Sleep, denied {Open}

Thrushdive wou zo veel dingen zeggen, zo veel verontschuldigen gingen door zijn kop heen, maar hij wist niet of die verontschuldigen zouden helpen. Misschien zou de ernst van zijn daden zo weer naar boven komen bij Snowynight en de boel op nieuw verergeren. Hij voelde zich gelukkig, maar onzeker tegelijkertijd. Zo veel woorden, zo veel daden, zo veel gebeurd, zo kwetsbaar.
"Dank je.." mompelde Snowynight. "Het is schitterend.." herhaalde Snowynight. Thrushdive glimlachte warm. "Ik zou je nooit meer in de steek laten," fluisterde hij. "Dat beloof ik," vervolgde hij. En een ware warrior brak zijn beloftes niet, en hij hoopte dat Snowynight hem geloofde, na alles.

Ongemakkelijk kneedde Thrushdive met zijn poten in het gras. Hij zag Snowynight op kijken, en hij keek haar aan. "Dank je.. ik hoop het.." Thrushdive zette een scheef glimlachje op. "Ik.. Ik weet het allemaal niet meer..." hij knikte. "Ik begrijp het..." murmelde hij zacht. Als hij haar was geweest, zou hij het zelf allemaal ook niet meer geweten hebben.
Zijn aandacht werd getrokken door prooi. Een zwart konijntje. Hij week weg van Snowynight en zakte in een sluiphouding. Hij sloop behendig op het konijntje af, het dier had hen niet door, al snel zag hij dat het dier mank was, dit werd een eitje. Hij zette af met zijn achterpoten en ving het dier. Hij beet het nekje kapot, en het dier bengelde dood in zijn bek. Hij glimlachte en legde het dier voor Snowynight neer. "Nu wel honger?" Vroeg hij? Hij hoopte Snowynight uit die depressieve spiraal te krijgen. En hij hoopte haar te helpen door er zelf ook uit te blijven.

Het was raar, dat het goed ging. Dat Snowynight vriendelijk tegen hem deed, en dat hij het zelfde deed. Het bleef raar, maar ergens voelde het normaal, voelde het goed, voelde het vertrouwd. Wat was ik een ass, ging er door zijn kop heen. "Dank je... Bedankt dat je er nu bent,"[/b] miauwde Snowynight met een glimlachje op haar gelaat. Thrushdive glimlachte warm naar haar terug, maar zei niks, zijn blik moest genoeg zeggen.
[i]"Ik... Ik heb je gemist,"[/b] mompelde Snowynight zachtjes. Thrushdive keek haar recht aan. "Ik jou ook," murmelde hij.

Daarna hoorde hij prooi, en die ving hij. [i]"Euh.. nou.. misschien een klein beetje." Thrushdive grinnikte. Hij had Snowynight eerder die ochtend eten aan geboden, maar toen had ze afgewezen, nu schotelde hij haar weer wat voor, en gaf ze toe. Dat deed hem goed. "Je hoort het.. Maar jij mag eerst." Thrushdive grinnikte. "Alleen om er zeker van te zijn of jij het echt lekker gaat vinden." Zei hij met een grijns. Hij boog zijn kop en nam een hap van het dier. "Smaakt goed..." Hij glimlachte en voelde zich langzaam ook steeds ontspanner. "Na U, M'dam," zei hij met een grijnsje.

Zijn grijns verdween en zijn pret oogjes verzachtte iet wat. Hij zette een voorzichtige glimlach op, waar bij hij hoopte dat de troost die hij haar wou geven te zien was. Het deed hem goed Snowynight te zien eten, maar hij wist dat zijn hier vast veel moeite mee zou hebben, vooral om dat het voor haar niet niks was met wat er gebeurd was. Hij legde zijn kopje troostend in haar nek. "Het komt wel goed, dat beloof ik je," murmelde hij. Met dat het goed kwam, bedoelde hij dat zij er wel over heen kwam, hij wist niet of het goed zou komen tussen haar en Ashdrizzle, ergens maakte het hem ook niet uit, zo lang hij haar maar niet nog eens verloor.

Ergens voelde hij zich schuldig, schuldig dat Snowynight zich zo voelde, mede dankzij hem. Een lange tijd terug had dit voorkomen kunnen worden, was dit alles anders geweest. De mogelijkheid had er kunnen zijn dat hij nu dan misschien bevriend was geweest met Ashdrizzle, een raar besef. "Hij haat me nu.. Thrushdive.." Thrushdive liet haar woorden bezinken. "Hij heeft daar het recht niet toe," murmelde hij. "Ik snap niet waarom hij.. ik dacht.." Thrushdive maakte zich los van Snowynight toen hij voelde dat Snowynight schokte. Hij keek haar aan en zag het kleine wondje in haar lip. "Snowynight..." murmelde hij. Hij keek naar zijn poten. Hij voelde zich schuldig en akelig. Gewoon door de pijn die Snowynight voelde, mede dankzij hem. Maar spijt had hij niet, hij had geen spijt dat hij het had bijgelegd met Snowynight.

Allerlei gedachten vlogen door zijn kop heen, allerlei gevoelens voelde hij opborrelen, het opgekropte altijd genegeerde verdriet die in hem rustte, het opgekropte schuldgevoel, het gevoel van woedde... Alles kwam naar buiten, maar het uitte zich voornamelijk in verdriet. "Het is gewoon..." murmelde hij. "Ik had dit niet zo gewild... Niet zo... Ik wou het goed maken, en ik ben blij... blij dat het goed is... toch? Maar... Het doet jou zo'n pijn... Het klinkt misschien onlogisch uit mijn mond... maar... Ik had niet gewild dat het kapot zou gaan tussen jou en Ashdrizzle... Ja... Ja ik mag hem niet, ik haat hem zelfs... Maar het doet jou pijn, en dat is iets... dat wil ik niet... Ik wil niet meer dat jij pijn hebt... En al helemaal niet... door mij..." gooide hij er uit. Hij keek haar recht aan, zijn ogen stonden glazig van verdriet, van emotie.

Een tikkeltje verrast was hij toen Snowynight naar hem toe stapte en hem troostte. "Je denkt teveel..." Hij glimlachte een beetje bij de woorden, en sloot voor een moment zijn ogen, luisterend naar haar zachte, vertrouwde stem, waar hij troost uit kon putten. "Ik ben blij dat je me hiermee vertrouwd..." Thrushdive zweeg, maar was ook blij dat zij het accepteerde. "Voor nu ben ik blij.. dat het goed tussen ons is.." miauwde ze. Voor nu... "Ik ook..." miauwde hij hees. If wish I could turn back the time...

Het besef dat de zon nog steeds bezig was met stijgen verbaasde hem deels, vooral om dat hij het gevoel had dat hij en Snowynight al uren bij elkaar waren, vacht tegen vacht. Hij sloot zijn ogen om extra veel uit dit moment te halen, hoe breekbaar het ook was, het bleef heel. Voor hoe lang? Was de vraag, wanneer zouden de eerste barsten terug keren? Zouden die wel terug keren? Zou het toch mogelijk zijn dat dit gevoel sterker zou worden, dat het een dik ijzeren scheelt zou worden, onbreekbaar, sterk, krachtig. Hij opende zijn ogen weer en kroop wat dichter tegen Snowynight aan, geen worden, die waren niet nodig. Dit was nu even goed genoeg.

De zoete geur van Snowynight omringde hem, en haar aanwezigheid troostte hem. De sfeer was kalm en fijn, hij voelde zich kalm en fijn. De emotie uitbarsting van daar net leek mijlen ver weg te zijn. Alles leek zo ver weg. Alleen dit moment bestond nog voor hem. Hij gaf om Snowynight, dat besefte hij nu meer dan normaal. Hij opende kort zijn ogen, en het zonlicht verblinde zijn zicht, de lucht was fel en kleurrijk, het was prachtig. En het besef dat de clan zich vast af zou vragen waar zij waren voelde vervelend aan...

"Dank je," hoorde hij Snowynight de stilte doorbreken. Thrushdive krulde zijn lippen een tikje omhoog, tot een tevreden, tedere glimlachje. "Jij ook bedankt..." antwoordde hij haar op een zachte toon. Hij duwde zijn gedachten van aan de clan weer weg. Terug wou hij voorlopig niet. Hij sloeg zijn staart om Snowynight heen, en bleef naar de lucht staren, wensend dat dit zo voor altijd kon zijn...