hield, en zo ook de boel in de gaten hield. En zo verstreken er vele uren...

Uren verstreken, maar voor zijn gevoel hadden ze nog langer mogen duren. Hij leunde met zijn kop op de schouder van Snowynight terwijl hij haar zo een beschermend warm gevoel wou geven. Hij keek op toen hij het lichaam van Snowynight voelde beven. De zon was licht opgekomen, dus dageraad zou over enkele uren aanbreken. Hij keek haar bezorgd aan toen hij bevende schokkerige ademhaling hoorde. "Is.. Is het allemaal echt gebeurd.. of heb ik gedroomd..?" hoorde hij haar verstikt zeggen. Thrushdive zweeg voor enkele seconden. "H-het spijt me... Snowy..." miauwde hij voorzichtig. Het speet hem dat Snowynight zich zo voelen moest. Hij wou dat niet.

Hij was bang, bang dat dit moment zo breekbaar als het was uit één zou spatten bij het eerste beste foutje die hij maken kon. Hij had zich nog nooit zo onzeker gevoeld, zo kwetsbaar. De laatste dagen liet hij zijn kwetsbare kant al vaker zien. Maar zo had het nog nooit gevoeld. "Oké… Dat hij.. dat hij.." Hij kon allerlei invullingen uit haat voor de kater in zijn kop plaatsen, maar hij deed het niet, hij wou zijn haat dit keer niet uiten, bang dat het Snowynight kwaad zou maken, en alles wat hij tot nu toe bereikt had uit een zou spatten. "Zal ik... wil je wat eten?" Vroeg hij voorzichtig.

Die ongelukkige blik in de ogen van Snowynight kwetste hem, en liet hem verantwoordelijk voelen voor wat zij voelde. Wat kon hij doen om weer één van haar stralende glimlachje op haar lippen te zetten. Was dat nog wel mogelijk? Hij wist niet wat Snowynight voor die muizenkeutel gevoeld had, maar wat ze gevoeld had was zo sterk geweest dat wat er gebeurd was dit met haar deed. Had ze het zelfde gevoeld toen ik haar in de steek gelaten had? Die gedachten kwelde hem. "Nee.. bedankt.. Ik heb niet zo'n honger.." Thrushdive knikte. "Maar.. maar als jij wat wil eten, ga je gang." Thrushdive knikte, maar hij had geen honger. "Eigenlijk heb ik ook geen honger," murmelde hij. "H-het lijkt me wel goed... als we even lopen gaan..." murmelde hij, wetend dat het waar was.

"Nou.. ik..." Thrushdive zag de aarzeling in haar ogen. "Nou goed dan.." Thrushdive liet een klein glimlachje over zijn lippen heen glijden. "Waar wil je heen?" Stelde Snowynight voor toen ze opgestaan was. Thrushdive stond ook op en rekte zijn slanke, lenige lichaam uit. Hij was niet zo'n super breed gespierde kater, hij was meet een slanke en lenige kater, hij stond ook bekend om zijn snelheid. De zon was nog niet helemaal op gekomen. "Kom," miauwde hij. Hij had wel een ideetje, hij ging naar een heuvel in het territorium, waar je mooi zich had op de zonsopkomst. Hij begon al naar voren te lopen, terwijl hij over zijn schouder naar Snowynight keek.

"Oké.. Ik kom al." Thrushdive kreeg een grijnsje op zijn lippen, zo'n grijns die vriendelijkheid uitstraalde. Zo'n grijns die hij voor 't laatst in zijn kittentijd had laten zien. Enkel de uitdrukking op Snowynights gezicht liet zijn hart breken, hij wou haar gelukkig maken. Kon hij dat? Was hij daar voor wel geschikt? "Waar gaan we heen..?" Vroeg Snowynight zachtjes. Ze straalde onzekerheid uit. "Je ziet het wel, ik kan het je verzekeren dat je het leuk zou vinden," miauwde hij. Hij wist dat Thrushdive geen goede reputatie had, ook al wou hij die wel. Wat was het gene wat hij slecht had gedaan. Hij had een nare jeugd die zijn karakter had gevormd, die zijn daden had gevormd, maar als kitten was hij goed geweest. Goed in opzichte van een Shadowclan kat. Hij bleef naast Snowynight lopten. En langzaam begon de grond al hoger te worden, en liepen ze omhoog. Het plekje dat hij in gedachten had werd niet vele bezocht, omdat je daar voor wel door veel struiken heen moest die heel krap waren, maar Thrushdive had daar voor een soort van struiken tunneltje.

"Hoe lang heb ik geslapen?" Was wat ze een tikkeltje voorzichtig vroeg. Thrushdive dacht kort na. "Wel een paar uurtjes lang," gokte hij. "Iets van vier á vijf uurtjes," vervolgde hij. "S-sorry dat ik je heb laten wachten enzo.." miauwde Snowynight toen. Thrushdive schudde zijn kop, "het geeft niet," miauwde hij kalm. Ik zelf heb wel ergere dingen gedaan, ging er door zijn kop heen. De oprechte glimlach op Snowynights gelaat liet hem nog breder glimlachen, dit was zoals hij Snowynight graag zag, gelukkig, oprecht. "Oké... Ik vertrouw je ermee." En die woorden deed Thrushdive nog meer goed. "Dank je," snorde hij. Ik zou je nooit meer in de steek laten, nooit meer, en hij hoopte dat Snowynight dat kon voelen. Hij versnelde zijn tempo naar boven, ze kwamen bij de struiken aan. "Ga hier meer door heen," miauwde hij terwijl hij aan de zij kant van de opening van de tunnel ging staan, en daar naar toe wenkte.

"Het spijt me..." Thrushdive gaf haar een kopje langs haar kaak. "Dat hoef je echt niet te zeggen," murmelde hij.
Ze kwam aan bij de struiken, waar de tunnel in zat. "Weet je het zeker?" Thrushdive knikte en wenkte met zijn snoet naar de tunnel, "ga maar," miauwde hij. En Snowynight ging door de tunnel heen, Thrushdive volgde haar. Takken schraapte langs zijn vacht, maar het duurde niet lang, of ze kwamen op het open plekje met mooi groen gras.

Ze waren precies op tijd, de zon kwam op, en de lucht gaf allerlei kleuren bloot. Geen wolkje was te bekennen. Het was prachtig, en de verwondering op het gezicht van Snowynight straalde verwondering uit, en dat gaf hem een voldaan gevoel, een gelukkig gevoel. "Het is schitterend.." miauwde ze, helemaal onder de indruk. Hij zweeg, en ging tegen haar aanzitten. Hij voelde zich gelukkig, en hij hoopte dat hij na vele moons Snowynight vast en zeker het zelfde gevoel gaf, het gevoel van geluk.